Olga Tokarczuk współtworzy grę RPG na bazie swojej powieści
Zadziwiająca jest ślepota Krzysztofa Maja (czyli groznawcy po polonistyce, a do tego z tytułem doktora), który nie potrafił (a raczej nie chciał) przeczytać ze zrozumieniem mowy noblowskiej Tokarczuk. Ale stary już jestem, więc nie dziwi mnie zupełnie to, że jakiś użytkownik naszego forum bezkrytycznie powtarza tezy youtubera z Krakowa. I to youtubera, który w innych filmikach zachęca do weryfikowania przekazywanych informacji. W tym wypadku, jak widać, zalecenia Krzysztofa Maja były głosem wołającego na puszczy.
Maj (a za nim Zdzichsiu) piekli się, że Tokarczuk jest "klasistowska", zaś wielcy pisarze patrzą z pogardą na literaturę science-fiction.
A Tokarczuk na to:
Ogólne skomercjalizowanie rynku literackiego doprowadziło do podziału na branże – odtąd odbywają się targi i festiwale literatury takiej czy siakiej, zupełnie osobno, tworząc klientelę czytelników, którzy chętnie zatrzaskują się w kryminale, fantasy czy science-fiction. [...] Zawsze intuicyjnie byłam przeciwko takim porządkom, ponieważ prowadzą one do ograniczania wolności pisarskiej, do niechęci wobec eksperymentu i transgresji, która jest istotną cechą tworzenia w ogóle.
W skrócie: przynależność gatunkowa nie jest wyznacznikiem wartości dzieła. Gdzie więc pogarda dla science-fiction?
Maj (a za nim Zdzichsiu) piekli się, że Tokarczuk pluje na kulturę masową.
A Tokarczuk na to:
Możemy mieć dziś wielką satysfakcję, że jesteśmy świadkami powstania nowego sposobu opowiadania świata, jaki niesie ze sobą serial filmowy, a którego ukrytym zadaniem jest wprowadzić nas w trans. Oczywiście ten sposób opowiadania istniał już w mitach i opowieściach homeryckich, a Herkules, Achilles czy Odyseusz to bez wątpienia pierwsi serialowi bohaterowie. Jednak nigdy wcześniej nie zagarnął on dla siebie tak dużo przestrzeni i nie wpływał tak istotnie na zbiorową wyobraźnię. Pierwsze dwie dekady XXI wieku z pewnością należą do seriali. Ich wpływ na sposoby opowiadania (i przez to też rozumienia) świata jest rewolucyjny. [...]
Ta forma opowieści chyba najbardziej twórczo szuka dziś nowej formuły. W tym sensie odbywa się w serialu poważna praca nad narracjami przyszłości, nad dopasowaniem opowieści do nowej rzeczywistości.
W skrócie: medium popkulturowe (serial) jest obecnie dziedziną najbardziej twórczej aktywności narracyjnej. Pogarda? Raczej uznanie.
Skoro popkultura nie jest taka zła, to może sam internet jest źródłem problemów?
Wikipedia, którą podziwiam i wspieram, mogłaby wydać się Komenskiemu, podobnie jak wielu myślicielom tego nurtu, spełnieniem marzeń ludzkości – oto tworzymy i otrzymujemy ogromny zasób wiedzy nieustannie uzupełnianej, odświeżanej i demokratycznie dostępnej, praktycznie z każdego miejsca na Ziemi.
Demokratyzm internetu? Nie może być! Przecież Tokarczuk jest klasistowska! Wydaje się jednak, że i Maj, i Zdzichsiu mają problem ze zrozumieniem rzeczy dosyć oczywistej: krytyka sposobu wykorzystania jakiegoś medium, nie musi być krytyką samego medium. Narzekając na to, że ktoś zabił nożem dziecko, nie musimy od razu potępiać noży in pleno. To, że Tokarczuk krytykuje np. internetowy hejt, szum informacyjny (fake newsy) czy sterowanie reakcjami użytkowników internetu, nie znaczy, że "patrzy z góry" na globalną sieć.
Ale przecież Tokarczuk krytykuje gry komputerowe - piekli się Maj (i Zdzichsiu)!
A Tokarczuk na to:
Doświadczenie jest faktem poddanym interpretacji i umieszczonym w pamięci. Odwołuje się także do pewnej podstawy, jaką mamy w umyśle, do głębokiej struktury znaczeń, na której potrafimy rozpiąć nasze własne życie i przyjrzeć mu się dokładnie. Wierzę, że rolę takiej struktury pełni mit. Mit jak wiadomo nigdy się nie wydarzył, ale dzieje się zawsze. Dziś działa już nie tylko poprzez przygody antycznych herosów, ale przenika do wszechobecnych i jak najbardziej popularnych opowieści współczesnego kina, gier, literatury. Życie mieszkańców Olimpu przeniosło się do "Dynastii", a heroiczne czyny bohaterów obsługuje Lara Croft.
Trzeba być wyjątkowo uprzedzonym, żeby w tym fragmencie doszukać się jakiejś krytyki gier komputerowych. W skrócie: Tokarczuk pisze, że archetypy, które kojarzą się ludziom z mitami, funkcjonują dzisiaj w innych strukturach narracyjnych, m.in. w serialach czy grach komputerowych. A ponieważ pisarstwo Tokarczuk od samego początku opiera się na mityzacji (archetypach), tego rodzaju stwierdzenie ma wręcz charakter nobilitujący dla tych mediów.
