Forum: Nasze Książki // TOM XXXV

Szukam "rzeczy" - czyli powieści, mitów, podań, literatury antropologicznej, kulturoznawczej, każdej innej - związanych z:
1) Kaszubami
2) Karpaczem/Sudetami/Duchem Gór

Oczywiście, nie z 1) i 2) w jednym, ale oba tematy mnie interesują.

Oj, czyżby czytanie nam zanikało w Narodzie? Nawet w czasie chińskiego wirusa ?

Dionizos. Archetyp życia niezniszczalnego (Karl Kerényi) – monumentalna monografia Kerenyiego związana jest z kultem Dionizosa, który Autor wywodzi od kultury minojskiej. Nie wiem czy jakiś aspekt religii diozyjskiej został pominięty w tym ogromnym dziele, bo badacz opisuje związek Dionizosa z mitem o labiryncie i Minotaurze (a zwłaszcza z Ariadną), jego związek z blusczczem i winoroślą czy takimi zwierzętami jak byk, kozioł czy wąż; narodziny tego boga, jego związki z bóstwami (głównie) chtonicznymi, święta dionizyjskie czy związek kultu Dionizosa z powstaniem greckiej tragedii, a także wiele innych tematów. I chyba właśnie ta mnogość powoduje pewnego rodzaju chaos, który wynika z natłoku informacji w książce zawartych, bo miałem momenty (i to nie raz) podczas lektury, że nie wiedziałem co czytam i o czym. Kerenyi często odwołuje sie do dzieł innych Autorów, w tym Otta, ale niestety, nie ma daru Otta pisania o takich rzeczach w sposób zwięzły, “lekki”, “niemęczący” czytelnika. Bo chociaż dzieło Węgra to rzecz wybitna z mnóstwem ważnych informacji i ciekawych autorskich teorii (np. na temat powstania teatru greckiego) to nie mogę go polecić nikomu innemu niż ludziom zajmującym się religiami naukowo i ew. polskim politeistom. Reszcie w zupełności wystarczy, by poznać dobrze kult Dionizosa, dzieło Otta czyli “Dionizos. Mit i kult”.

Jak ktoś szuka czegoś ciekawego, co będzie korelować z obecną pandemią, to polecam Czarnobylską Modlitwę. Świetny reportaż, w którym można odnaleźć ciekawe analogie do zaistniałej sytuacji.

Szukałem czegoś o Blade Runnerze i co znalazłem?
Że jest tego więcej D:
https://en.wikipedia.org/wiki/Blade_Runner_1:_A_Story_of_the_Future
https://en.wikipedia.org/wiki/Blade_Runner_2:_The_Edge_of_Human
https://en.wikipedia.org/wiki/Blade_Runner_3:_Replicant_Night
https://en.wikipedia.org/wiki/Blade_Runner_4:_Eye_and_Talon

czego mogę się spodziewać?

Kerenyi w “Dionizosie...” stworzył dzieło wybitne, acz chaotyczne, trudne w odbiorze i jednak nieco….rozwleczone. Tutaj tego nie ma. Język zdecydowanie przystępniejszy, wszystko podane w skondensowanej, przyswajalnej takżę dla zwykłego Czytelnika formie. I wydaje mi się że to właśnie “Eleusis...” jest dziełem dla węgierskiego badacza najważniejszym. Może się bowiem niektórym laikom wydawać, że o misteriach w Eleusis (związanych z kultem Demeter i Kory/Persefony) nie wiemy nic konkretnego. Kerenyi udowadnia że wiemy całkiem sporo (choć nie wszystko) i tą wiedzę przekazuje. Stawia przy okazji kontrowersyjną dla naukowców tezę, że aby dobrze zrozumieć co miało miejsce podczas tych dosyć tajemnych obrzędów nie należy zakładać, że uczestniczący w nim ludzie doświadczali jakiegoś przeżycia religijnego – należy przyjąć iż faktycznie podczas tej ceremonii objawiała im się Bogini we własnej osobie!
Znakomita lektura.

Hermes przeciętnemu człowiekowi, o ile posiada minimalną, wymaganą przez szkołę wiedzę nt. Mitów greckich, będzie się kojarzył ze skrzydlatym bogiem patronującym podróżom, kupcom i ew. złodziejom. Sam nie ukrywam, że będąc hellenistą, traktowałem Hermesa, niech mi wybaczy, nieco po macoszemu. Oczywiście, wynikało to z moich braków...literackich. Karl Kerényi po raz kolejny przyszedł z pomocą I w tej niespełna 80 stronicowej książeczce przedstawił Hermesa takiego jakim jest, a jakiego nie znałem go ja ani pewnie nikt, kto wiedzę oparł na podstawowych mitach. Hermes jest bowiem patronem podróży – istotniejsze jest jednak to że razem z Charonem i Hekate był jednym z psychopomposów, przewodników dusz zmarłych. Hermes to patron kupiectwa i złodziejstwa, nigdy jednak przemocy, brutalnej siły, co sprytu i przebiegłości. Hermes to strażnik dróg jak i domostw, gdyż uchodził za strażnika alkowy, ale też “ogniska domowego”. Mimo wdzięku, urody i lewitujących sandałów jest raczej bóstwem chtonicznym, związanym ze sferą podziemną; z Hadesem, Dionizosem, Persefoną…
Hermes ma też silny związek z tajemniczymi bóstwami zwanymi Kabirami (czasem mógł uchodzić za jednego z nich). Żałuję więc, że najpierw nie przeczytałem innej pracy węgierskiego badacza czyli “Misteria Kabirów. Prometeusz”, ale zaraz to nadrobię. A książeczkę o Hermesie polecam z całego serca wszystkim miłującym religię grecką...A także tym, którzy kochają podróże i przygody, bo Hermes jest waszym przewodnikiem :)

Zajęło mi to więcej niż rok ale w końcu skończyłem Mrok który nas poprzedza. Dobra pozycja przed snem, dlatego tyle to zajęło :]
Informację o nim znalazłem w jakimś komentarzu, nawet nie wiem gdzie, w którym opisywano go jako lepszą wersję Gry o Tron.
Mimo że GoT nie trawiłem to jednak po książkę Bakera sięgnąłem.
I było warto.
Książkę zapamiętam jako „tę w której nie pamiętam prawie żadnych imion".

Może skończę całą trylogię, nie wiem tylko co będzie pierwsze - Druga Apokalipsa czy świat rzeczywisty pogorszy się na tyle mocno, że nie dam rady dokończyć trylogii :]

Kerényi przyzwyczaił już do tego, że pisze bardzo nierówno I tak jest I tutaj. Książeczka składa się z dwóch tekstów o charakterze filologicznym; Autor na podstawie tekstów literackich analizuje w pierwszej (zdecydowanie, na szczęście krótszej bo I nudniejszej) misteria Kabirów, choć niestety wbrew tytułowi o Kabirach nie ma tu wiele, a więcej jest o miesteriach w sensie ogólnym. Szkoda. Jednak drugi tekst jest nie tylko ponad dwukrotnie dłuższy, ale i o wiele ciekawszy i oparty o konkretny materiał źródłowy (Hezjod, Ajschylos, ale i Goethe), dzięki czemu moja wiedza o micie prometejskim znacznie się powiększyła.
Bardzo dobra rzecz, dla wszystkich zainteresowanych mitologią grecką, głównie mitem prometejskim. Pierwszy tekst też można przeczytać, raczej “przy okazji” (o Kabirach jest też nieco w drugim tekście).

