Recenzja gry The Last Oricru - drewno w tym RPG jest silne. Fabuła też
Ta gra wygląda jak wychwalany pod niebiosa przez oszołomów równie drewniany elex.
w tym samym dniu wyszło lost eidolons / niestety słabo reklamowane które jest kapitalną grą października, na ten moment to najlepsza gra ostatnich paru miesięcy. The Last Oricru dam szansę za moment ale cudów się raczej nie spodziewałem.
Tak tak najlepsza. I to jeszcze ostatnich miesięcy. Ile już takich masz najlepszych?
Pewnie wszystkie, które znasz.
Uwielbiam gry taktyczne dlatego stawiam je bardzo wysoko. Ta mimo że pierwsza gra tego studia wypadła im znakomicie. Nie licząc fenomenalnego Part 1 (ponieważ to remake) było 8 gier które uważam za rewelacyjne w tym roku / a skończyłem 63 od początku roku. Jedną z tych trzech jest m.in. ostatni Scorn.
końcówka roku to właściwie świetny sparking segmentu AAA (GoW vs CP) a pomiędzy nimi W3 odświeżony z RT (w grudniu)
Raz się muszę zgodzić. Co prawda obawiam się, czy nadmiar cutscenek przy każdym ataku nie będzie na dłuższą metę męczący, ale finalnie Lost Eidolons zapowiada się ultra zacnie, a i recenzje naprawdę pozytywne. Tylko że to turówka, więc gatunek milion razy mniej popularny, więc stąd tak cicho o tej grze.
Turówki akurat są bardziej popularniejsze od RTSów. Jak przeglądam Steam, to wręcz dominują strategie turowe. O grze jest nieco cicho, bo wychodzi w gorącym okresie zdominowanym przez inne produkcje, na których skupiła się branża. Jednak mimo wszystko jest nawet popularna.
Oglądałem stream Rosjona z niej i jedyne co trzymało mnie przy oglądaniu to Rojson. Porównywanie tej gry do Gothica to kryminał bo Gothic miał dobrą fabułę, którą chciało się poznawać i bardzo przyjemną eksplorację. Tutaj to wszystko jest strasznie generyczne i nie powinno to kosztować więcej niż 100zł. Interfejs duży to jedno ale jak dla mnie cała strona graficzna wszystkich paneli i ekwipunku wygląda na mocno niedopracowaną i wygląda jak projekt zaliczeniowy studenta grafiki.
Raczej sobie strzeliłeś samobuja. Bo jeżeli mam kupić The Last Oricru za 133 zł albo Uncharted 4 za 167 zł, to wolę dołożyć 30 zł i kupić Uncharted 4, bo tak jak DM napisał czy to The Last of Us, czy Uncharted, te gry są cudowne i genialne.
Raczej sobie strzeliłeś samobuja
tak nie bardzo, to gol sobie strzelił samobója pisząc że kwestia ceny to "temat na publicystykę, a nie recenzje" po czym uwzględnia kwestie ceny w recenzji
gol sobie strzelił samobója pisząc
GOL to skrót nazwy naszej firmy, albo strzał w siatkę bramki w piłce nożnej - sam w sobie nic więc nie może napisać, chyba że umownie tekst jest podpisany Redakcja GRYOnline.
Recenzję TLOU pisałem ja, a recenzję Oricru hexx0 - dwie różne osoby, style, podejścia do tematu. Ja nie uwzględniam ceny jako wady/zalety gry, bo ona zmienia się z miesiąca na miesiąc i twórcy gry nie mają na nią wpływu (o ile nie są selfpublish indy dev), a cena nie ma wpływu na jakość gry.
Mógłby co najwyżej wspomnieć o tym w tekście, dać jakieś porównanie czy warto na obecną chwilę, czy nie.
Ale ktoś inny może tu inne zdanie. Wielokrotnie widziałem wzmianki o cenie na liście zalet/wad gry, i teraz i lata wcześniej - każdy ma swoje podejście.
Jak wypuszczacie recenzje pod jednym szyldem, to moglibyście chociaż zrobić wspólne kryteria.
W tekście, a dokładnie w jego dwóch ostatnich akapitach, znajdziecie uzasadnienie tego, dlaczego zwracam uwagę na nieco zbyt wysoką cenę gry. Nie wiem, jaka część Czytelników dotrze tak daleko, więc postanowiłem umieścić odpowiedni punkt na liście plusów i minusów - żeby mieli świadomość.