Co więcej, Tokarczuk pisze:
Możliwe jest jednak, że powieść i literatura w ogóle stają się na naszych oczach czymś zgoła marginalnym wobec innych sposobów narracji. Że waga obrazu i nowych form bezpośredniego przekazywania doświadczenia – kina, fotografii, virtual reality i augmented reality – stanie się poważną alternatywą dla tradycyjnego czytania.
Pytam więc ponownie: gdzie w mowie noblowskiej znajduje się jakakolwiek krytyka gier komputerowych, które - jak pisał Zdzichsiu - są według Tokarczuk "plugawe"?
I teraz pora na zdanie, które budzi tyle kontrowersji:
Tylko literatura jest w stanie pozwolić nam wejść głęboko w życie drugiej istoty, rozumieć jej racje, dzielić jej uczucia, przeżyć jej los.
Można się z tym zgadzać albo nie zgadzać. Nie wyobrażam sobie na przykład, żeby jakakolwiek gra była w stanie opisać czy przedstawić głębie psychologiczną ludzkiej egzystencji tak, jak to robi np. Tomasz Mann w "Czarodziejskiej górze". Nie wyobrażam sobie, żeby jakakolwiek gra w sposób tak przerażający ukazała konsekwencje zezwierzęcenia człowieka, jak "Biesy" Fiodora Dostojewskiego. I tak dalej. Może kiedyś elektroniczne "rozrywka" będzie w stanie dostarczyć tego rodzaju intelektualnej głębi. Ale - według mnie - na pewno nie teraz. To, rzecz jasna, nie znaczy, że gry nie mogą być niezwykle imersyjnym, fascynującym i wartościowym doświadczeniem. Już teraz. To nie znaczy, że gry nie poruszają tematu zezwierzęcenia człowieka czy nie pokazują psychologicznej głębi bohaterów. Już teraz. Ale literatura (na razie) robi to w lepszy sposób. Tego rodzaju stwierdzenie sprawia, że jestem "klasistowski"? Jeśli powiem, że karabin lepiej się nadaje do zabijania od brzozowego kijka, też będę "klasistowski"?
A wracając do mowy noblowskiej: czy jednak Tokarczuk odnosi się tu w jakikolwiek sposób do gier komputerowych? Wyszydza popkulturę? Jest "klasistowska", czyli - jak to ujął Zdzischiu - popiera tylko "sztukę wyższą"? Znowu oddajmy głos Tokarczuk:
Należałoby więc uczciwie opowiadać tak, żeby uruchomić w umyśle czytelnika zmysł całości, zdolność scalania fragmentów w jeden wzór, odkrywania w drobnicy zdarzeń całych konstelacji. Snuć historię, żeby było jasne, iż wszyscy i wszystko zanurzone jest w jednym wspólnym wyobrażeniu, które za każdym obrotem planety pieczołowicie produkujemy w naszych umysłach.
Literatura ma taką moc. Musielibyśmy porzucić te nieskomplikowane kategorie wysokiej i niskiej literatury, popularnej i niszowej, z przymrużeniem oka potraktować podział na gatunki.
I gdzie ten "klasizm"? Gdzie pogarda dla "kultury niższej". To już prędzej mamy tutaj literacki "komunizm", czyli nawoływanie do narracyjnej transgresji, tego, żeby tzw. sztuka wysoka i niska się wymieszały.
Ech.
Tokarczuk to jedna z najsłynniejszych pisarek świata, która:
- interesuje się grami komputerowymi (i wspomina o nich w mowie noblowskiej);
- ceni gry komputerowe jako medium narracyjne;
- angażuje się w produkcję gry komputerowej.
A niektórzy, zamiast się cieszyć, będą na siłę udowadniać, że białe jest czarne.
Zdichsiu nie umie czytać ze zrozumieniem i powiela nadinterpretacje Krzysztofa Maja (wyjątkowo zresztą uprzedzonego do Tokarczuk), a prawie dwudziestu innych użytkowników wystawia kciuk w górę.
Sobota na GOL-u.
"Przede wszystkim gry narobiły mi mnóstwo smrodu i g*wna"
~ Olga Tokarczuk, za kilka lat
To co mnie zadziwia na Golu, a czego chyba nigdy nie zrozumiem: najbardziej "plusowany" jest komentarz jakiegoś matoła, który KOMPLETNIE nie zrozumiał mowy noblowskiej Olgi Tokarczuk i (będąc do niej skrajnie uprzedzonym, co widać, słychać i czuć) wkłada jej w usta coś czego nigdy nie powiedziała.
Mówiąc krótko: kłamie, bo nie zatrybil. A ludzie, to plusują i to w sytuacji, kiedy ta mowa jest dostępna i każdy może sprawdzić bez problemu, że gość zwyczajnie kłamie. No, ale nie i wysrywy jakiegoś frustrata lądują na samej górze. Masakra :/
Olgę zawsze fascynowało bogactwo gier, a przede wszystkim: możliwość stworzenia historii zupełnie nieliniowej. Ona naprawdę rozumie tę wielką przewagę medium nad nieinteraktywnymi sposobami opowieści
Tak, tak XDDDD Pewnie dlatego pluła na gry wideo w swojej mowie noblowskiej.
