Forum: Serie M&M, Wizardry oraz inne cRPGi - niekoniecznie w trybie FPP (cz.230)

pojawiła się już wersja 1.5.1, naprawiła problemy z wersją od GOGa.

w planach jest wersja 2.0 więc zamiast dawać kasę na projekty z Kickstartera które i tak lądują na Epicu lepiej dać kasę Drogowi

Ja te pająki w końcówce dema po prostu ubiłem.

Zmontowałem materiał na podstawie wcześniejszego mojego tekstu z bloga, ale patrząc na liczbę wyświetleń, to zasięg słaby. O grze niewielu słyszało. Branżowe media chyba nawet nie informowały o zbiórce. Sam bym sypnął groszem na KS, ale za dużo wydatków obecnie :/
https://youtu.be/qPgvvwrfb3A

Tych pająków było sporo, ale trzeba było stać przy źródle światła (one dostawały tam utrudnienie do rzutów, czyli 2k20 w każdym teście i brały gorszy wynik). Łotrzykiem z łuku i czarami wyeliminowałem najpierw te pająki, które atakowały z dystansu, ze ściany, a wojownikiem tłukłem te, które podeszły. Dużo pomogły ataki okazyjne, atak z zaskoczenia łotrzyka i tłoczenie się bohaterami przy źródle światła. Pająki starały się flankować, zachodząc od strony schodów (od prawej) i od lewej złażąc ze ściany, ale prawa strona była względnie osłonięta wnęką przy źródle światła. Tam właściwie chodziło o to, by uciec przed nimi, a nie walczyć. Też przez dłuższy czas myślałem, że wyłazić będą w nieskończoność.

Z pozycjonowaniem jest dziwna sprawa. Niektóre filmy lądują całkiem wysoko. Z Solastą jest tak, że nawet, jeśli ktoś byłby zainteresowany produkcją, to nie słysząc o niej z żadnego źródła, nawet nie wiedziałby, co wyszukiwać.

Polska wersja już była od kilku miesięcy przy Beta testach obecnej aktualizacji, ale teraz już jest w oficjalnym buildzie. Mam nadzieję, że teraz gra jest lepiej zbalansowana (odczuwalnie), bo bardzo ciężko się w to gra, a samemu to jest prawdziwa katorga.

Walki jest dużo? Czytałem, że to ona jest trudna, że trudno nawet we dwóch, ale jest ona na każdym kroku, czy jednak w takich miejscach, ze można przeciwników ominąć, aby dostać się do ciekawej lokacji? Czy na trudność składa się jeszcze wiele innych elementów?

Wydaje mi się że to od tej gry zaczęła się tendencja zwyżkowa Spidersów, gdyby nie długość gry to też bym brał. Ich poprzednie gry + spinoff Styx ograłem z przyjemnością, głównie przez to że ich RPGi nie były aż tak długie jak Technomancer.

Na dungeon crawlery zawsze niezmiennie wysoki popyt. Widzę że nie będzie to klon Grimrocka i z miejsca plus, nastawiony na dokładną eksplorację, zagadki i czytanie, najs.
Grafika - piksele ale takie dobre, czytelne i stylowe.

NWN EE ma chyba najmniej odczuwalne skutki odświeżenia przez Beamdog.
Niech kamera cię nie zwiedzie, to izometryk w którym sterujemy 1-2 postaciami i sterowanie klawiaturą (WSAD) jest raczej opcjonalne, o ile istnieje bo grałem w to niedługo po premierze oryginału i pamięć może mi płatać figle.

W sumie kolejna gra tak rozbudowanym systemem walki to dla niektórych za dużo. Szczególnie jeśli mieliby nadal używać tego systemu pancerzy z Divinity OS2, który - ujmując to dyplomatycznie - nie pomaga w przełamywaniu stereotypów o systemie turowym jako powolnego i ciągnącego się za długo a co za tym idzie - nudnego.

Niemniej szkoda bo na pewno byłaby to dobra gra, patrząc na produkcje obu developerów.
Szkoda też zerwania współpracy, gdy dowiedziałem się że połączyli siły byłem uradowany - dwóch developerów tworzących świetne RPGi? To była świetna wiadomość wtedy. Szkoda że wyszło jak wyszło i nie zobaczymy już owoców ich współpracy.

Można by pomyśleć że kombinacja dwóch dobrych developerów jest idealna ale mamy też takiego Wolfenstein - Youngblood gdzie MachineGames i Arkane złączyli siły i polegli.

Ale to co Arkane robi dobrze, czyli np. level design wypadł ponoć świetnie w Young Blood. Tam chyba z gameplay'em było coś nie tak - respawn przeciwników, zmiana klimatu, worki HP jak w Borderlands itd.

Pograłem w demo We are the Plague i rozgrywka jest fatalna. Ruch + atak albo obrona (obrona zmniejsza szansę wyprowadzenia kontrataku). Rozstrzał widełek obrażeń kolosalny (np. zadajesz 2-40 obrażeń). Jedna zdolność specjalna, którą używa się raz na walkę i to w darmowej akcji. Żadnych ataków okazyjnych - totalny chaos, zero kontroli pola walki, każdy biega i atakuje kogo chce. Przeciwnicy zawsze gonią kusznika, normalnie jakbym grał w starsze odsłony Heroes of Might & Magic. Leczenie tylko po zmianie mapy. Zero interakcji ze światem (ile ja czasu zmarnowałem próbując otworzyć skrzynię). Bug, który sprawia, że trzeba wyjść do menu i wczytać grę, bo nie można w żaden sposób wykonać ruchu po otwarciu ekwipunku.

To demo wygląda, jakby stworzyli świat i fabułę, dodali ładne, malowane tła, świetną muzykę i kompletnie nie mieli pomysłu na rozgrywkę i łapią feedback z dema aż coś wymyślą.

Dzięki za info. Dobrze wiedzieć.

Czyli wygląda na to że jestem starym dziadem bo gdybym MUSIAŁ wybierać najlepszego cRPG wybrałbym właśnie drugie Pillarsy :) Drugie Original Sin bardzo polecam bo bawiłem sie równie dobrze jak przy Pillarsach. Pierwsze Original Sin odrzuciło mnie syndromem....rozdwojenia jaźni, zabiło mi immersje.

UU nieźle. Pewnie z 80 godzin zabrała sama walka? Turówe potyczki pewnie wydłużają konfrontacje? Wybrałeś tury, bo preferujesz takie walki, czy wypadała lepiej w konfrontacji z aktywną pauzą?

Jakim grałeś bohaterem, składem drużyny, na jakim poziomie trudności? Zaliczyłeś też wszystkich megabossów? Którą z pięciu dróg do finału wybrałeś?

Które questy podobały Ci się najbardziej lub najlepiej zapadły w pamięć?

To czekam. Pierwsza część ogrywałem na premierę. Praktycznie zero błędów, dopracowana pod każdym względem - debiut idealny dla twórców.

A tytuł trailera "Mighty & Magic". Aż oczy bolą przez literówkę. Ja się nie dziwię, że Ubisoft nie produkują więcej gier z tej serii na blaszaka. Społeczność fanów herosów jest stała jak beton. "Trójka najlepsza w każdym aspekcie" i żadne nawet najbardziej sensowne argumenty tego nie zmienią. Hejt będzie zawsze.

Mi się marzy, aby kiedyś wydali kolejną część w 2D, wracając do oryginalnej, baśniowej stylistyki z początków serii (części 1 i 2). Z usprawnioną rozgrywką z części piątej, balansem walki i miastem Sanktuarium z szóstej i nowinkami z siódmej.

SpecShadow raczej myśli o kolejnym erpegu niż strategii....Ja jeszcze nie grałem w M&M X:Legacy (w IX w sumie też nie)...Marzenie moje by pojawiło się na GOGu bo nie uznaje DRM :(

A czy ta gra przez przypadek nie wymaga uPlaya?

Nie mam pojęcia jak działa uPlay dlatego pytam :)

To taki Ubisoftowy Steam. Niemal wszystkie ich gry wymagają tego launchera. Wklepujesz tam kod i ściągasz grę, czyli coś czego chyba nie tolerujesz ;)

Moja wersja z CD Action nic nie dociągała dodatkowego, z tego co pamiętam.

No i warto uściślić - do gry jest dodatek The Falcon & The Unicorn ale z tego co słyszałem jest słaby, krótki i zabugowany.

M&M IX - Writ of Fate warto dać szansę bo choć niemożebnie brzydka to plądrowanie lochów, rozwój postaci i robienie zadań było niezłe.
Może poza końcówką gry którą robili na kolanie i na przedwczoraj.

Na GOGu (nie wiem jak na innych e-sklepach bo nie uznaję) są wersje co ładnie działają obu Baldurów. ALE. osobiście nie trawię komplletnie pierwszego Baldura. Czy ci podejdzie - nie wiem. Jeśli nie, spróbuj z "dwójką", bo jak niecierpię "jedynki" tak uwielbiam "dwójkę". Skoro już Baldury to czemu nie saga Icewind Dale? Ten sam silnik, bardziej taktyczne walki, inny klimat. Uwielbiam. Też na GOGu.
Pillarsy nie są takie długie, dasz radę. A jak już Pillarsy to Tyranny. Koniecznie. Króciutkie ale świetne.
Koniecznie Planescape Torment. I potem Torment: Tides of Numenera.
Co do Divinity, to pewnie masz na myśli Original Sin. "Jedynka" mi osobiście kompletnie nie podeszła. Za to "dwójka" jest genialna. Czyli mam tu jak z Baldurami.

Poza tym obczaj KONIECZNIE:
Arcanum
Świątynia Pierwotnego Zła
Fallouty

Opcjonalnie:
Lionheart
reszta gier z serii Divinity
seria Drakensang

Wszystko z wyjątkiem serii Drakensang jest dostępne na GOGu. Nie polecałem nic z widokiem FPP ani TPP bo nie wiem czy takie też chcesz.

Jak chcesz coś łatwego do ogarnięcia mechanicznie, to:
Divinity Original Sin 1&2
Star Wars Knights of the Old Republic 1&2 (dwójka na Steam ma patch z 2015 i śmiga bez problemu na nowych systemach)
Fallout: New Vegas
Seria Shadowrun (Returns, Dragonfall i Hong Kong)

Dobrze podbudowany świat fabularnie będziesz miał w:
Star Wars Knights of the Old Republic 1&2 (zwłaszcza dwójka)
Fallout: New Vegas
Pillars of Eternity 1&2
Tyranny
Planescape: Torment
Torment: Tides of Numenera
Arcanum
Age of Decadence

Co do komputerowych odsłon D&D, to prehistorię lepiej odpuść i nie sięgaj po nic starszego od Baldura. Z mechaniką najlepiej się zapoznasz grając w Baldur's Gate 1 i Icewind Dale 1. Poleciłbym obie w wydaniu oryginalnym, bo Enhanced Edition i totalna konwersja modyfikują zasady i balans rozgrywki idzie do lasu - to zupełnie inne gry wtedy. Do zabawy mechaniką D&D najlepiej się nada Baldur's Gate II, Neverwinter Nights 1&2 z dodatkami, Icewind Dale 2, Świątynia Pierwotnego Zła i Knights of the Chalice. Dwa ostatnie są dość specyficzne i mogą Cię odrzucić, bo mają raczej wyższy próg wejścia. Baldur's Gate II może przytłoczyć liczbą zadań i zagęszczeniem wątków już po ukończeniu prologu.

Jeśli chcesz coś inspirowanego D&D, ale bardziej współczesnego, to Pathfinder Kingmaker oparty na RPG-u, który wyewoluował z D&D 3.5. Oprócz tego Pillars of Eternity z własnym rulesetem, ale dość podobnym, poprawiającym liczne aspekty dedeków.

Jeśli przeszkadza Ci archaiczna grafika, to zostaje w sumie Divinity Original Sin, Pillarsy, Tyranny, Shadowruny, Pathfinder Kingmaker i Torment: Tides of Numenera. Albo coś bliższego mainstreamowi.

@Iselor

Wielkie dzięki, muszę przyznać że GOG jest dla mnie świeżym pomysłem i muszę dokładnie sobie sprawdzić, jak on działa. Trochę mi się to lepiej poukładało w głowie, bo sporo tych tytułów widziałem, a trudno było mi zrobić jakiś odsiew, czy narzucić filtr. Zastanawiałem się ostatnio nad Falloutami, wydają się w klimacie post-apo, ale w końcu odpuściłem na jakiś czas, bo nie byłem pewien co do fabuły.

FPP i TPP znam nieco lepiej, to chyba bardziej popularne gry. Na pewno mam przed sobą Mass Efekty i Dragon Age. I Dark Souls, którego nieco się obawiam, bo wszędzie słyszę, że bardzo trudny. Jakiś czas temu ograłem pierwszego Wiedźmina (na trybie izomerycznym) i wydał mi się dużo bardziej klimatyczny niż druga odsłona. Skyrim jest moim "przyjemnym przekleństwem", bo spędziłem przy nim mnóstwo godzin i chyba nie przeszedłem w końcu... Pewnie jeszcze wrócę do niego.