Spodziewałem się przed lekturą pracy o bardziej naukowym charakterze, a dostałem zbiór mitów w wersji przystosowanej do młodego odbiorcy. Chyba nawet bardziej do młodego odbiorcy niż w przypadku Parandowskiego :) Czy to źle? Cóż, lektura była miła, lekka i przyjemna; poczułem się znów jak dzieciak nastoletni, który po raz pierwszy zaczytywał się w Parandowskim I chłonął ten mityczny świat :) Po lekturze czterech naukowych książek Kerényiego, lektura Gravesa była wręcz relaksem. Wydaje mi się, że jeśli chcemy dziecko zaciekawić mitami greckimi to Graves jest chyba nawet lepszy niż Parandowski, styl ma bardzo, hm, młodzieżowy, razić może brak bibliografii (mam wydanie z 1972, nie wiem jak w nowszych), przypisów, no ale trudno. Zirytował mnie też początek książki, gdzie Autor określa Zeusa mianem boga głupiego, zarozumiałego i gwałtownego. Bardzo nie podoba mi się takie…lekceważące podejście do Bogów; ogólnie Graves traktuje mity (może takie było zamierzenie) nie jako teksty religijne, a bajki, których nie należy traktować poważnie. W dodatku zauważyłem u niego błąd: uważa on, że hermesowski kaduceusz nie ma węży, a...wstążki (nazywa on głupcami tych, którzy uważają że to są węże; tutaj Autor się skompromitował). Jest to ewidentna bzdura.
Mimo tych wad oceniam książkę pozytywnie – należy dać ją dzieciom do lektury, jednak wpierw samemu ją przeczytać i po lekturze książki przez dziecko, odpowiednio skomentować i “wyprostować” bzdury Autora . Osoby dorosłe, które książki nie czytały, też będą zadowolone (ja sam dowiedziałem się kilku rzeczy, inne sobie w pamięci “odświeżyłem”), trzeba jednak brać poprawkę na to, że nie jest to dzieło pozbawione błędów, a w żadnym razie nie jest to praca naukowa.

Mam wielki problem z oceną tej książki. Na uwagę zasługuje staranne wydanie: obszerny wstęp, objaśnienia i przypisy. Dion z Prusy prezentuje jednak poglądy, które nijak się mają do tego co sam wyznaję i co uważam w teologii greckiej za...słuszne. Bardzo dużo w teologii (czy też, jak kto woli, filozofii) Diona z henoteizmu a nawet panteizmu. Dion odchodzi zupełnie od wizerunku Zeusa jako boga gromów, jako typowego boga uranicznego, a czyni go dobrotliwym opiekunem i równocześnie twórcą świata, de facto "synkretyzując" go z Kronosem. Jest to odejście od wizji homeryckiej, od wizji mitologicznej. Jest to wizja wg mnie kompletnie nie do zaakceptowania, której bardzo blisko już do monoteizmu.
Przy okazji Autor przyrównuje możliwości prezentacji bóstwa (natury, bogów, itd.) przez rzeźbiarzy oraz poetów, cały czas jednak wplatając w to swoją teologię.
Traktować jako ciekawostkę, bo z pewnością nie jest to żadna wykładnia teologii helleńskiej.

Bardzo ważna pozycja na polskim rynku wydawniczym, choć ma już...swoje lata. Julian Apostata jest postacią budzącą wiele emocji: wrogość, przychylność, sympatię. Niewielu jest cesarzy budzących takie zainteresowanie, także nie-historyków, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że Apostata władał Imperium kilkanaście miesięcy. Jako ostatni cesarz poganin na rzymskim tronie (przydomek Apostata otrzymał od chrześcijańskich kronikarzy, gdyż porzucił chrześcijaństwo wyznawane de facto fasadowo przed objęciem władzy) starał się przywrócić siłę powoli upadającej religii helleńskiej w wyniku ekspansji chrześcijaństwa. Autor korzystając z wielu źródeł przedstawia próby reformy Juliana, głównie reformę kleru pogańskiego, udział Apostaty w obrzędach i ogólnie: restytucję kultu. Niestety, śmierć podczas wyprawy na Persję przekreśliła te działania, które w większości były albo ledwo zaczęte albo dopiero miały się rozpocząć. Nie chcę tutaj polemizować z tezami różnych Autorów, których przytacza Olszaniec nt. przyczyn niepowodzenia polityki Juliana, bo jest to temat na osobny artykuł, jednak gdyby Julian dożył lat starości, istnieje duże prawdopodobieństwo, że religie pogańskie zyskały by na sile, nie wiadomo, którzy historyczni następcy Apostaty zasiedliby na tronie, Europa może pozostałaby kontynentem wieloreligijnym w średniowieczu, a fałsz monoteistyczny by ostatecznie nie zwyciężył.

Cesarze (Julian Apostata)

W satyrze tej Julian zabiera nas na Olimp. Do Pałacu bogów sprowadza najważniejszych z cesarzy (ale też Aleksandra Wielkiego) i poddaje – ustami bogów – ocenie. Dawni władcy muszą dowieść, który z nich był największym z władców w dziejach, przypominając swoje największe dokonania i tłumacząc się ze złych decyzji. Najbardziej po głowie dostaje się oczywiście Konstantynowi (Wielkiemu), który porzucił kult bogów na rzecz chrześcijaństwa…
Utwór jest ciekawym spojrzeniem na dzieje cesarstwa i jego władców oczami innego władcy – władcy oczytanego i wykształconego (a to akurat była rzadkość w Imperium Romanum). Na wielkie uznanie zasługuje obszerny wstęp i objaśnienia dr Anny Pająkowskiej, dzięki którym lektura jest o wiele bardziej przystępna i zrozumiała. Aczkolwiek miałbym chyba większą satysfakcję z lektury, gdybym miał już za sobą „Poczet cesarzy rzymskich” Krawczuka albo chociaż „Żywoty cezarów” Swetoniusza...

