Wiadomość Rozwój Pathfinder Wrath of the Righteous dobiegł końca. Gra otrzymała aktualizację 2.5 i doczekała się wydania GOTY

Ja mam cały czas zachowanego sejwa w miejscu, w którym podejmuje się kluczową decyzję dotyczącą mitycznej ścieżki Roju. :-) Chyba kiedyś sobie tą ścieżką zagram. Ona jest raczej skrajnym wyborem, ponieważ wszyscy towarzysze opuszczają definitywnie główną postać i musisz do końca gry być samotnym Rojem :-) No i jest możliwość dość oryginalnego zakończenia losów Areelu Vorlesh już na samym końcu :-)

Zarządzanie Krucjatą zostało, to jest stały element podstawowej wersji gry.

Tak, poziom trudności w dalszych etapach nieco podskoczy :-) Będzie to widoczne przede wszystkim podczas walk z mini-bossami oraz bossami kończącymi dany akt. Warto więc mieć odpowiednio dobrany build i kompozycję drużyny. Powinieneś mieć postać w roli tanka, który jest w stanie wytrzymać mocne uderzenia, koniecznie potrzebna jest postać lecząca oraz usuwająca negatywne statusy. Jeśli trafisz na walkę, w której Twoje postaci będą tracić poziomy albo będą tracić wartość poszczególnych statów (np. wartość siły, zręczności itp.), a nie będzie w drużynie postaci to usuwającej, wówczas będziesz ginąć. Muszą być więc w drużynie postaci z odpowiednimi aurami, buffami, z większym przywróceniem, ze wskrzeszeniem itp. W przypadku najtrudniejszych walk warto próbować wybrać wersję w turach, gdy można się spokojnie zastanowić nad kolejnym ruchem.
Ja większość gry przechodziłem w trybie aktywnej pauzy, a tryb turowy włączałem tylko na najtrudniejsze walki. Jeśli jest się cierpliwym graczem, wówczas da się tę grę skończyć. :-)

Tak myślałem, że później będzie gorzej. Póki co to właściwie wszystko lecę na aktywnej pauzie nie ma potrzeby tur. Sama gra w sobie bardzo fajna, ale obawiam się o to skomplikwanie z tymi statusami/efektami.

Możesz w trakcie gry wybrać mityczną ścieżkę Anioła, która ma bardzo mocne umiejętności ochronne - zwłaszcza w dalszej części gry, gdy postać wbije większość poziomów mitycznych. Anioł daje niesamowicie dobre buffy i tarcze ochronne, które potrafią całkowicie ochronić przed negatywnymi statusami. Trzeba tylko te tarcze co jakiś czas odnawiać. Ja najtrudniejsze achievementy wbijałem właśnie na postaci, która ma mityczną ścieżkę Anioła. Co ciekawe, bodajże na 9 poziomie ścieżki mitycznej Anioł otrzymuje czar o nazwie Wrath of the Righteous, czyli odwołujący się do tytułu gry :-)
Ścieżka mityczna Anioła jest dla kogoś, kto wybrał bycie praworządnym dobrym, a więc jeśli chcesz sobie zagrać złą postacią, no to musisz wybrać zupełnie inną ścieżkę. Ale jak na pierwsze przejście gry, to ścieżka Anioła jest naprawdę dobra - właśnie ze względu na bardzo mocną ochronę dla drużyny.

Drugi raz obecnie przechodzę i ogólnie ci powiem że tylko w niektórych momentach gra sie staje z dupy trudna. Grałem na standardowym i w sumie takie z lekka irytująco trudne walki natrafiłem kilka razy.

Ta gra zaczyna się robić trudna na hardzie, na niższych poziomach trudności sobie poradzisz bez problemu. Ja przechodziłem na unfair i tam już jest grubo.

Tyle że po wyłączeniu traci się dostęp m.in. do teleportowania po mapie świata i przez to klątwa z obszaru Worldwound staje się bardziej uciążliwa, a co za tym idzie potęguje backtracking by wracać do Drezen częściej. Nie mówiąc już o tym, jak ogólnie teleporty w PF są zarąbistym QoL. Jakby dało się i w Kingmakerze i w WotR wyłączyć niepotrzebne systemy zarządzania baronią/krucjatą bez utraty dostępu do podstawowych mechanik poruszania się w świecie na późniejszych etapach, bez utraty dostępu do przedmiotów od rzemieślników i z zaklinania, to bym się nawet nie zastanawiał. Albo jakby zrobili podróż jak w starych Baldurach, że klikasz na lokacje i przenosi tam drużynę, w mgnieniu oka upływa czas, nakładane jest zmęczenie, losowane randomowe spotkanie z wrogami itp. Lepsze to, niż oglądać jak pionek powoli przesuwa się po mapie i zmusza do odpoczynku co drugi nod. Połowa czasu spędzonego w tych grach to taka zapchajdziura, a nie przygody w systemie RPG.

