Recenzja Anarchy Reigns - sieciowej gry akcji od twórców Bayonetty i Vanquish

W tej prostolinijnej zabawie zaskoczyło mnie to, że nieprędko mi się znudziła. To prawda, że większość wyzwań jest podobna i zwykle polega na zlikwidowaniu pewnej liczby wrogów w określonym czasie. Platinum Games zdołało jednak zróżnicować misje, wprowadzając elementy strzelankowe, a nawet proste „wyścigi”. Producent nie wpadł przy tym w pułapkę eksploatowania wszystkiego, aby wtłoczyć do gry dodatkową zawartość. Zadań jest niewiele, ale są dobrze skrojone. Bawi także to, że każdy z etapów okazuje się w pewnym sensie zdynamizowany, co zresztą obowiązuje również w trybie multiplayer. Stały motyw stanowią bombardowania lotnicze oraz gigantyczne machiny przetaczające się przez mapy. Czasami pojawiają się też czarne dziury. Kiedy nad postapokaliptycznym krajobrazem zapada zmrok, zwykli wrogowie biorą nogi za pas, a na powierzchnię wyłażą groźniejsze bestie. Co zresztą stanowi świetną okazję, aby zdobyć więcej punktów.

Kopniak, cios, unik

Siłą napędzającą rozgrywkę jest oczywiście system walki, mniej finezyjny i wyczulony na reakcję gracza niż w Bayonetcie, ale wciąż przyjemny. Każda z postaci w grze dysponuje atakiem podstawowym, mocnym i „obrotowym”. Bohaterowie posiadają też broń specjalną, którą w przypadku Jacka jest piła łańcuchowa. Korzystanie z niej zużywa energię ładowaną poprzez tłuczenie wrogów. Funkcjonuje także zdobywany w toku walki tryb specjalny, gwarantujący zabójczą szybkość i możliwość zadania kilkudziesięciu ciosów w ułamku sekundy. Istotne jest to, że gra rezygnuje z pewnej precyzji na rzecz ustalonych z góry animacji. Brak możliwości przerwania każdego ataku może przeszkadzać. Jednak to zrozumiałe posunięcie, bo mechanika została obmyślona tak, aby działać w multiplayerze. I – co ciekawe – działa.

Dostęp do kolejnych postaci odblokowujemy przechodząc kampanię lub zdobywając rangi w trybie multiplayer. Nabywcy wczesnych egzemplarzy gry otrzymali też kod na bonusową wojowniczkę – Bayonettę.

Anarchy Reigns rozwija skrzydła w sieci i tu jest niemal bezkonkurencyjne. Eksperyment Platinum Games polega na stworzeniu takiego modelu rozgrywki, który nie straciłby za wiele ze swojej głębi nawet w kilkunastoosobowych bitwach. Od razu mówię, że zdarzają się lagi, pewne nieporozumienia czy dziwaczne błędy. Mimo to walka online jest równie angażująca, wymagająca i taktyczna jak w typowych solowych przedstawicielach gatunku. Nie ma mowy o bezmyślnym wciskaniu przycisków i liczeniu na to, że „coś wejdzie”. Trzeba wiedzieć, kiedy blokować, a kiedy uderzać. Zaczekać na odpowiedni moment i kończyć zaczęte sekwencje. Korzystać z dobrodziejstw i zagrożeń wynikających z dynamiki oraz rozmiarów map. Niektóre tryby zabawy rozgrywane są na ich fragmentach, inne na całej powierzchni. Areny są olbrzymie, zróżnicowane, wielopoziomowe – z działkami, maszynami losującymi przedmioty pomocnicze i interaktywnymi obiektami, którymi można przylać oponentom. Podobnie jak w kampanii solowej jesteśmy na nich także świadkami różnych zdarzeń. Tornad, bombardowań, ataków potworów – wszystkiego, co może podkręcić efektowność.