@Silvaren

Równie wielkie dzięki. Podrzuciłeś tutaj więcej tytułów, których w ogóle nie zauważyłem, ale przede wszystkim wspomniałeś o kwestiach technicznych, bo właśnie myślałem o Star Wars Knights of the Old Republic II i mówię sobie "bardzo stara gra, pewnie nie zadziała". Z tym Enhanced Edition też nie wiedziałem, chociaż negatywne opinie na Steam, trochę nakreślały ten problem. Wśród Waszych opinii Icewind Dale 2 wychodzi na prowadzenie, tak bym ujął.

Problem/nie-problem z tymi grami bywa taki, że musiałbym też poszukać filmików z gameplayem, bo Neverwinter Nights czy Planescape Torment nie wyglądają przekonująco (na kilku screenach na Steam)... A Shadowruny też obczajałem, ale wydały się znowu przeciętne fabularnie.

W trybie TPP i FPP obczaj (albo spróbuj) Obliviona i Morrowinda. Absolutną koniecznością jest Vampire - The Masquarade Bloodlines. Nie będę cie rzucał na Wizardry 8 bo to absolutnie najwyższa szkoła jazdy, ale Might and Magic w kolejności VII, VIII, VI, IX, X - jak najbardziej.
Z hack and slashy uważam że trzeba znać serię Diablo i Titan Quest. Możesz spróbować z seria Dungeon Siege ale jest specyficzna.

Do Arcanum wyszedł patch 1.5 http://terra-arcanum.com/drog/uap.html#download po którym możesz ustawić wyższą rozdzielczość, bugi wyłapane i inne takie.
Polecam mieć dużą ekipę i mieć wysoką Retorykę, wtedy dialogi nabierają rumieńców.

Z innych RPGów:
-Arx Fatalis (od Arkane, robili Dishonored) dograć patcha Arx Libertatis
-od Lariana polecam Divine Divinity, Divinity - Original Sin 2 oraz Dragon Knight Saga.
-Dragon's Dogma - Dark Arisen
- Deus Ex (omijaj moda Revision, z modów graficznych to New Vision i chyba tyle).
-pathfinder kingmaker

Z widokiem TPP polecam Alpha Protocol oraz VtM Bloodlines. Sterowanie w AP dziwne ale warto bo dialogi, postacie i fabuła świetne.

Osobiście polecam UnderRail z dodatkiem Expedition. Połączenie starych Falloutów + Metro + crafting + eksploracja przepastnych jaskiń,
Jak chcesz prostą grę to graj psionikiem. Gra jest wymagająca ale satysfakcjonująca.

Pytanie czy przyjmujesz też na listę hack'n'slashe. Dungeon Siege niezłe ale mocno zautomatyzowane. No i na Steamie nie ma wersji z dodatkami (do części 1 i 2).
W ostatnich latach zdecydowanie Grim Dawn wychodzi na prowadzenie.

jest wiele klasycznych tytułów, które mają swoje serie. Zastanawiam się, czy polecilibyście komuś wejście do jakiegoś świata od najnowszego tytułu z serii (pomijając wcześniejsze odsłony). Albo czy zgodzilibyście się z pomysłem, żeby zostawić starsze gry i skupić się na tych z ostatnich lat, jak Pilarsy czy Divinity?
Dobre pytanie.
Jeśli nie możesz zadedykować swojego wolnego czasu to możesz odpuścić jakieś gry... lepiej brać te dobre głównie.
Niezależnie czy stare czy nowe.

Baldurs Gate 1 i 2 w wersji Enhanced Edition zawierają Tryb Powieści w którym mkniesz jak burza przez grę :]

Saga Might & Magic to saga - masz RPGi (M&M) oraz strategie (Heroes of M&M), fabuła się przeplata i możesz śledzić ją grając w każdą część gry z tej sagi.

Wśród Waszych opinii Icewind Dale 2 wychodzi na prowadzenie, tak bym ujął.
to dlatego, że IWD1 to hack'n'slash bardziej, w sequelu inne elementy wypadają lepiej - postacie, dialogi, zadania... nawet finałowy boss jest lepiej zrobiony.

Teraz ogrywam sobie Torchlight, który ponoć jest bardzo podobny do Diablo. Ten ostatni tytuł też będę chciał przejść, nie wiem tylko czy iść od początku, czy czekać teraz na czwartą odsłonę. Nie wiem też jak wygląda kupowanie gier od Blizzarda w sensie, czy można kupić każdy tytuł osobno. Próbowałem kiedyś rozgryźć jak to jest z WoWem, ale poległem i nie wiem do końca, czy musisz mieć abonament + stosowny dodatek, czy tylko abonament.

Wizardy widziałem i trochę mnie przerosło osiem części tej gry. Nie widziałem w ogóle Vampire - The Masquarade Bloodlines, Titan Quest, więc na pewno rzucę okiem na nie. Might and Magic to jest kontynuacja znanych Heros of M&M III? Albo na podobnej zasadzie turowych pojedynków?

Teraz ogrywam sobie Torchlight, który ponoć jest bardzo podobny do Diablo. Ten ostatni tytuł też będę chciał przejść, nie wiem tylko czy iść od początku, czy czekać teraz na czwartą odsłonę.

Każda część jest wbrew pozorom inna, każda świetna na swój sposób. "Jedynka" miażdży klimatem (jest na GOGu z dodatkiem), "dwójka" o wiele dłuższa, więcej klas, mroczny gotycki klimat jest tu zastąpiony przez różne (klimat pustynny, zimowy, dżungla). Trójka to niezły coop na pustyni. A, no i dwójkę łatwo kupić w pudełku na alledrogo za niewielkie pieniądze.

Wizardy widziałem i trochę mnie przerosło osiem części tej gry.

Granie w części inne niż 8 i 7 mija się wg mnie dziś z celem ze wzgledu na wiek. Zostaw je sobie na koniec bo są to jednak gry...mało przystepne i potrafią zabić poziomem trudności.

Nie widziałem w ogóle Vampire - The Masquarade Bloodlines

Ach...Jest na GOGu. Gdybym musiał wybierać to dla mnie najlepszy cRPG whistorii obok drugich Pillarsów :)

Might and Magic to jest kontynuacja znanych Heros of M&M III? Albo na podobnej zasadzie turowych pojedynków?

Fabularnie są powiązane, to jest ten sam świat. Częśc gier dzieje się przed wydarzeniami w HoMM III, część po, a inne zupełnie w innym świecie. Walki mogą być w czasie rzeczywistym ale to zazwyczaj masochizm, lepiej tury. Tryb FPP, drużynowy jak Wizardry.

@twostupiddogs

dodatek Expedition możesz rozpocząć w każdym momencie, jak masz dostęp do Core City to w porcie masz możliwość wzięcia udziału w wyprawie. Jak jesteś daleko to lepiej bo postać sobie lepiej poradzi z zawartością dodatku

Granie w części inne niż 8 i 7 mija się wg mnie dziś z celem ze wzgledu na wiek. Zostaw je sobie na koniec bo są to jednak gry...mało przystepne i potrafią zabić poziomem trudności

Gralem tylko w Wiz8 i nie widze zadnego powodu by siegac po starsze tytuly, kombinować z ustawieniami i się meczyc by "zaliczyć serie".
Starsze części, bez map, może rzeczywiście maja "zabójczy poziom trudności" ale chyba nie Wiz8? Oczywiście na początku, jak w kazej grze zresztą, jest trudno ale od czego jest najłatwiejszy poziom trudności, z którego wlaczeniem ja nigdy nie miałem problemu, po co się meczyc.
Walki sa przyjemne, system turowy jest swietny, ale nie one stanowią esencje tej gry, sa tylko srodkiem do celu.
A celem, pomijając fabule, jest rozwój postaci. System tworzenia, roznorodnosc, i później rozwijania naszych bohaterow jest w tej grze po prostu genialny. W zadnej innej obserwowanie tego aspektu nie sprawialo mi tyle przyjemności i żadna inna gra rpg mnie tak długo nie trzymala.
Szczerze polecam a biorac pod uwagę obecna jej cene naprawdę warto samemu sprawdzić.

Zależy od gry.

Na GOGu niektóre gry mają już dograne patche, jak VtM Bloodlines czy M&M IX Writ of Fates.
Do innych wedle uznania albo jeśli są konieczne.

Nie odpowiem ci na odnośnie gier (mała uwaga: Dungeon Rats jest spin-offiem Age of Decadence) bo nie znam tych tytułów, ale odnośnie GOGa: Biblioteka jest z tobą wszędzie tam gdzie masz dostęp do neta i do goga, ALE: możesz sobie pobrać instalator danej gry ze strony, skopiować na dysk/pendrajwa i nie mieć dostępu do neta i instalować grę :)

Podstawowa roznica pomiedzy GOG, a Steam jest taka, ze z GOG mozesz sobie pobrac instalator zakupionej gry i uzywac go bez instalowania dodatkowej aplikacji.

Wasteland 2 to solidny, bardzo dobry erpeg z turowa walką. Mnie przypadł do gustu choć za posta-apo nie przepadam. Świetna walka, super rozwój postaci, dużo opcji dialogowych i wyborów - ogólnie zabawa na naprawdę długie godziny. Minusem jest RNG, kamera i w moim przypadku jak na poważnie wykreowany świat mało poważne zadania do wykonania.

Akurat na GOGu jest teraz promocja, w której są przecenione niektóre erpegi, m.in. Icewind Dale 2 Complete za 11.90 zł

Ogólnie życzę miłej zabawy i fantastycznej przygody w świecie Forgotten Realms oraz innych :)

Wasteland 2 gorąco polecam. Druga połowa gry znacznie lepsza, chociaż i przy pierwszych questach nie mogłem oderwać się od zabawy.
Icewind Dale 2 mi się nie odpalał na windows 7, a na 10 już fix zadziałał, ale nie pamiętam co dokładnie zrobiłem.
Bastion jest króciutki, ale fajna narracja i to bardziej hakc&slash, ale ładnie wykonany. Gra jest tania i można przejść bardzo szybko, więc raczej warto.
Disco Elysium jeszcze nie grałem, ale dużo osób porównywało do Planescape: Torment. Setting na pewno zasługuje na uwagę, ale pewnie nie jest to gra dla wszystkich. Tam nawet walka miała odbywać się w formie opisów tekstowych.

Na Twoim miejscu wciągnąłbym na listę Shadowruny. Returns jest dość krótkie, bo około 14 godzin, więc wbrew powszechnej opinii nie warto pomijać, bo klimat ma przedni. Generalnie Shadowruny są bardzo dobre fabularnie i przedstawiają grupę ciekawych bohaterów, a postać w zależności od posiadanych umiejętności i wartości statystyk, tzw. etykiet, jest w stanie znaleźć alternatywne sposoby w rozwiązywaniu questów, interakcji z otoczeniem i podczas dialogów. Osobiście jestem fanem. Najlepszy fabularnie jest Dragonfall, ale Hong Kong z wydaną później darmową kampanią rozgrywającą się po finale podstawki imho dorównał poprzednikowi.

Dungeon Rats to w sumie taktyczny RPG w świecie Age of Decadence i korzysta z tej samej mechaniki. Trudno mi powiedzieć, czy powinno się w niego zagrać bez kontaktu z Age of Decadence. Raczej jednak nie. A samo AoD nie jest grą dla wszystkich i podobnie będzie z Dungeon Rats.

Mam na liście do ogrania Masquerada: Songs and Shadows. Graficznie prezentowało się bardzo ładnie. Ponoć mocny nacisk na fabułę i interesujących bohaterów. Też nie jest za długie, bo ponoć około 14 godzin.

Od siebie poleciłbym jeszcze Fallout 1 & 2 razem z Arcanum, ale na dzisiejsze czasy dość archaiczne może się wydawać, zwłaszcza obsługa interface'u.

@Feart87 No fakt. Już pamiętam. Potem odpalał się już normalnie bez żadnego błędu uniemożliwiającego start. Liczyłem, że w tym roku sobie odświeżę ID II, ale nie zapowiada się. Po Outer Worlds mam parcie, żeby zluzować nieco kupkę wstydu. Tylko Original Sin 2 mnie blokuje. Albo będę męczył po trochę pewnie jeszcze przez miesiąc albo odpuszczę na dłuższy czas i spróbuję czegoś innego. Problem w tym, że jak robię długą przerwę od gry i później wracam, to ciężko wczuć mi się w nią na nowo bez zagrania całkiem od początku. Z kolosów na 100+ godzin czeka mnie jeszcze Pathfinder Kingmaker, ale myślę, że to akurat gładko wejdzie, bo mechanikę znam i lubię to nie ma szans by gameplay mnie odrzucił.

Podziel się wrażeniami z Tower of Time, jak już zagrasz.

Jakoś na dniach była wiadomość o polskich grach i dodałem do obserwowanych Dark Envoy, czyli grę od twórców Tower of Time. Ten ostatni tytuł zebrał bardzo dobre oceny od użytkowników GOLa. Niemniej z tamtej wiadomości, najbardziej zaciekawił mnie Gamedec.

Deadfire sprzedało się słabo bo:
- nie wszyscy lubią pirackie klimaty
- ludzie niektórzy zawiedli się na pierwszej części bo chcieli dostać nowego wesołego Baldura a dostali skrzyżowanie Baldura z Tormentem i z tego powodu nie dali szansy drugiej części
- pojawiła się mocna konkurencja w postaci Divinity:Originial Sin II i ludzie woleli zaryzykować z tym nowym trójwymiarowym tytułem.