Choć w każdym innym momencie odradzałbym, to przeczytaj jej mowę noblowską.
W skrócie: ludzkość znalazła sobie nowy sposób przekazywania opowieści i zamiast czytać literki w książce, woli doświadczać czegoś na ekranie. A według Tokarczuk tylko literatura się liczy, nie te plugawe gierki. Literatura, a nie żadne inne medium może prawdziwie przedstawić naturę świata.
Takie boomerskie pierdololo rodem ze spróchniałej katedry filologii polskiej, bo gry są w stanie robić wszystko lepiej od pisarstwa "wielkiej artystki", więc trzeba dojechać grom, że nie są "sztuką wyższą".
Wiec mowila wprost o grach? Ekran rownie moze dotyczyc filmow, telewizji, seriali, kina, obserwacja wtedy tez jest sluszna.
Zdzichsiu, a wkleisz cytat z jej wypowiedzi, żeby można było się do niej odnieść?
Czytanie ze zrozumieniem się kłania. Otworzyłem sobie tę przemowę i jest tam napisane zupełnie coś innego, niż opisałeś. Gdy Tokarczuk pisze o ekranach i aplikacjach, chodzi jej raczej o społeczeństwo informacyjne i to, jak natłok informacji potrafi znieczulić i zdystansować - nie chodzi jej o to, że gierki złe, ksionszka dobra.
Ba, nawet pisze, że gry są ewolucją dla literatury
Mit jak wiadomo nigdy się nie
wydarzył, ale dzieje się zawsze. Dziś działa już nie tylko poprzez przygody antycznych herosów, ale przenika do wszechobecnych i jak najbardziej popularnych opowieści współczesnego kina, gier, literatury. Życie mieszkańców Olimpu przeniosło się do Dynastii, a heroiczne czyny
bohaterów obsługuje Lara Croft.
O ironio, lwia część jej eseju jest właśnie o kłamstwach, które szerzysz... Fikcja straciła zaufanie czytelników, odkąd kłamstwo stało się niebezpieczną bronią masowego rażenia, nawet jeśli wciąż pozostaje prymitywnym narzędziem.
nie chodzi jej o to, że gierki złe, ksionszka dobra
Ależ o to chodzi, musisz przebić się przez nawał pustosłowia Tokarczuk.
Tylko literatura jest w stanie pozwolić nam wejść głęboko w życie drugiej istoty, rozumieć jej racje, dzielić jej uczucia, przeżyć jej los. A ludzie wolą grać w gry i siedzieć na Instragramie, chlip ;(
Dla mnie Tokarczuk nie wnosi nic swoją twórczością co było by atrakcyjne, godne poparcia czy uwagi.
a wkleisz cytat z jej wypowiedzi, żeby można było się do niej odnieść?
W zasadzie Krzysztof wszystko omówił w tym filmie:
https://m.youtube.com/watch?v=GzB2LG3aghE
Czytałem kiedyś felieton, w którym autor-pisarz zwracał uwagę na przykry los literatów z listy kandydatów do Nobla. Mają to być ludzie zgorzkniali, którym co roku rośnie żal do świata, gdy nagroda trafia do kogoś innego. Patrząc na wiek i regionalizm wielu literackich noblistów (zwykły czytelnik dowiaduje się, że taki gość istnieje dopiero, gdy ten dostanie nagrodę) - to dość wiarygodny domysł
Cieszy inspiracja Disco Elysium i intencja, by gra zaspokoiła także odbiorcę liczącego na literackie doznania. Niepokoi jednak niewielki team stawiający na grafikę 3D w stylu Overwatch. Tryb FPP wymaga dużo detali, a bajkowy styl może odejmować powagi. Ciekawe, czy pani Olga przechodziła Disco Elysium. Wydaje mi się, że taką produkcję mogłaby podciągnąć emocjonalna post-rockowa muzyka jak w powyższym tytule.
PS gry fabularne bez walki to zwykle gry przygodowe, nie wiem czemu unika się tego terminu.
jestem ciekawy czy w jakąkolwiek grę dała, bo jeśli nie może ją spotkać los biomutanta (no tamci przynamniej bastion grali) same dobre chęci to nie wszystko
Nie cierpię jej jak w wypowiada się na temat Polski i Polaków.Zasiada w tym samy gronie dla mnie Co K.J ,A .H
"Przede wszystkim gry narobiły mi mnóstwo smrodu i g*wna"
~ Olga Tokarczuk, za kilka lat
Tak, tak XDDDD Pewnie dlatego pluła na gry wideo w swojej mowie noblowskiej.
(...)ludzkość znalazła sobie nowy sposób przekazywania opowieści i zamiast czytać literki w książce, woli doświadczać czegoś na ekranie. A według Tokarczuk tylko literatura się liczy, nie te plugawe gierki. Literatura, a nie żadne inne medium może prawdziwie przedstawić naturę świata.
Wskażesz, gdzie?
