Najciekawsze materiały do: DUSK

Gra ukończona.
Wygląda niepozornie ale to mocno mylące. Dopiero po zagraniu (i ukończeniu) człowiek może poznać ten unikat.

Grałem w parę tych całych „boomer shooterów" (a powinno się to zwać „stara szkoła / old school", jako przeciwieństwo „modern shooters" no ale co zrobić), część z nich naprawdę niezła i na pewno bawiłem się lepiej niż w tych przereklamowanych, wysokobudżetowych produkcjach AAA, których tytułów nie wymienię co by mnie fanboye nie pożarli :]

Wszystko zależy od tego ile twórcy będą dawać od siebie a ile opierać się na klasykach. Wszystko to by stworzyć dobrą grę.
Pierwszy epizod dosłownie mignął, drugi epizod z lekka znużył ale w trzecim epizodzie już odjechali...

Sama gra aż tak trudna nie jest, szczególnie że mamy mydło (twórca zadrwił z graczy narzekających na nie przez podbicie obrażeń do 100 milionów, sic), kryształy szaleństwa (wrogowie atakują się nawzajem) czy dobre zrobiony, użyteczny arsenał.
A także fakt że power-upy sumują się przez co para pistoletów strzela jak MG42 D:

Muzycznie rewelka, sam artysta mocno rozchwytywany ale nie schodzi poniżej pewnego poziomu. Na tyle dobry że wziąłem edycję specjalną dla ścieżki dźwiękowej.

Nawiązań do gier sporo, podbał mi się np. boss Guardian żywcem wzięty z Chasm - The Rift. Tyle że tego w Dusku można załatwić bronią.

W grze nałożono nacisk na tzn. strafejumping, trochę szkoda bo wolałbym bunnyhopping ale zawsze coś.

Ogólnie nieźle zrobiona strzelanka w starym stylu i warto zagrać, choć z każdym kolejnym poziomem jest jednak coraz słabiej. Pierwszy miał najlepszy klimat, wyraźnie czuć było Blood czy Quake'a. Potem zaczęły pojawiać się też klimaty typu Half-Life i to już niestety wyszedł konkretny gnój. Szczytem jest 7 etap trzeciego epizodu, gdzie odwraca się grawitacja...na tym utknąłem, bo to kompletna paranoja. Postać fruwa po całym poziomie i nie da się jej kontrolować. Nawet udało mi się w końcu cudem dotrzeć do wymaganego budynku i odetchnąwszy zapisałem tam grę. Chwilę później zginąłem w walce, a gdy wczytałem znowu latałem po mapie, gdyż jak się okazało gra zapisu nie uwzględniła. Utknąłem w zawieszeniu zresztą już na dobre, bo na poziom nie dało się wrócić. O ile wcześniejsze mapy były mniej lub bardziej pomysłowe, to ta jest jakimś debilizmem.

Przyczepić można się też do broni, które są zupełną sztampą. Pistolet, parę rodzajów strzelb, karabin, granatnik, rakietnica i kusza. Potem jest jeszcze miecz. Zero tu niestety jakiejkolwiek pomysłowości. Bossowie nie sprawiają żadnych trudności, zdarzają się i tacy, do których można po prostu stać w miejscu i strzelać, bo nic nie robią.
Jak ktoś ma ochotę na retro strzelanie to jest to dobra zabawa, choć po pierwszym chapterze ma się wrażenie, że zabrała się za to już inne ekipa, a szkoda.

Idealnie zrobiona. Klimat rodem z Heretic czy Blood. Sekretne levele uwielbiam . Nie wybaczyłbym sobie jakbym ich nie odkrył. Wracam do niej tak często jak się da