Jednak ja nie chcę trzeciej części Pillarsów. Dla mnie fabuła jest tam zamknięta (podobnie z tego powodu nie chcę trzeciego Baldura) i nie powinno być żadnej kontynuacji. Szybciej oczekiwałbym drugiej części Tyranny albo chociaż mega dodatku (na wzór Lord of Destruction dla Diablo II lub Tronu Bhaala dla drugiego Baldura).

Z PIllarsami to w ogóle skomplikowana sprawa. Marka nawet nie należała bezpośrednio do Obsidianu tylko do firmy-słupa założonej przez Urquharta, by zabezpieczyć się przed utratą marki, tak jak to było z poprzednimi markami od Black Isle, przez Troikę po Obsidian - bo serio, PoE było ich pierwszą marką, która została w ich rękach no i teraz jeszcze Outer Worlds. (https://silvaren-crpg.blogspot.com/2018/10/obsidian-entertainment-nie-posiada-praw.html). Microsoft przejął Obsidian i firma-słup Urquharta przeniosła prawa do Pillarsów na Obsidian. MCsoft może mieć dużo do powiedzenia w kwestii kontynuowania Pillarsów.

Swen Vincke z Larian podzielił się z Obsidianem wynikami ankiety na temat cRPG i wynikało z niej, że docelowi odbiorcy Divinity: Original Sin są również docelowymi odbiorcami Pillarsów, co mnie osobiście dziwi, bo te serie są tak różne, że naprawdę ciężko je porównywać. Osobiście np. nie czerpię większej frajdy z D:OS-ów, a uwielbiam PoE.

PoE 1 sprzedało się dobrze, bo opierało się na nostalgii. To był czynnik decydujący przy projektowaniu gry, która miała być jakby produkcją Infinity Engine 2.0. Czerpać z Icewind Dale, Baldur's Gate i Planescape: Torment. Josh Sawyer poprowadził nawet interesujący, godzinny panel na GDC na temat projektowania PoE, po latach kolejny tego typu panel na temat porównania PoE do gier Infinity Engine i wykazania tego, co zachowano i tego co ulepszono, ze wskazaniem na to, co nie przyjęło się za dobrze. Na tegorocznym, krakowskim Digital Dragons poprowadził kolejny panel o ewolucji cRPG w kontekście Deadfire. Omówił m.in. co konkretnie z feedbacku graczy PoE 1 wpłynęło na przeprojektowanie drugiej części, na które decyzje jako główny projektant gry nie miał wpływu, bo zostały narzucone przez kierownictwo firmy i wskazał co konkretnie się podobało graczom, a co nie.

I tu pojawia się problem. Generalnie na tym ostatnim panelu podsumował sprzedaż Deadfire, jak Diatłow z Czarnobyla ;p "not great, not terrible", dokładnie to użył chyba słów "below expectations but quite well". W każdym razie Sawyer po ponad 20 latach z izometrykami (i New Vegas) chwilowo wypalił się przy tego typu grach i chce odpocząć przy jakimś mainstreamowym produkcie. Na panelu wskazał również, że RTwP było popularne na przełomie wieków, bo wówczas RTS-y królowały na rynku i gracze byli z tym zaznajomieni. Widziałem różne ankiety, głosowania i generalnie fani turowej walki zwykle mieli przewagę od kilku do nawet 20% nad miłośnikami RTwP. Sawyer podsumował temat RTwP jako jeden z czynników gorszego odbioru gry i nie wie, czy kiedykolwiek zrobią jeszcze jedną grę tego typu - ale zaznaczył, by nie brać tego jako oświadczenie, a jedynie przypuszczenie. Pillars of Eternity będzie rozwijane w ten czy inny sposób. Sawyer chce zrobić turową, taktyczną grę arenową w stylu XCOM-a czy Blackguards. Urquhart widzi potencjał na bardziej mainstreamowy tytuł FPP/TPP wzorowany na serii Elder Scrolls. Marka jest do wykorzystania - jedna z dwóch obecnie, bo zostali tylko z nią i Outer Worlds.

Pewne jest, że jeszcze przed premierą Deadfire Obsidian pracował nad trzecią grą (obok Outer Worlds i PoE2) i z ust Urquharta jest to "największa" z ich dotychczasowych produkcji, większa nawet od Deadfire (dziennikarze z Eurogamera złożyli wówczas wizyte w Irvine). Obstawiam, że to jakiś mainstreamowy tytuł na wyłączność dla nowej konsoli Microsoftu i póki nie zaprezentują oficjalnie konsoli z datą premiery, to nic na ten temat się nie dowiemy (dlatego m.in. Larian nie potwierdziło BG 3 na PS4 i XBOX One, bo wyjdzie na nowe konsole - projektowane jest w końcu z myślą o obsłudze padem, bo będzie na Google Stadia). Czy nowa gra Obsidianu będzie korzystać z marki PoE? Wątpię. Mimo wszystko nie przekreślałbym szansy powstania PoE 3, bo jest potencjał na przeskoczenie o kilkaset lat w przyszłość. W końcu to renesansowy setting, który ewoluuje. Ponadto motyw przebudzenia dałoby się zrealizować, jako gra tym samym bohaterem (duszą) po reinkarnacji.

@Iselor Tyranny jest własnością Paradoxu, a oni zerwali współpracę. Przed premierą Deadfire Chris Avellone nasmarował na Obsidian na RPG Codex, że Urquhart przepompował część budżetu Tyranny uzyskanego od Paradoxu na dokończenie Pillars of Eternity. Czy Paradox zrobi Tyranny 2? Wątpię. Musieliby wynająć jakieś studio do tego i pewnie nie byłby to Obsidian.

Swen Vincke z Larian podzielił się z Obsidianem wynikami ankiety na temat cRPG i wynikało z niej, że docelowi odbiorcy Divinity: Original Sin są również docelowymi odbiorcami Pillarsów, co mnie osobiście dziwi, bo te serie są tak różne, że naprawdę ciężko je porównywać. Osobiście np. nie czerpię większej frajdy z D:OS-ów, a uwielbiam PoE.

A mnie to kompletnie nie dziwi bo uwielbiam PoE, tak samo uwielbiam drugie DoS, a pierwszy odrzuca mnie głównie idiotyzmem immersyjnym i koniecznością sterowania dwójką postaci naraz. Uważam że serie są dosyć podobne i łatwo je porównać, różni je głównie to że jednak jest izometrykiem a druga trójwymiarowym udawaczem izometryka :)

Łączy je tylko to, że oba są drużynowymi cRPG fantasy. PoE projektowano dla niszy wychowanej na grach Infinity Engine. D:OS zdaje się celować bardziej w masowego, współczesnego odbiorcę, wykorzystując proste mechaniki i intuicyjne systemy, które podjarają stopniem "skomplikowania" graczy wychowanych na AAA pokroju nowszych gier Bethesdy, CDP Red czy BioWare.

Może inaczej - dużo bywam na forum Obsidianu i chociaż sporo znajomych nicków deklarowało tam, że grało w D:OS-y, to nikt tych gier nie chwali, nawet nie porównuje do PoE, bo najczęstsza opinia kształtuje się tam na podobną do mojej, tj.: D:OS to całkowicie nie moja bajka. Tyle że wiecie, tam jest stałe grono bywalców, którzy wciąż grają nie tylko w Deadfire, ale też w jedynkę, a oprócz nich zagląda tam jakiś odsetek nowych graczy po porady. Jeśli za odbiorcę D:OS weźmiemy osoby, które po prostu kupiły grę - ok, grupa docelowa wydaje się ta sama. Ale nie rozpędzałbym się, by nazywać ich fanami obu produkcji.

Czyli na forum Obsidianu siedzą chyba fanboje Obsidianu, którzy grają tylko w ich tytuły i rozkładają je na czynniki pierwsze i gardzą całą resztą :P Ja nie mam czasu na granie już po kilka razy w te same tytuły, RPG to RPG i tyle. Zdumiewa mnie jak komuś komu podobały się Pillarsy nie podoba się przynajmniej drugi Original Sin (i na odwrót). Rozumiem że fanowi Pillarsów nie podoba się Wiedźmin czy Mass Effect....No ale różne są gusta, w tej sytuacji tego nie rozumiem. Może fanboje Obsidianu to dziwna grupa jak ci od Bioware....

D:OS zdaje się celować bardziej w masowego, współczesnego odbiorcę, wykorzystując proste mechaniki i intuicyjne systemy, które podjarają stopniem "skomplikowania" graczy wychowanych na AAA pokroju nowszych gier Bethesdy, CDP Red czy BioWare.

No chyba żarty towarzyszu :) Musiałem zmniejszyć poziom trudności na najniższy bo bym nie uciekł z wyspy/pierwszego rozdziału. Divinity jest o wiele bardziej skomplikowane mechanicznie i ma o wiele trudniejsze walki, wymaga zdecydowanie więcej kombinowania. To właśnie w drugie Pillarsy grało się o wiele bardziej lajtowo i jeżeli coś jest bardziej casualowe to właśnie Pillarsy :)

Jestem fanem Pillarsów, który uwielbia Mass Effecty :P

A co do trudności to w D:OS II nie mam problemu na taktycznym. Pillarsy II generalnie maja latwiejsze walki od jedynki i na normalu kazdy powinien sobie poradzic.

Biore jednak pod uwage mechanike jako calosc. Dostepne narzedzia w postaci ras, klas, zdolnosci, czarow, itemizacje, sposob naliczania premii, liczba premi mozliwych do skumulowania z roznych zrodel itd., czyli ogolny powergaming. Wiedza ta nie jest zbawienna na normalnym poziomie trudnosci w PoE. Jednak jest znacznie obszerniejsza od tego, co Divinity OS 1&2 ma do zaoferowania. Ja po prostu lata spedzilem na zabawie D&d 3.5 i takie mocno zakorzenione w zasadach munchkinowe rozwiazania rozgrywki sprawiaja mi znacznie wieksza frajde od DOS-owego wymaksowania pojedynczego atrybutu i jednej zdolnosci, nauczenia sie wszystkich aktywnych umiejek z kategorii tej zdolnosci + kilka niezbednych, ktore kazda postacia sie bierze, bo sa zbyt dobre. I taktyka sprowadza sie tak naprawde do sprawdzenia odpornosci wrogow, bo po 110h w DOS 2 i 81h w DOS 1 to jedynie odpornosci wrogow zmuszaly mnie do zmiany taktyki.

Nie sprawiasz wrazenia osoby, ktora wgryza sie w mechanike. Raczej grasz na podstawowym poziomie trudnosci nie majac szczegolnych wymagan wzgledem systemow rozgrywki.

Nie sprawiasz wrazenia osoby, ktora wgryza sie w mechanike. Raczej grasz na podstawowym poziomie trudnosci nie majac szczegolnych wymagan wzgledem systemow rozgrywki.

Zawsze gram na normalnym poziomie trudności bo taki uważam za naj...racjonalniejszy. Wgryzałem się w życiu w mechanike ale tylko D&D w wersji 3.0/3.5 i w miarę M&M. To znam na pamięć. Natomiast inne erpegi grałem zazwyczaj tylko raz wiec nie było czasu na jakieś specjalne wgryzanie się.

@MaBo_s

Stawiam, że D:OS się lepiej sprzedało z takich powodów jak:
- co-op
- pełne 3D, bo nawet najładniejsze 2D będzie się wydawało współczesnym graczom "przestarzałe"
- niski próg wejścia (posadzisz babcię przy kompie i ogarnie, jakie statystyki bohatera trzeba podbić)
- turowa walka
- mniejsza liczba postaci do ogarnięcia
- ograniczony, ale wciąż satysfakcjonujący poziom interakcji (w czasach, gdy immersive simy słabo się sprzedają - chociażby Deus Exy, Prey od Arkane czy Dishonored - takie nawet ograniczone systemy wbudowane w rozgrywkę D:OS mogą się wydać rewolucyjne)

@Iselor
Czyli potwierdzasz, że nie wgryzłeś się w mechanikę PoE ani D:OS, ale piszesz, że D:OS jest bardziej skomplikowane mechanicznie, czyli tak Ci się jedynie wydaje. Otóż nie jest. Dużo mniej czynników i efektów wpływa na walkę. Postaci nie da się nieumyślnie zepsuć i więcej zależy od samych decyzji podjętych w walce niż zaplecza mechanicznych statystyk opisujących bohaterów. Chociaż w D:OS 2 to w sumie większy wpływ na walkę od decyzji gracza ma to, czy używane przedmioty są z tego samego levelu, bo inaczej zostanie się w tyle z pancerzem i obrażeniami.

Akurat to czy turowa walka to zaleta dla casuala to wątpię. Gdyby tak było każdy erpeg byłby turowy. System turowy kojarzy się z szachami a szachy z czymś trudnym i wymagającym myślenia. Świątynia Pierwotnego Zła mimo że jest arcydziełem, nie nadaje się dla casuala bo właśnie większość jęczała na system turowy.

