Forum: Jak depresja zniszczyła mi życie...

Pisałem podobne rzeczy jakoś 1,5 roku temu gdy znalazłem się w najniższym punkcie swojego życia. Nie chciałem leczyć swojej deprechy i natręctw, zarzuciłem wszystkie swoje hobby bo nie sprawiały mi frajdy, nikomu nie ufałem, wpadłem w paranoję, a co za tym idzie pogarszała się moja sytuacja zawodowa oraz towarzyska. Sądziłem, że nigdy się nie wyrwę ze szponów demonów w moim łbie, ale po wielu za i przeciw (rodzina pomogła, bliscy znajomi, ale nawet GOLasy!) postanowiłem udać się do lekarza w lipcu zeszłego roku. Leki w różnych dawkach (aktualnie najmniejszej i to tylko jednego leku) biorę od roku i cholercia chyba coś działają bo ten rok to istne 180 stopni w porównaniu do tego co było. Znalazłem chęci by robić... no cokolwiek. Wyjść ze znajomymi, pograć w coś, zacząć nauczyć się malować i grać na gitarze, pójść na koncert, a do tego znalazłem w końcu pracę, która może i nie jest jakaś specjalna pod kątem finansowym, ale jest najzwyczajniej w świecie przyjemna i jednak pobudza u mnie wszystkie zmysły dotyczące udanej konwersacji z ludźmi, którzy nawet zwykłym "dziękuję Panu za pomoc" potrafią mocno poprawić humorek :)

Także naprawdę nie można się poddawać i trzeba szukać różnych ścieżek. Też nie wierzyłem, że cokolwiek się zmieni, ale w tej chwili jestem w zupełnie innej sytuacji niż rok temu. Dalej nie jest idealnie, ale w końcu widzę w tym wszystkim sens :D Leki mogą nie zadziałać za pierwszym razem, nawet za drugim - przerabiałem nawet całkowitą zmianę w połowie leczenia, ale jednak warto być stale w kontakcie z lekarzem. Jeśli czujesz, że aktualny psychiatra ci nie pomaga już na etapie (a zwłaszcza) rozmów przy diagnozie, to od razu szukaj kogoś innego. Deperszyn to suka, którą należy pognać - będzie chciała wracać, ale dopóki nie rzuci się rękawicy, to zawsze jesteś na wygranej pozycji.

https://www.youtube.com/watch?v=p394GYNrqiM&t=1s&ab_channel=Escaladr

Psychiatra jest od tego, by wypisywać magiczne pigułki, a nie słuchać. Często jest potrzebny, ale nie powinien być jedyny, bo to PSYCHOTERAPIA ma znaczenie kluczowe.

ale nie ma już nadziei, że ktoś inny to zrobi za mnie...
I z tym faktem trzeba się zmierzyć. NIKT nie zrobi za CIEBIE NICZEGO. To jest cholernie ciężka praca własna. W-Ł-A-S-N-A. Psychoterapeuci są po to, by pomóc naświetlić problem, porozmawiać, psychiatrzy są po to, by wypisać leki, jeśli są potrzebne/konieczne.
Depresja to nie jest angina, gdzie kilka pigułek rozwiąże sprawę w tydzień.

Ale pierwszy krok już zrobiłeś - uświadomiłeś sobie problem. Teraz tylko do roboty, lekko nie będzie, ale pomyśl sobie, że już nic gorszego cię nie spotka. Good luck, chłopie.

(a niech mi tu wpadnie jakiś śmieszek-heheszek, to zagryzę, przyrzekam)

Podstępna choroba, bo bez rozwiązania konfliktu wewnętrznego bądź zmiany myślenia na znacznie bardziej optymistyczne czyli uderzenia w przyczynę rozpoczęcia spirali trudna do całkowitego wyleczenia. Antydepresanty uderzają w skutek, a nie przyczynę. Więc po odstawieniu ludzie mają tak, że to przeważnie wróci, jeśli problem jest poważny, bo utrzymywało się to od wielu miesięcy lub lat. Przynajmniej w większości przypadków. Antydepresanty są jakimś sposobem, by odbić się od dna, ale nie tędy droga do sukcesu i bycia zdrowym. Chyba, że ktoś chce żyć zamulony i znieczulony na tej mocnej chemii całe życie i żyć jak zombiak. Choroba lubi atakować kruche i wrażliwe jednostki dość aspołeczne, które najczęściej zderzyły się zbyt szybko z trudami tego świata żyjąc zbyt długo w kloszu ochronnym mamy bądź spotkało jej coś okropnego i zbyt mocno przejmowały się czymś co nie warte było tego. Pesymizm nie służy.

