Opinia Baldur to nie jest, ale nawet dziś nie mogę się oderwać od tego RPG

Krok wstecz względem BG2 w zasadzie każdym ważnym aspekcie - fabuła, towarzysze, rozgrywka, nawet grafika (kwadratowe rzeczki płynące przez kwadratowe łączki przy kwadratowym lesie). ukończyłem z bólem i nigdy nie wróciłem. ; p

Próbowałem przejść ale odpadłem tak naprawdę na początku drugiego aktu, ta gra jest za nudna dla mnie, pierwsza rzecz jaka mnie zaciekawiła w fabule podstawki to wątek lady aribeth i jej prywatnych relacji który pojawił się na początku drugiego aktu ale to było za mało by mnie utrzymać przy tej grze na dłużej
Nawet nie wiem czy poprawnie zapamiętałem o czym był ten wątek
Ale to mnie nie odrzuciło od gry, kule ognia rzucało się z radością więc wziąłem się za dodatki które zrekompensowały mi te płacze związane z podstawką
Najzwyczajniej w świecie historia była duzo ciekawsza, postacie bardziej interesujące
Towarzysze byli ciekawsi i żywsi
Bardzo mile sie zaskoczyłem jak mój towarzysz w czasie pokonywania jakiegoś dungeona zagadał mnie by porozmawiać o aktualnej sytuacji, wyrazić swoją opinię i zapytać co ja myślę o tym co się dzieje.

Co jak co ale ja na grach crpg się nie wychowałem, neverwimter nights był pierwszą grą tego typu w jaką zagrałem i powiem że ta gra mnie wciągnęła w ten gatunek gier, bym powiedzial że sie dziwię że wcześniej go nie zauważyłem ale wiem że wcześniej bym tego gatunku nie zrozumiał i bym się od niego odbił
Raczej dalej nie mogę sie przekonać do baldura wydaje się za stary jak dla mnie
Ale na razie na brak gier tego typu nie narzekam, przeszedłem neverwintera 2 z dodatkami
Teraz przechodzę całą serię expeditions (przeszedłem conquistador i jestem na początku drugiego aktu vikings) a przedemną po odsłonie rome jest jeszcze w planach do przejścia wasteland 3 oba pathfindery, oba pillarsy i obie odsłony divinity original sin

Neverwinter Night 2 i tak było zdecydowanie lepsze, ale jak to bywa z Obidian to jak zwykle nie mieli dość czasu by dokończyć grę i wyszła w nie najlepszym stanie. Druga część to jedna z bardziej niedocenionych RPG.

Ps: Przywróćcie funkcje której imienia nie wolno wymawiać!

A ja tę grę lubię i wspominam z sentymentem. Podoba mi się jej styl graficzny i szybkie tempo, z nostalgią wspominam walki ze smokami czy pewnego upierdliwego bodaka co to pilnował drzwi i zmiatał mnie jednym oddechem. Tak jak napisano wyżej, absolutnie nie jest to BG czy BG2, ale jako podlana sosem Forgotten Realms gra akcji jak najbardziej się sprawdza.

Aktualnie gram w Neverwinter Nights: Enhanced Edition. Fajnie tak powrócić sobie do tej gry. Jest jedną z moich ulubionych. Wiadomo, że to nie Baldur, ale też bardzo fajna. Szkoda tylko, że ten remake praktycznie niczym się nie różni... Beamdog dali ciała i chyba jedynie chodziło o to by zrobić kasę na czyimś tworze. Ale wracając do tematu to gra według mnie jest dobra. Widać, że się postarzała. Akurat w Baldurach tego nie widać, czy Falloutach 1 i 2. Tam to się po prostu lubi albo nie.

Moim zdaniem to najsłabszy RPG od BioWare (nie grałem w Andromedę, ale nie sądzę, żeby była gorsza od Neverwinter Nights). Nudne to; brzydkie to strasznie; może nie tak jak Baldur's Gate, ale jednak infantylne to; opiera się na mechanizmach D&D, za którymi nie przepadam; do tego jeden towarzysz, któremu właściwie nie można wydawać poleceń, przez co taktyki w tym w zasadzie żadnej. Jedynie muzyka wypadła nieźle.

NWN było genialne po sieci z ogarniętymi ludźmi na fajnych serwerach. Niestety w czasach, gdy było najwięcej możliwości i znajomych, miałem modem, więc nie dało się za wiele grać... :(

Dla mnie zdecydowanie lepsza niż Baldur. W sumie jakbym miał zrobić jakąś sentymentalną top listę gier, które najlepiej wspominam, to Neverwinterek pewnie byłby drugi, zaraz po Morrowindzie. Baldur nigdy nie imponował mi fabularnie, choćby tylko z tego względu, że wpasuje się w ten typ historii, gdzie bogowie istnieją w fizycznym świecie. Nigdy tego nie lubiłem. Motyw bogów, którzy egzystują realnie poza sferą wiary i faktycznie wchodzą w interakcję ze śmiertelnikami jest tak bzdurny, stawia tyle pytań o kreację świata i sam sens wszystkiego co robimy w grze, że aż boli. Neverwinter niby ma miejsce w tym samym uniwersum, ale zostawia te kwestie gdzieś z tyłu i skupia się na bardziej "przyziemnej" historii. I robi to dobrze. Mamy tajemniczy wstęp, klasyczny motyw podróży z poszukiwaniem artefaktów, a na końcu epicką bitwę z istotą, która chce przejąć władzę nad światem. Proste, a działa.
Natomiast kwestia towarzyszy faktycznie boli. Najemnicy, których możemy nająć to statyści, w dodatku korzystając z nich otrzymujemy mniej doświadczenia, więc się to nawet nie opłaca. Byłby to może autentyczny regres w stosunku do Baldura, tylko, że towarzysze z Baldura (przynajmniej ci z jedynki) też są... słabi. I ja wiem, że upośledzony, drący ryja Minsc jest z jakiegoś powodu postacią kultową, ale ja tego nigdy nie kumałem.
To są jednak w zasadzie szczegóły. To za co ja naprawdę uwielbiam Neverwinter Nights w zasadzie ciężko rozłożyć na czynniki pierwsze. Ta gra po prostu miała jakiś unikalny klimat. Klimat prawdziwego heroic fantasy, gdzie przeżywało się PRZYGODĘ. Taką do bólu stereotypową, walącą trochę słomą i nastoletnim wąsem, ale magiczną. Następną grą, która dała mi przeżyć ten konkretny typ emocji było chyba dopiero Divinity: Original Sin 2.

A, i muzyka. Wciąż najlepsza ścieżka dźwiękowa na bieda-orkiestrę w historii gier. Do dziś jak słyszę te intro to mi się włącza tryb nastoletniego nerda, a to jest warte każdych pieniędzy.
https://www.youtube.com/watch?v=gb133m_AEnY