Wiadomość Twórcy Silent Hill 2 Remake skończyli z robieniem „gó********” gier. Polskie Bloober Team kontynuuje swoją drogę do ...

Kłopot w tym, że przy pracy nad SH2 Remake mieli już zrobiony fundament i na nim odtworzyli grę. Kiedy robi się grę od podstaw, to sprawy wyglądają inaczej. Nie chce pisać, że Remake był wyjątkiem potwierdzającym regułę ale na ich miejscu bym tak pewny siebie nie był.

na pewno musza popracowac nad techniczna strona swoich gier, bo zawsze maja problemy z optymalizacja.

Zachwyty nad odświeżoną wersją są moim zdaniem trochę przesadzone i działa tu magnes tytułu, który dobrze się kojarzy dzięki oryginalnej wersji. Podobnie jak przy Re2 remake. W obu przypadkach oryginalne wersje dużo lepsze.

Dobra grafika i udźwiękowienie, poprawna optymalizacja, prawie brak bugów, proste sterowanie, dużo akcji, łatwa i przyjemna rozgrywka to dla mnie stanowczo za mało. Dla mnie to poprawna, dobra technicznie, rzemieślnicza produkcja z wieloma zaletami i wadami na jeden raz, której brakuje artyzmu pierwowzoru i kilku szlifów. Coś tam jeszcze pewnie patche poprawią, ale nie zmienią rdzenia rozgrywki. Mimo wszystko to zdecydowanie najlepszy tytuł Bloobera. W przypadku Silent Hill 2 arcydziełem i dziełem sztuki jest jedynie oryginał z 2001 roku, który oceniam na maksymalną notę 10/10 niezmiennie od ponad dwóch dekad. Oryginał posiada ten specyficzny, oniryczny, intensywny klimat tak bliski twórczości D.Lyncha i jest zwięzłą opowieścią, która uderza mocno w najważniejsze struny. Niestety z bardzo intensywnego i emocjonalnego horroru psychologicznego, który można przejść w jeden wieczór ciągiem na jednym podejściu i potrafi nas porządnie wytrącić z równowagi zrobili w odświeżeniu rozwleczony do bólu akcyjniak, który potrafi zanudzić na śmierć i niczym się nie różni rozgrywką od innych survival horror TPP nastawionych na akcję. Za dużo walk, a za mało budowania klimatu horroru. Poza pierwszą fazą praktycznie w ogóle nie czuć przez to klimatu grozy. Przez rozwleczenie rozgrywki także fabuła dużo mniej w nas uderza. Długość rozgrywki uległa potrojeniu, ale została wypełniona zapychaczami, bo ciągle robimy to samo i staje się to tak męczące, że trzeba robić przerwy mimo największych chęci, by tego nie robić. Od czasu rozwleczonego The Last of Us 2 żadna gra z liniową rozgrywką mnie tak nie wymęczyła. Remake Resident evil 2 też zrobił wiele rzeczy kluczowych gorzej od perfekcyjnego oryginału z 1998 roku jak wycięcie wybitnego prologu Claire, bardzo niedopracowane scenariusze B, dużo słabsza muzyka, rozwleczanie rozgrywki, a przez to dużo mniejsza regrywalność, by zachęcać do wielokrotnych przejść i wycięcie najlepszych jump scares zwłaszcza tego z krukami, a sama zmiana perspektywy sprawiła, że gra mniej straszyła więc było nachalne wciskanie Mr X na wzór bossów z Re7 co było męczące, ale przynajmniej udało się Capcom w dużej mierze zachować klimat i grywalność pierwowzoru przy przeniesieniu survival horror z widokiem ze statycznych kamer na TPP co jest najtrudniejszą sztuką i tym mi zaimponowali, że grało się w odświeżenie równie cudnie co w oryginał. Przy remake'u Silent Hill 2 ta sztuka moim zdaniem nie udała się tak dobrze, bo kapitalnego onirycznego klimatu, a także specyficznego, oryginalnego gameplayu powodującego silny dyskomfort z naciskiem na konkretną i zwięzłą opowieść nie udało się tak dobrze przenieść. Nowa wersja nie uderza w te najbardziej istotne struny i Bloober Team nie do końca odrobił zadanie domowe co stało za fenomenem tej oryginalnej produkcji choć najbardziej prawdopodobne jest to, że z chęci przypodobania się jak największemu gronu odbiorców w tym fanom remake'ów Residentów postanowili pójść bardziej bezpieczną drogą i upodobnić gameplay zasypując nas nadmiarem akcji oraz powtarzalną walką. Remake ma aż czterokrotnie więcej przeciwników niż w oryginale, a przeciwników dużo trudniej omijać. Walka jest dość drętwa i męcząca. Gdyby walka była dużo lepiej zaprojektowana, a przeciwników było znacznie mniej co upłynniłoby całą historię mój odbiór byłby zdecydowanie lepszy. Wydłużanie rozgrywki na siłę nudnymi, powtarzalnymi czynnościami i nadmiar walki kosztem budowania gęstego klimatu i płynnego opowiadania znakomitej historii najmocniej rzutują na mój odbiór. W takiej postaci to nie działa tak dobrze jak pierwowzór. Mam też zastrzeżenia do sposobu podawania fabuły z sposób zbyt bezpośredni i nachalny nie pozostawiając w wielu miejscach pola do własnej interpretacji, gdy oryginał robił to bardziej subtelnie w stylu Blue Velvet czy Mulholland Drive.

Niech odkupią winy po beznadziejnym Blair Witch z 2019 i zrobią remake Blair Witch Project Vol. 1: Rustin Parr w dokładnie takim stylu jak SH2. O niczym innym nie marzę.