Wiadomość Park Jurajski mógłby być zupełnie innym filmem, gdyby zrealizowano te pomysły

Jurassic Park i jego kontynuacja, to książki, które po obejrzeniu pierwszego filmu dostałem na życzenie na początku podstawówki i od tamtej pory czytałem je raz za razem. Chociaż film uważam za bardzo dobry (również TLW) na własnych zasadach, ekranizacją jest moim zdaniem kiepską, a sequel wręcz fatalną.

Ian Malcolm jest kluczowy dla całości, bo od zawsze był przeciwny całej inicjatywie i z góry przewidział, jak ona się skończy. Crichton pisał książki, które zahaczały o sci-fi. W tych technotrhillerach często była ukryta jakaś przestroga przed potencjalnym zagrożeniem związanym ze zbieraniem owoców ciągle rozwijającej się nauki. Malcolm zawsze miał celne uwagi na ten temat - nie tylko w monologach, które w książkach przypominały moralizatorskie, anegdotyczne eseje. Nawet proste obserwacje, jak np. ciężki oddech chorego stegozaura (w filmie triceratops), który cudem animowany po wyginięciu nie pasuje do obecnego ekosystemu, przez samą różnicę składu atmosfery, poniekąd podkreśla bezmyślność naukowców, którzy nie dostrzegali szerszej perspektywy swych działań. Albo komentarz Malcolma przy pierwszym pokazie velociraptorów.

Skoro scenarzysta nie chciał portretować Hammonda jak w książce, mógł poświęcić więcej czasu Dodgsonowi, który był tym czarnym charakterem, a pojawił się dosłownie na dwie minuty i z filmu nic o nim nie wiadomo. Alan Grant podobnie jak Hammond zaliczył odbicie charakteru. W materiale źródłowym uwielbiał dzieci, bo one - zupełnie tak jak on - traktowały dinozaury z pasją. Śmierć Hammonda w książce była taką poetycką sprawiedliwością, nawet nieco ironiczną, bo to dzieciaki dorwały się w dyspozytorni do komputera i odtwarzając ryki dinozaurów przestraszył dziadka, który chcąc się ukryć przed niebezpieczeństwem stoczył się ze ścieżki, skręcił nogę i padł ofiarą kompsognatów.

Rolę tchórza w filmie przejął Donald Gennaro, który skanibalizował postać Eda Regisa. Prawnik w materiale źródłowym był bardziej mężny i to właśnie nieobecny w filmie rudzielec zostawił dzieci na pastwę t-rexa. Redukcję postaci z dalszego planu można w sumie zrozumieć.

Najbardziej boli usunięcie ze scenariusza najistotniejszego punktu zwrotnego książki - systemu liczenia zwierząt na wyspie i faktu, iż od dawna rozpoczęły migracje na stały ląd. Implikacji tego zjawiska Malcolm obawiał się najbardziej. To tym wątkiem zaczyna się książka i na nim się kończy.

Ze scen akcji poza tratwą wycięli też całą ptaszarnię. W sumie część z tych niezrealizowanych pomysłów znalazło swoje odzwierciedlenie w kolejnych filmach z serii (pogryzienie dziewczynki, ucieczka dinozaurów na ląd, powrót Dodgsona - chociaż w diametralnie innym wątku, ptaszarnia w JP3 i inne).

Marka musi dobrze zarabiać, bo wiem, że w planach są kolejne filmy. Dla mnie jednak tylko dwa filmy Spielberga są kultowe i budują nieprzenikalną iluzję świata, w którym ożywiono dinozaury.

Nie jestem też przekonany, czy Cameron zekranizowałby tę powieść wierniej i lepiej.