Częściowo zgadzam się z tym, co pisze DM. Dlatego też nie zawsze biorę pod uwagę cenę gry przy jej ocenianiu. W tym przypadku uznałem, że jest nieco zbyt wygórowana. Innymi słowy, nie zapłaciłbym za The Last Oricru tych 180 zł - mimo że generalnie bawiłem się przy nim całkiem nieźle. I wcale nie dlatego, że już je ograłem. Zrobiłem tak choćby przy Dying Light 2 - najpierw przeszedłem je w ramach recenzji, a potem kupiłem własną kopię, bo uznałem, że warto.
Jak więc widzicie, podejście może wynikać nie tylko z przekonań autora, ale również z całokształtu tego, czym jest i co oferuje dana gra. Nie ma więc co generalizować i pisać o wspólnych kryteriach.
No właśnie idealnie opisałeś dlaczego cena powinna mieć znaczenie. Cena jest tutaj za duża, dlatego dostała minusa. Cena była w porządku w DL2, dlatego nie było o czym pisać. Ani plus, ani minus. Gdyby DL2 kosztował na premierę 100 złotych, to pewnie zostałoby to wspomniane w plusach i słusznie.
Wygląda jak Piranha Bytes dla ubogich. Na pewno kiedyś sprawdzę.
Jeżeli ktoś poważnie twierdzi, ze Gothic czy Elex to "drewniane" gry to chyba w mało gier grał.
Oczywiście że są drewniane. O ile Gothic to produkt swoich czasów i sterowanie można usprawiedliwić tym, że pierwotnie było pisane pod granie na samej klawiaturze (i tak szczerze to ma sens jak już się przyzwyczaisz), tak mimo wszystko jest drewnem. Nie jest zbyt responsywne i precyzyjne i nie dziwię się nowym graczom, że nie chce im się przez to przebijać, nawet jeśli pod tym kryje się geniusz pod względem projektu świata i progresji.
Elex zaś to drewno jeszcze większe niż Gothic. Nie wiem jak im to się udało, ale sterowanie, mimo w miarę uniwersalnego przypisania klawiszy, nadal jest toporne. Jax jest jak czołg, nic nie dzieje się natychmiast, jest wyczuwalne opóźnienie, a łącząc to z brakiem precyzji i średnimi kolizjami, a także najgorszym systemem walki jaki stworzyli do tej pory (przynajmniej w jedynce), otrzymujemy okropną mieszankę najbardziej sękowatego drewna z jakim miałem do czynienia w przeciągu ostatnich 10 lat.
A tajemnicą raczej nie jest, że gry Piranii, no tak do pierwszego Risena, po prostu uwielbiam.
Gothiki są drewniane przede wszystkim ze względu na wiek. Praktycznie każda gra z tego okresu, może poza typowymi zręcznościówkami będzie sprawiać takie wrażenie. Różnica jest taka, że w Gothika ludzie cały czas grają i mogą go porównywać z obecnymi grami podczas gdy wiele klasyków z tego okresu tkwi jedynie w nostalgii graczy.
Natomiast nowe gry PB są drewniane, i to bardziej niż te stare, chyba głównie dlatego, że Piranha uwierzyła, że ich fani lubią te gry dzięki tej toporności. I w to niestety wierzy też wielu twórców, którzy starają się ich naśladować. A prawda jest taka, że w Gothika gra się pomimo przestarzałych elementów a nie dla nich samych.
Zobaczyłem drewno - pomyślałem muszę zagrać. Ale po obejrzeniu gameplaya i usłyszeniu głosu głównego bohatera dałem sobie spokój. Zagram jak oddadzą mu kllejnoty.
Ale no właśnie, to w końcu jest to bardziej Gothic czy jednak souls-like?
Bardziej jak gry od Spiders plus elementy soulslike pod względem śmierci i odradzania i zwiazanej z tym utraty punktów doświadczenia i dotarcia do nich przed kolejnym zgonem. Do Ghotica to raczej mało podobne, gra jest toporna, ale inaczej, napewno czuć że gra ma bardziej europejskie klimaty, fabularne no i niestety też jesli chodzi o rozgrywkę. Protagonista jest bardzo cyniczny, bez wzgledu na podjete decyzje, nie każdemu przypadnie do gustu, ma pewną osobowość czyli jest tu bardziej fabularne nastawienie niż swobodne rpg.