@MaBo_s

Moge sie zgodzic, ze czesc osob, ktore kupily PoE 1 moglo wyminac sie swoimi oczekiwaniami z finalnym produktem i to zawazylo na decyzji kupna drugiej czesci. Byc moze dlatego mniej osob wsparlo gre na FIG-u, chociaz tu wiekszy wplyw mogla miec zmiana platformy crowdfundingowej. Jednak to wlasnie krytyka elementow jedynki wplynela na niemal wszystkie zmiany wprowadzone w dwojce. Wynikaly one wylacznie z feedbacku graczy, czyli Deadfire przeprojektowano wlasnie tak, by spodobalo sie zwlaszcza tym, ktorzy krecili nosem grajac w czesc pierwsza, co w teorii powinno zminimalizowac ryzyko, ze niezadowoleni nabywcy jedynki nie kupia sequela.

Prog wejscia w erpegach ze statystykami zawsze jakis jest, a prawda taka, ze liczba statystyk i poziom ich skomplikowania odstrasza czesc graczy i pod tym wzgledem D:OS-y sa duzo bardziej lagodne i klarowne z waska liczba statystyk i efektami, ktore maja raczej intuicyjny a nie "matematyczny" wplyw na przebieg walk.

Zdaje sobie sprawe, ze gry IE byly do ogarniecia, bo sam mialem 10 lat jak wyszedl BG1 i nie mialem oryginalow z instrukcja, wszystkiego uczylem sie sam. To jednak byly inne czasy. Dzisiejszego gracza przyzwyczajonego do mainstreamowych gier takie mechaniki tradycyjne jak D&D czy wzorowany na nim ruleset Pillarsów z mnostwem ras, klas, dziesiatka czarow po prostu odstraszają, są mniej przystępne od larianowych prostych i intuicyjnych, na poziomie h&s statystyk D:OS (w DOS doslownie rozwijasz 1 glowna ceche az osiagniesz cap i dobierasz do niej skille z waskiej puli zagran + pare umiejek z innych dziedzin, zbyt dobrych by je pominac). Imho wspolczesny gracz wybierajac DOS 2 lub PoE 2 wybralby to pierwsze, zwlaszcza ze wyszlo wczesniej, a w czasie premiery PoE 2 pojawolo sie Definitive Edition DOS2.

Tu jest roznica, bo PoE 1 bylo projektowane dla niszy fanow Infinity Engine, a PoE 2 dla jeszcze mniejszej niszy tych, ktorzy zawiedli sie na PoE 1(te wszystkie zmiany wywolane przez feedback). Sam piszesz, ze dzis w gry IE nikt by nie gral, bo mamy ich wyidealizowany obraz. A ci co graja w nie do dzis pasuja do powiedzenia "lubie tylko te piosenki, ktore znam".

Liczba postacj jak najbardziej ma wplyw na decyzje o kupnie gry. Sa tacy, co sie nazywaja milosnikami RPG, ale nigdy nie zagraja w erpega druzynowego. W PoE 2 zmniejszono liczbe postaci z 6 do 5, bo gracze PoE1 narzekali na chaos i duzo mikrozarzadzania, bo nawet postacie nie bedace casterami mialy zdolnosci aktywne, czego w grach IE nie bylo. W DOS masz jeszcze mniej postaci i turowa walke, a glosne byly narzekania na chaos RTwP w PoE. Ile zali i skrajnie wulgarnych komentarzy o RTwP przewala sie na RPG Codex, wykopie i forach, polecam poczytac. Na tury nikt tak nie narzeka, ewentualnie ktos napisze, ze nudza go albo nie lubi, ale nikt tak bluzgami nie rzuca na tury, jak na RTwP.

Imho DOS1 nie mialo raczej bagazu wielkich oczekiwan do przeskoczenia i przyjelo sie dobrze, to i mniej ludzi sie zawiodlo. Dwojka zrobila sie mega popularna wsrod ludzi, ktorzy nie graja w RPG, co zblizylo ja do tytulow AAA tego gatunku, w ktore graja nawet ci, co RPG omijaja szerokim lukiem. Dostali latwa, odstresowujaca rozrywke w innym stylu, niz byli przyzwyczajeniu i to zadzialalo. I mogli posmieszkowac w coopie. Mogli pograc na konsoli=wieksze grono odbiorcow. Deadfire wciaz nie ma portu na konsole.

Bo serio, PoE jaralo tak naprawde tylko fanow gier Infinity Engine. I o ile PoE1 moglo jarac cala grupe, tak zweryfikowalo, kto tak naprawde wciaz lubi taka zabawe i odbiorcami PoE 2 stala sie jeszcze wezsza nisza osob, ktore aktywnie wciaz graja w gry IE i wciagneli PoE1 bez popity.

A DOS mimo wszystko pozbawione bagazu nostalgii, zbudowane na prostych zasadach, intuicyjnych systemach z mysla o wspolczesnym runku, coopie i konsolach okazalo sie po prostu bardziej apetyczne dla wiekszej grupy ludzi.

Dlatego nie uwazam, ze odbiorcy DOS sa tez docelowymi nabywcami PoE i odwrotnie. PoE mialo byc jak BG, ID, PT. DOS w ogole z tymi grami sie nie kojarzy. Nawet grafika wplywa na decyzje o zakupie gry. Sa ludzie, ktorzy nie trawia rzutu izometrycznego, a w DOS graja, bo wlasnie nie stosuje rzutu izometrycznego tylko jest w pelnym 3D, moga obracac kamere, zmieniac kat nachylenia. Co z tego, ze Deadfire technologicznie bylo najbarsziej zaawansowanym graficznie izometrykiem w historii.

Ludzi, ktorzy graja tylko w RPG i tak maja swoje indywidualne preferencje zawezajace dobor tytulow: grafika, skomplikowanie mechaniki, czy gra sie solo czy druzyna, czy tury, czy RTwP, czy FPP czy TPP, czy izometryczny czy pelne 3D ze swobodna kamera, czy fantasy czy sci-fi, czy PC czy konsola. Po multiplatformowy tytul od poczatku tworzony z mysla o konsoli siegnie wiecej ludzi niz po port zrobiony po dluzszym czasie na probe.

To ze Pathfinder Kingmaker sprzedal sie lepiej niz Deadfire tez nie wyklucza, ze problemem jest RTwP. Pathfinder to silna marka na rynku, ktora ma miliony fanow.

Mozemy gdybac, ale sam Sawyer nie ma jednoznacznej odpowiedzi na problem wynikow sprzedazy.

Gry w rzucie izometrycznym powinny mieć system walki turowy jak Świątynia. RTwP wprowadza mega chaos. Problem z Pillarsami był taki że faktycznie był reklamowany jako następca Baldura i ludzie za bardzo się podniecili i chcieli chyba Minsca w ekipie. Nie tędy droga. Potem przyszło rozczarowanie...Nie trzeba było robić takiego...marketingu. Drugie Pillarsy przegrały niestety settingiem. Nie łudźmy się: pirackie klimaty są równie niszowe i niepopularne jak post apo czy cyberpunk. Dobrze sprzedaje się tylko klasyczne fantasy i klasyczne sf a la Mass Effect.
Proszę mi nie pisać o progu wejścia - jak jeszcze raz przeczytam że Original Sin II ma łatwy próg wejścia rzucę czyms w monitor - bez zmiany poziomu trudności na minimum nie przeszedłbym pierwszego rozdziału.

@MaBo_s

Ja właśnie kompletnie nie rozumiem tego sukcesu zarówno D:OS i D:OS 2. D:OS 2 takie gloryfikowane, a ma mnóstwo problemów. System walki dla mnie nużący i monotonny, sztuczne wyzwania w postaci zasadzki, która w trybie turowym stawia gracza na z góry przegranej pozycji a po wczytaniu i rozstawieniu drużyny przed walką potyczka przestaje być w jakikolwiek sposób wymagająca - jakby Lariani nie potrafili stworzyć rzeczywistego wyzwania w żaden inny sposób. Brak zróżnicowania w rozwoju postaci tej samej kategorii (mało umiejętności). Zbyt płytki system rozwoju postaci rodem z H&S (wbij capacity jednego atrybutu, potem w WITS dla krytów i jak trzeba to nieco Pamięci), beznadziejna itemizacja, która sprowadza się do wykupowania co poziom itemów, aby nadążać cyferkami - bo tylko to i odporności przeciwników wpływają na przebieg walk. Randomowy loot, który wyklucza metaplanowanie. Nudne zadania (dwójka chociaż wprowadziła więcej opcji ich rozwiązania). Nieimmersyjne dialogi w D:OS 2 (pisane z perspektywy, która mnie totalnie wybija z wczucia w rolę, bo mam wrażenie jakbym śledził rozmawiających ze sobą NPC-ów, a nie wkładał słowa w usta własnej postaci). Kompletny brak klimatu i ogólnie nudny świat. Korytarzowa konstrukcja tego świata i raczej liniowa eksploracja wynikająca z levelu przeciwników.

Nie wierzę, że te 5 milionów nabywców D:OS 2 tak totalnie bezkrytycznie gloryfikuję tę grę. Z czego to się bierze? Zwalona itemizacja, płytka mechanika (kombinacje żywiołów nudzą się baaaaardzo szybko, bo stosuje się je w kółko), nie pasujący do turowej rozgrywki system pancerza, który sztucznie wydłuża walki, bo gracze narzekali na RNG - serio wszyscy na to przymykają oko? Może coop tak ratuje tę grę? Czy może ci wszyscy fani właśnie pograją 20-30 godzin i zaczynają od nowa? Monotonia rozgrywki mnie dobija ilekroć odpalę D:OS 2 (nawet lootowanie pojemników jest bardziej żmudne niż w Neverwinter Nights).

Mam wrażenie, że recenzenci D:OS-ów nawet ich nie ukończyli. Dwójka wyraźnie poprawiła liczne mankamenty jedynki, ale na którą odsłonę bym nie spojrzał i nie rozebrał na poszczególne elementy, to w każdym aspekcie wydaje mi się gorsza od obu Pillarsów i jedynie muzyka w obu częściach D:OS i bohaterowie w D:OS 2 to części składowe, które się udały i z czystym sercem przyznam, że mi się podobają. Po skończeniu Cyseal w DOS1 i po opuszczeniu wyspy z Fortu Radość w DOS2 te gry nie wzbudzają we mnie już kompletnie żadnej ekscytacji i frajdy po tych pierwszych 20-30 godzinach. A w Pillarsach spędziłem już kilkaset i nie mogę się doczekać kreowania kolejnych buildów i składania drużyn, solowania itp.

Bardziej od słabej sprzedaży Deadfire dziwi mnie taka świetna sprzedaż D:OS 2 i zastanawiam się po prostu, jacy gracze są docelową grupą nabywców, skoro ja do niej nie należę - a z tego co piszesz, to powinienem jak najbardziej siedzieć nad tą grą podjarany. Dziesiątki razy przechodziłem gry na IE, Neverwintery, Fallouty, KotOR-y, Arcanum, ToEE i inne. Z segmentu AAA ostatnich kilkunastu lat cenię tylko Mass Effecty i Deus Exy. Z kickstartera Shadowruny uwielbiam, w Wasteland 2 grało mi się bardzo dobrze, podobnie Tides of Numenera czy Bard's Tale IV z tych nowszych i też chętnie do nich wrócę. Z kolei D:OS 1 & 2 to dla mnie tytuły na raz i to muszę się przy tym ostro zmuszać. Jednocześnie nie uważam te gry za trudne (gram na taktycznym), co najwyżej momentami nieuczciwe - a krytyka D:OS zwykle kontrowana jest argumentem, jakoby dla narzekającego były za trudne.

Nie drapcie się, dziewczyny. Pillars of Eternity II jest arcydziełem a sprzedało się słabo, bo ludzie sie nie znają, o! :P

Jaja se robie :P Piszcie se dalej, dzięki dyskusjom ten wątek żyje :)

Grałem w Path of Exile tyko na początku, ale to całe drzewko rozwoju było wtedy co najwyżej przerostem formy nad treścią, bo każdy punkt dawał po prostu jakąś premię procentową i tych premii było od groma i większość identyczna, a wybór "klasy" czy raczej postaci sprowadzał się do punktu startowego na drzewku. Gamechangerów było wówczas mało. Domyślam się, że gra rozbudowała się przez lata, więc sformułuję to inaczej - mechanika statystyk, zdolności i umiejętności D:OS przypomina system z uproszczonego hack & slasha.

Pisząc, że Pillarsy mają kiepsko zrobiony system walki udowadniasz jedynie, że tak naprawdę mało o nim wiesz. Obie części oddają w ręce gracza tyle narzędzi, że z odpowiednim zapleczem metawiedzy można stworzyć naprawdę interesujące buildy, które najtrudniejszych przeciwników na najwyższym poziomie trudności z włączonym skalowaniem są w stanie wbić w ziemię (i nie mówię tu o PotD z sequela tuż po premierze, ale np. o jedynce z dodatkiem lub obecnej wersji PoE 2). Metawiedza, która dotyczy nie tylko najbardziej optymalnej budowy postaci, ale kolejności wykonywania questów, najszybszego zdobywania docelowego sprzętu, dołączania kluczowych kompanów itd. Mi to po prostu sprawia frajdę, jeszcze większą niż dawniej Neverwinter Nights 2 czy wcześniej Baldur's Gate II.

