Wiadomość Czy dziś każda gra to RPG? Ewolucja i kluczowe elementy gatunku

Ergo To o czym mówisz przy wczuwaniu się w postać nazywa się immersją i da się go osiągnąć w większości gatunków, tyle że niektóre gry robią to zdecydowanie lepiej niż inne
RPG musi mieć postać/postacie ze statystykami, fabułę z decyzjami czyli nie-liniową i choć minimalnie otwarty/pół-otwarty świat

"Jeśli gra nie ma rozwoju postaci to już nie jest RPG. Rozwój postaci jest motorem napędowym RPG."
Jeśli patrzeć na szerszy kontekst, to niekoniecznie. Wśród papierowych erpegów mamy choćby polski De profundis, który polega w na pisaniu listów i w zasadzie jest pozbawiony jakiejkolwiek mechaniki. Jest też Epistolary: The Letter-Writing RPG. I był przynajmniej jeszcze jeden podobny system, w którym gracze wcielali się chyba w wampiry i prowadzili między sobą korespondencję. Takie pełne skupienie się na aspekcie odgrywania roli.

Zresztą wydaje mi się, że głównym kryterium w ocenie takich papierowych RPG jest swoboda. Są systemy skupione na walce, gdzie mamy masę statystyk i różnych kości, wspomagamy się mapkami i figurkami w taktycznych walkach, jak D&D, bardziej narracyjne, jak Zew Cthulhu czy Świat Mroku i nawet takie cuda jak De profundis. Wszystkie łączy jedno: wybierając sposób pokonania postawionego przed nami problemu, jesteśmy ograniczeni tylko przez naszą wyobraźnię.

I w sumie dlatego mamy taki kłopot z definicją komputerowego RPG. Ze względu na ograniczenia techniczne nie możemy zdefiniować erpega, jako gry oferującej niczym nieograniczoną swobodę działania. Przez to musimy wybrać inne cechy papierowych gier, które będą nam definiować cRPG. I tutaj właśnie zaczynają się schody, bo różni ludzie przykładają różną wagę do poszczególnych cech, stąd dla jednych nie ma erpega bez rozwoju postaci, a inni muszą mieć przede wszystkim jak największą swobodę.

Jeśli o mnie chodzi, to cRPG potrzebuje przynajmniej symbolicznego rozwoju postaci, kłaść duży nacisk na fabułę i zadania, i przynajmniej w pewnym stopniu umożliwiać odegranie postaci (decyzje i ich konsekwencje).

A może trzeba dosłownie przetłumaczy rpg, czyli odgrywanie ról, postaci? Wtedy to każda gra jest rpg'erm ;-)

"Każdy RPG musi mieć rozwój postaci, który nie jest oparty o statystyki wyposażenia. Większość gier właśnie nie ma takiego rozwoju postaci, więc nie są RPG. Rozwój musi polegać na tym, że z czasem postać staje się "silniejsza" dzięki czemu rozwiąże problemy, których nie mogła na początku i nie kończy gry mając takie same staty jak na początku.
Jeśli gra nie ma rozwoju postaci to już nie jest RPG. Rozwój postaci jest motorem napędowym RPG"

Matko kozy , miałaś racje , zmarnowałem na role playe , mnóstwo godzin siedząc z kumplami po nocach i nie wiedziałem że to nie rpg , tylko teatr idiotów wieczorem lub bardziej. a Maskarada Wampir na przykład to taka Kobra była , Cthulu wiadomo dla fanów lsd , ale co powiedzieć Stevowi Jacksonowi od gurpsa , że niby jesteśmy z sekty pojebów?

Drenz ma sporo racji.

RPG zawsze zakładały, że liczy się w nich to co umie postać, a nie gracz, a z biegiem gry wszystko przychodziło jej łatwiej ze względu na rozwój. Przykładowo w tabletop gracz prowadzi postać lekarza i dokonuje operacji, rzuca kośćmi na określenie skutków zabiegu, testując jedną z umiejętności. Mistrz gry nie ma prawa wymagać od gracza siedmioletniego stażu na chirurgii czy szczegółowego opisania procedury zabiegu. Od tego są statsy postaci.

Farmazony o tym, że RPG musi mieć rozbudowaną (albo w ogóle jakąkolwiek fabułę) też są bezpodstawne. Od historii były przygodówki tekstowe. Komputerowe RPG zaczęły się od nielicencjonowanych prób przeniesienia systemu Dungeons & Dragons na komputery klasy mainframe. Przez lata te gry adaptowały pewne mechaniki rozgrywki - rozwój postaci, eksplorację lochów, gromadzie skarbów (dla doświadczenia), zbieranie ekwipunku, rozwijanie zdolności magicznych i walkę z potworami.