Z ciekawości aż się pobieżnie z tym tekstem zapoznałem i żadnego "plucia na gry" tam nie ma, ale być może coś mi umknęło.
https://www.nobelprize.org/uploads/2019/12/tokarczuk-lecture-polish.pdf
Po co czytać grube powieści, skoro można zanurzyć się w serialu? Zamiast wyjść na miasto, żeby rozerwać się przyjaciółmi, lepiej zagrać w grę. Sięgnąć po autobiografię? Nie ma sensu, skoro śledzę życie celebrytów na Instagramie i wiem o nich wszystko. To już nawet nie obraz jest dzisiaj największym przeciwnikiem tekstu, jak myśleliśmy jeszcze w XX wieku, martwiąc się wpływem kina i telewizji. To zupełnie inny wymiar doświadczania świata – oddziaływujący bezpośrednio na nasze zmysły.
Nie chcę szkicować tu jakiejś całościowej wizji kryzysu opowieści o świecie. Często jednak doskwiera mi poczucie, że światu czegoś brakuje. Że doświadczając go przez szyby ekranów, przez aplikacje, staje się jakiś nierealny, daleki, dwuwymiarowy, dziwnie nieokreślony, mimo że dotarcie do każdej konkretnej informacji jest zdumiewająco łatwe. [...]
Literatura jest jedną z niewielu dziedzin, które próbują nas przytrzymać przy konkrecie świata, ponieważ ze swej natury jest zawsze „psychologiczna”. Skupia się bowiem na wewnętrznych racjach i motywach postaci, ujawnia ich doświadczenie w żaden inny sposób niedostępne dla drugiego człowieka lub zwyczajnie prowokuje Czytelnika do psychologicznej interpretacji ich zachowań. Tylko literatura jest w stanie pozwolić nam wejść głęboko w życie drugiej istoty, rozumieć jej racje, dzielić jej uczucia, przeżyć jej los.
Polecam też przesłuchać:
https://www.youtube.com/watch?v=GzB2LG3aghE
No w dalszym ciągu plucia na gry tu nie widzę.
Ot-stwierdzenie kilku faktów, z perspektywy pisarza zapewne raczej oczywistych. Bo czy gry nie działają bardziej bezpośrednio na zmysły? Czy "szklany ekran" w nadmiarze nie zaburza postrzegania rzeczywistości? A może to, że książka bardziej pobudza mózg, niż wywijanie analogami na PlayStation? ;)
Co piszę jako gigantyczny fan gier komputerowych.
Nie no oczywiście. Żadnego pretensjonalnego tonu wobec gier i internetu. Tylko literatura jest w stanie zapewnić psychologiczne spojrzenie na świat.
Że książka bardziej pobudza mózg, niż wywijanie analogami na PlayStation?
Byście się polubili z panią Olgą ;)
Ja nie mam nic w stosunku do tej gry, może być naprawdę udana. Mierzi mnie tylko przedstawienie Tokarczuk jako wielkiej miłośniczki gier, gdy jeszcze kilka miesięcy temu jawnie mówiła, że tylko literatura jest tym wyższym medium. Albo hipokryzja z jej strony, albo autor za dużo zmyślił.
I co w tej wypowiedzi niestosownego? Zgadzam się w 100% z panią Tokarczuk.
Pozostaje więc tylko ulitować się nad tym klasistowskim myśleniem.
A mi pozostaje tylko ulitować się nad tym, że nie potrafisz czytać ze zrozumieniem.
Polecam też poczytać jej inne wypowiedzi. Ciężko jest przedstawiać osobę, która uważa książki za elitarne medium, ma się za przedstawiciela wymierającego zawodu i sądzi, że za kilka lat książki staną się tylko scenariuszami do mniej wartościowych gier i filmów, za wielkiego miłośnika gier.
To czysty klasizm i snobizm, a nie biedna Olga zafascynowana bogactwem gier, której nikt nie rozumie.
Planeswalker
Bukary ma robote na korkach do konca zycia.
Ciężko czytanie za popularne hobby - 30% Polaków nie przeczytało w rok ani jednej książki. Zapytaj ilu z nich nie obejrzało ani jednego filmu czy nie zagrało w chociaż jedną grę. Myślałem, że malejące czytelnictwo to raczej fakt, nie opinia?
za kilka lat książki staną się tylko scenariuszami do mniej wartościowych gier i filmów,
Znowu sobie dopowiadasz - nigdzie nie padło wyrażenie "mniej wartościowe". Tokarczuk powiedziała tylko, że coraz mniej czyta książki i niedługo książki będą prędzej kanwą do napisania scenariusza niż dziełem samym w sobie... Co przecież już teraz się dzieje. Ile to książek zostało rozsławionch dopiero przez filmy?
To czysty klasizm i snobizm
A o czym ma mówić pisarka, zapytana książki, albo odbierająca nagrodę za książkę? O ulubionych filmach?
Myślałem, że malejące czytelnictwo to raczej fakt, nie opinia?
Problem w tym, że czytelnictwo cały czas rośnie. Nawet, jeśli nie sięgniesz po ani jedną powieść w ciągu roku, to wciąż czytasz. Siedząc na forum, mediach społecznościowych, discordzie, przeglądając newsy, oglądając komiksy, a nawet grając w gry, sumarycznie dziennie czytasz dużo. Same książki mają się dobrze, czego świadkiem jest fantastyka, którą pogardzają literaci. Tokarczuk narzeka, że ta "kultura wyższa" się nie sprzedaje. Bo może jest słaba i problem leży w niej, a nie czytelnikach?
