Gry nie były kiedyś dzielone na części. Czy gry były kiedyś lepsze?

Gry nie były kiedyś dzielone na części

Duże DLC, oferujące mnóstwo zawartości, to ostatnimi czasy rzadkość. Znacznie częściej dostajemy paczki map czy broni.

Dwa słowa i trzy literki, które wywołują ciarki u każdego gracza: downloadable content, w skrócie DLC. Choć od czasu do czasu zdarzają się rozszerzenia pomysłowe, imponujące rozmiarami i nierobiące wrażenia bezczelnego skoku na kasę (chlubnym przykładem może być nasz rodzimy Wiedźmin), przeważnie takie dodatki oferują absolutne minimum zawartości. Pamiętacie żenującą sytuację ze słynną złotą zbroją dla konia w The Elder Scrolls IV: Oblivion? Oczywiście można się wykłócać, że wystarczy nie kupować DLC i przestać narzekać – trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że deweloperzy często dla dodatkowych zysków proponują elementy, które absolutnie nie wzbogacają obcowania z grą. Znacznie gorsze są przypadki, kiedy płatne rozszerzenia zawierają kluczowe fragmenty przedstawionej w danym tytule historii. Tak właśnie stało się w Asura’s Wrath, gdzie finałową walkę stoczyli wyłącznie ci gracze, którzy zakupili odpowiednie DLC.

Podobnych „atrakcji” ze świecą szukać wśród gier sprzed kilkunastu laty. Trudno jednak chwalić za to deweloperów czy wydawców – po prostu bez powszechnego dostępu do internetu DLC było zwyczajnie nieopłacalne. W zamian dostawaliśmy więc solidne pudełkowe dodatki w rozsądnych cenach, oferujące kilka godzin nadprogramowej zabawy – i choć wielu deweloperów próbuje czynić podobnie także dzisiaj, zawartość do pobrania, z powodu zbyt wielu bezczelnych skoków na portfele graczy, będzie jeszcze przez długi czas cieszyć się bardzo złą sławą.