Gra Crying Suns | PC

Podpisuję się pod podsumowaniem Bri.

Gra średnia, choć początkowo wydaje się mieć spory potencjał. Rdzeń oparto niestety na FTL, który choć był niezłą grą sam w sobie, to jego formuła zupełnie nie sprawdza się tam, gdzie jest silna warstwa fabularna, jak właśnie w Crying Suns. To powinna być gra z mocnym naciskiem na eksplorację i poznawanie fabuły, a nie rozpaczliwy wyścig z czasem i pomijanie wszystkiego, co gra ma do zaoferowania w imię optymalizacji na zasadzie "jak najszybciej dotrzyj do bossa i go sklep -> napraw się -> ulepsz co się da i wykup dobrą broń i eskadry -> powtarzaj do znudzenia".

Najistotniejsze punkty:

Wciągająca fabuła, niestety zupełnie zaszlachtowana pędzeniem na złamanie karku przed "pościgami". Teoretycznie powinniśmy latać od układu do układu i starać się ogarnąć sytuację po przebudzeniu naszej postaci (co się stało z imperium?), zamiast tego wobec nieustannego braku zasobów zmuszeni jesteśmy praktycznie wszystko omijać, pozbawiając się praktycznie wszystkich smaczków. A choć te nie dorównują tym znanym z np. Stellaris, to po dokładnym przeczesaniu pierwszych paru planet i natrafieniu na ciekawe wydarzenia mimo wszystko boli konieczność porzucenia tego wszystkiego w imię optymalizacji rozgrywki. Gra w zasadzie karze nas za ciekawość i odkrywanie jej sekretów.

Ciekawie zrealizowane bitwy kosmiczne cierpią niestety na dziury logiczne. Teoretycznie mamy do dyspozycji potężny imperialny pancernik w idealnym stanie (na co zwraca uwagę wielu przeciwników oraz innych NPC), tymczasem rozsypujące się okręty złomiarzy są w stanie nakopać nam do dupy przez stosowanie np. dronów kamikaze, przed którymi bardzo ciężko się obronić. Jest to nadużywanie mechanik gry, gdzie zniszczone eskadry odbudowywane są za darmo (choć odzyskują tylko część punktów wytrzymałości) w hangarach okrętowych. Złomiarze dostają bonus do ataku ich eskadr na krótkim dystansie oraz mogą odbudowywać je znacznie szybciej, w praktyce zalewając nas falami samobójców, zdejmujących nasze eskadry na strzała. Jak to się ma do świata, w którym technologia i zasoby są na wagę złota? Kto w takich okolicznościach marnowałby środki na broń kamikaze?

Misje planetarne: kolejny teoretycznie fajny element, bo zrealizowane są naprawdę ciekawie, tylko co z tego, skoro rzadko kiedy trafi się taka, która przypasuje choć trochę jednemu z naszych oficerów? Każdy z nich specjalizuje się w 2-3 sferach (na bodaj 12). Każde z wydarzeń na misji przypisane jest do którejś z tych specjalizacji, a jeśli dowodzący misją oficer takiej specjalizacji nie posiada, to wydarzenie kończy się fiaskiem (ranni i zabici żołnierze, brak pozyskania zasobów). Każda misja wymaga 2-4 takich specjalizacji. Bardzo często (żeby nie rzec: nagminnie) zdarzają się więc sytuacje, gdzie nie mamy odpowiedniego oficera i nawet nie ma co wysyłać ekspedycji, która byłaby w zasadzie samobójcza. Tracimy więc paliwo (które jest niesamowicie cenne) na darmo. Przykra sprawa.

Nieustanny brak zasobów sprawia, że przez całą grę brakuje w zasadzie wszystkiego: żołnierzy, złomu, paliwa. To ostatnie jest szczególnie bolesne, bo twórcy zdecydowali się na idiotyczne rozwiązanie polegające na tym, że paliwo zużywamy nie tylko do podróży między układami, ale też do przelatywania między planetami w ramach układów (gdzie przecież odległości są znacznie niższe, zresztą początkowe rozmowy z NPC dotyczą m.in. tego tematu), jak również ulepszania eskadr. To jest jedna z przyczyn, dla których bardzo szybko olewamy eksplorację i latamy tylko po sklepach, żeby wydać zarobiony na niszczeniu bossów złom. Zmarnowany potencjał!

Anomalie to kolejny fajnie pomyślany, ale fatalnie zrealizowany element. Bardzo często nie mamy wpływu na wynik spotkania, wobec czego zamiast z ostrożną ciekawością starać się je odkrywać, szybko uczymy się omijać je szerokim łukiem.