Niewielu rzeczy jestem pewna tak jak tego, że czytanie stanie się jeszcze bardziej elitarnym zajęciem, niż jest teraz. [...] Prawdopodobnie będzie to więc sztuka dla tych kilku procent jeszcze czytających i może dla scenarzystów i filmowców, którzy przerobią to na serial albo grę.
Wcale tu nie ma elitaryzmu. Albo jakiegoś głęboko zakorzenionego syndromu oblężonej twierdzy.
A o czym ma mówić pisarka, zapytana książki, albo odbierająca nagrodę za książkę?
Może zamiast narzekać na wyimaginowany problem książek będących w odwrocie i zwalać wszystko na internet, postarać się zrozumieć te inne media. Żeby promować literaturę, nie trzeba być snobem.
Nie wtrącając się do waszej głównej rozmowy, tak się tylko tego przyczepię.
Ciężko czytanie za popularne hobby - 30% Polaków nie przeczytało w rok ani jednej książki.
Czyli 70% przeczytało, więc nie jest tak źle jak piszesz, poza tym nie tylko książki się czyta. Masz dokładne dane czy powtarzasz te pierdoły z wszelakich brukowców i płakanie twórców, których nikt niema ochoty czytać, książki papierowe, czy również ebooki i komiksy, artykuły naukowe w Polsce i na świecie ostatnio mangi całkowicie zniszczyły komiksy w USA, ogrom osób je czyta (to samo japońskie light novel, czyli zwykłe książki). Te malejące czytelnictwo jest trochę taką ściemą, bo jako cały czas są wznawiane reedycje masy tytułów i wydawane nowe nie wspominając o komiksach, mangach również w Polsce.
Myślałem, że malejące czytelnictwo to raczej fakt, nie opinia?
Kłamstwo powtórzone tysiąc razy staje się prawdą.
Jeśli będzie w połowie tak nudna jak jej książki, to nie ma na co czekać.
Zdichsiu nie umie czytać ze zrozumieniem i powiela nadinterpretacje Krzysztofa Maja (wyjątkowo zresztą uprzedzonego do Tokarczuk), a prawie dwudziestu innych użytkowników wystawia kciuk w górę.
Sobota na GOL-u.
Yep, na temat Tokarczuk mam prawie identyczny pogląd z Krzysztofem Majem, więc zamiast robić długie wywody, wstawiam link do kogoś, kto już to zrobił ;)
A w całej sytuacji chodzi mi o sposób przedstawienia Tokarczuk, nie o jej twórczość (bo gra może wyjść dobra). To tak, jakby przy Wiedźminie 4 przedstawiać Sapkowskiego jako wielkiego miłośnika gier CD Projektu. Rozumiem, że można lubić autorkę bo ma podobne poglądy polityczne, ale come on. Nikt mi nie wmówi, że jest miłośniczką gier, gdy w większości jej wywiadów widzę snobizm literacki.
Widać jestem ignorantem, ale nie wiedziałem, że ona tworzy takie rzeczy. Myślałem, że jak ktoś dostaje nobla, to pisze tylko o śmierci, przemijaniu, samotności i tego typu ponurych sprawach. Może warto się dokształcić...
Nie ma to jak w idiotyczny sposób zgwałcić jedną z najlepszych mów noblowskich jakie kiedykolwiek powstały. Wyrwać z kontekstu można wszystko. Lub przyjąć bardzo krytyczny w sumie populistyczny prymitywny punkt widzenia.
Mam inny również z premedytacją wyrwany z kontekstu fragment z tej przepięknej przemowy.
"Świat jest tkaniną, którą przędziemy codziennie na wielkich krosnach informacji, dyskusji, filmów, książek, plotek, anegdot. Dziś zasięg pracy tych krosien jest ogromny – za sprawą Internetu prawie każdy może brać udział w tym procesie, odpowiedzialnie i nieodpowiedzialnie, z miłością i nienawiścią, ku dobru i ku złu, dla życia i dla śmierci. Kiedy zmienia się ta opowieść – zmienia się świat".
Szkoda, że jeszcze nie dodał czegoś z narracji jedynej słusznej partii że Ola reprezentuje żydów, masonów, iluminatów i jest antypolska. A dwudziestu słabych umysłowo botów mu przyklasnęło. Smutne. Łapy mi opadły.
Acha. Projekt gry brzmi świetnie. Trzymam kciuki. To gdzie mogę kupić pre order?xD
Szkoda, że jeszcze nie dodał czegoś z narracji jedynej słusznej partii
Ja wiem, że Tokarczuk lubuje się ze środowiskiem liberalno-lewicowym, ale to nie oznacza zaraz, że każdy mówiący choćby złe słowo o noblistce, ma ołtarzyk Jarosława w domu. Pudło, jestem zwolennikiem ośmiu gwiazdek.
A mowa noblowska to słowotok z błędami merytorycznymi. To treść tej mowy reprezentuje prymitywny i populistyczny punkt widzenia, jakoby internet i nowe media odpowiadały za całe zło tego świata i rosnącą nieczułość. Może i ma trochę racji, ale to zadanie dla analityków mechanizmów mediów społecznościowych, a nie literaturoznawców. Tokarczuk prezentuje postawę "nie znam się, ale się wypowiem" o wszystkim i o niczym, bo to ważne społecznie, hiperbolizując i podając odpowiedź w formie literatury, bo przecież to jedyne słuszne medium z czułym narratorem, bo pisarz stawiając litery musi przepuścić przez siebie emocje wszystkich istot utworu. A ostatecznie zaprzecza całej treści tego eseju, bo poprzez swój elitaryzm nieczułą osobą okazuje się tylko autorka. Nie muszę wyrywać z kontekstu, tylko porównuję fragmenty tej mowy do tego, co mówi Tokarczuk w innych wywiadach.
