Gra Disciples Sacred Lands | PC

Trolling czy Ty tak na serio? Grałeś w ogóle w obydwa tytuły, czy domyślnie wszystko co jest strategią turową to dla Ciebie klony hirołsów? To dwie zupełnie odrębne gry, które łączy turowość. Disciples to w zasadzie nawet nie rasowa strategia, tylko RPG stylizowany na strategię turową. Stawia na szkolenie jednostek, zdobywanie doświadczenia i artefaktów. Stolica jest domyślnie nie do zdobycia. Heroes to rasowa strategia turowa, gdzie postawiono nacisk na rozbudowane opcje doboru i rozmieszczenia jednostek - co obok ilości samych jednostek danego typu ma kluczowe znaczenie dla wyniku prowadzonych bitew ( w Disciples zwykle są 2-3 możliwości konfiguracji armii, i w zasadzie nie ma to dużego znaczenia na przebieg rozgrywki - melee idą do przodu, jednostki czarujące do tyłu, cała filozofia ). Bardzo istotną rolę odgrywa też zaplanowanie ruchów podczas bitew. Kompletnie różne koncepty strategii turowej. Nie wiem jak w ogóle jest możliwe, by ktoś grając w obydwa tytuły pomylił jeden z drugim.

Arthass04 - Gówniarz wtedy na pewno nie grał, ba nawet pisać po polsku nie umiał ;) Oczywiście zgadzam się ze wszystkim co napisałeś. Recenzent też musiał humoru nie mieć albo coś innego u niego w głowie nie zadziałało.

BTW, widziałeś, że odpowiadasz na 9cio letni komentarz? :)

Gra zaiste świetna. Gramy w nią ze znajomymi już kilkanaście lat i jeszcze się nie znudziła.
A niska ocena ? Jak wiemy "kochana" redakcja uwielbia zaniżać oceny.

Tutaj mamy po prostu typowy przykład gry, w której część druga zrobiła absolutnie wszystko lepiej. Ma lepszą fabułę, grafikę, poprawioną mechanikę itd. Do jedynki naprawdę nie ma po co sięgać, bo nie mamy tutaj nawet sytuacji, jak w wielu przypadkach gdy coś wycięto w późniejszych częściach lub zmieniono (jak pomiędzy choćby 2 a 3 częścią).

Racja, ta gra powinna się nazywać "Disciples: Zapowiedź". Widać zalążki drugiej części w pomysłach, ale wygląda to jak wczesny projekt koncepcyjny - taki "surowy", odarty ze szczegółów i otoczki fabularnej. Kończę pierwszą sagę ( Imperium ) i naprawdę nie widzę tam niczego wyjątkowego. Nie ma zarysowanej jakiejś konkretnej fabuły, barwnych postaci jak w D2, różnych frakcji i interesów wewnątrz samych ras, ot po prostu anonimowe armie bez jakiegoś szczątkowego backstory. Nie nawiązujemy żadnego emocjonalnego stosunku do frakcji, którą prowadzimy - po prostu jest nam wszystko jedno :D
Mechanika gry też bardzo ograniczająca - jednostki po awansowaniu do ostatniego poziomu rozwoju po prostu dalej już nie zyskują doświadczenia i poziomów. Bardzo mocno ogranicza to strategię, nie ma co raczej liczyć na zdobywanie stolicy... Kiepsko zaplanowane okienko surowców i mapy - można spoglądać albo na jedno albo drugie... Brak wielu przydatnych skrótów klawiszowych, oraz opcji takich jak wyłączenie animacji ruchów komputera ( w późniejszych misjach komputer potrafi wykonywać ruchy nawet ponad minutę, jeśli jest kilka raz na mapie ).

PS. Mam wrażenie, że komentują tutaj osoby wyłącznie pod wpływem sentymentu.

Niekoniecznie sentymentu. Po prostu ocena gej gry wyglądała zupełnie inaczej przed pojawieniem się części drugiej. To był prawdziwy powiew świeżości i o tym należy pamiętać. Trudno oceniać gry przełomowe po latach po prostu.

IMO klasyka pozostaje klasyką. Sam gram głównie w starsze produkcje i właśnie to czas pokazuje ile jest gra warta. Final Fantasy VI czy VII to dalej gry porywające mimo przestarzałej grafiki. Diablo dalej ma świetny klimat, choć brak możliwości biegania trochę irytował. Starcarft? Geniusz RTS.
Niestety, Disciples: Sacred Lands nie należy do tej grupy. To gra ok, szczególnie jak pewnie spojrzymy na nią z perspektywy jej czasów. Ale nie posiada w sobie nic ponadczasowego, co mogłoby zrobić jakiekolwiek wrażenie w dzisiejszych czasach. Część topornych, irytujących mechanizmów gry jak np. brak możliwości natychmiastowego rozstrzygnięcia walki, brakuje skrótów klawiszowych np. do zmiany tury czy szybkiego wczytania quicksave, niektóre elementy na ekranie są w ogóle nieprzemyślane jak wspomniana mapa i surowce, jednostki nie mogą dalej awansować po osiągnięciu najwyższej formy rozwoju, co mocno ogranicza taktykę i nudzi po pewnym czasie - szczególnie że mamy takie paradoksy jak czary po 100dmg, które potrafią ściągnąć natychmiast wszystkich czarodziejów i healerów z armii...
Skończyłem kampanię Imperium, raczej nie była szczególnym wyzwaniem oprócz ostatniej misji ( poziom very hard - każdą grę ustawiam na najwyższy ), gdzie wymagała *odrobiny* myślenia w pewnym etapie, bo łatwo było przegrać poprzez zajęcie zbyt dużej ilości terenu przez kompa, ale... była możliwość kupienia najemników, którzy w zasadzie załatwiali całą misję ( nie będę spojlerował szczegółów ).