Psychoterapia oczywiście to znacznie większa szansa na wyjście z tego, ale nie pewnik, bo po wyjściu z gabinetu człowiek wraca do życia i kluczowe co zmieni w swym nastawieniu i myśleniu. Niezależnie od wszystkiego taka osoba powinna stać się serdeczna, otwarta, szczerze optymistyczna i nastawiona na dawanie uśmiechu i radości innym. Oduczyć się bezużytecznych pesymistycznych myśli, które do niczego nie przydają się, bo i tak niewiele z tego stanie się czym ludzie przejmują się. Część osób wyszła z tego odwracając błędne koło zmieniając styl życia i procesy myślowe, który nie służył ich zdrowiu zmieniając pesymistyczne myślenie na optymistyczne z pomocą psychoterapeuty lub bez.

Niewiele jest osób z głeboką depresją trwającą lata, którzy odstawiając leki bez rozwiązania przyczyny choroby i zmiany nastawienia do świata i ludzi nie miała powrotu po pewnym czasie.

Napisałeś, że masz partnerkę, a czujesz się nieszczęśliwy i samotny. Tak jest, bo szczęście płynie głównie ze środka, a nie czynników zewnętrznych. Jeśli jestem radosny, posiadam wysoki poziom energii i mam wiele optymizmu i wiary w siebie to czuję szczęście, ale jeszcze bardziej miłe jest, że mogę tym dzielić się na zewnętrz i rozmawiać niemal z każdym o najbardziej miłych rzeczach i poprawiać ludziom humor i dawać emocje. Nieważne czy z rodziną najbliższą czy sąsiadką z domu naprzeciwka, kobietami z którymi umawiałem się i spółkowałem, przyjaciółmi z klubu lekkoatletycznego czy przypadkowo poznanym starszym panem w kolejce po bułki. Mi jest łatwiej, bo wypracowałem twardą skorupę i ze mnie łotrzyk z szelmowskim uśmiechem. Trudno mnie zranić więc chociaż niech daję radość innym, którzy tego bardziej potrzebują. Z pewnością pokory w sobie nie mam żadnej.

Pozbycie się jednej kluczowej blokady, która jest zbędna, a zmienia życie mocno na plus to rozmawianie otwarcie o wszystkim z każdym bez oporów i traktowanie tego jak frajdy bez przejmowania się. I najlepiej na najbadziej seksowne tematy w zabawny i intrygujący sposób co lubimy robić, a czego nienawidzimy, pasje, ambicje, cele, marzenia, styl życia, zabawa, seks, podróże, taniec, muzyka, kino i setki podobnych tematów, które kojarzą się z afrodyzjakiem. Otwartość i dzika łatwość nawiązywania kontaktu z każdym. Ludzie lubią otwartych i pewnych siebie ludzi, którzy dają im coś od siebie - radość i dobre emocje. Łatwo się otwierają wtedy.