Powtórzę jeszcze raz. Nikt mi nie wmówi, że Olgę zawsze fascynowało bogactwo gier, bo mam przed sobą jej wypowiedzi, które temu przeczą. A jej poglądy polityczne mam gdzieś.
To co mnie zadziwia na Golu, a czego chyba nigdy nie zrozumiem: najbardziej "plusowany" jest komentarz jakiegoś matoła, który KOMPLETNIE nie zrozumiał mowy noblowskiej Olgi Tokarczuk i (będąc do niej skrajnie uprzedzonym, co widać, słychać i czuć) wkłada jej w usta coś czego nigdy nie powiedziała.
Mówiąc krótko: kłamie, bo nie zatrybil. A ludzie, to plusują i to w sytuacji, kiedy ta mowa jest dostępna i każdy może sprawdzić bez problemu, że gość zwyczajnie kłamie. No, ale nie i wysrywy jakiegoś frustrata lądują na samej górze. Masakra :/
Wytknij mi kłamstwo ;) Śmiało, daj dowód na to, że Olgę zawsze fascynowało bogactwo gier. Jak dotąd natrafiam na same jej wypowiedzi będące snobistyczną gloryfikacją literatury, ale może w końcu rozjaśnisz tę sprawę.
Sądzę, że frustratem jest raczej osoba, która na dzień dobry wyzywa od matołów.
Zrobi to zagramy
Książek nie dalek rady czytać, nie mój styl
Będąc młodym uczniem, w ławie szkolnej, nigdy nie rozumiałem ćwiczenia "czytania ze zrozumieniem". Ot-zbędna przeszkadzajka, rzecz absolutnie bezsensowna i zbędna w programie edukacji, niczym "kucie" lewo- i prawo- brzeżnych dopływów Wisły.
Banał, strata czasu. Wypełniając te zadania miałem poczucie, jakie towarzyszy mi, gdy czytam instrukcje sprzętu elektronicznego "nie wrzucać do wody, nie skakać, nie wysadzać w powietrze" - stek banałów, "każdy to wie".
I czytając ten wątek przypomniały mi się te wszystkie "bzdurno-błahe" zadania typu "przeczytaj tekst i odpowiedz na pytania do niego", mające sprawdzać jego zrozumienie.
I ja też zrozumiałem. Podstawę programową! :)
Tylko martwi to, że nie będzie walki. Jak to ma wyglądać tak jak w Disco Elysium, to super. Tylko boję się, że to będzie raczej kupa jak w Gamedecu.
Niech robi najważniejsze to pamiętać by tego czasem nie kupić i by okazało się klapa :)
za zapowiedź mnie nie oburza, ale wiem że nie zagram w wiedźmina w nowej sadze o ile konstrukcja bohatera będzie przeczyła heteroseksualiści a na tvgry jasno mówili, że Geralt przeszkadza twórcom i jednocześnie popierali pomysł by wyjść z tego książkowego schematu , bo przecież super Chad jest zbyt super.
Zadziwiająca jest ślepota Krzysztofa Maja (czyli groznawcy po polonistyce, a do tego z tytułem doktora), który nie potrafił (a raczej nie chciał) przeczytać ze zrozumieniem mowy noblowskiej Tokarczuk. Ale stary już jestem, więc nie dziwi mnie zupełnie to, że jakiś użytkownik naszego forum bezkrytycznie powtarza tezy youtubera z Krakowa. I to youtubera, który w innych filmikach zachęca do weryfikowania przekazywanych informacji. W tym wypadku, jak widać, zalecenia Krzysztofa Maja były głosem wołającego na puszczy.
Maj (a za nim Zdzichsiu) piekli się, że Tokarczuk jest "klasistowska", zaś wielcy pisarze patrzą z pogardą na literaturę science-fiction.
A Tokarczuk na to:
Ogólne skomercjalizowanie rynku literackiego doprowadziło do podziału na branże – odtąd odbywają się targi i festiwale literatury takiej czy siakiej, zupełnie osobno, tworząc klientelę czytelników, którzy chętnie zatrzaskują się w kryminale, fantasy czy science-fiction. [...] Zawsze intuicyjnie byłam przeciwko takim porządkom, ponieważ prowadzą one do ograniczania wolności pisarskiej, do niechęci wobec eksperymentu i transgresji, która jest istotną cechą tworzenia w ogóle.
W skrócie: przynależność gatunkowa nie jest wyznacznikiem wartości dzieła. Gdzie więc pogarda dla science-fiction?
Maj (a za nim Zdzichsiu) piekli się, że Tokarczuk pluje na kulturę masową.