List do rady i ludu ateńskiego (Julian Apostata)

Kiedy Konstancjusz II, cesarz rzymski i kuzyn Juliana, postanowił ściągnąć nieco oddziałów z Galii (gdzie Apostata stacjonował i piastował funkcję cezara) by posłać je na front do walki z Persami i przy okazji osłabić samego Juliana, którego podejrzewał o spiski. Legiony w Galii nie miały ochoty ruszać na Persów, zbuntowały się i obwołały Juliana cesarzem. Zanosiło się więc na wojnę domową, gdyż Konstancjusz ani myślał iść na jakąkolwiek ugodę….Apostata wiedział, że występuje przeciwko legalnemu władcy i mimo że bogowie dali mu przychylne znaki, postanowił być uczciwy względem obywateli Imperium i wysłał do trzech miast: Koryntu, Sparty i Aten (miasta greckie, gdyż Julian umiłował kulturę grecką, a najbardziej cenił Ateny) listy wyjaśniające postępowanie, usprawiedliwiające wojnę do której lada chwila miało dojść (nie doszło ostatecznie, bo Konstancjusz zmarł z przyczyn naturalnych w trakcie marszu wojsk Juliana na południe). Do naszych czasów dotarł, na szczęście w całości, tylko jeden list: do Aten. Jest to dzieło szczególne. Po pierwsze: to jedyny tekst o charakterze autobiograficznym napisany przez Apostatę. Po drugie: jest znakomitym źródłem informacji dla historyków na temat tego, co działo się w tamtym, bardzo niespokojnym, okresie dziejów Imperium. Pozycja króciutka, do przeczytania w jeden wieczór, głównie dla miłośników antyku, historii Imperium Romanum, a zwłaszcza postaci Juliana Apostaty.

Nie wiem czy wszyscy zdążyli zobaczyć informację w szumie medialnym, ale Jerzy Pilch nie żyje:

https://tvn24.pl/polska/jerzy-pilch-nie-zyje-pisarz-i-publicysta-mial-67-lat-4597803

Panegiryk i jedna z ośmiu mów autorstwa Juliana Apostaty. Z dotychczasowych tekstów Juliana najmniej mnie interesująca, ponieważ w żaden sposób nie dotykająca kwestii religii...Aczkolwiek wciąż jest ciekawym źródłem wiedzy nt. życia Juliana, jego rodziny, relacji z Euzebią i cesarzem, jego kuzynem, Konstancjuszem II. Julian dziękuje Euzebii za to że wstawiła się za nim u męża co być może uchroniło go przed śmiercią, ofiarowała mu także potężną kolekcje książek i to dzięki niej niespełna dwa miesiące spędził w ukochanych Atenach, na studiach. Jednak historycy, także starożytni, uważają że Euzebia robiło to wszystko nie tyle z sympatii (albo nie tylko) co z wyrachowania i własnych korzyści...Lektura dla miłośników Juliana i ew. późnego antyku, reszta może sobie darować, choć trzeba zaznaczyć że samo dzieło jest jedną z nielicznych a pierwszą w historii literatury mową pochwalną na część cesarzowej.
Standardowo: znakomity wstęp i komentarz dr Anny Pająkowskiej.

Kolejna zła wiadomość:

https://www.rmfclassic.pl/informacje/Obraz,12/Zmarl-Ian-Holm-aktor-znany-z-roli-Bilbo-Bagginsa,41469.html?fbclid=IwAR3Ie1a4q4lc-WDU7UpC0rsZ4WyL9Ibzme4CTe_zZymMEOyWjhShib39X2M

Cesarz Julian Apostata i jego ustawa szkolna (Tomasz Szeląg)

Ustawa szkolna cesarza Juliana była jednym z najsilniejszych „ciosów” zadanych chrześcijanom podczas jego krótkiego panowania. Zakazywała ona bowiem nauczycielom wyznania chrześcijańskiego nauczania dzieci. Julia wiedział, że taki będzie kraj, jak wychowana zostanie młodzież. O samej ustawie i jej skutkach jest jednak, wbrew tytułowi, niespełna 30 stron; pozostała część pracy to dzieje życia Juliana: związki rodzinne, dojście do władzy, polityka religijna i tragiczna w skutkach wyprawa perska. Co prawda tematy te poruszane były w książkach Olszańca czy Krawczuka, a także wstępach do przekładów dzieł Juliana dr Anny Pająkowskiej, jednak bogaty materiał źródłowy, dostęp do najnowszych opracowań (książka wydana w 2017 roku) pozwala na dowiedzenie się paru nowych rzeczy i utrwalenie tego co już było wcześniej poruszane. Autor stara się zachować obiektywizm i nie staje po stronie pogańskiej czy chrześcijańskiej co też jest na plus. Książkę polecam, oczywiście głównie miłośnikom antyku i cesarza Juliana, także współczesnym (neo)poganom.

Spór o ołtarz Wiktorii w Kurii Rzymskiej

Burzliwe są dzieje ołtarza Wiktorii w siedzibie rzymskiego Senatu. Najpierw usunął go stamtąd Konstancjusz II w 357. Później, w 362 r. przywrócił go tam ostatni pogański cesarz Rzymu, Julian, zwany Apostatą. Ostatecznie w 383 roku usunął go stamtąd Gracjan, aczkolwiek sam posąg Wiktorii stał tam aż do 408 r. W kolejnym tomie Fontes Historiae Antiquae Wydawnictwa Naukowego UAM zapoznajemy się więc z listami jakie do Walentyniana – następcy Gracjana - słali biskup Ambroży oraz poganin Symmach. Pierwszy oczywiście twierdził, że przywrócenie posągu byłoby bałwochwalstwem dla chrześcijańskiego cesarza, drugi zaś powoływał się na tolerancję religijną oraz tradycję. Listy są ciekawym spojrzeniem na ów konflikt natury jak najbardziej religijnej. To zderzenie elit intelektualnych ówczesnego Rzymu; samo zaś usunięcie ołtarza Wiktorii było jednym z końcowych aktów upadku Rzymu, religii helleńskiej i końca starożytności.

W końcu wymęczyłem Dawcę Przysięgi Tom 1.
Oj, chyba nie wynudziłem się tak bardzo i nie wyczekiwałem końca książki od czasów Buicka 8.
Totalny spadek formy Sandersona.

Coś czuję, że drugi tom poleży sobie na półce przynajmniej do końca tego roku.

Nie mów nikomu, Harlana Cobena.

Książka w sam raz na 2 nudne wieczory, w celu odmóżdżenia się pomiędzy dłuższymi, czy też bardziej wymagającymi tytułami.
Jest to dopiero druga książka tego autora, jaką miałem okazję przeczytać.
Jest akcja, jest nieoczywisty rozwój wypadków, nie ma nadmiernego przynudzania, czyli jest dokładnie to, czego można się spodziewać od tego typu książki.

Nic wybitnego, jednak po czymś takim jak Dawca Przysięgi Tom 1 jest dobrą odtrutką.

Staram się unikać czytania serii, gdzie autor ma problemy z doprowadzeniem ich do końca, ale mimo wszystko postanowiłem się zabrać za Kroniki Królobójcy.
Głównie z powodu małej dostępności tytułu, zapewne niedługo już nie będzie egzemplarzy w obrocie, a dodruk cholera wie kiedy.

No i powiem, że nie żałuję.

Imię wiatru, to najlepsze fantasy jakie udało mi się przeczytać ostatnio.
Mam tylko nadzieję, że autorowi uda się w końcu wydać The Doors of Stone.