Długo nie było w tych grach nawet questów, a pierwszym zadaniem w jakimkolwiek komputerowym RPG był fetchquest, by zdobyć gałkę oczną smoka. Tworzenie jakiejkolwiek ogólnej definicji cRPG z naciskiem, iż musi posiadać (rozbudowaną) fabułę, skreśla z klasyfikacji do tego gatunku ponad dekadę czy nawet dwie dekady gier. Co więcej dochodzimy wówczas do pewnego kuriozum. Jedyne cRPG na świecie, jakie były w latach 70. i przez dużą część 80., według takiej definicji nie byłyby klasyfikowane jako cRPG.

Jerry_D De profundis i Epistolary, czy chociażby w dużej mierze Ars Magicka to bardziej gry narracyjne. Ich komputerowym odpowiednikiem były właśnie przygodówki, jak Zork.

Samo odgrywanie roli też ma naprawdę wiele form. Dawniej określało po prostu możliwość spełnienia jakiejś fantazji, np. "chcę być rycerzem i bronić słabszych" albo "chcę być magiem znającym sztuki tajemne". I już sama mechanika, tj. wybór klasy świadczył o swobodzie i wybraniu własnej roli spośród kilku dostępnych. Mam gdzieś niedokończony artykuł na temat zdefiniowania role play'u i player's agency w grach komputerowych i sprowadzam w nim te zjawiska do formy ekspresji - możliwości, jakie dana gra oddaje graczom w celu wyrażenia własnej wizji postaci. Narzędzi jest wiele - dialogi, wybór frakcji (utożsamienie się z ich poglądami i wspieranie tych samych idei), klasy i ogólna personalizacja tego co postać umie, kim jest, skąd pochodzi, jak wygląda i jaki ma charakter. Możliwość wyrażenia własnej motywacji (player's agency) np. poprzez dokonanie jednego i tego samego wyboru, ale z dwóch zupełnie innych powodów. Czy wreszcie wybór preferowanego stylu rozgrywki (np. skradanie się vs dyplomacja vs rozwiązania siłowe) - to wszystko jest odgrywaniem roli, sposobem na ekspresję charakteru, poglądów bohatera itp.

Oczywiście ktoś niedoświadczony w gatunku zawsze gra jedną rolę - siebie IRL. Nie wchodzi w skórę postaci, tylko nadaje avatarowi swoje własne cechy i nie odgrywa żadnego wyobrażonego konceptu, nie realizuje fantazji, a po prostu "jest sobą".

TobiAlex
"A może trzeba dosłownie przetłumaczy rpg, czyli odgrywanie ról, postaci? Wtedy to każda gra jest rpg'erm ;-) "
Nie jest. Masz takiego CoD-a. Sterujesz żołnierzem, w momencie, kiedy dopadnie cię immersja, to się w niego wcielasz, ale nie odgrywasz roli, bo gra po prostu nie daje ci takiej możliwości. Gra każe ci pójść do tamtego budynku i wyeliminować wszystkich przeciwników. I nie ma zmiłuj, nie możesz powiedzieć "walę to, chcę teraz pójść porobić coś innego". Do odgrywania roli musisz mieć jakąś formę wyboru, możliwość definiowania swojej postaci przez wybory dialogowe i podejmowane podczas gry decyzje. Oczywiście cRPG nigdy nie będzie w stanie dać ci takiej swobody, jak papierowe. Choćby w dialogach nie powiesz tego, co naprawdę chciałbyś powiedzieć w danej sytuacji, tylko wybrać najlepiej pasujący do twojej wizji wariant spośród przygotowanych przez twórców.