A Tokarczuk na to:
Możemy mieć dziś wielką satysfakcję, że jesteśmy świadkami powstania nowego sposobu opowiadania świata, jaki niesie ze sobą serial filmowy, a którego ukrytym zadaniem jest wprowadzić nas w trans. Oczywiście ten sposób opowiadania istniał już w mitach i opowieściach homeryckich, a Herkules, Achilles czy Odyseusz to bez wątpienia pierwsi serialowi bohaterowie. Jednak nigdy wcześniej nie zagarnął on dla siebie tak dużo przestrzeni i nie wpływał tak istotnie na zbiorową wyobraźnię. Pierwsze dwie dekady XXI wieku z pewnością należą do seriali. Ich wpływ na sposoby opowiadania (i przez to też rozumienia) świata jest rewolucyjny. [...]
Ta forma opowieści chyba najbardziej twórczo szuka dziś nowej formuły. W tym sensie odbywa się w serialu poważna praca nad narracjami przyszłości, nad dopasowaniem opowieści do nowej rzeczywistości.
W skrócie: medium popkulturowe (serial) jest obecnie dziedziną najbardziej twórczej aktywności narracyjnej. Pogarda? Raczej uznanie.
Skoro popkultura nie jest taka zła, to może sam internet jest źródłem problemów?
Wikipedia, którą podziwiam i wspieram, mogłaby wydać się Komenskiemu, podobnie jak wielu myślicielom tego nurtu, spełnieniem marzeń ludzkości – oto tworzymy i otrzymujemy ogromny zasób wiedzy nieustannie uzupełnianej, odświeżanej i demokratycznie dostępnej, praktycznie z każdego miejsca na Ziemi.
Demokratyzm internetu? Nie może być! Przecież Tokarczuk jest klasistowska! Wydaje się jednak, że i Maj, i Zdzichsiu mają problem ze zrozumieniem rzeczy dosyć oczywistej: krytyka sposobu wykorzystania jakiegoś medium, nie musi być krytyką samego medium. Narzekając na to, że ktoś zabił nożem dziecko, nie musimy od razu potępiać noży in pleno. To, że Tokarczuk krytykuje np. internetowy hejt, szum informacyjny (fake newsy) czy sterowanie reakcjami użytkowników internetu, nie znaczy, że "patrzy z góry" na globalną sieć.
Ale przecież Tokarczuk krytykuje gry komputerowe - piekli się Maj (i Zdzichsiu)!
A Tokarczuk na to:
Doświadczenie jest faktem poddanym interpretacji i umieszczonym w pamięci. Odwołuje się także do pewnej podstawy, jaką mamy w umyśle, do głębokiej struktury znaczeń, na której potrafimy rozpiąć nasze własne życie i przyjrzeć mu się dokładnie. Wierzę, że rolę takiej struktury pełni mit. Mit jak wiadomo nigdy się nie wydarzył, ale dzieje się zawsze. Dziś działa już nie tylko poprzez przygody antycznych herosów, ale przenika do wszechobecnych i jak najbardziej popularnych opowieści współczesnego kina, gier, literatury. Życie mieszkańców Olimpu przeniosło się do "Dynastii", a heroiczne czyny bohaterów obsługuje Lara Croft.
Trzeba być wyjątkowo uprzedzonym, żeby w tym fragmencie doszukać się jakiejś krytyki gier komputerowych. W skrócie: Tokarczuk pisze, że archetypy, które kojarzą się ludziom z mitami, funkcjonują dzisiaj w innych strukturach narracyjnych, m.in. w serialach czy grach komputerowych. A ponieważ pisarstwo Tokarczuk od samego początku opiera się na mityzacji (archetypach), tego rodzaju stwierdzenie ma wręcz charakter nobilitujący dla tych mediów.
Co więcej, Tokarczuk pisze:
Możliwe jest jednak, że powieść i literatura w ogóle stają się na naszych oczach czymś zgoła marginalnym wobec innych sposobów narracji. Że waga obrazu i nowych form bezpośredniego przekazywania doświadczenia – kina, fotografii, virtual reality i augmented reality – stanie się poważną alternatywą dla tradycyjnego czytania.
Pytam więc ponownie: gdzie w mowie noblowskiej znajduje się jakakolwiek krytyka gier komputerowych, które - jak pisał Zdzichsiu - są według Tokarczuk "plugawe"?
I teraz pora na zdanie, które budzi tyle kontrowersji:
Tylko literatura jest w stanie pozwolić nam wejść głęboko w życie drugiej istoty, rozumieć jej racje, dzielić jej uczucia, przeżyć jej los.
Można się z tym zgadzać albo nie zgadzać. Nie wyobrażam sobie na przykład, żeby jakakolwiek gra była w stanie opisać czy przedstawić głębie psychologiczną ludzkiej egzystencji tak, jak to robi np. Tomasz Mann w "Czarodziejskiej górze". Nie wyobrażam sobie, żeby jakakolwiek gra w sposób tak przerażający ukazała konsekwencje zezwierzęcenia człowieka, jak "Biesy" Fiodora Dostojewskiego. I tak dalej. Może kiedyś elektroniczne "rozrywka" będzie w stanie dostarczyć tego rodzaju intelektualnej głębi. Ale - według mnie - na pewno nie teraz. To, rzecz jasna, nie znaczy, że gry nie mogą być niezwykle imersyjnym, fascynującym i wartościowym doświadczeniem. Już teraz. To nie znaczy, że gry nie poruszają tematu zezwierzęcenia człowieka czy nie pokazują psychologicznej głębi bohaterów. Już teraz. Ale literatura (na razie) robi to w lepszy sposób. Tego rodzaju stwierdzenie sprawia, że jestem "klasistowski"? Jeśli powiem, że karabin lepiej się nadaje do zabijania od brzozowego kijka, też będę "klasistowski"?