Rok 2020 przyniósł nam kryzys związany z pandemią. Przy okazji na "dalszy plan" spychając problem konfliktów zbrojnych w różnych częściach świata oraz problemu, który frapuje Europę od przynajmniej kilku lat. Choć powinien od kilkudziesięciu. Problemu migracji.
Książka Douglasa Murray'a może się wydawać wtórna. Autor zastanawia się nad tym jak za kilka(naście/dziesiąt) lat będzie wyglądać Europa i czy w sumie wciąż będzie Europą, jeśli cały czas będziemy do niej przyjmować ludzi, którzy ani z liberalnym społeczeństwem zachodnim ani nawet z samą religią chrześcijańską nie mają za wiele wspólnego (czytaj: w zasadzie nie mają nic wspólnego). Murray skupia się na zagrożeniu jakie dla Europy Zachodniej stanowi wręcz niekontrolowana imigracja z krajów muzułmańskich i Czarnej Afryki, przy okazji pytając o to, jak to się stało, że europejscy politycy byli tak zaślepieni "polityczną poprawnością" i nie słuchali swoich obywateli, którzy od dawna byli zaniepokojeni tym, jak bardzo zmienia się ich dom. Łatwiej było po prostu oskarżyć własnych obywateli o "rasizm", "faszyzm", "nazizm" i kazać im przepraszać cały świat za kolonializm. Przy okazji jest to też pytanie o tożsamość Europy, o to dlaczego mieszkańcy Europy Zachodniej (Autor zauważa że w krajach byłego demoludu sytuacja jest zgoła inna) przestali być dumni z własnej kultury, dlaczego zatracili poczucie własnej wartości i jak to jest, że rządzą nimi politycy, którzy wręcz usiłują im wmówić, że kultura europejska to coś bezwartościowego i nieistotnego, ale kultura Pakistanu czy innej Erytrei to coś fajnego i z pewnością lepszego.
Dobra rzecz, mimo że Autor miejscami się powtarza. Dla większości ludzi prawicy będzie mało odkrywcza, bo powtarzali to wszystko od lat, tutaj mają ładnie wyłożone i uporządkowane. Dla lewicy może będzie "otwarciem oczu", choć jest duża szansa, że nazwą tą pozycję "rasistowską", "faszystowską" lub "islamofobiczną". Co jest nieco zabawne, biorąc pod uwagę, że, co Autor też zauważa, dla afrykańskich i muzułmańskich (często to to samo) imigrantów to właśnie "wartości lewicowe" i "liberalne" są pierwszą rzeczą, którą w ich opinii powinno się z Europy wyplenić....

Dla odmiany polecę też audiobooka - "Ready Player One" Ernesta Cline czytanego przez Wila Wheatona.
Jeśli możecie to w oryginale. Książka też jest świetna dla każdego geeka pomijając gender friendly momenty.

Niech gów&^any film nie przysłoni fajnej treści.

Esej o tym, czym jest dzisiejsza Europa i jakie są jej korzenie. Autor zestawia kulturę europejską z cywilizacją bizantyjską oraz kulturą islamu zaznaczając że każda z nich opiera się na korzeniach z jednej strony greckich, z drugiej żydowskich, dokładniej: dziedzictwo materialne i filozoficzne to antyk, zaś dziedzictwo duchowe to judaizm, ponieważ z niego wywodzi się chrześcijaństwo. Francuz wysuwa tezę, że Europejczycy są niczym Rzymianie: mniej barbarzyńscy od barbarzyńców, ale i mniej cywilizowani od Greków, ponieważ sami nie za wiele stworzyli, a do kształtowania własnej cywilizacji użyli "materiału" zaczerpniętego od innych - stąd też powtarzające się cyklicznie "renesansy" mające być powrotem do źródeł, do antyku.
Ciekawa rzecz, może nieco kontrowersyjna czasami; aczkolwiek uważam że tylko dla mocno zainteresowanych różnymi głosami teologii politycznej i filozofii politycznej - mimo niewielkich rozmiarów (około 220 stron) nie jest to lektura łatwa, Autor często odwołuje się bowiem do pojęć (np. marcjonizm) czy postaci (np. Awicenna czy Awerroes), które laikowi niekoniecznie muszą cokolwiek mówić.

Zaratusztrianie. Wiara i życie (Mary Boyce)

Na lekcjach historii sporo miejsca poświęca się wojnom Greków z Persami. Sęk w tym że o Persach w podręcznikach w zasadzie nie ma nic poza tym że byli, mieli potężne imperium i toczyli wojny najpierw z Grekami, potem z Rzymianami. Ich obraz jest trochę na zasadzie tych Złych barbarzyńców, którzy chcą podbić szlachetnych Greków i resztę Europy. Wielka szkoda że w szkole Persowie są tak pomijani! Na lekcjach raczej nikt nie dowie się jaką religię wyznawali! A wyznawany przez nich zaratusztrianizm (zwany też zoroastryzmem), początkowo ściśle politeistyczny, później zreformowany przez proroka Zaratusztrę (choć do dziś są spory czy religia ta jest wciąż politeistyczna, henoteistyczna czy już monoteistyczna) wpłynął wielce na dzieje religii i choć jego korzeni należy dopatrywać mniej więcej w pra – religii, z której wyłonił się także późniejszy wedyzm (a co za tym idzie: współczesne warianty hinduizmu), jego teologia (dzień sądu, zmartwychwstanie, oczekiwanie na przyjście kogoś w rodzaju zbawiciela) wpłynęła silnie na judaizm, chrześcijaństwo i islam, a nawet buddyzm mahajana. Zaratusztrianizm był religią Persów do mniej więcej VII wieku, kiedy zostali podbici przez Arabów i siłowo nawróceni na islam, zaś ich niedobitki schroniły się w trudno dostępnych górskich terenach Iranu lub wyemigrowali do Indii. Religia ta jest najdłużej wyznawaną nieprzerwanie religią świata, choć obecnie jej wyznawców szacuje się na około 300 000 (Indie, Iran, iracki Kurdystan, Turcja, Azerbejdżan, diaspory w USA i Wielkiej Brytanii). Mary Boyce opisuje dzieje religii Zaratusztry, święte teksty, rytuały, zmiany zachodzące wśród kapłaństwa, laikatu, domów modlitwy. Koncentruje się głównie na okresie przedmuzułmańskim, ale dowiemy się z książeczki o dziejach tej społeczności aż do lat 70 XX wieku. Boyce z wielką sympatią odnosi się do tej religii, nie uważam tego jednak za wadę, ze względu na...specyfikę tej religii i tego co po podboju muzułmańskim wycierpieli jej wyznawcy. Jak najbardziej polecam, choć czasami Autorka posługuje się nieco...fachową terminologią, ale da się to „przeżyć”. Przy okazji dowiecie się dlaczego zaratusztrianie nazywani są przez muzułmanów czcicielami ognia ;)

Dziś odebrałem, piękny album wraz z opowiadaniem Zew Cthulhu. Fanom pisarza zdecydowanie polecam.

