Playboy: The Mansion - poradnik do gry

Ostatnia aktualizacja: 1 sierpnia 2016

- Jest sprawa - powiedział Shuck, wchodząc do Groty zdecydowanym, acz zaskakująco spokojnym krokiem. Targany jakimś niewyjaśnionym przeczuciem, że wiem o co chodzi, pociągnąłem głębszego łyka Jacka Danielsa.

- Możecie zostawić nas na chwilę samych? - wyluzowanym głosem zaproponowałem otaczającym mnie pięknościom. - Musimy z Shuckiem pomówić o interesach - dodałem. Dziewczęta, odziane w charakterystyczne stroje króliczków, z właściwą sobie gracją wyszły, kręcąc przy tym dolnymi partiami ciała w sposób nie pozostawiający uczucia wizualnego niedosytu.

- Dobrze - pomyślałem - co to za przyjęcie, na którym nie uda się załatwić przynajmniej jednej sprawy natury zawodowej. - Shuck, trzymając kieliszek martini z oliwką, zbliżył do mnie i przeszedł, jak to on, od razu do sedna.

- Potrzebujemy poradnika do Playboy: The Mansion. Ktoś musi się podjąć wytłumaczenia polskim graczom, na czym to wszystko polega. - W tym momencie wymownym rozłożeniem rąk wskazał na otaczający nas luksus i przepych. - Co Ty na to?

- Myślę, że właśnie załatwiłeś sobie poradnik. Cygaro?

Shuck skinął głową. Wyciągnąłem metalowy pojemnik, kryjący w sobie kilka najwyższej jakości wyrobów tytoniowych, przywiezionych przeze mnie kilka tygodni temu z Kuby. Obaj odgryźliśmy końcówki. Mój rozmówca kontynuował.

- Musisz opisać ogólne zasady rządzące rozgrywką. Wiesz, że nie jest to gra bardzo skomplikowana, dlatego musisz się postarać, by uwzględnić praktycznie wszystko to, co potrzebne do odniesienia w niej sukcesu.

- A opis poszczególnych misji?

- Przyda się. Omów pokrótce cele każdej z nich i uwzględnij swoje rady w ich ukończeniu.

Nabrałem nieco smakowitego, kubańskiego dymu w usta i pozwoliłem mu swobodnie ulotnić się na zewnątrz. Propozycja Shucka była rozsądna.

- Nie ma sprawy. Biorę się za to.

Do pokoju weszła niezwykłej urody kobieta. Rozpoznałem, że była to jedna z osób, które musiałem na chwilę przeprosić ze względu na konieczność załatwienia z Shuckiem interesów. Podeszła do nas i obezwładniającym półszeptem zapytała:

- Czy już można?

Wymieniłem porozumiewawcze spojrzenia najpierw z tym przepięknym króliczkiem, a później z Shuckiem.

- Ja już pójdę - powiedział ten ostatni. Wymieniliśmy serdeczny uścisk dłoni, po czym powoli ruszył on w kierunku korytarza. Króliczek zbliżył się do mnie i słodko uśmiechnął. Odwzajemniłem uśmiech.

- Jak poszło? - zapytała.

- Tak, jak wszystko na naszych GOL-owych przyjęciach, moja droga. - zripostowałem z tajemniczym uśmiechem.