A wracając do mowy noblowskiej: czy jednak Tokarczuk odnosi się tu w jakikolwiek sposób do gier komputerowych? Wyszydza popkulturę? Jest "klasistowska", czyli - jak to ujął Zdzischiu - popiera tylko "sztukę wyższą"? Znowu oddajmy głos Tokarczuk:
Należałoby więc uczciwie opowiadać tak, żeby uruchomić w umyśle czytelnika zmysł całości, zdolność scalania fragmentów w jeden wzór, odkrywania w drobnicy zdarzeń całych konstelacji. Snuć historię, żeby było jasne, iż wszyscy i wszystko zanurzone jest w jednym wspólnym wyobrażeniu, które za każdym obrotem planety pieczołowicie produkujemy w naszych umysłach.
Literatura ma taką moc. Musielibyśmy porzucić te nieskomplikowane kategorie wysokiej i niskiej literatury, popularnej i niszowej, z przymrużeniem oka potraktować podział na gatunki.
I gdzie ten "klasizm"? Gdzie pogarda dla "kultury niższej". To już prędzej mamy tutaj literacki "komunizm", czyli nawoływanie do narracyjnej transgresji, tego, żeby tzw. sztuka wysoka i niska się wymieszały.
Ech.
Tokarczuk to jedna z najsłynniejszych pisarek świata, która:
- interesuje się grami komputerowymi (i wspomina o nich w mowie noblowskiej);
- ceni gry komputerowe jako medium narracyjne;
- angażuje się w produkcję gry komputerowej.
A niektórzy, zamiast się cieszyć, będą na siłę udowadniać, że białe jest czarne.
Jedna z najsłynniejszych pisarek świata? Nie wiem co ty chłopie bierzesz, ale odstaw, bo ewidentnie ci szkodzi.
Jedna z najsłynniejszych pisarek świata? Nie wiem co ty chłopie bierzesz, ale odstaw, bo ewidentnie ci szkodzi.
Pomimo że wykazałeś się wyjątkowym prymitywizmem, postaram się odpowiedzieć uprzejmie.
Najsłynniejsza nagroda literacka na świecie to Nagroda Nobla. Do tej pory zdobyło ją bodajże 16 kobiet, w tym Olga Tokarczuk. Książki Tokarczuk przełożono na 40 języków. Jest jednym z najczęściej przekładanych polskich pisarzy. Jeszcze przed Noblem była laureatką wielu innych międzynarodowych i bardzo prestiżowych nagród, m.in. Bookera. I osobista uwaga: kiedy w czasach studenckich, a więc wiele lat temu, odwiedzałem księgarnie w Kopenhadze czy Paryżu, to już wtedy na półkach widziałem książki Tokarczuk, co wywoływało moje zdziwienie.
Dlaczego więc uważasz, że Olga Tokarczuk nie jest jedną z najsłynniejszych pisarek na świecie? Możesz nie czytać Tokarczuk, nie lubić Tokarczuk, nie rozumieć Tokarczuk, co tam chcesz... Ale twierdzić, że nie jest znana?
Dodam jeszcze, że Olga Tokarczuk została ponownie nominowana do nagrody Bookera, tym razem za powieść "Księgi Jakubowe".
www.kultura.onet.pl/ksiazki/olga-tokarczuk-ksiegi-jakubowe-nominowane-do-miedzynarodowej-nagrody-bookera/veb0ck2
No właśnie czekam, aż Zdzichsiu pokaże, w którym miejscu mowy noblowskiej Tokarczuk twierdzi, że gry komputerowe są "plugawe". Bo szukałem i nie znalazłem. Ale może czegoś nie rozumiem albo coś przeoczyłem.
Na początku chciałem nawet skomentować to co napisałeś, ale wtedy sięgnąłem do wspomnianej mowy noblowskiej i zauważyłem twoje wyciąganie zdań z kontekstu i pomijanie niewygodnych fragmentów i odechciało mi się.
Dla każdego kto będzie czytał wypociny pana wyżej, zwróćcie uwagę na tajemniczy symbol […] w pierwszych dwóch cytowaniach i porównajcie sobie sens z wyciętymi fragmentami i bez nich. Dalej nie jest lepiej, ale zdania obalające tezy z komentarza zazwyczaj pojawiają się w innych miejscach i dużo łatwiej było je wyciąć.
Nie wiem o co tyle szumu w kontekście gier... ale od czasu kiedy o Tokarczuk usłyszało więcej osób niż tylko słuchacze kącika literackiego w radiowej Trójce, mam wrażenie, że wypowiadają się o niej ludzie którzy jej nie czytali. I nie mowie tylko o negatywnych głosach, ale pozytywnych także.
Po prostu to nie jest tak, że jest złą pisarką (a może nawet jest dobrą jeśli kogoś nie znudzi) tylko jeśli przeczytałeś w życiu parę książek i usłyszałeś kilka historii oczekujesz czegoś więcej (np. żeby wątki prowadziły "dokądś"), i masz co chwilę wrażenie jakbyś wertował jakiś "remiks" - to naprawdę masa zapożyczeń czy wręcz przeniesionych historii.
