Gra Tom Clancy's Splinter Cell Chaos Theory | PC

Fajna gra wyglada i gra sie bardzo dobrze na nintendo

gra jest też na NDSa :)

A moim zdaniem czas na nową część w konwencji skradanki taktycznej w otwartym świecie. Nie bez powodu umieszczono Sama w jedne z misji w "Tom Clancy's Ghost Recon: Wildlands".

To zdecydowanie nie jest najlepsza skradanka w historii.
To najlepsza gra w historii!

Z pewnością najlepsza część z całej serii, świetnie się bawiłem, gdy postanowiłem wrócić do niej po paru latach i tym razem zagrać tak na serio bez żadnego wydurniania się. Ciekawe czy doczekamy się kolejnej świetnej gry z tej serii.

Splinter Cell Chaos Theory 2005 PC: 7/10

Elo, elo 320. Grę ukończyłem w dwa dni, tak sobie grałem po około 3h dziennie i ba, koniec. W 6h Ukończyłem na normalnym poziomie. Jeśli chodzi o fabułę to jest ona trochę przewidywalna ale gdy gramy nie wiadomo co nas zaskoczy, japonia, dwie kore północna i południowa, ameryka - konflikty, spiski, przekręty, III wojna światowa? Tego wszystkiego dowiecie się grając w tą grę i rozwiązując misję do końca. Na prawdę wszystko elegancko zrobione, trzyma się kupy i d*py jak to się mówi. Odnośnie grafiki to jak na 2005 rok nie jest tak źle, grafika to takie 7/10, grałem z patchem 1.5 wszystko na maks detalach shadery 3.0 w rozdzielczości 1920x1080 i wszystko chodziło w 60fps, płynnie bez ścin. Polski dubbing bardzo mi się spodobał w tej grze, na prawdę jest epicki - w dialogi można się wczuć jak w mało której grze, zawsze oglądałem i słuchałem wszystko z zaciekawieniem i zachwytem. Muzyki w grze niestety mało, a nie kiedy nawet mi ona troche przeszkadzała, ale może być. Minusem jest to, że korzystamy tylko z dwóch broni przez całą grę, porażka jakaś - nawet nie możemy podnieść broni wroga. Rozrzut w broniach kiepski, strzelając z około paru metrów bardzo ciężko trafić w głowę, pociski latają gdzieś po bokach, tak to nawet człowiek który miał pierwszy raz w życiu gnata by nie strzelał. Nawet strzelanie z dokładnym celownikiem stabilizującym mało daje. Rozgrywka toczy się powoli, mogli zrobić jakieś szybsze animacje, szybsze skradanie, lepsze celowanie, ect. Gameplayowo mnie wciągnęła, na prawdę grało mi się przyjemnie. Polecam tą grę dla każdego, ta gra jak każda ma swoje plusy i minusy, ale pomimo tego wszystkiego powiem wam, zagrajcie a się przekonacie - Pozdro, miłego dnia. Trzymajcie się cieplutko! :)

3 lata od pierwszej części i taka ewolucja, ah jak ja kocham gry z tego okresu.
Jest więcej i jest mocniej, tak jak to powinno być z kolejnymi częściami, a zwłaszcza wśród gier. Rewolucji nie ma, ale to właśnie to jest największym plusem, ta seria na tym etapie tego nie potrzebowała, wystarczyło po prostu ulepszyć elementy, które sprawiły, że przygody samotnego rybaka stały się kultowe i dzięki temu dostaliśmy część prawie idealną.
Przesłuchania! Tego mi właśnie najbardziej brakowało w pierwszej części. Tam były atrakcją tylko w tych ważniejszych momentach, a hasła i inne warte zanotowania rzeczy były ukryte w mailach. Tutaj aż co drugi przeciwnik ma coś ciekawego do przekazania. A te dialogi podczas tych przesłuchań? Majstersztyk. Zresztą o czym ja gadam, przez całą grę pada dużo cytatów aspirujące do tych kultowych. Warto również pochwalić za możliwość usłyszenia podczas rozgrywki wielu języków i w takiej Japonii usłyszymy japoński, a w Korei koreański. Naprawdę cenię sobie takie drobnostki.
Oczywiście parę dodatkowych bajerów, fajne wprowadzenia do misji oraz zgodnie ze starą szkołą pełna dowolność rozgrywki, poprzednie części były dosyć liniowe i jedno niepowodzenie kończyło misję, a tutaj proszę, zabiłeś przypadkowo ważną postać? No to teraz sobie radź, za głupotę się płaci. W jednej misji mogą cię nawet złapać i przesłuchiwać, a i tak możesz z tego wybrnąć. Piękne.
Ale niestety nie będę mógł tak jak reszta uznawać Teorię Chaosu za tą najlepszą część. Są 2 elementy, które wypadają gorzej od pierwszej części. Tak się jednak składa, że przez obie te rzeczy również polubiałem tą serię.
Intryga polityczna niestety gorsza. Zgodnie ze wspominaną na początku zasadą wszelkich kontynuacji, czyli "więcej i mocniej", również i w tym przypadku musieli ją zastosować, ale jednak przedobrzyli. Postanowiono wymieszać ze sobą wszystkie państwa, jakie mogą namieszać we współczesnym świecie i stworzyć z tego jakąś historię. Na końcu ma się wrażenie jakby każdy nawalał się z każdym, na szczęście nieznany nikomu pan mężczyzna z ameryki z zielonymi oczami uspokoił azjatyckie narody. W pierwszym Splinter Cellu fabuła była bardziej klimatyczna i niepokojąca.
Pierwszy Splinter Cell wypada również lepiej pod względem inteligencji przeciwników. Tam sama ciemność nie wystarczyła, jeden głośny ruch i już cię wszyscy namierzyli. W tej części przeciwnicy (oczywiście poziom trudności ten sam) to totalne ślepyngi i głuchole, otrzesz się o nich ciałem, poskaczesz przed nimi w ciemnościach, a oni i tak nie zareagują. No za łatwo było, myślałem, że wszystkie stare gry miały to do siebie, że były wymagające, a tu się okazuje, że było parę wyjątków.