Pełna anarchia

Tym samym gra okazuje się nieco trudniejsza od typowego zachodniego multiplayera, którego zadaniem jest wciągnięcie gracza w system rozwoju, powodujący, że nawet sromotna porażka nie zaboli ego. Anarchy Reigns oferuje za to olbrzymią satysfakcję i frajdę – dawno nie zdarzyło mi się tak emocjonować graniem w sieci. To produkcja, której trzeba się nauczyć i przy której punktowana jest nie tylko szybkość reakcji, ale także taktyka i opanowanie postaci (tak, różnią się one od siebie diametralnie). W walce można nie zdobyć praktycznie żadnych punktów przez dwie minuty, aby potem wejść odpowiednio z atakami i momentalnie znaleźć się na szczycie tabeli. Dynamiczna, szalona, anarchistyczna – w tym precyzyjniejszym znaczeniu tego słowa. Bo anarchia, wbrew powszechnemu rozumieniu tej ideologii, rządzi się pewnymi prawami.

Jeden udany atak może zakończyć sprawę.

Moje ulubione momenty w Anarchy Reigns miały miejsce podczas grania w tryby Tag Battles, Death Ball, Battle Royale czy Cage (wszystkich jest ponad tuzin). W pierwszym z nich uczestnicy zostają podzieleni na dwuosobowe drużyny, w ramach których mogą przeprowadzać wspólne ataki. Sekwencje wymagają oczywiście pewnej synchronizacji, ale są zaprojektowane tak, że da się je stosować nawet bez komunikacji. Death Ball to – mówiąc krótko – futbol amerykański: dwie drużyny walczą na boisku o piłkę i próbują przedrzeć się z nią do bramki przeciwników. Prosty system podań i możliwość „strzelenia gola” z odległości oferują sporo taktyk. Apogeum anarchii osiągnięto w Battle Royale. Tu w jednym momencie okłada się kilkunastu graczy. Wszystko wybucha, krzyczy, jest rozrywane na strzępy – w takt świetnie dobranej, szybkiej, hip-hopowej muzyki. System walki sprawdza się zarówno w tych kilkunastoosobowych tyglach, jak i w kameralnych pojedynkach „jeden na jednego” (to właśnie tryb Cage), gdzie da się wykończyć wroga jedną precyzyjną sekwencją ciosów.

Mnogość trybów nie pozwala się nudzić.

Nie zamierzam nikogo czarować, że gra jest wolna od błędów. Nic bardziej mylnego. W tak chaotyczną rozgrywkę wpisane są pewne uproszczenia czy ograniczenia technologiczne. Czasami szaleje kamera, zawodzi fizyka, opóźnienia generują dziwaczne sytuacje. Raz czy dwa na kilkadziesiąt starć online zacięły się też postacie innych graczy, co zapewne ponownie ma związek z lagami. Sam system wyszukiwania meczów działa kapryśnie – mnie jednak przeważnie udaje się rozpocząć grę stosunkowo szybko (wiele zależy od ustawień sieci). Generalnie więc nie trafiłem na znaczące wpadki typowych tytułów multiplayer, chociaż – jak wszyscy wiemy – to kwestia indywidualna.

Platyna nie rdzewieje

Mam wrażenie, że Anarchy Reigns należy do tej kategorii gier, które dla jednych są spełnieniem marzeń, a inni z miejsca uznają je za zaledwie przeciętne. Przy pierwszym kontakcie nie pokazuje ona bowiem swojego potencjału. W kampanii solowej wydaje się stosunkowo prosta, co kontrastuje z wymagającym i przez to być może trudnym do przyswojenia multiplayerem. Wizualnie też prezentuje się bardzo nierówno – imponują rozmiary map, liczba interaktywnych obiektów i design postaci oraz potworów. Odstraszają okropne tekstury czy potraktowany po macoszemu system fizyki i destrukcji. Znikające zniszczone obiekty i pewna burość oprawy stanowią wydumane zarzuty – to gra o walce napompowanych cyborgów, mutantów i ludzi, a nie wycieczka do ciepłych krajów. Anarchy Reigns jest dobre w tym, w czym powinno być: to świetna bijatyka wieloosobowa. I w tych kategoriach powinno się oceniać tę grę.

Kolejny elektryzujący atut w rękawie Platinum Games.

Platinum Games po raz kolejny zaproponowało tytuł radosny, zdystansowany i widowiskowy. Pod pozorną niedbałością kryje się świetnie zaprojektowana produkcja, którą warto kupić teraz, póki grają w nią ludzie. Za kilka miesięcy pozostanie Wam co najwyższej niezła kampania solowa i walki z botami. W związku z tym pozwólcie, że już zakończę i powrócę do siania chaosu.