Mniejszość zaratusztriańska we współczesnym Teheranie (Paulina Niechciał)

Książka P. Niechciał jest jedynym tego typu opracowaniem na polskim rynku wydawniczym. Zaratusztrianizm jest tematem bardzo bowiem niszowym, nie tylko zresztą w Polsce. Nie każdy wie, że taka religia istnieje ani gdzie żyją jej wyznawcy. Dla Iranu jest religią rodzimą, tak jak np. hellenizm dla Grecji czy rodzimowierstwo słowiańskie dla krajów Europy południowej i wschodniej (w tym Polski). Iran liczy sobie około 80 milionów ludzi, jednak wyznawców zaratusztrianizmu jest tu około 40 000, z czego większość żyje w Teheranie. To śladowa, niemal niewidoczna mniejszość, mająca jednak relatywnie duży wpływ na życie społeczne, kulturalne czy edukacyjne całego Iranu. Autorka przedstawia nam życie wyznawców religii Zaratusztry we współczesnej stolicy Islamskiej Republiki Iranu, jak radzą sobie w państwie wyznaniowym, jak omijają zakazy propagowania swojej religii wśród muzułmanów, jak po tylu latach represji i prześladowań wciąż udaje im się zachować tożsamość i kultywować dawne zwyczaje. Praca to bardzo dobra (choć w Polsce w sumie innej nie ma), myślę jednak że dla bardzo wąskiego grona odbiorców, uważam także, że koniecznie wpierw należy przeczytać „Zaratusztrianie. Wiara i życie” Mary Boyce (co ciekawe, sami zaratusztrianie nie zawsze pozytywnie się o tej pozycji wypowiadają i mamy tu wyjaśnione dlaczego!), zaś książkę Pauliny Niechciał traktować jako pewnego rodzaju kontynuację.

To jest niebywałe, jak płodny miał umysł Lem. Nie dziwię się, że Dick nie wierzył w jego istnienie.

Rok 2020 był literacko...niezbyt udany. W dodatku pierwszą książkę przeczytałem dopiero...na początku kwietnia! 17 książek to wynik mizerny, gorszy niż rok wcześniej. Trudno. Wiadomo, nie czyta się na wyścigi, dobrze jednak by "kupka wstydu" człowieka nie przygniotła ;) Nadchodzący rok musi być lepszy, co prawda wątpię bym dobił do 52 pozycji, ale kto wie. A co w minionym roku przeczytałem? Lista poniżej w kolejności czytania:

Dionizos. Archetyp życia niezniszczalnego
Autor: Karl Kerényi

Eleusis : Archetypowy obraz matki i córki
Autor: Karl Kerényi

Hermes przewodnik dusz: mitologem życia mężczyzny
Autor: Karl Kerényi

Misteria Kabirów. Prometeusz
Autor: Karl Kerényi

Mity starożytnej Grecji
Autor: Robert Graves

Mowa olimpijska o religii i pięknie
Autor: Dion z Prusy

Julian Apostata jako reformator religijny
Autor: Szymon Olszaniec

Cesarze
Autor: Julian Apostata

List do rady i ludu ateńskiego
Autor: Julian Apostata

Mowa pochwalna na cześć cesarzowej Euzebii
Autor: Julian Apostata

Przeciw Galilejczykom
Autor: Julian Apostata

Cesarz Julian Apostata i jego ustawa szkolna
Autor: Tomasz Szeląg

Spór o ołtarz Wiktorii w Kurii Rzymskiej
Autor: praca zbiorowa

Przedziwna śmierć Europy
Autor: Douglas Murray

Europa, droga rzymska
Autor: Remi Brague

Zaratusztrianie. Wiara i życie
Autor: Mary Boyce

Mniejszość zaratusztriańska we współczesnym Teheranie. O tożsamości zbiorowej w kontekście dominacji szyickiej
Autor: Paulina Niechciał

W końcu po latach (ponad 12) wróciłem w tym roku do całego cyklu o Czarnej Kompanii i ją ukończyłem. Jaka to była wyśmienita przygoda, nie wiem czemu dopiero teraz ją przeżyłem. I powiem, że takiego zakończenia się nie spodziewałem. Odczuwałbym pustkę gdyby nie to, że czeka na mnie ostatni tom nowej trylogii Thrawna. Aż się zaczynam zastanawiać czy się nie okaże, że jego przegrana z załogą Ducha była częścią planu.

Książka Karen Armstrong nie jest o dziejach religii. To bardzo ważne. Jest książką o dziejach idei. Idei Boga. Koncepcji filozoficznej Boga. Od czasów pogańskich plemion żydowskich, przez chrześcijańskich i muzułmańskich mędrców na filozofach oświecenia i XX-wiecznych sceptykach skończywszy. Bo idea Boga, jego wyobrażenie, jego obraz, zmieniał się wraz ze zmieniającym się światem w każdej wielkiej religii monoteistycznej. Religie wpływały na siebie, idee wzajemnie się przenikały, cały czas odwoływano się do koncepcji starożytnych (np. do tzw. Boga filozofów Arystotelesa). Książka nie jest łatwa w odbiorze, kompletny laik może się poddać w pewnym momencie, ponieważ ilość tu podanej, skondensowanej wiedzy jest ogromna. Z drugiej strony nic lepszego w temacie nie znajdziecie.

Nie miałem pojęcia o istnieniu Nadleśnictwa Baligród (bo i temat leśników, nadleśnictw, myśliwych jest mi dosyć obcy), a już tym bardziej o istnieniu takich postaci jak leśnicy Marcin Scelina i Kazimierz Nóżka oraz prowadzonym przez nich fejsbukowym fanpejdżu. Wychodzi jednak na to, że Panowie są dosyć znani w "pewnych kręgach", a kulturoznawca Maciej Kozłowski postanowił opisać Bieszczady właśnie z perspektywy pracy ww. Panów, przy okazji przybliżając historię tego regionu od czasów mniej więcej XIX wieku (rzadko cofa się dalej, ale nie ma to też większego sensu dla tematyki książki) do teraz. Mamy więc trochę o Bojkach, o czasach przed wojną, po wojnie, o przesiedleniach, opuszczonych wioskach, nowym osadnictwie, pracy drwali i innych ludzi lasu, dużo o zwierzętach i roślinach, o codziennym życiu i innych rzeczach, jednak...Cóż, czyta się to fajnie, lekko i przyjemnie, jednak nie tego się po książce spodziewałem ;) Dobrze że przeczytałem książkę już po pierwszej wizycie w Bieszczadach w życiu (lipiec 2020), bo jest ona bardziej zbiorem ciekawostek o regionie, który odwiedziłem i bardzo polubiłem, ale na pewno nie zachęciłaby mnie ona do podróży, gdybym nigdy w Bieszczadach nie był. Jeśli ktoś szuka ciekawej opowieści o Bieszczadach i ich przyrodzie (zwłaszcza!), o codziennym życiu (trochę mniej), to książka dla niego/niej. Jeśli ktoś kocha Bieszczady - to książka dla niego/niej. Jeśli ktoś jednak nie był tam nigdy, a chciałby się dowiedzieć więcej co zwiedzać, poszukuje ciekawostek historycznych o zabytkach, konkretnych ludziach, artystach, kulturze ludowej, historii np. Ustrzyk Dolnych czy Sanoka - to nie tutaj.