Zawsze myśl dobrze o sobie i innych. Interesuj się ludźmi jacy są naprawdę. Komplementuj ich i rób to szczerze. Gdy ktoś ci coś powie nieprzyjemnego nie przejmuj sie, bo pewnie ten ktoś ma jakiś problem lub ma zły dzień - do kosza. Nie wchódź w złe emocje ludzi, bo nie warto. Ja silną ramą optymizmu zmieniam złe emocje kogoś na dobre, ale jeśli ktoś nie wie jak to ignoruj ludzi negatywnych. Znajdź pasje atrakcyjne. Ucz się nowych rzeczy. Podróżuj. Spełniaj marzenia, które odłożyłeś na bok. Ciesz się małymi rzeczami. Sprawiaj sobie i najbliższym niespodzianki. Niech to będzie choćby pyszny placek trukawkowy. Uprawiaj sport i rozładuj się oraz naładuj endorfinkami. Poznawaj nowych ludzi. Medytuj. Uprawiaj jogę. Poszerzaj horyzonty. Dobrze wysypiaj się. Naucz się reagować na złe bodźce i staraj zmienić automatyczne myślenie, gdy jakaś okoliczność wywołuje strach od zawsze - zmień kotwicę, by połaczyć to z czymś przyjemnym. Nie walcz z tymi uczuciami - pozwól im płynąć, akceptuj i ignoruj to co złe, a następnie programuj pozytywnymi argumentami, a wygrasz z każdą słabością. Ciesz się życiem. Dawaj radość rodzinie i przyjaciołom. Zaskakuj partnerkę. Zabierz ją w atrakcyjne miejsca. Weź ją do Paryża lub spraw, że rynek waszego miasta stanie się dla niej Paryżem. Zmień się ze smutaska w kogoś kto jest radosny i nie boi się smakować życia. Stań się mężczyzną krok po kroku. Prowadź i wychódź z inicjatywą. Zaskakuj kreatywnością. Zaopiekuj się resztą stada. Planuj do przodu życie. Miej zawsze plan. Jeśli komputer ci nie służy, bo uważasz, że nie daje ci przyjemności rzuć to całkowicie. Ja miałem przerwę 7-letnią z niemal całkowitym odrzuceniem komputera i telewizora. Najlepszy wybór.

Znajdź motywatory własne, które mocno popchną do działania twoją osobę, a wtedy odnajdziesz radość i swoją własną ścieżkę. Życie jest krótkie i przemija. Lepiej żałować, że coś się zrobiło i nie wyszło niż żałować, że się nie spróbowało. Próbuj wszystkiego na co masz ochotę i nie żałuj :)

Trzymam kciuki, że zmierzysz się z demonami własnymi i wygrasz.

Jesteś z mojego pokolenia. A nasi ojcowie z pokolenia PRL i komuny jedynie co robili to chlali w pracy, przed pracą i po pracy. Tyle, że mój awantur nie robił. Teraz co prawda nie pije, a ja depresji nie mam. W sumie nigdy nie miałem. Za to moja żona ma. Mało co ją cieszy. Zresztą w kraju pisiorów i peowców trudno się z czegokolwiek cieszyć.

Ja sobie radzę przeciwwagą. Jeśli coś się złego dzieje, to szukam pozytywów. Ostatnio złamałem sobie stopę. Wielki minus, ale znalazłem plus, że nie muszę chodzić do znienawidzonej roboty. I tak mam ze wszystkim. To mi pomaga.

Ja depresji nigdy nie miałem, ale może coś takiego na krawędzi. W szkole zawsze gnębili, wyżywali się, jak to mówią ze szkoły jedynie co się wynosi to 'depresje'. Człowiek zawsze starał się być miły, kulturalny, a jak każdy to podłapywał że się jest pomocnym to już snuł plany jak to wykorzystać. W pracy na początku było to samo, na budowie jak to na budowie, młody zawsze ma przewalone ale jak pokazywałeś ze cos potrafisz i jesteś uczynny to robiłeś więcej niż do ciebie należało. Po czasie się to zmieniło i polepszyło, ale w głowie dalej gdzieś to wszystko siedzi i się ciągnie, nie w takiej skali jak kiedyś ale jednak. 3 dni jest dobrze 1 dzień jest do bani. Mi pomogło w tym wypadku znalezienie swojego ulubionego zespołu, wykonawcy muzyki, skupienie się na tym, słuchanie oglądanie koncertów, kupienie albumów i nagle jakoś chęć do życia wróciła. Gry niby jeszcze cieszą, siedzenie na PC ale już nie w takiej skali jak kiedyś. Chociaż pracy teraz nie mam złej to czuje że się wypaliłem w niej i chodzę do niej bo muszę ale daje z siebie 100 %. Pomogła również jazda na rowerze, kupiłem rower jakieś półtora miesiąca temu i się jeździ co dziennie po 1-2h i jakoś te życie leci, powodzenia wszystkim i żeby jakoś się żyło w miarę normalnie.