Owlcat powinno uczynić to całkowicie opcjonalnymi feature'ami. Albo chociaż niech zrobią ankietę, jaki procent graczy rzeczywiście chce takich udziwnień w grze RPG, bo jak czytuję fora poświęcone KM i WotR, to nawet zagorzali fani albo wyłączają to modami albo odpalają automat, albo instalują jakieś mody na częściowy skip contentu, np. natychmiastowy autowin bitew w WotR - te bitwy to akurat najmniejszy problem, bo są banalne.

Te rozmowy wydawaly mi sie generyczne i o niczym. Hmm, a automatyczna krucjata nie blokuje już dostępu do części mitycznych ścieżek?

Rekvu Swarm That Walk z tego co kojarzę raczej nie zrobisz, bo trzeba dekret zrobić.

Było kiedyś spolszczenie maszynowe do Kingmakera, ale niestety słabe. Kiepsko wyglądały zwłaszcza te fragmenty, które tłumaczyły tekst dosłownie, bez uwzględniania np. angielskich idiomów. Było nawet dosłowne tłumaczenie nazw własnych - dość kuriozalnie wyglądało przetłumaczenie Stag Lorda jako Lorda Jelenia...
Wrath of the Righteous ma już naprawdę solidne spolszczenie. Ogólnie rzecz biorąc, naprawdę warto zagrać w Kingmakera - choćby dla świetnej głównej fabuły, dla Amelii Tyler w roli Nyrissy. Wcale się nie dziwię, że Amelia Tyler została wybrana na narratorkę w Baldur's Gate 3.

W kingmakera nie grałem, ale z tego co czytałem to oprócz małych rzeczy co nawiązują do jedynki, to dwójka jest w stu procentach osobną historią, ja grając tylko w dwójkę fabularnie raczej nie czułem się zagubiony.

Wrath of the Righteous nie jest drugą częścią Kingmakera. Są naprawdę bardzo drobne nawiązania do Kingmakera - przede wszystkim stary elf Storyteller występuje i w Kingmakerze, i we WotR. Poza tym, pod koniec WotR możesz spotkać Jubilosta, który był członkiem drużyny w Kingmakerze.
Ale zdecydowanie warto zagrać w Kingmakera dla samej gry. Główny wątek rozkręca się dość mozolnie, ale gdy już się rozkręci, to naprawdę jest bardzo ciekawy. Towarzysze też są bardzo ciekawi, zapadają w pamięć. Dla mnie osobiście Kingmaker wcale nie jest gorszy od WotR. Różnica jest taka, że Kingmaker nie doczekał się dobrego spolszczenia i chyba miał gorszą reklamę niż później WotR. No i na samym początku Kigmaker był dość mocno zbugowany, ale po jakimś czasie błędy usunięto.
Do przejścia Kingmakera warto mieć dobry, szczegółowy poradnik. Ja korzystałem z poradnika na stronie Neoseeker.

Dla mnie osobiście oba Pathfindery bardzo wybijają się ponad przeciętność. Jest to ścisła czołówka gier w historii tego gatunku - przypominają piękne dawne czasy Tormenta i Baldura 2, które niesamowicie wysoko zawiesiły poprzeczkę. Przy czym Pathfindery to raczej mieszanka Baldura 2 oraz Icewind Dale, ponieważ jest w tych grach dużo walki. Planescape: Torment nie był jakoś specjalnie nastawiony na walkę - wiele kwestii można było "przegadać", choć były miejsca, w których walki się uniknąć nie dało.
W niektórych aspektach oba Pathfindery są trochę lepsze od Baldur's Gate 3, a w niektórych aspektach BG3 jest troszkę lepsze od Pathfinderów - np. BG3 jest bardziej przyjazne dla nowego gracza. W BG3 na łatwym poziomie można sobie szybko przejść ponownie grę, pomijając wiele questów pobocznych. Na łatwym poziomie w BG3 można bardzo szybko przejść z 1 aktu do 3 aktu. Natomiast w obu Pathfinderach trzeba krok po kroku wykonywać poszczególne akty głównej fabuły i te gry są długie, znacznie dłuższe od BG3. Na pewno do obu Pathfinderów trzeba i więcej czasu, i więcej cierpliwości, ale te gry naprawdę są tego warte. Oba Pathfindery oceniłbym na 9/10, ewentualnie 9,5/10. Zresztą BG3 oceniam na takim samym poziomie, bo to również bardzo dobra gra.

Dziękować :)