Oj, zdecydowanie słabiej niż w pierwszej części. Niestety! Często bardzo nudno i chaotycznie, przeskakiwanie z tematu na temat i powrót...Nóżka i Scelina są chyba dla formalności bo byli w pierwszej książce, w sumie tutaj są nieistotnym za bardzo tłem...Są nowi bohaterowie, z nowymi opowieściami, niektóre ciekawe, ale wyprawy łódką na ryby czy pisanina o mchach bobrach i rozmyślania nad skutkami zmian klimatycznych potrafią zanudzić Czytelnika niesamowicie...Wymęczona lektura. Jeżeli pojawi się kolejny tom, nie kupię, jak teraz, w ciemno, poczekam na kilka opinii/recenzji. A to, czy warto kupować? Chyba tylko w promocji, a i to jeśli ktoś zbiera wszelkie książki o Bieszczadach lub jest wielkim fanem Nadleśnictwa Baligród...

Wincenty Witos. Jeden z Ojców niepodległej Polski, premier, poseł na Sejm RP, najwybitniejszy działacz ruchu ludowego. Pomimo ukończenia tylko dwuklasowej, wiejskiej szkoły, kontynuował edukację jako samouk, czytając ogromne ilości książek. Działalność polityczna sprawiła, że nie tylko czytał, ale i sam pisał: głównie wspomnienia w formie dziennika czy artykuły publicystyczne. Janusz Gmitruk dokonał wyboru najważniejszych myśli i sentencji tego Ojca Niepodległości - mamy więc tu nie tylko fragmenty dzienników czy artykułów publicystycznych przez niego samego pisanych, ale też wypowiedzi z udzielanych wywiadów, fragmenty listów, przemówień na wiecach czy wystąpień sejmowych. Ze względu na specyfikę książki polecam ją, po pierwsze, sympatykom i działaczom Polskiego Stronnictwa Ludowego, a po drugie, wszelkim zainteresowanym (polską) myślą polityczną i osobą samego Wincentego Witosa.

Przypomnę tylko, że dzisiaj jest Światowy Dzień Książki i zdarzają się różne promki niegłupie :-)

Udało mi się ostatnio nadrobić czytanie i oprócz książek popularnonaukowych (w końcu trafiłem na nowe wydanie Kosmosu Carla Sagana!) skończyłem dwa tytuły. Pierwszy chcę bardzo polecić, drugi trochę mniej chociaż wciąż jest to solidna pozycja w mojej bibliotece.

Pierwsza książka to Kwiaty dla Algernona, dostałem ją niedawno na urodziny i pochłonąłem w ciągu jednego wieczoru i następnego dnia. Nie chcę zbyt dużo zdradzać tutaj odnośnie zabiegów stylistycznych w tekście (lepiej, żeby każdy sam to odkrył), więc ograniczę się tylko do krótkiego opis. Cała książka ma formę pamiętnika mężczyzny, któremu za pomocą terapii podniesiono IQ do ponadnormatywnych wartości i przez całą książkę możemy obserwować jak zmienia się nasz bohater. Świetna pozycja, naprawdę polecam.

Druga książka to Proxima Stephena Baxtera. Trochę polityczne sci-fi z fajnie zarysowanym wątkiem kolonizacji nowych planet, tajemnicą kryjącą się pod ziemią tytułowej planety oraz wspomnianymi wątkami politycznymi. Nie jest to może książka na miarę Diuny czy Fundacji, ale czas przy niej leciał bardzo szybko, nie nudziłem się ani chwili a po intrygującym zakończeniu szybko kupiłem kontynuację czyli Ultimę.

Chiny po upadku ZSRR zastąpiły miejsce Rosji w roli głównego antagonisty USA (i świata tzw. Zachodu) i stały się (obok USA) hegemonem: gospodarczym, militarnym, ale też w pewnym sensie kulturowym. Nie zmienia to faktu że wiedza ludzi wywodzących się z tzw. Okcydentu, cywilizacji zachodniej, w tym Polaków, o Chinach jest szczątkowa. Jeżeli ktoś jest ogromnym fanem Chin czy Azji Wschodniej, sam znajdzie odpowiednią literaturę. Zwykły człowiek nie potrzebuje grubych ksiąg w temacie. Wystarczy ten Pomocnik Historyczny Polityki. „Historia Chińczyków”, bo tak jest zatytułowany, ma niemal 140 stron skondensowanej wiedzy o najważniejszych aspektach cywilizacji chińskiej. O dziejach Państwa Środka od czasów starożytnych (na wpół legendarnych) do czasów przejęcia władzy przez komunistów. O systemach filozoficzno – religijnych (buddyzm, taoizm, konfucjanizm, kult przodków) i ich wpływie na funkcjonowanie państwa i mentalność chińską po dzień dzisiejszy. O sztukach walki jak i chińskiej kuchni. O grupach etnicznych i językach używanych w Chinach. O Wielkim Murze i chińskiej porcelanie. I o wielu innych rzeczach, z których Chiny słyną, które przyczyniły się do ich dawnej jak i obecnej potęgi, a także wpływu (kulturowego, naukowego czy gospodarczego) jaki Chiny wywierały kiedyś i dziś na świat. Jak najbardziej polecam.

„Złote wiersze” (choć można spotkać się też z wersją „Złote wersy” lub „Złote wersety” i tej wersji ja używam) Pitagorasa to krótkie pouczenia moralne; niech będzie że dla wygody porównać je można z Dziesięcioma Przykazaniami z biblijnej Księgi Wyjścia. Bez problemu ich treść znaleźć można w internecie, ja posiadam unikatowe, niskonakładowe, książkowe wydanie z wydawnictwa Miniatura. Zaskoczyło mnie, iż niejaki Wallace Maxey (współczesny pitagorejczyk, cokolwiek to znaczy), cytowany na początku książeczki, usilnie stara się dowieźć, że Pitagoras założył żydowską sektę esseńczyków, do której jakoby należeli Jezus i Jan Chrzciciel i wywarł olbrzymi wpływ na całą późniejszą filozofię żydowską i chrześcijańską, co nie przeszkadza równocześnie by filozofia pitagorejska była zbieżna z pierwotnym buddyzmem i hinduskim braminizmem. Cóż, jak dla mnie to mocno naciągane, zwłaszcza że same wersety chyba tylko w jednym miejscu mogą wskazywać na ciągoty monoteistyczne, reszta jest jak najbardziej w swej naturze politeistyczna. Tak czy owak, lektura wersetów jest przeznaczona dla wąskiego grona miłośników filozofii greckiej, stanowi zaś jeden z filarów etycznych rekonstruowanej religii greckiej w formie współczesnego, politeistycznego hellenizmu.

