Najciekawsze materiały do: Pacific Drive

Abstrahując od tego, że akurat "Pacific Drive" posiada historię, cel oraz zapewnia emocje, to co to znaczy "gry bez celu, emocji i historii to przekleństwo tych czasów"? Gry jako medium nie powstały po to, żeby opowiadać historie, bo jaką historię miał opowiadać Tetris, Mario czy te wszystkie pierwsze produkcje składające się z kilku pikseli? Domeną historii jest literatura, tudzież kino (chociaż tam często pojawia się konflikt między historią opowiadaną tekstem a obrazem, np. narrator), gry stoją gameplay'em. Nie licząc PRGów, większość najlepszych gier to miodna mechanika przykryta pretekstową fabułą. I nie ma nic złego w kiepskiej fabule samej w sobie. Problem jest jedynie wtedy, kiedy gra opiera się na fabule, a ta jest słaba.

I jeżeli już miałbym coś nazwać przekleństwem, to właśnie zbyt wielkie nastawienie na historie i emocje. Wraz z postępem technologicznym i coraz bardziej realistyczną grafiką, gry stają się coraz bardziej filmowe. A filmy mają fabuły i bohaterów, więc gry stają się jakimś dziwnym tworem stojącym w rozkroku pomiędzy historią a gameplay'em, ale nie spełniają się w żadnym z tych elementów.

Gracze bezrefleksyjnie oczekują po każdej grze wybitnej fabuły, więc budżety i energia twórców jest pompowane w scenariusze, kiedy więcej pożytku byłoby ze skupienia się na mechanikach. A dlaczego te scenariusze są zazwyczaj nie najwyższych lotów? Mimo wszystko, nigdy nie są priorytetem - zasoby są ograniczone, więc często nie można dopracować i tego i tego, a może jak w "Skyrimie" historia nie może przytłoczyć "sanboksowości" gry i kłócić się gameplay'em. Pewnie odpowiedź zależy od gry.

Gram teraz w remastera pierwszych "Tomb Raiderów" - historia jest pretekstowa, nie wiem specjalnie jaki jest mój cel, a emocji jest dokładnie zero. Gra się świetnie. Ostatnio przeszedłem Resident Evil 4. Fabuły jest tam trochę więcej, ale czy jest ona zajebista? Poziom filmów klasy B z papierowymi postaciami bez jakiejkolwiek głębi. I co? Gra się świetnie. "Elden Ring" - chyba jedyna gra z otwartym światem jaką ostatnio ukończyłem (a próbuję ich sporo). Była tam jakaś historia, nie licząc tej wybitnie opowiadanej poprzez środowisko, lokacje, przedmioty, itd.? No, nie bardzo. Do przodu gnały mnie kolejne dungeony, walki z bossami i wyzwania, a nie fabularny cel czy emocje.

I można by pisać i pisać na ten temat. Ale podsumowując, serio, fabuła nie jest najważniejszą rzeczą w grze;) Nie z automatu.