Może to kwestia pewnego obycia. Mnóstwo czasu spędzałem kiedyś na przeglądaniu podręczników D&D 3E i 3.5 i ten aspekt powergamingu wynikającego właśnie z poszerzania metawiedzy o systemach, łączeniu zdolności, talentów, wyciskania jak najwyższych premii itd. jest tym, co sprawia, że rozgrywkę cenię wyżej od pozostałych aspektów. D:OS-y mi po prostu tego nie zapewniają. Tych narzędzi, tych ukrytych synergii, tej siatki zależności elementów opisujących postać i jej wyposażenie. Tu nawet nie chodzi o same wykręcanie jak najwyższych liczb, ale niespodziewane efekty, jakie odkrywa się przez eksperymentowanie. W D:OS tego nie ma. Jak wspomniałem - zabawa żywiołami szybko się nudzi, bo każda walka przebiega identycznie a poza kombinacjami reszta mechaniki zwyczajnie ssie. Dwójka co prawda lepsza niż jedynka, poprawia liczne mankamenty, na które narzekałem tutaj, a o tych wadach nikt nigdy nie mówił:
https://silvaren-crpg.blogspot.com/2019/02/recenzja-divinity-original-sin-enhanced-edition.html

Nie wiem, może po tych grach spodziewałem się czegoś znacznie lepszego i wyminęły się z moimi oczekiwaniami.

Ale teraz drugie Pillarsy dostały tryb turowy. Ciekawe jak to wpłynęło na sprzedaż. Takich danych chyba nie ma? Jeżeli ktoś wciąż nie kupił Pillarsów "dwójki" mimo to, no to nie wiem czego oczekiwał - pewnie kolejnego wesołego kolorowego fantasy a la Baldur ze śmiesznymi postaciami a la Minsc....Bo romanse LGBT niestety wprowadzili (na szczęście niezbyt....widoczne).

Każdą grę na Infinity Engine odpalisz z płytowego wydania. Jednak BG1 i ID1 na pewno trzeba instalować w windows 10 uruchomionym w trybie awaryjnym (grac mozna normalnie), bo setup.exe nie odpali nawet z cmd z uprawnieniami admina w trybie normalnym.

Na GOG-u kupisz tylko EE, ale dostaniesz z automatu klucz oryginalnych wydań do zrealizowania.

Ja też nie wszystko łapię mimo że siedzę w gatunku od lat ale przed chwilą wpadłem na to że RTwP oznacza pewnie Real Time with Pause xD Niby proste ale też nie miałem pojęcia o co chodzi.

XD

Z tego co widzę w Google, to chyba masz rację. Rozumiem, że chodzi o czas rzeczywisty z możliwością zatrzymania akcji. Rodzaj RTS, powiedziałbym. Nigdy z czymś takim się nie spotkałem, więc nie wiem co myśleć o takim rozwiązaniu.

RTwP - nie spotkałeś się? A Icewind Dale? A Pillarsy? Tyranny? Tormenty? Baldury ? :)

To wszystko przede mną. W dzieciństwie były poza moim zasięgiem, więc teraz postanowiłem sięgnąć po nie. Ponoć nigdy nie jest za późno... Więc wiele rzeczy rozumiem w teorii, ale nie ograłem ich w praktyce i nie wyrobiłem sobie zdania i gustu. Wiem tylko na pewno, że RPG to mój świat.

Pamiętam jak w dzieciństwie zdobyłem Final Fantasy IX i grałem na PlayStation. To była przygoda życia i dobrze to wspominam. Tam była turowa walka i to chyba jedyne takie doświadczenie, które zapadło mi w pamięć.

Dobre pytanie, tych terminów trochę jest i chyba nie ma takiego zbiorczego słowniczka?

"Real Time with Pause" = „Czas Rzeczywisty z (aktywną) Pauzą" - jak w Baldursach możesz wciskać spację i zdecydować co zrobić w czasie walki

z innych przychodzi mi do głowy:
-blobber gdzie jak w Wizardry czy Might&Magic poruszasz się po świecie gry jako jedna postać (zbitek całej drużyny) i przełączasz się między nimi.
-crafting to majsterkowanie, głównie przekształcanie bezużytecznego złomu w coś przydatnego
-RNG to Random Number Generated - Losowo Wygenerowany Numer, na przykład wynik wirtualnej kostki do gry jak w Baldursach, częściej jednak kojarzy się z pudłowaniem w X-Comie czy innych nieszczęściach
-C&C = Choices&Consequences - Wybory i Konsekwencje.
-grind - mozolne powiększanie zasobów pieniężnych albo doświadczenia, często połączone z farmieniem, gdzie wracamy do jakiegoś miejsca gdzie się odradzają/odnawiają potwory czy przedmioty w nadziei, że dostaniemy to czego szukamy

Tak zastanawiałem się czy RNG powstało z idei losowości związanej z rzutem kością, bo chyba taki element posiada i chyba nawet słynie D&D.

Czy blobber jest określeniem drużyny, czynności zmiany postaci głównej, czy czynności poruszania się całą drużyną? Z grindem i craftingiem jestem zaznajomiony. Ale zastanawia mnie C&C, ponieważ ten skrót kojarzy mi się z pojęciem zbliżonym do rodzaju ataku/specjalnej umiejętności. Tylko wtedy zazwyczaj pisze "cc". Może to coś zupełnie innego, albo zwyczajnie ja pomyliłem... A tak to, rozumiem że C&C ma znaczenie przy opisie gry, co nie? Jeśli gra stawia na C&C to znaczy, że dokonywane wybory modulują scenariusz gry.

Czy blobber jest określeniem drużyny, czynności zmiany postaci głównej, czy czynności poruszania się całą drużyną?
Blobber jest to poruszanie się całą drużyną jako jedną postacią, z widokiem z oczu tejże postaci (FPP - perspektywa pierwszoosobowa).
W innych grach musiałbyś czekać aż pozostałe postacie dojdą do wyznaczonego punku w którym już jest główna postać. W blobberze tego nie ma. Poruszasz się tylko jedną postacią, pozostałe są jakby zrośnięte z postacią główną...

CC? Pewnie masz na myśli Close Combat - walka w zwarciu.
C&C jest przy wyborach mających widoczny i odczuwalny wpływ na rozgrywkę - głównie przez działania dokonywane przez postacie w grze.
Czy to wybór ugrupowania/strony/frakcji etc. czy może przekazania ważnego przedmiotu takiej czy innej postaci.

CC oznacza Crowd Control - czyli umiejetności obszarowe, zapewniające "kontrolę tłumu" - tak właśnie w tym kontekście słyszałem to określenie, ale teraz już chyba nawet wiem gdzie i to nie w RPG, bo w LoLu... Bohaterowie rzucali różne czary paraliżujące. CC? Pewnie masz na myśli Close Combat - walka w zwarciu - a to z kolei pierwszy raz słyszę, ale dobrze wiedzieć!

Ostatnio miałem okazję pograć chwilę (na xboxie 360) w Dragon Aga: Początek i tam chyba była podobna mechanika do blobber, bo mogłem sterować całą grupą albo pojedynczą osobą. Tylko widok był TPP.

Dragon Age nie jest blobberem.

Blobber jest wtedy gdy nie ma w grze fizycznej postaci naszej drużyny i akcję gry obserwujemy z pierwszej osoby.

KotOR 1
A sprawdzałeś czy działa Ci bez tych patchy i cracka? Kiedyś na piracie grałem sporo bez patchy, później w pudełkową z patchami ściąganymi bezpośrednio przez launcher gry (wciąż Win XP). Na Windows 7 też działała pudełkowa bez większych problemów. Dopiero na Windows 10 pudełkowa była w moim przypadku niegrywalna, bo co minutę bez komunikatu wyłączała się do pulpitu. Wersja Steam działała mi bez zarzutu (mniej więcej, z 7 crashy na 80 godzin, to mniej niż w pudełkowej, bo na tej potrafiło wywalać więcej razy w ciągu ledwie 10 minut gry ;p). Odpalałem z Flawless Widescreen w tle dla rozdzielczości 1920x1080 + wgrywałem korekcję GUI do folderu Override. Nie mam na GOG-u, więc nie jestem w stanie sprawdzić.

KotOR 2
Pudełkowej nie testowałem od czasu Windows 7, na którym chodziła bez zarzutu. Patche również ściągały się przez launcher gry jeśli dobrze pamiętam. Obecnie jedyna słuszna wersja tej gry znajduje się na Steam bo zawiera ostateczny patch z 2015 r. przygotowany przez firmę Aspyr Media (oni zrobili port KotOR 1 na Androida/IOS). Wprowadza rozdzielczości do 5k + panoramiczne, obsługę kontrolera, bugfixy, warsztat Steam dzięki któremu jednym kliknięciem można zainstalować dowolny mod, w tym TSLRCM (przywraca dużą część wyciętej zawartości), a nawet fanowskie spolszczenie. Wiem, że masz zasadę "nie używam Steam", cóż, Twoja strata. KotOR 2 też nie mam na GOG-u i na pewno nie kupię przez brak patcha z 2015 r. na tej platformie. Nie wiem skąd masz tę zasadę odnośnie Steama. Czy tyczy się to tego mitycznego braku DRM? Bo w gruncie rzeczy ja nie odczuwam na Steam DRM w ogóle, a korzystam od 2012 r. Czy to GOG, czy Steam, muszę mieć połączenie internetowe, aby grę pobrać i w obu przypadkach nie muszę być podłączony do neta, aby grać. W obu przypadkach mam grę na własność, a jak ktoś twierdzi, że jedynie wypożyczam licencję użytkowania - to wyłącznie semantyka. To nic nie zmienia po stronie użytkownika. Regulamin jest jasny. Wystarczy nie cheatować w grach multiplayer i ryzyko bana jest zerowe. Steam też nie upadnie - jak to wróżą niektórzy, bo co najwyżej kupi go inna firma i usługa będzie wciąż w obiegu. Poza tym to cdp.pl jako jedyne jak dotąd zagroziło usunięciem wirtualnych półek z zakupionymi grami i filmami bo nie przedłużyło swego czasu praw licencyjnych i dopiero fatalny PR przez pyskówki ich CM na facebooku doprowadził do tego, że szybko odkręcili wszystkie pogróżki o utracie kupionych produktów, jakie wysyłali mailem. Do dziś mam screeny z tych maili, a w tamtym czasie napisałem o tym nawet na blogu. Poza tym to GOG jako jedyny boryka się ze śmiesznie niskim przychodem wśród platform cyfrowej dystrybucji, a ich polityka wydawnicza nie rokuje poprawy w przyszłości. Szczerze, gdyby nie fakt, że niektóre gry można kupić tylko tam, olałbym tę platformę w całości. Może Galaxy 2.0 coś zmieni, bo póki co są na poziomie zeszłej dekady jeśli chodzi o funkcjonalność klienta.

W obu grach nie wiem jak jest z kartami ATI (czy raczej AMD). Jedyna karta ATI, na której odpalałem KotOR-y, to Radeon 7000 VE 64 MB i KotOR 1 działał ledwo, a dwójka wywalała się do pulpitu po intrze, bo nie obsługiwała nowszej wersji Open GL i pixel/vertex shaderów.

Odpaliłem. Musiałem porobić dziwne rzeczy w pliku konfiguracyjnym. Mozliwe że będzie mnie wywalać do windy, ale grać sie da z tego co widzę.

Pamiętaj tylko by zapisywać w kilku slotach, bo jak Ci wywali grę podczas wczytywania/zapisywania to psuje save'a.

Może wyjdzie szybciej niż Wolcen :]
Obiecują rozbudowany system walki żeby nie było zaklikiwania przeciwników.
Chyba napiszę im by zainspirowali się Revenantem :]

A co do Revenanta, to ile zajmuje przejście? Bowiem różnie się spotkałem. Jak z około 20 godzin, to jeszcze w tym roku bym go spróbował ograć.

Na pewno zajmuje to dłużej.
Sprawdziłem na tej stronie https://howlongtobeat.com/game.php?id=16989
i wyniki dla mnie z czapy - 9h na szybciora? Co za bzdury, jak większość wyników na tej stronie....

20h ale to musiałbyś być niezłym wymiataczem i dobrze rozwinąć postać - trochę pogrindować znaczy się bo przeciwnicy w dalszej grze potrafią dać w kość, no i się respią.
Sam nie znoszę się respienia przeciwników ale ta gra to wyjątek.
Potem pamiętam że od połowy gry to spore błądzenie po labiryntach - jaskiń, zamczysk, ruin... potem jakiś labirynt w kosmosie i finałowy boss.

A i walka ze smokiem okazała się zaskakująco prosta gdy okazało się... że możesz blokować jego ataki o.O ta gra zaskakuje czasami.

Taka mała rada - podpakuj trochę walkę na pięści bo będzie moment gdy będziesz walczył na pięści z jakimś ogrem na arenie.

Z ta walką na pięści czytałem. Na pewno o tym nie zapomnę.
Na howlongtobeat to w sumie można sprawdzać tylko czas przejścia nowszych gier. Przy starszych lepiej zajrzeć na gamefaqs, choć tam z kolei średnia czasu ukończenia brana jest z niewielkiej ilości głosów. Jak podpatrzyłem na YT, to tam pewien użytkownik przeszedł Revenanta w około 20 godzin.

trochę pogrindować znaczy się bo przeciwnicy w dalszej grze potrafią dać w kość, no i się respią.
Sam nie znoszę się respienia przeciwników ale ta gra to wyjątek.

Ja tak samo. W Summonerze i paru innych starszych produkcjach z przełomu wieków jakoś to jeszcze przetrawiłem, może w Revenancie też nie będzie to irytujące.

