BloodRayne | PS2
Bardzo dobry slasher z nieco przestarzałą już dzisiaj mechaniką. Zalety:
+ Rayne (świetna postać bezwzględnej, nie znającej strachu, seksownej wampirzycy. Voice acting i mimika twarzy nie jest zła. Zmysłowy głos Rayne połączony z jej czarnym poczuciem humoru to świetna kombinacja)
+ oprawa graficzna (grafika zarówno na plus jak i na minus. Gra wizualnie ma swoje momenty, wyróżniając się fizyką włosów, ciał, wody oraz krwią, zostawiającą trwałe ślady na podłodze)
+ brutalność (przemoc wyróżnia tą grę. Na początku nie mamy okazji tego doświadczyć, gdyż po tutorialu walczymy z pająkami i mutantami. Natomiast po przejściu kilku lokacji, gdy trafimy na nazistów, wtedy doświadczymy kwintesencji latających kończyn, głów i lejącej się krwii)
+bronie (oprócz sztyletów, możemy korzystać z broni palnej)
Przechodzimy teraz do wad:
- brak checkpointów (aby dojść do save'a trzeba ukończyć dany etap. Są proste kolacje, gdzie po 3-5 minutach mamy możliwość zapisu i idziemy dalej. Natomiast są lokacje, przy których męczymy się długo i giniemy tuż przed końcem etapu)
- grafika (oprócz "dobrej strony" ma również tą gorszą, gdy gra wygląda jak z konsoli poprzedniej generacji - PSX)
- poziom trudności (poziom trudności jest dosyć wysoki, lokacje zagmatwane, ciągle nie wiadomo gdzie iść i jak się dostać do wyznaczonej lokacji)
- sterowanie (przestarzała i ciężka kontrola nad główną bohaterką. Skakanie potrafi doprowadzić do białej gorączki)
- regulacja dźwięku (głos Rayne jest zbyt cichy w stosunku do pozostałych efektów dźwiękowych)
- mało nazistów (mało typowo nazistowskich poziomów, które od pewnego etapu w grze są najciekawszymi lokacjami. O wiele większą frajdę sprawia walka z uzbrojonymi po zęby hitlerowcami, niż nudne wytępianie pająków na bagnach czy pustych mokradłach)
Podsumowując, jak na swoje czasy BloodRayne wyróżniała się na tle innych gier, co stanowiło wyjątkową siłę tego tytułu. 17 lat później od momentu premiery i po poznaniu takich tytułów jak np. God of War, BloodRayne zostaje daleko w tyle.
