Outlaw Golf 2

Kiedy w 2002 roku ukazała się gra „Outlaw Golf”, wywołała prawdziwą burzę w konserwatywnym światku miłośników wbijania piłki do dołka. Z jednej strony solidny produkt, posiadający świetny mechanizm rozgrywki i perfekcyjny model fizyczny, z drugiej strony paszkwil wyśmiewający stereotypową nudę i ekskluzywność golfa, czyniących go sportem dla „bogatych snobów”. Po dwóch latach oczekiwań autorzy powracają z sequelem, jeszcze bardziej wariackim i zakręconym niż poprzednik.

W „Outlaw Golf 2” gracz wciela się w jednego z 11 zawodników, wyglądem i zachowaniem przypominających towarzystwo z najbardziej zapadłej i zaplutej knajpy. Można wybierać spośród różnych rzezimieszków, więźniów, striptizerek, cheerleaderek, harleyowców, raperów i innej, równie podejrzanej hołoty. Arenami walk jest osiem pól golfowych (każde składa się z 18 dołków), zlokalizowanych w najbardziej nieprawdopodobnych miejscach, np. na arktycznym lodowcu, w piaskach Sahary, na skraju amazońskiej dżungli itd. Trzy lokacje zostały przeniesione (fakt, że po gruntownym liftingu) z pierwszej części gry, natomiast pozostałe pięć to absolutny debiut.

Na chętnych do rozegrania partyjki jest kilka standardowych trybów: trening, pojedynczy turniej, jeden sezon lub najdłuższy z nich tryb kariery. Są też mini-gierki, z których wiele (np. baseball, bingo bango bongo, casino) ma tyle wspólnego z klasycznym golfem, co boks z szachami, ale są zabawną alternatywą dla typowych rozgrywek. Zresztą użycie sformułowania „typowa rozgrywka” nie do końca jest trafne, bowiem na polach golfowych dzieją się naprawdę dziwne rzeczy. A wszystko za sprawą tzw. wskaźnika opanowania (composure meter), mającego kluczowy wpływ na jakość uderzeń kija w piłeczkę. Wskaźnik maleje, kiedy gracz fatalnie pudłuje, a mały wskaźnik to rozedrgane nerwy, frustracja i w efekcie mizerna precyzja uderzeń. Jak odzyskać równowagę ducha i podładować wskaźniczek? Obijając twarz innym zawodnikom lub rozjeżdżając wózkiem golfowym publiczność.

Graficznie gra zaspokoi nawet wybredne gusta. Osiem odmiennych krajobrazów, bogate w detale tła, zmienne warunki klimatyczne i liczące wiele klatek animacji modele postaci – to robi wrażenie. Do tego dochodzą świetliste smugi ciągnące się za lecącymi piłeczkami, może to mało realistyczne, ale niezwykle widowiskowe. W kwestii dźwiękowej (zapisanej w systemie Dolby Digital) na uwagę zasługuje komentarz znanego amerykańskiego komika Dave’a Attella. Gra posiada tryb zabawy wieloosobowej, umożliwiający potyczki do czterech osób offline lub przez internet (Xbox Live). W trakcie rywalizacji można dodatkowo komunikować się między sobą za pomocą zestawu głośnikowo-słuchawkowego (Communicator Headset). Najlepsi mogą wpisać się na listę zwycięzców, dostępną w sieci.

Ostatnia modyfikacja 10 grudnia 2007