Wasteland 2 miało na premierę mnóstwo błędów. Choć nie lubię post-apo, to Wasteland 3 na pewno w przyszłości ogram jak już wyjdzie gra połatana z ewentualnymi dodatkami. Ciekawe tez kiedy wyjdzie remaster pierwszej części. ostatnio na twitterze wypuścili dwa obrazki z porównaniem.

KotOR 2 nauczył mnie angielskiego lepiej niż szkoła średnia :P

Kiedyś spolszczenie można było pobrać ze strony kotor2.pl, która należała do grupy pracującej nad tą fanowską polonizacją. Trzeba było wysłać sms, aby dostać kod dostępu, by móc je pobrać. Działało na zasadzie instalatora i miało swój odrębny launcher. Później wyszła jakaś ulepszona wersja z tłumaczeniem TSLRCM. Ze spolszczenia pamiętam, że psuło jedną interakcje w zadaniu (bez której ciężko było zmienić jednego bohatera w użytkownika mocy), mieszało zielone kolory interface'u drugiej części z niebieskimi pop-upami pierwszego KotOR-a i stosowało wyłącznie męskie końcówki fleksyjne nawet podczas gry kobietą (tak jak nieoficjalne spolszczenie pierwszej części - bo pudełkowa była już dopracowana).

Jedyna opcja, jaką teraz widzę, to warsztat steam, gdzie spolszczenie pobiera i instaluje się po kliknięciu "zasubskrybuj" na stronie modyfikacji w warsztacie, ale to nie jest zwykły instalator, wymaga TSLRCM i patcha z 2015 r., który jest tylko na Steam, no bo to wersja dedykowana steamowej.
https://steamcommunity.com/sharedfiles/filedetails/?id=594785916
https://steamcommunity.com/sharedfiles/filedetails/?id=621568192

Jedynkę już przeszedłeś?

Pozostaje albo szukać na poczciwym gryzoniu zwanym chomikiem albo poprosić kogoś o zainstalowanie KOTOR 2 na swoim koncie Steam i ściągnąć z warsztatu by potem wyciągnąć gdzieś z katalogu Steam stosowne pliki.

Albo dołączyć do innych :]
https://www.gry-online.pl/S043.asp?ID=14848804&N=1#ostatni

Ok, mam z chomika :)

Nie, gram w jedynkę, ale początek, ratuję Bastilę w kanałach w Podmieście.

Dragonfall i Hong Kong są jeszcze lepsze. Ten ostatni może się momentami wydawać przegadany, ale w obu świetnie napisane postacie kompanów i intrygi wątku głównego.

A co myślisz o głównym wątku w pierwszej części? Bo czytałem w opiniach na GOGu, że dla graczy była to liniowa historia i przyznaję że nie rozumiem tego wrażenia. Dla mnie w Shadowrun Returns były zwroty akcji i zaskakujący bieg historii.

Już dawno zdążyłem zauważyć, że sporo ludzi myli liniową fabułę z liniową konstrukcją gry. Przykładowo taki Baldur's Gate ma liniową fabułę, ale nieliniową konstrukcję. Spytasz kilka osób, jak wyglądała ich rozgrywka, każdy powie, że poszczególne lokacje zwiedzał w zupełnie innej kolejności i zadania wątku głównego (który jest w 100% liniowy) zaliczał na różnych etapach przygody. Dużo osób myli te dwa pojęcia nieliniowości.

Shadowrun Returns jest akurat liniowy w obu aspektach, bo tam nawet zadania poboczne, jak już się pojawiają, to trzeba na nie od razu wyruszyć, bo później nie będzie na to kolejnej okazji (jak misja, w której szukało się bodajże brata szamanki w porcie jeśli dobrze pamiętam?).

Dragonfall i Hong Kong są pod tym względem bardziej otwarte, bo przeważnie jest kilka zadań na raz i samemu decydujemy w jakiej kolejności je zaliczymy. Jednak sam wątek główny wciąż jest liniowy.

Mimo to Shadowruny dają dużo opcji personalizacji postaci, przez co odblokowuje się alternatywne możliwości rozwiązywania napotkanych problemów i samo doświadczenie przy wykonywaniu questów jest wówczas "nieliniowe". Umiejętności, atrybuty postaci i etykiety wpływają po prostu na przebieg misji.

Trochę się rozpisałem, ale ogólnie nie uważam liniowości za coś złego - zarówno w aspekcie samej fabuły, jak i konstrukcji gry. Shadowrun stawia na opowieść i wolę tego typu skondensowane podejście, niż wrzucenie kilkunastogodzinnej historii do wielkiego otwartego świata pełnego powtarzalnych aktywności - bo niestety większość gier nazywanych powszechnie nieliniowymi jest nieliniowa w samej konstrukcji świata gry, a nie opowiadanej fabuły, czy nawet konstrukcji questów, które często zwłaszcza w grach AAA są liniowe (ten nieszczęsny Wiedźmin 3 prowadzący gracza za rękę po "sznurku" z użyciem zmysłów), rzucając jakiś wybór na samym końcu.

Wiesz, kiedy mówię o fabule to mam na myśli scenariusz i dlatego mówię, że on dla mnie nie jest liniowy. Może być tendencyjny, czy nieoryginalny, ale czy liniowy?

Uwaga prawdziwy spoiler.

Przyznam, że nie zwróciłem uwagi na ten aspekt konstrukcji gry, o którym wspominasz, ale jak myślę o nim, to stwierdzam że otwarty świat można łatwo popsuć przez zwykłą nudę. Swobodne eksplorowanie ma sens, podczas gdy świat ma do zaoferowania tajemnice i sekrety, o których nie dowiesz się, jeśli ich nie poszukasz.

Dlatego wolę taką liniową konstrukcję, która pomaga mi przejść przez historię. Zwyczajnie dojść do celu, wyjaśnia mi po co to wszystko, cała ta misja. Natomiast włóczenie się bez celu nie jest atrakcyjne, jeśli sceneria obok i postacie dookoła są "na jedno kopyto". Wbrew pozorom taki otwarty świat może być liniowy, mało zaskakujący.

Zwróciłeś też uwagę na buildy postaci, które dają dużo swobody i zmuszają do główkowania. To też dobra kwestia do rozmowy. W Shadowrun jest dość sporo rozwiązań, jak na małe cRPG. Lepiej żeby takie elementy były dopracowane niż brnięcie w super-duper open world. Nie wiem jak Ty, ale dla mnie rdzeniem gier o których mówimy jest scenariusz wraz z czynnym uczestniczeniem bohatera, rozwój postaci i walki bardziej taktyczne niż zręcznościowe.

Zły Wilk
Nie patrz na cel, patrz na drogę do finału. Przykładowo fabuła BG1 jest liniowa, bo tam trzeba główne zadania wykonywać w z góry ustalonej kolejności. Kopalnie Nashkel > Tranzig w Beregoście (tu chyba była jakaś alternatywa, ale pamięć zawodzi), Obóz Bandytów, Knieja Otulisko, Żelazny Tron we Wrotach Baldura, Candleekeep, Wrota Baldura raz jeszcze.

Nie da się np. odkryć położenia Obozu Bandytów, póki nie załatwisz sprawy kopalni w Nashkel. Główna linia fabularna wiedzie z punktu A do B, z B do C, z C do D itd. Sam świat jest jednak otwarty i można go swobodnie eksplorować i np. zwiedzić wszystkie lokacje i dopiero po kilkudziesięciu godzinach załatwić sprawy w kopalni Nashkel, Obóz Bandytów itd. Liniowa fabuła i nieliniowe doświadczenie.

Jeśli główna fabuła stawia kilka celów na raz albo całkowicie odmienną serię zadań (np. zależną od frakcji), to już jest nieliniowa. W Wasteland 2 na początku decydujesz, czy udasz się do osady będącej źródłem wody dla regionu czy na farmy, zaopatrujące pobliskich ludzi w żywność. Jeśli najpierw trafisz do miejsca będącego źródłem żywności, to ta osada, która zawierała źródło wody będzie przy najbliższej wizycie w zgliszczach i odwrotnie. W Tyranny były 4 ścieżki do finału. Frakcje miały swoje własne zadania, które lawirowały wokół tych samych wątków, ale ukazywały je z innej perspektywy, inna była kolejność odwiedzania regionów itd. W Outer Worlds masz w sumie dwie ścieżki do finału - po stronie Rady kolonii albo po stronie Wellse'a i najpierw lecisz albo na Bizancjum albo na Monarch. W Pillars of Eternity II masz 4 frakcje + ścieżkę solo i każda ma inne questy, które otworzą drogę do finału, a ścieżka solo jest zabezpieczeniem, jeśli spalisz reputację u wszystkich frakcji (albo wybijesz wszystkich NPC). W Baldur's Gate II i w Pillars of Eternity II da się ominąć cały "rozdział" gry, nie wykonując całego questa oznaczonego jako "główne zadanie". W Wiedźminie 2 jest alternatywny rozdział 2, który rozgrywa się albo po stronie służb Redanii albo po stronie bojowników.

Prawdziwie liniowa, w pełni liniowa gra to taka, gdzie idziesz np. korytarzem tylko przez siebie, odhaczas kolejne zadania po drodze i nie masz praktycznie wpływu na bieg wydarzeń.

Jest mało gier o nieliniowej fabule i nieliniowej konstrukcji świata, tzn. oferującej nieliniową eksplorację. Dużo więcej stawia jednak na liniową fabułę i nieliniową konstrukcję świata. Brian Fargo kiedyś rzucił hasłem, że nieliniowa gra to taka, że jak zapytasz kilku różnych graczy, jak wyglądało np. pierwsze 10 godzin ich rozgrywki, to każdy opowie o zupełnie innych przygodach, napotkanych postaciach itd. (kwestia nieliniowej konstrukcji samego świata). Dużo ludzi nazywa grę liniową nawet jeśli daje taką właśnie swobodę eksploracji, ale główna linia fabularna ma z góry ustalony ciąg wykonywania zadań, na który gracz nie ma wpływu (jak np. Baldur's Gate 1). Ilu graczy, tyle opinii na ten temat. Liniowy jest film. Oglądasz go od początku do końca za każdym razem tak samo, scena po scenie. Jeśli jakieś zadania i przygody w RPG możesz wykonywać w dowolnej kolejności, to już nie jest to liniowa gra. Jeśli nawet zadania wątku głównego możesz wykonać w dowolnej kolejności, to nie jest to liniowa fabuła. Tak można było np. w Falloutach od razu uderzyć po Hydroprocesor albo GECK.

Są też ciekawe przejawy nieliniowej fabuły, np. StarCraft II WIngs of Liberty miał takie alternatywne misje. Wybranie jednej opcji blokowało drugą i jakby budowało alternatywny bieg wydarzeń. Np. doktorka prosi o ocalenie osady kolonistów, a protossi chcieli wypalić kolonię bo stwierdzili, że koloniści zarażeni są wirusem zergów. Jeśli stanęło się po stronie kolonistów, można było ich uratować, a doktorka opuszczała załogę z happy endem. Jeśli wybrało się stronę protossów - koloniści byli zarażeni, trzeba było ich wybić, a sama doktorka też była zarażona i wymutowała na pokładzie statku. To zupełnie inny rezultat wątku, który zmieniał całkowicie odbiór. W jednym wariancie pani doktor była zdrowa, w innym stawała się potworem. Oba były prawdziwe, to nie było tak, że decydowałeś o jej przesądzonym losie, to właśnie taka nieliniowość wynikająca z wyboru gracza budowała jej przyszły los.

Liniowy jest film. Oglądasz go od początku do końca za każdym razem tak samo, scena po scenie.

Wiesz, trochę nie rozumiem tej optyki. Nie wydaje mi się, żeby to że film oglądasz scena po scenie jest dowodem jego liniowości. Chyba że film miałby by w tej definicji zbiorem rozmaitych scenek w luźnym układzie. Tymczasem film to historia opowiedziana na szklanym ekranie, a sceny to narzędzia wykorzystywane przez to medium. Nie jestem pewien czy układ scen można rozpatrywać w kategoriach liniowości, bądź nie. Jestem za to całkiem przekonany, że historia jako bieg wydarzeń może przebiegać liniowo lub nieliniowo.

Jeśli główna fabuła stawia kilka celów na raz albo całkowicie odmienną serię zadań (np. zależną od frakcji), to już jest nieliniowa. Muszę przyznać, że nie jestem do tego przekonany. Może to ja się mylę, ale fabuła to nie jest cel i to jak go wykonamy. Fabuła to opowieść, a cele wynikają z historii.

Weźmy sobie powiedzmy tak: początek gry fabularnej (A) i koniec gry fabularnej (B). Zazwyczaj na początku mamy zawiązanie akcji i wygenerowanie celu (C).

Teraz weźmy fabułę gry. Dajmy na to Czerwony Kapturek. Klęska szczerbatego wilka. Przy A dowiadujemy się, że jesteś dziewczynką w kapturze, który zakrywa różowego irokeza i Twoim C jest odwiedziny babci. Po drodze masz zebrać fioletowe grzybki na zupę, żeby była miła posiadówka. Spotkanie u babci to jest nasze B. Prosta linia od A do B, po drodze realizujemy cel, który wyraża sens przemieszczenia bohatera z A do B.