Odobiście ograłem tylko jedną ścieżkę fabularną, mam jedna wrażenie że w ostatecznym rozrachunku mamy tylko dwa zakończenia, ale w różnych wariantach, albo nawet jedno. Po tym co przedstawiali deweloperzy liczyłem na jakąś ng+ niestety by poznać resztę fabuły musiał bym grę przejść jeszcze raz, od nowa, a nie za bardzo jest po co.
Bawię się dobrze, błędów większych jeszcze nie uświadczyłem, ale mam dopiero za sobą 3h grania, jedynie co mnie bardzo irytuje to głos głównego bohatera, no nie da się go słuchać, ale wyjścia nie ma. Fakt, jest to Gothic dla ubogich jeżeli chodzi o drewno, bo ogólnie gra to ma mało wspólnego z grą od Piranha Bytes. Bardziej to GreedFall dla ubogich.
Mnie tam drewno nie przeszkadza w erpegach jakoś szczególnie. Obecnie to nawet trochę cieszy, bo przywołuje wspomnienia jak się pociskało w Goticzka po nocach.
No i ostatnio bieda z erpegami, więc chętnie sprawdzę.
Do sprawdzenia w gamepassie.
Mnie nawet średnie RPG potrafią bawić (Technomancer, Greedfall ukończone z przyjemnością, wada to ich backtracing).
Zabawne jest w sumie to, że jedną z kluczowych cech Gothika było bardzo dobre, niemal wzorcowe rozdysponowanie zasobów. Twórcy od początku wiedzieli, że wielu rzeczy nie dadzą zrobić i postawili sobie bardzo konkretne ograniczenia (a i tak musieli z wielu rzeczy zrezygnować w trakcie). Rzeczy takie jak rozmiar świata, liczba NPCów etc. zostały ładnie przycięte a fabuła tak poprowadzona by nie kłuło to w oczy.
Natomiast dzisiaj wszystkie "Gothiclajki" dzielą tę wspólną cechę, że próbują zrobić więcej niż są w stanie. Porywają się na wielki otwarty świat, ale nie mają zasobów aby go wykończyć. Myślę, że dlatego też najlepszym spadkobiercą Gothika w jakiego grałem (lepszym nawet od gier PB) są Kroniki Myrtany. Twórcy dali sobie spokój z nowoczesną oprawą graficzną i wybrali stary ale za to sprawdzony silnik (czy raczej gotową grę bo mówimy o modzie) i wykorzystali tak wiele elementów jak tylko się dało. Dzięki temu mogli się skupić na tym co rzeczywiście się liczy - projekcie lokacji, fabule, postaciach, budowaniu klimatu. Oczywiście, że mieli ułatwione zadanie o tyle, że korzystali z zasobów oryginalnego Gothika. Nie chodzi mi jednak o to by teraz wszystkie małe studia przestawiły się na tworzenie modów do innych gier, ale żeby odpowiednio przytemperowały swoje ambicje. Żeby skorzystali z zewnętrznych silników, zmniejszyli skalę projektu, poszli w konkretny styl graficzny, który będzie świadomie retro a nie będzie po prostu brzydki, skupili się na scenariuszu, skoncentrowali się na dobrym projekcie lokacji zamiast budowaniu wielkiego świata.
Nie mówię tu oczywiście, że The Last Oricru nie spełnia przynajmniej części postulatów - nie miałem jeszcze okazji zagrać. Jednakże z tego co widzę i czytam, wyrasta obraz kolejnej gry, która przesadziła z ambicjami.
"nieciekawy interfejs zajmujący sporą część ekranu" - po spojrzeniu na pare waszych screenow, interfejs jest minimalistyczny i kompaktowy, taki typowy modern...
Zaskakująco wciągająca gra. Lokacje fajnie pomyślane, trzeba pokombinować żeby wszędzie dotrzeć. Sama fabuła wydaje się być trochę liniowa, tylko w niektórych punktach możemy zadecydować kogo wspieramy. Dziwnie mi się kojarzy z Arx Fatalis, zupełnie nie rozumiem czemu. Wyczuwam również dalekie echa Soulsów, głównie ze względu na ciekawy design lokacji.
Na razie nie dotarłem zbyt daleko. Ubijam szczury dla tej królowej ?? w zaatakowanym mieście.