Pisanie o książce napisanej przez jakiegokolwiek polityka jest o tyle utrudnionym zadaniem, iż nie powinno się wydawać opinii nt. tego właśnie polityka. W demokracjach jest tak, że kogo nie wspomnimy z tej sfery życia publicznego to jedni go kochają lub chociaż lubią, inni nienawidzą, no i jest jeszcze grupa – najmniejsza chyba – która wzruszy ramionami bo dana osoba nie wywołuje żadnych emocji. O Donaldzie Tusku nie można powiedzieć że nie wywołuje emocji. Niewielu jednak po 1989 roku mieliśmy w Polsce polityków, którzy mieli tak duży wpływ na Polskę i jej wizerunek na świecie. „Szczerze” nie jest autobiografią. Jest osobistym dziennikiem z pięciu lat życia Tuska, możliwe jednak że z pięciu lat w jego karierze politycznej najważniejszych: kiedy był Przewodniczącym Rady Europejskiej od 2014 do 2019. Oczywiście z dni najważniejszych, choć niekoniecznie politycznie. Tusk przedstawia swoje opinie o ludziach znanych z pierwszych stron gazet, choć mnie osobiście nie to interesowało najbardziej. O wiele bardziej wciągnęły mnie relacje z podróży w róże zakątki świata czy wzmianki Tuska o literaturze i obrazach (nie wiedziałem że jest koneserem malarstwa większym niż miłośnikiem literatury; przynajmniej taki wyłania się obraz jego osoby). Zaskoczyło mnie kilka rzeczy związanych z ludźmi PiSu, tj. opinie Tuska o nich i pewne sytuacje z nimi związane, trzeba jednak przyznać, że Tusk nie sączy jadu, nawet jeśli kogoś kompletnie nie znosi. Czy czytać ? I tak i nie. Jeśli polityka jest dla kogoś tematem usypiającym może sobie darować, bo jednak polityki tu bardzo dużo. Ja przeczytałem w dwa dni, ale to wynika z tego że polityka jest moim nałogiem. Jeśli ktoś jak ja jest politycznym zwierzem ( ;) ) może przeczytać bo to ciekawa lektura. Bez względu na to czy Tuska lubi czy nie.

Uwielbiam Cormaca. Nikt tak pięknie nie posługuję się językiem, nikt również tak dobrze nie prezentuje zwierzęcej strony człowieka. Chyba żaden autor nie wzbudza u mnie tak silnie depresyjnych emocji, przy jednoczesnym odczuciu obcowania z czymś pięknym.

Czytałem Fundację ale drugi raz nie sięgnę po tą książkę.

zapraszam do moich wątków.

Konkretna, skłaniająca do zastanowienia i szukania odpowiedzi na pytania o człowieczeństwo maszyny pozycja. Dość nietypowa jednak zdecydowanie warta uwagi.

„Tu byłem. Tony Halik”. Mirosław Wlekly. Biografia znanego podróżnika, który był prawie wszędzie, zanim inni tam byli. A jak nie był, to i tak by twierdził, że był.
Książka jest bezcennie zabawna, pokazuje człowieka z krwi i kości. Pewnością siebie, otwartością na ludzi i improwizacją w najbardziej zaskakujących okolicznościach, potrafił nadrobić ludzkie braki (nikt nie jest alfą i omegą) i odnieść imponujący sukces, zostając operatorem i korespondentem amerykańskiej NBC. W Polsce kojarzony był głównie jako podróżnik i autor programów dla polskiej telewizji, co było zaledwie częścią jego biografii i kariery zawodowej.

Łódź od samego początku swej świetności była miastem wielokulturowym. Polacy, Żydzi. Niemcy, Cyganie, Rosjanie i inni. Jej historia, jej kultura, jej wielkość jest naznaczona działalnością wielkich rodów fabrykanckich: Geyerów, Poznańskich, Herbstów, Grohmanów i innych. W głównej mierze to spolszczeni niemieccy przedsiębiorcy. Ten świat przepadł po wojnie, ale świadkowie tamtych dni zdążyli nieco opowiedzieć. Jerzy Grohman zmarł w 2017 roku, jednak Pawłowi Spodenkowiczowi udało się przeprowadzić z tym dziedzicem fabrykanckiego rodu kilka wywiadów, złożonych na tę książkę.
To książka o wielkich rodach fabrykanckich w Łodzi i o samej Łodzi. Ma niecałe sto stron, nie jest to "wywiad rzeka", około 1/3 stanowią archiwalne zdjęcia, czyta się więc dobrze, szybko. Dla łodzian będzie to ciekawa lektura, raczej mieszkańców innych miast nie zainteresuje, ale to tylko przypuszczenie. Kupować? Chyba lepiej wypożyczyć z biblioteki, no chyba że kolekcjonujesz wszelkie książki o Łodzi.

Okrutny wiatr

Cooka zna wielu miłośników fantasy, głównie za sprawą jego cyklu o Czarnej Kompanii. Jednak wcześniej zaznajomił fanów gatunku z kronikami Imperium Grozy. Ośmiotomowa saga, została nie tak dawno wydana w Polsce w czterech wielkich omnibusach. „Okrutny wiatr” to pierwszy z nich, obejmujący trzy tomy cyklu. Imperium Grozy tzw. klimatem bardzo przypomina Czarną Kompanię. Nie ma tu postaci czarno – białych, epopeja rozciągnięta jest na setki lat (bo dla pewnych postaci tego uniwersum czas ma...niewielkie znaczenie); wielkie imperia powstają i upadają, wojny toczą olbrzymie armie wspomagane przez magów i dziwne stwory, w tym smoki i demony z samych piekieł. Skrytobójcze zabójstwa nie są niczym rzadkim, zdrady i sojusze z niedawnym wrogiem także nie. Świat geograficznie i społecznie przypomina nieco nasz świat, ale to nie szkodzi, ułatwia to trochę orientację w tym co się dzieje – mamy więc typowo europejskie społeczności na tzw. Zachodzie, wschód to państwa przypominające Chiny, na południu mieszkają ludzie o typowo arabskim wyglądzie i zachowaniu. Jednak to tyle co można zdradzić. Okrutny wiatr wymaga skupienia podczas lektury. Mnóstwo tu postaci i relacji między nimi, mnóstwo miejsc, miasteczek, miast, królestw, itd. Mapa niby jest, ale i tak nie zawsze pomaga. Jeżeli ktoś czytał Czarną Kompanię, jeżeli szuka ciężkiego, militarystycznego fantasy, to tu odnajdzie się jak w domu.