Jestem w 3 misji Hord Nieumarłych. Na plus trzeba przyznać, że gra ma o wiele bardziej wymagający AI niż dwójka. Liczą się też bardziej elementy strategiczne - nawet jak masz wysokopoziomową armię to przeciwnik może ją ściągnąć 2 czarami. Szczególnie tyczy się to formacji zbudowanej z czarodziejów ( u mnie Wraith - nie wiem jak po polsku nazywa się ta jednostka, ale to ścieżka czarodzieja, gdzie dostaje się bonus odporności na obrażenia fizyczne ).
Stąd bardzo liczą się tutaj czary zakrywające wybrane obszary na mapie lub dające niewidzialność, by chronić własną armię. Jest to wręcz jeden z niezbędnych elementów taktyki, czary w pierwszej części mają bardzo wysokie znaczenie na przebieg rozgrywki.
Krasnoludy mają tendencję spamowania czarem Wrath of Ymir ( czy jak to się tam nazywało ) - i tutaj warto mieć dwie armie, jedną z czarodziejem i Wraith, drugą z templariuszami odpornymi na czary. Każda z nich ma swoje zalety i wady. Wraith mimo odporności na broń mają tylko 75 HP, także 1 mocniejszy czar i armia zbudowana ze Specter + Wraith pada. Brak możliwości awansowania na wyższe poziomy sprawia, że ich HP jest ustawione sztywno na 75.
Ponoć 3 misja Hord Nieumarłych jest najtrudniejsza w grze... zobaczymy. Na razie moim głównych bohaterem jest Nosferat ( Królowa Lisz pewnie byłaby lepsza, bo nie trzeba się martwić o odporne na śmierć jednostki, ale że skończyłem nią całe D2 to chciałem odmiany ). Nosferat ma pewien potencjał, ale wymaga sporej pomocy z przedmiotów i eliksirów podnoszących statystyki. Może być dobrą alternatywą wobec braku healerów u nieumarłych, a wraz z jednostkami wampirów dość skutecznie się nim grać, ale minus jest taki, że jednostki wampirów są dostępne dopiero w ostatniej misji... Jak na razie Specter + Wraith + Wilkołak ( na jednostki odporne wobec ataków śmierci ) dość dobrze się spisuje, choć jak pisałem - jest to armia bardzo wrażliwa na czary ( te na mapie jak i podczas walki ). Podczas walki Specter częściowo załatwia sprawę silnych jednostek czarujących, choć nie zawsze sprawdza się to w 100% ( wysokopoziomowe jednostki Krasnoludów mogą dać w kość ).

Kontynuując mój mini-review gry, którego nikt i tak nie czyta ( ale, że edycja komentarzy tylko dla abo, to nie da się aktualizować posta wraz z postępem w grze... ).
Gra staje się super łatwa, kiedy zaczynamy korzystać ze złodziei. Handlarz w pobliżu miasta i łupimy. Quicksave przed akcją - w razie niepowodzenia szybkie załadowanie zapisu... wiem, że "nieuczciwe", ale bardziej to postrzegam jako wykorzystywanie dostępnych mechanizmów gry - bo nie ma tutaj żadnych kodów. Najlepiej kilku złodziei - łupimy tak do momentu ogołocenia wszystkich "sklepów" :D Mamy pod koniec kilkadziesiąt różnych potionów i w zasadzie ciężko by coś dalej poszło źle...
Jeśli chodzi o kampanie, od najprostszych do najtrudniejszych ( poziom very hard ):
1. Imperium ( jednostki leczące... plus banners dodające armora - możemy takie zdobyć dość wcześnie w ich kampanii )
2. Płonący Legion ( w zasadzie to jestem w drugiej misji, ale na razie nie sprawia żadnych problemów )
3. Górskie Klany
4. Hordy Nieumarłych ( misja nr 3 najtrudniejsza, nr 4 dość upierdliwa ze względu na spamowanie przywołańcami z 5 poziomu ).

Mechanika gry wkurza jak już pisałem - brak opcji szybkiego rozstrzygnięcia walki - często by się przydała.

LOL, zniszczenie wrogiej stolicy w 4 misji Płonącego Legionu powoduje zakończenie misji powodzeniem. Widać autorzy gry nie przewidzieli możliwości zniszczenia wrogiej stolicy, a wystarczy Incubus + trochę zwoi i potionów zwiększających pancerz, a można spokojnie pokonać strażnika stolicy. Nie jest to takie proste, bo gdzieś przy pozostałych 300 HP ( strażnika ) następuje automatyczne wycofanie się z walki ( jest ograniczona ilość tur na walkę... ), ale wystarczy użyć zwoju lub różdżki z haste czy innym przywracaniem punktów ruchu i można kontynuować walkę...

No i koniec - nareszcie. Gra się strasznie ciągnęła. 4 misje, ale mechanika sztucznie przedłuża rozgrywkę. Oceny nie mogę już edytować, ale widzę ją jako 4/10. Szkoda, że fabuła jest jedynie pretekstem dla rozgrywki i nikt nie wysilił się dla zarysowania jakichś ciekawych postaci, czy zwrotów akcji.
Po odkryciu możliwości złodziei, gra staje się łatwa nawet na najtrudniejszym poziomie. Wystarczy 2-3 złodziei, podchodzimy do jakiejkolwiek armii/zamku i wybieramy poison army, jeśli się nie uda to wczytujemy quicksave do skutku. Podobnie ze "sklepikami". Można nawet kraść czary ( sic! ). Gra momentami może sprawiać umiarkowane wyzwanie, ale zawsze istnieje jakiś mechanizm/sposób, który można wykorzystać by stała się dość łatwa.