Rozgrywka wygląda tak, idziesz przez las zbierasz grzybki. Przychodzisz do starowinki, zaczynasz szukać rondla na zupę, a tutaj hyc! wyskakuje zły wilczek. Podejmujesz nieprzewidzianą walkę. Zabijasz wilka i kończysz grę jako pogromczyni złego sierściucha z lasu. Czy to liniowa fabuła?

Nie, ponieważ nastąpił zwrot akcji (pojawił się wilk). Przez to nastąpiła zaskakująca (bardzo, bardzo) zmiana w opowieści. Dziewczynka miała spędzić czas z babcią i przyjąć rolę (w końcu role-play) grzecznej wnusi (to sens celu całej tej eskapady), a okazało się że stała się pogromczynią bestii (nieoczekiwany finał). Linia z A do B została zakłócona przez wejście wilka i konieczność podjęcia walki. To tyle jeśli chodzi o fabułę. Tak to rozumiem i nie wiem dlaczego w grach miało to być inaczej.

Trudno mi powiedzieć co tyczy się mechaniki i spraw technicznych, praw i swobód na których uczestniczysz w danej historii. Nie wiem czy pasuje do nich skala liniowe - nieliniowe, ale to ciekawy temat. Słucham dalej i liczę, że tutejsi bywalcy dołączą się do rozmowy.

Liniowa prowadzi po prostu po linii prostej. Przy czym gra przestaje być liniowa w momencie, gdy gracz trafia na jakieś rozgałęzienie - w sferze ogólnie pojętej eksploracji wybierasz kierunek podróży co skutkuje napotkaniem innych przygód, niż w przypadku wyruszenia w zupełnie inną stronę. Wtedy doświadczenie płynące z gry jest nieliniowe, bo ktoś inny mógłby pójść w innym kierunku, odwiedzić w pierwszej kolejności inne miejsca, poznać inne postacie, wykonać inne zadania. Każdy miałby swój indywidualny bieg rozgrywki. Gdyby był liniowy, czyli narzucony odgórnie, każdy miałby dokładnie takie same doświadczenie (w uproszczeniu) przesuwające się na prostej linii czasu z lewej do prawej.

Kontrast z filmem czy książką jest tu wyraźnie widoczny. Pomijam sam fakt zlepek scen, które w filmie mogą poruszyć inne wątki. Po prostu weź film X, niech to będą np. Gwiezdne Wojny IV Nowa Nadzieja. Film został zmontowany, jego bieg, kolejność poszczególnych scen jest narzucony przez wizję reżysera, scenariusz itd. Oglądasz go od początku do końca i wszystkie wydarzenia można ułożyć wzdłuż prostej osi czasu. Każdy oglądając ten film będzie miał dokładnie tę samą scenę w dokładnie tym samym czasie wyświetlania. Podobnie jest w grach liniowych. Rozgrywasz scenę po scenie, przeważnie w korytarzowych poziomach, gdzie pewne segmenty rozgrywki przecinane są cutscenkami (bo imitowanie filmów przez gry jest dzisiaj modne). Gdyby film był nieliniowy, to widz miałby wpływ albo na kolejność scen albo mógłby zmieniać sam scenariusz i sprawić, że np. Vader zginie w pojedynku z Obi-Wanem na Gwieździe Śmierci.

W nieliniowej grze układ tych scen zależy tak naprawdę nie od scenariusza czy wizji reżysera, ale właśnie od gracza. Owszem, przeważnie początek i koniec jest wspólny (w erpegach często jednak z wariantami wynikającymi z reaktywności na dokonane wybory w trakcie gry). Ale wszystko co jest pomiędzy startem i finałem, który dla większości graczy jest taki sam albo przynajmniej podobny, przebieg reszty rozgrywki różni się od oglądania filmu. Kolejność scen u każdego gracza może być po prostu inna. Gracz przechodząc nieliniową grę kreśli swoją własną oś czasu. A że gra jest nieliniowa, to ta linia (będąca prostą w przypadku gier liniowych lub filmów) wije się przez kolejne punkty, których kolejność nie została narzucona przez developera, a wynika z działań gracza. I jakby tak rozrysować mapę tych punktów, tych metaforycznych "scen" stosując tę analogię filmową, jakby każdy gracz nakreślił swoją indywidualną przygodę, swój własny bieg wydarzeń z gry, to powstałaby prawdziwa sieć, bo każdy gracz co chwilę stawałby przed jakimś rozgałęzieniem.

Tylko jak zaznaczyłem, większość gier oferuje taką nieliniowość głównie w strukturze eksploracji, przemierzania świata gry, kolejności wykonywania przygód (które w erpegach są często opcjonalne). Są też gry, które opowiadają nieliniową historię. Inny zestaw questów głównych np. w zależności od frakcji - tylko zaznaczam, że nie można wówczas postrzegać tej gry, jako jednorazową, bo taki zabieg wykorzystujący rozgałęzienia w narracji i treści gwarantuje nieliniowe doświadczenie, różnice dostrzegalne przy kolejnych przejściach danej gry.

Liniowe gry przeciwnie - są jednorazowe. Jeśli po ukończeniu liniowej gry odpalisz ją jeszcze raz od początku, to wszystko będzie przebiegało dokładnie tak samo jak za pierwszym razem. Żadnych różnic w treści. Żadnego wpływu na kierunek rozwoju historii i brak całkowitego oddalenia się od niej na rzecz wątków pobocznych.

Age of Decadence to dobry przykład nieliniowej produkcji. Odwiedza się w sumie w większości przypadków te same lokacje centralne, ale tak jakby każda postać ma inną motywację, inne zadanie. Część może wykonać, część nie musi, a będą też takie interakcje, które okażą się zablokowane przez cechy bohatera i brak określonych umiejętności. I AoD jest nieliniowe zwłaszcza w sferze rozgrywki. Czy z kimś się dogadasz, czy po prostu wszystkich zabijesz, czy np. sabotujesz wykopaliska itp. Decyzje wpływają na nieliniowość. AoD jest względnie krótkie. Gambrinusowi z TVGRY zajęło raptem parę godzin? Ale aby poznać całą treść tej gry, trzeba ją ukończyć z 8 razy albo i więcej. Prawie 160 godzin nieliniowej rozgrywki na przestrzeni kilku oddzielnych przejść. Gdyby ta gra była liniowa, każda kolejna postać miałaby dokładnie to samo doświadczenie.

Darth Angel, myślę że wbrew pozorom możemy mieć podobne zdanie, chociaż doceniam że zwracasz uwagę na to, że w przypadku gier sprawy wyglądają inaczej. Jasne, kwestia medium.

Niemniej element przewidywalności niekoniecznie równa się z liniowością, ponieważ potencjalny bieg wydarzeń (czyt. przewidywalne scenariusze) w opowieści zależy po prostu od konstrukcji świata. Taka konstrukcja uprzedza nas, czego się spodziewać lub jaką rolę obrać i daje ogólne wskazówki, jak rozumieć dany świat. To jest po prostu element historii, jak wykreowany bohater i temu podobne. Zwroty na linii fabularnej mogą być przewidywalne i zapewne są, ponieważ to tylko kwestia tego, kto ile historii poznał. Im bogatszy arsenał wspomnień, tym trudniej zaskoczyć. Mówię to tak, gwoli ścisłości.

Wcześniej dałem w spoilerze przykład fajnego zwrotu akcji w grze The Shadowruns Return, który mnie zaskoczył i dał mi frajdę z poznania historii. Pytałem tutaj dlaczego gracze mówią o liniowości tej gry i po części znajduję odpowiedź w Waszych postach. Zwyczajnie zafascynowała mnie perspektywa postrzegania tego medium.

Silvaren, jeśli o mnie chodzi, to z chęcią słucham co masz do powiedzenia, a w większości przypadku nie mogę nawet zweryfikować Twoich wywodów. Niemniej nie umiem dojść z Tobą do wyjaśnienia sobie kwestii fabuły ogólnej. Zostawmy na chwilę fabułę z gier.

Gdyby film był nieliniowy, to widz miałby wpływ albo na kolejność scen albo mógłby zmieniać sam scenariusz i sprawić, że np. Vader zginie w pojedynku z Obi-Wanem na Gwieździe Śmierci. Jak to mówią, gdyby babcia miała wąsy, to by była dziadkiem. Rzecz w tym, że takich rzeczy nie ma, bo nie na tym polega film. Stąd cała różnica medium, a mówię o imersji. Gra angażuje na innym poziomie odbiorcę, bo to on steruje bohaterem i odgrywa w nim rolę. Jestem zatem w stanie przyjąć, że linia fabularna może układać się inaczej w grze i zastanawiam się jak ją rozumieć, jakimi regułami się rządzi i czy faktycznie daleko odbiega od tego, co znamy z innych mediów. Dlatego myślę, że ogólnie wywód dotyczący fabuły w grach możesz mieć całkiem słuszny, ale podpierasz go wytłumaczeniami, które do mnie nie trafiają i uważam je za błędne. (mam na myśli przykłady z filmami, scenkami, itp.)

Jak samo określenie wskazuje, "liniowe", czyli biegnie w linii prostej od początku do końca, krok po kroku, bez żadnych odchyłów.

Weź jakikolwiek film i udawaj, że jest grą. Zapomnij, że nie jest interaktywny, nieimersyjny itp. Oglądasz ten sam film 10x. Za każdym razem oglądasz dokładnie to samo, prawda? Bo oglądasz go od początku do końca. Treść się nie zmienia. Kolejność scen się nie zmienia. Można to zobrazować na linii prostej, zwyczajnej osi czasu, na której umieścisz scenę za sceną tak jak w filmie. Film to liniowe doświadczenie.

Liniową grę odbiera się podobnie. Stanowi z góry narzucony, uporządkowany ciąg wydarzeń, na który jako gracz nie masz wpływu. Też mógłbyś kolejne "sceny" czyli etapy gry rozrysować wzdłuż prostej osi czasu.

Nieliniowa gra rozgałęzia się, działania gracza wpływają na kolejność i pulę przeżyć. Jak przykład Morrowinda. Możesz całą wyspę obejść, zwiedzić wszystko i nawet nie tknąć wątku głównego i nigdy nie postawić nogi w Bamlorze - albo jak ja za pierwszym razem po zwiedzeniu całego świata gry, odkryć, że zgubiło się paczkę dla Caiusa Cosadesa, która poniekąd po dostarczeniu rozwija główną fabułę gry. W innych grach takie węzły dotyczą nawet postępu poszczególnych wątków, opowiadanych historii, które reagują na podejmowane decyzje i zmieniają bieg wydarzeń. W Pillars 2 są dwie skłócone rodziny. Można je pojednać, można zantagonizować do otwartego konfliktu. Zbratać się z jedną by zniszczyć drugą i odwrotnie. Zadanie wieloetapowe i na kilku krokach można zmienić stronę, zdradzić sojuszników. Za każdym razem rozgrywając to zadanie ten wątek obu rodzin może się potoczyć inaczej. Jakby film był medium pozwalającym na takie nieliniowe opowiadanie historii, to np. oglądając Matrixa decydowałbyś za Neo, że weźmiesz drugą pigułkę i nigdy nie uciekniesz z symulacji. W sumie powstał taki nieliniowy odcinek serialu Black Mirror pt. Bandersnatch. Polecam obejrzeć kilka razy na różne sposoby. Akcja będzie się rozwijać inaczej.

Uważam, że Twój tok rozumowania powiela błędy logiczne, ponieważ rozpatrujesz film względem zmyślonego punktu widzenia. Sprawdza się na potrzeby wywodu o grach, ale sam w sobie jest sprzeczny. W filmie to opowiedziana historia może być liniowa lub nieliniowa, a forma wyrazu (czyt. kolejność scen) to kwestia warsztatowa i ona nie podlega takiej interpretacji.

Młotka nie interpretujesz przez to jakie wydaje dźwięki podczas bicia gwoździa. Nie został stworzony do tworzenia melodii podczas pracy z nim. Ten dźwięk jest tylko konsekwencją wynikającą z funkcji jaką pełni młotek. Scena po scenie jest tym samym.

Zresztą sama scena jest niczym i nie będzie żadnej kolejności, dopóki sceny nie przedstawiają historii/fabuły/opowieści.

Wprowadzasz taką tezę: Jak samo określenie wskazuje, "liniowe", czyli biegnie w linii prostej od początku do końca, krok po kroku, bez żadnych odchyłów. O ile pierwsze faza jest w miarę, o tyle końcówka jest fajna. Mówisz bez żadnych odchyłów, co pozwala Tobie na brnięcie w wywód że film jest liniowy, bo idzie scena po scenie. Fakt, scena po scenie to bieg bez żadnych odchyłów, tylko czy istnieje film bez scen? Miłośnikiem kina nie jestem, ale takiego filmu bez scen nie widziałem.

Ja Ciebie nie przekonałem, widocznie nie mam daru retorycznego. Ale Twój wywód (czyt. o filmach) dla mnie się również nie zgadza. Może jestem niekumatym uczniem. Czas zostawić to w tym miejscu.

Doceniam tę uwagę Liniowe gry przeciwnie - są jednorazowe. Jeśli po ukończeniu liniowej gry odpalisz ją jeszcze raz od początku, to wszystko będzie przebiegało dokładnie tak samo jak za pierwszym razem. Żadnych różnic w treści. Żadnego wpływu na kierunek rozwoju historii i brak całkowitego oddalenia się od niej na rzecz wątków pobocznych. Dała mi perspektywę na to jak sprawy liniowości mają się w grach.