Silvaren
"Tworzenie jakiejkolwiek ogólnej definicji cRPG z naciskiem, iż musi posiadać (rozbudowaną) fabułę, skreśla z klasyfikacji do tego gatunku ponad dekadę czy nawet dwie dekady gier. Co więcej dochodzimy wówczas do pewnego kuriozum. Jedyne cRPG na świecie, jakie były w latach 70. i przez dużą część 80., według takiej definicji nie byłyby klasyfikowane jako cRPG."
Oczywiście, że to RPG. Do pewnego stopnia ułomne, bo ich twórcy dopiero się uczyli,w jaki sposób przenieść doświadczenie papierowej gry na ekran komputera. Zresztą, czym była klasyczna przygoda DnD, jak nie zwyczajnym pretekstem, żeby wysłać graczy do jakiegoś lochu, gdzie będą mogli zabijać potwory i gromadzić skarby? O to chodzi, że RPG możne mieć różne smaki, zależnie od tego, czego chcą gracze. Chcesz wyżynania potworków i patrzenia jak rosną cyferki na twojej karcie postaci? Proszę bardzo. Wolisz się skupić na ciekawej historii? Nie ma sprawy. Chciałbyś porzucić większość czy nawet całą mechanikę na rzecz bardzo dużego nacisku na odgrywanie postaci ze wszystkimi psychologicznymi aspektami ich osobowości? Też znajdziesz coś dla siebie. Nie widzę absolutnie żadnego powodu, żeby systemy narracyjne miały być "mniej RPG", niż stawiające mocny nacisk na mechanikę i odwrotnie.

"De profundis i Epistolary, czy chociażby w dużej mierze Ars Magicka to bardziej gry narracyjne. Ich komputerowym odpowiednikiem były właśnie przygodówki, jak Zork."
Gry narracyjne, czyli... odmiana RPG.

I nie mogę się zgodzić, że to takie przygodówki. Różni je zasadnicza sprawa: gra RPG stawia przed tobą problem, który musisz rozwiązać. Przykładowo dostań się do budynku. A ponieważ wspólną cechą RPG jest swoboda w podejmowaniu decyzji, możesz spróbować drzwi wyważyć, wysadzić, otworzyć wytrychem, namówić kogoś do ich otwarcia, poczekać, aż ktoś będzie wchodził/wychodził i wedrzeć się siłą/zakraść, skorzystać z innego wejścia, wleźć przez okno, wspiąć się na balkon... albo zwyczajnie olać sprawę i zająć się czymś innym. Oczywiście komputerowe erpegi są z konieczności bardziej ograniczone.
Natomiast przygodówka nie stawia cię przed problemem, tylko przed zagadką. Twórca wymyślił sobie mniej lub bardziej logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy, a ty musisz wpaść na ciąg czynności, który umożliwi ci rozwiązanie zagadki. Najczęściej masz jedno, jedyne prawidłowe rozwiązanie. W przykładzie z domem mógłby to być "klasyk", czyli wsuń pod drzwi gazetę, wypchnij ołówkiem tkwiący w zamku klucz i wyciąg go spod drzwi. Czasem twórcy szarpną się na rozwiązanie alternatywne, ale to tyle.

"Oczywiście ktoś niedoświadczony w gatunku zawsze gra jedną rolę - siebie IRL. Nie wchodzi w skórę postaci, tylko nadaje avatarowi swoje własne cechy i nie odgrywa żadnego wyobrażonego konceptu, nie realizuje fantazji, a po prostu "jest sobą"."
Oczywiście, że realizuje fantazję. Jest "sobą", takim, jakim sam chciałby się widzieć. Silniejszym, mądrzejszym, bardziej doświadczonym, kimś, kto ubija smoka jeszcze przed śniadaniem. Prawda, że takie postacie są z reguły nudne, ale chyba wszyscy początkowo przechodziliśmy taki etap. Problem w tym, że nie zawsze jest łatwo odegrać jakąś rolę. Trudno, w imię odgrywania jakiegoś konceptu, oczekiwać, że introwertyk będzie w stanie przekonująco odegrać duszę towarzystwa, kogoś, komu usta się nie zamykają. Albo, żeby osoba bez poczucia humoru była w stanie grać żartownisia, który sypie z rękawa dobrymi żartami. Osobiście podoba mi się koncepcja wad/ułomności z niektórych systemów. Gracz niekoniecznie musi się wcielić w postać o charakterze mu zupełnie obcym, ale dzięki wadom jest w stanie odegrać kogoś innego, niż wyidealizowanego siebie.

"Osobiście staram się sięgać po różne rodzaje rolplejów. Nie skupiam się na jednym podgatunku czy stylu tworzenia."
O. I z tym się zgadzam. To jest bardzo szeroki gatunek i próby wybrania jakiejś jednej cechy wyróżniającej (może poza swobodą działania w papierowych RPG) po prostu wykreśliłyby gry, które w oczywisty sposób należą do gatunku, po prostu skupiając się na jego innych aspektach.

"jakich gier nie uznaję za erpegi. Jest to m.in. najnowsza trylogia Assassin's Creed: Origins, Odyssey oraz Valhalla, seria Horizon czy Ghost of Tsushima"
Dokładnie moje stanowisko w kwestii ich klasyfikacji.