Gra Halo Reach | PC

Ta gra to jest dramat, zakupiłem pakiet wszystkich części, i póki co, to jest to nuda na szynach, ale po kolei.
Po pierwsze, gra jest z 2010 roku, co mogłoby być wytłumaczeniem dlaczego jest tak brzydka, gdyby nie to, że w tamtym roku wyszły gry które do dziś trzymają jakiś tam wygląd, choćby Mafia 2.
Po drugie, ta gra ma w sobie wszystko co najgorsze w tamtej generacji konsol, czyli prowadzenie gracza za rączkę, i niepotrzebne ułatwianie rozgrywki, gra dosłownie nie jest żadnym wyzwaniem.
Po trzecie, myślałem że chociaż historia jakoś to podtrzyma, ale niestety, jest prosta jak budowa cepa, i tylko jeden bohater ma JAKIKOLWIEK charakter, reszta jest tak papierowa jak się tylko da.
To może muzyka? Też nie, jedyne co autorom się udało to połączyć sztampowość z irytowaniem gracza, bo zazwyczaj ta muzyka ma się nijak do tego co się dzieje na ekranie, albo jest za mocna, albo za łagodna.
No to może chociaż voice acting jest ok? Też nie XD Szczerze, byłem w szoku jak można tak źle zagrać złe dialogi, a jednak. Gdybym w to grał po premierze to byłbym przekonany że ktoś wysłał nie tą płytę do tłoczni, i zamiast wersji z podmienionymi głosami, zostały te, które nagrali wewnątrz studia na potrzeby produkcji jako place holdery.
Podsumowując, ta gra to jest jedna wielka binarna pomyłka, nie jest to coś czym bungie czy microsoft powinni się chwalić, bo nie ma czym.

Średnia gra

Zacząłem pierwszą w życiu przygodę z serią Halo i mogę powiedzieć, że zabawa jest przednia. Kupiłem The Master Chief Collection i chronologicznie zacząłem od Reach - nie ma co udawać, gra jest liniowa i prosta jak konstrukcja cepa, ale właśnie po to, ja przynajmniej, gram w FPS-y - żeby się odstresować po pracy i postrzelać do tych złych. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony poziomem tej gry. Zaraz na początku po odpaleniu miałem już wrażenie, że zaraz będę mieć do czynienia ze strzelanką typu COD, ale HALO ma to coś, co ją odróżnia. Niby biegniemy sobie przez kolejne mapy ostrzeliwując się na lewo i prawo, ale etapy są tak inteligentnie skonstruowane, że nie zrażają trudnością, ale jednocześnie dają przyjemność z pokonywania żołnierzy Przymierza. Co ważne – apteczki czy amunicja już nie leżą sobie w kącie w jakimś dziwnym miejscu, jak to w FPS-ach bywa, ale są rozplanowane w budynkach w realistyczny sposób (apteczki na ścianie, broń i amunicja w szafkach i skrzyniach na broń). Świetnie, że możemy podnosić broń wroga, bo używanie jej daje sporo frajdy, choć broń Ziemian ma też sporo mocy. O dziwo jeden ze zwykle najsłabiej wypadających elementów FPS-ów, czyli kierowanie pojazdami, wypada tutaj znakomicie – super, że możemy przejmować pojazdy wroga, także te będące w ruchu i używać ich do rozwałki przeciwnika.
Wspomnieć też wypada o dobrze poprowadzonej fabule, doskonałych przerywnikach filmowych i ogólnie przenikającym nas klimacie gry, która z każdym rozdziałem staje się coraz bardziej mroczna i beznadziejna.
Gra na raz, ale daje dużo frajdy.