Ojczyzna dobrej jakości. Reportaże z Białorusi

Zbiór kilkunastu reportaży przygotowanych przez polskich, niemieckich i białoruskich reporterów. Polskiemu Czytelnikowi książka pozwala lepiej zrozumieć różne elementy białoruskiej rzeczywistości. Ile w Białorusi Wschodu a ile Zachodu. Kto się buntuje przeciw władzy, kto i dlaczego ją popiera a kto ma politykę tam gdzie plecy kończą szlachetną nazwę. O tym dlaczego dobrze się tu żyje nie tylko homoseksualiście z Turkmenistanu, ale i rodowitemu Włochowi.
Reportaże może nie wszystkie są mega wciągające, trafiają się nudnawe, jeden mnie usypiał, ale przeczytać warto. Lektura bardzo na czasie biorąc pod uwagę obecną sytuację geopolityczną.

15 książek przeczytanych w tym roku. Wychodzi jedna z hakiem na miesiąc. Wynik dla mnie osobiście zawstydzający bo zawsze wmawiam sobie, że uda mi się skutecznie podjąć wyzwanie 52 książek w roku :) Nie pamiętam kiedy miałem tak słaby rok. No trudno. Gorzej już być chyba nie może....Ktoś może powiedzieć że rok się nie skończył ale wiem jak mi teraz szybko idzie czytanie i za jaką kobyłę za chwilę się wezmę i nie ma szans bym ją przeczytał do końca roku. Poniżej więc podsumowująca lista z tytułami z tego roku a niżej moje trzy słowa o ostatniej przeczytanej książce w tym roku.

Przeczytane w tym roku:
1.Historia Boga: 4000 lat dziejów Boga w judaizmie chrześcijaństwie i islamie
2. Oni migają tymi kolorami w sposób profesjonalny. Narodziny gamedevu z ducha demosceny w Polsce
3. Zanim wyjedziesz w Bieszczady
4. Zanim wyjedziesz w Bieszczady. Przystanek jezioro
5. Witosowe przesłania
6. Pomocnik historyczny nr 9/2012; Historia Chińczyków
7. Złote wiersze
8. Szczerze
9. Wieki bezwstydu. Seks i erotyka w starożytności
10. Morderstwo w Orient Expressie
11. Piasek z Atlantydy. Rozmowy z Jerzym Grohmanem
12. Okrutny wiatr
13. Klauzula zdumienia
14. Ojczyzna dobrej jakości. Reportaże z Białorusi
15. I nie było już nikogo

I nie było już nikogo

Dziesięć osób dostaje zaproszenie na tajemniczą wyspę do willi niejakiego Pana Owena. Na miejscu okazuje się że gospodarza nie ma, ale po kolacji głos z gramofonu obwieszcza że każda z dziesięciu osób jest odpowiedzialna za morderstwo. I musi za nie odpowiedzieć.
Pierwsza śmierć wydaje się przypadkiem, druga już nie i zgromadzeni zaczynają się zastanawiać: czy szalony morderca ukrył się na wyspie i planuje po kolei ich wymordować czy też zabójcą jest ktoś wśród nich ?
Nie czytam kryminałów. Pierwszym przeczytanym kryminałem w życiu było niedawno przeczytane „Morderstwo w Orient Expressie”. Ten jest drugi. Nie znam się na tym gatunku, nie mam na niego czasu, a ww. książka i ta, są tzw. wyjątkami od reguły. Jednak „I nie było już nikogo” niesamowicie mnie wciągnęło i bardzo się podobało, zakończenie zaś....było nie takie jak myślałem :) Książka dość krótka, da się spokojnie przeczytać w jeden dzień, więc polecam nawet jeśli ktoś jak ja stroni od kryminałów. Ja wiem, są ludzie, którzy mówią że Agatha Christie się zestarzała, że dziś jest nie do czytania. Za bardzo retro. Nie wiem, nie znam się, mi się obie książki podobały, choć domyślam się że dziś kryminały pisze się zupełnie inaczej....

Ja ostatnio sfiksowałem na punkcie mafii. Teraz czytam ->

Czeka w kolejce juz:
Joaquín Chapo Guzmán. Król kobiet i narkotyków
i
Pablo Escobar pod lupą

Forteca w cieniu

Drugi omnibus cyklu Imperium Grozy zawiera tomy nr 4 i 5. Ich akcja jednak rozgrywa się przed tomami 1 – 3 zawartymi w omnibusie Okrutny wiatr. Dlaczego Cook jak i wydawca uznali taką kolejność za właściwą nie mam pojęcia. Zawsze bowiem uważałem, że wszelkie prequele niezbyt mają rację bytu, a jeśli już powstały to każdy cykl, który je zawiera, należy czytać w kolejności chronologii wydarzeń czyli zacząć właśnie od prequela. Gdybym wiedział, to przygodę z Imperium Grozy zacząłbym właśnie od Fortecy w Cieniu, zawierającej tomy „Ogień w jego dłoniach” oraz „Nie będzie litości”. Po pierwsze dlatego, że poznajemy tu dzieje El Murida, jego objawienie, wszelkie wydarzenia, które wyniosły go do władzy nad Hammad al Nakir i doprowadziły do wojen znanych jako Wojny El Murida; przy okazji poznamy losy Harouna ibn Yousifa, jego rodziny i powód dla którego stał się największym wrogiem El Murida; poznajemy też lata młodzieńcze Bragiego Ragnarsona, jego brata Haakena i ich znajomka Reskirda Smokobójcę i ich losy, które doprowadziły ich do Gildii Najmeników w Wysokiej Iglicy. Wreszcie spotykamy Szydercę i dowiadujemy się w jakich okolicznościach nasz ulubiony złodziej, oszust, kłamca, kuglarz, krasomówca przeciął swe życiowe ścieżki z najemnikami jak i Harounem i jaką rolę odegrał w wojnach El Murida.
Po drugie dlatego że ten tom czyta się po prostu lepiej niż Okrutny Wiatr, który miał swoje nużące momenty; tutaj akcja od początku trzyma nas za gardło i nie chce puścić, ciągle coś się dzieje, akcja jest o wiele żywsza.
No i po trzecie: po przeczytaniu najpierw tego tomu inaczej, z o wiele większym zrozumieniem patrzymy na ich losy w Okrutnym Wietrze.
Dlatego też wszystkim, którzy nie zaczęli jeszcze przygody z Imperium Grozy, radzę zacząć od tego tomu. We właściwej kolejności wydarzeń w świecie przedstawionym.
A swoją drogą, tu już offtop. Szkoda że ten cykl jest tak mało u nas popularny (może nie tylko u nas?). Wolę go od Czarnej Kompanii. A przecież ten świat świetnie nadaje się na grę strategiczną czy cRPG. Możliwość dowodzenia najemnikami z Wysokiej Iglicy, Niezłomnymi El Murida, itaskiańskimi łucznikami czy pikinierami z Iwa Skołowda to by było coś! No ale raczej się tego nigdy nie doczekam :) A teraz, kończąc moje wypociny: czytać Imperium Grozy (najlepiej od tego tomu) bo to wybitny cykl!