Ewentualnie można popytać Iselor (Łódź), z tego co widziałem interesujesz się kinem. Chyba jesteś nawet krytykiem filmowym. Więc może dołączysz się do rozmowy i dorzucisz swój punkt widzenia?

Liniowy jest film. Oglądasz go od początku do końca za każdym razem tak samo, scena po scenie. Czy zgadzasz się z tym? Albo z Gdyby film był nieliniowy, to widz miałby wpływ albo na kolejność scen albo mógłby zmieniać sam scenariusz i sprawić, że np. Vader zginie w pojedynku z Obi-Wanem na Gwieździe Śmierci.

Zły Wilk
Nie powiedziałbym, że niuanse. Morrowind ma po prostu liniową konstrukcję questów. Ich cele są z góry określone i nie zostawiają zbytnio pola manewru. Tak jak przytoczyłem zadanie o dwóch skłóconych rodach z Pillars of Eternity II - tam masz całkowicie odwrotną sytuację. Wątek się rozgałęzia i 4 różnych graczy opowie o zupełnie innym przebiegu tej historii, innych metodach osiągnięcia całkowicie różnych celów, przez do rezultat, tzn. finał wątku też będzie inny dla każdego. To jest nieliniowy quest. W grach mogą być tak nieliniowe questy główne, chociaż przeważnie tylko poboczne a i te w wielu produkcjach są jednak liniowa i nieliniowa najczęściej jest otwarta struktura samego świata.

Lu'Mersey
Ja już nie wiem czy trollujesz :D Spójrz na film po prostu jak na blok treści, która ma początek i koniec. Wciskasz play i oglądasz od początku do końca. Młynu robisz z rozumieniem metafory kolejnych scen, więc potraktuj to po prostu oglądaniem sekunda po sekundzie. No na chłopski rozum. Odrzuć sens i interpretację treści, bo odbiór jest rzeczą indywidualną i on nie jest tu istotny. Chodzi tu tylko o konstrukcję. Pod względem konstrukcji liniowa gra przypomina właśnie film. Wciskasz play i grasz od początku do końca, sekunda po sekundzie, a jej treść jest za każdym razem zawsze taka sama i podana w tej samej kolejności. Tak, jakbyś oglądał film. Wytyczony szlak, z którego nie można zboczyć, z góry narzucone tempo, idziesz caly czas przed siebie, nie skrecisz, nie zawrocisz. A jak dojdziesz do końca i zagrasz jeszcze raz, to będzie to dokładnie taka sama wędrówka. To tak jakbyś drugi raz obejrzał ten sam film. Nie odkryjesz nowych treści (pomijam tu kwesie interpretacji czy analizy). Będą te same dialogi, te same sceny akcji w tych samych miejscach w z gory ustalonych momentach.

Silvaren, przepraszam czy możesz podać źródła Twoich wywodów? Mam wrażenie, że próbujesz forsować to, co na chłopski rozum wydaje się Tobie i ubierasz to w szatę wiedzy specjalistycznej.

Jeśli chodzi o mnie to nie jestem filmoznawcą, chociaż przez moment uczęszczałem na takie zajęcia. Niemniej to o czym mówię w sensie fabularnym, zaczerpuję z modeli opracowanych przez Josepha Campbella. Zapoznałem się z jego koncepcją na potrzeby prac nad fabułą właśnie.

Przepraszam, ale jeśli scena po scenie mówi o tym, że film jest liniowy, to tak samo akapit po akapicie mówi o tym, że książka jest liniowa (czytasz zdanie po zdaniu, strona po stronie...), a to jest zwyczajnie czystą bzdurą.

Albo posiadasz warsztatową wiedzę, której po prostu ja nie poznałem jeszcze, albo nie posiadasz warsztatowe wiedzy i okrutnie mylisz pojęcia. Dlatego wyjaw mi źródła, na czym opierasz swoje wywody.

NewFolder, nic nie szkodzi. Fajnie, że dołączasz. Pytasz: Przepraszam, że się wtrącam, ale źródła czego? Odpowiadam: źródła wiedzy warsztatowej, ponieważ układ linii fabularnej jest problemem badawczym podejmowanym przez stosownych naukowców. Dałem przykład mojego źródła: Josepha Campbella.

NewFolder, dzięki. Wezmę sobie to zanalizuję, bo w zasadzie pytałem o takie rzeczy wcześniej. Na podstawie innych wpisów zauważyłem, że liniowość w grach rozpatrywana jest inaczej niż w innych mediach. Zresztą, znalazłem nawet wpis na GOLu o tym.

Tymczasem rozmawiamy teraz o liniowości filmu.

<<ponieważ układ linii fabularnej jest problemem badawczym podejmowanym przez stosownych naukowców>>
A tak w ogóle: to że naukowiec zajmuje się dziełem sztuki to jest jakiś argument? Sztuka jest abstrakcyjna, niewymierna... chyba muszę zaznaczyć, że MOIM ZDANIEM i SUBIEKTYWNIE

Popełniasz błąd epistemologiczny. Wbrew pozorom humanistyka to też nauka, a sztuka podlega obiektywnym regułom warsztatowym. (np. jesteś w stanie stwierdzić obiektywnie, czy moje zdania piszę według zasad języka polskiego, czy też nie) Rozmawiałem o tym w innych wątkach, jeśli ciekawi Cię ta kwestia.

I wreszcie były jakieś gry w formie interaktywnego filmu, ale nie przypominam sobie by to były głośne i zakończone sukcesem próby.

Sukcesu może nie było, ale nie są to złe gry. Late Shift, które swego czasu przeszedłem to było całkiem miłe spędzenie czasu. Od naszych decyzji zależał dalszy rozwój historii. Inaczej podjęte decyzje niż za pierwszym razem sprawiały, że uczestniczyliśmy w innych scenach, pojawialiśmy się w nowym miejscach, pojawiały się nowe możliwości i tak dalej aż do jednego z siedmiu zakończeń. Grę przeszedłem 4 razy i za każdym razem uczestniczyłem w różnych scenach. Owszem, ten interaktywny film ma momenty, które zawsze są takie same jak np. wypadek, ale w wielu nawet podobnych sytuacjach możemy zachować się inaczej, co urozmaicało kolejne "przejście" takiej gry. Zakończenie też nie było jedno, bo mogliśmy przeżyć, zginąć, być wkręconym w morderstwo i aresztowanym przez policję itd.

Ja z takich rzeczy słyszałem jedynie o książce "Gra w klasy" Julio Cortázara i "Szalonych nożyczkach" regularnie wystawiane w teatrach.

Ja nie podołałem, bo najpierw wykończył mnie nieskończony respawn wrogów, potem dobiła (w lesie) po prostu nuda gdy już opuściłem Fargrove. Mechanika, mechaniką, ale...Grałem w życiu w gorsze erpegi (kiedyś w tym wątku opisałem moje wrażenia z tej gry), ale dobrze nie wspominam i raczej nie wrócę. Mimo wszystko uważam że pominięcie tej gry chyba jako jedynej w The cRPG Book Project uważam za wielki błąd twórców bo jest to gra nie aż tak zła by ją pomijać (skoro opisali rzeczy gorsze typu Siege of Avalon czy nie będące erpegami jak Dark Messiah of M&M czy Battle for Wesnoth) a czuwał nad nią przecież D.W. Bradley, ten od Wizardry.

Gratuluję, mnie też chodzi ta gra po głowie ale zawsze jak próbuję się z nią zmierzyć to polegam po jakimś czasie w pierwszym mieście.

Co powiesz o lochach i podziemiach w tej grze? Z tego co czytałem to jest to jedna z niewielu zalet tej gry - kto pamięta lochy w Wizards&Warriors ten może chyba spodziewać się czegoś równie dobrego? :]

Za niecałe 5 zł z kolei jest The Deep Paths: Labyrinth Of Andokost. Za taką cenę spokojnie warto sprawdzić.

Gratuluję, obie części KOTORa chodzą za mną od lat (od czasów gdy założyłem odkładane w nieskończoności konto na Steamie i kupiłem gry w dobrych promocjach jak właśnie KOTORy) i ciągle inne gry wchodzą mi w drogę.
Rozgrywka jak w NWN by mi pasowała dwie dekady temu, gdy mój komp był słaby i nie mogłem za bardzo wybrzydzać w kwestii gier...

A dzisiaj oglądałem w telewizji Gwiezdne Wojny IV! Dzięki za komentarz. Zastanawiałem się nad gierką, ale wydała mi się stara, trochę za bardzo. Czytam, że się wkręciłeś i że jest w grze klimat (a właśnie nad klimatem dumałem najwięcej przy rozważaniu tego tytułu), więc też sobie dodam do listy i na jakiejś promce upoluję.

Jedynka to klasyczne SW. KotOR II to dekonstrukcja Gwiezdnych Wojen, w której Chris Avellone dał upust swojej nienawiści i podważył wszystko, co nie podobało mu się w koncepcji mocy. Genialna gra dla fanów Planescape: Torment. Avellone trochę tam autoplagiatuje swoje pomysły z P:T. Jest główny bohater cierpiący na amnezję, który utracił więź z mocą i poszukuje odpowiedzi jak do tego doszło, tak jak Bezimienny szukał tajemnicy swojej nieśmiertelności. Jest świat dotknięty przez wojnę i każdy z towarzyszy, a nawet antagonistów jest w jakiś sposób ofiarą wojny, złamany i odmieniony - tak jak udręczeni kompani z Tormenta. Poruszono nawet problem uchodźców i weteranów żyjących w nędzy. Jest kotorowa Ravela, która dzieli się z graczem mądrością i darzy protagonistę szczególną więzią. Jest echo decyzji protagonisty, która to decyzja zmieniła oblicze wojny. Jest spojrzenie zwykłych mieszkańców galaktyki na bezsensowny konflikt jedi i sith, dla postronnych różnica jest marginalna, a cierpi cała galaktyka. Jest genialny wątek restoracji zniszczonych światów, który wymknął się totalnie spod kontroli. Jest pokazana brudna strona zakonu jedi. Dobro i zło rozmywa się, bo w wielu zadaniach dostrzec można racjonalne argumenty po obu stronach konfliktów i w szerszej perspektywie te pozornie dobre decyzje mogą mieć fatalne konsekwencje. Dla mnie KotOR 2 zmiazdzyl jedynkę doszczętnie i okazał się chyba najbardziej klimatyczną grą w jaką grałem. Muzyka buduje w niej super gęsta atmosfere.

Z KotOR 2 zapamiętałem najwięcej cytatów. Sam prolog ma bardziej zawiłą historię niż KotOR od BioWare'u. Musisz to szybko nadrobić Iselor. Tylko graj męska postacią, bo jedna z postaci, które dołączą mocno wiąże się z paroma wątkamk gry. W KotOR 2 sa dwie alternatywne pary kompanów w puli. Raz gra filtruje płeć bohatera, za drugim razem charakter.

Zastanawiałem się nad gierką, ale wydała mi się stara, trochę za bardzo.
KOTOR stary?
Może wiekiem bo rozgrywką to jest jeden z najbardziej przystępnych starych tytułów jaki możesz spróbować z klasycznych starych RPGów.

Sporo świetnych RPGów cię ominie jeśli już taki KOTOR jest za stary...

Tylko graj męska postacią

Ok, dobrze że mnie uprzedziłeś bo miałem właśnie stworzyć zamiast siebie, moją wirtualną metatowarzyszkę w wielu erpegach, ale ok, zagram faciem :)

Darth Angel

KotOR II to po trylogii Mass Effect moja ulubiona ekipa kompanów w erpegach. Każdy z nich ma konkretną historię za sobą, a niektórzy, jak pewien droid Republiki z Telos to już w ogóle tak odjechany wątek, że stanowi integralną część głównej historii, o której gracz dowiaduje się jeszcze w prologu. Foreshadowing jest mistrzowski w tej grze.

https://youtu.be/eYTq6N84OTw?t=549

I podtytuł gry zobowiązuje.

A co do kompanów z jedynki:

Zbieram się od dawna za materiał o procesie produkcji KotOR 2, na wzór tego, co napisałem kiedyś o pierwszej części Fallout (https://silvaren-crpg.blogspot.com/2017/09/by-rok-1994.html).

Nie spojleruj mu za bardzo Rhin, ale na bogów Olimpu, których wyznaję - to jest jedna z top 10 postaci w cRPG ever :) Uwielbiam ją :)

Fajnie to wygląda. W zasadzie filmik skupił się na aktywnej pauzie, więc podejrzewam że w gierce będzie nacisk na taktyczną rozgrywkę. Odniosłem też wrażenie, że te walki szły płynnie i dynamicznie, co byłoby zapewne dobrym osiągnięciem przy mechanice RTwP. Ciekawe czy w grze jest taka sama narracja, jak w tej zajawce. Postacie mają luźno-komiksową wizualizację, więc może ten humor będzie.

Czekałem na tę grę, bo takich niby-izometrycznych RPG w klimacie sci-fi prawie nie było na rynku.

To nie jest przypadkiem na podstawie systemu RPG Paranoia?

Polecam. Ja się nie mogłem oderwać do samego końca przygody.