Draugen | PC
Taki bardzo "Ethan Carter". Też mamy odizolowaną i opustoszała okolicę bardzo malowniczą, nawet pewne nadnaturalne wątki się pojawiają, no i też jest tajemnica do rozszyfrowania oczywiście.
Choć tutaj nie ma tyle eksploracji, teren jest bardzo mały, a twórcy ciągną nas za rękę, co z jednej strony jest fajne, bo gra jest bardzo dynamiczna i nie można się zgubić, niektóre lokacje są zamknięte prócz sytuacji, gdy mamy do nich wejść (farma Fredrika), w sumie chętnie bym więcej treści poznał.
Zawiodła mnie kopalnia - pytanie czy ktoś tam coś więcej odnalazł, dalej poszedł niż tylko do tej dziury z broszką? Tak czułem, że po takim budowaniu napięcia, tam coś więcej powinno być.
No i bohaterowie - nie polubiłem ich, Edward jest za dużym frajerem i ofermą, a Lizzie tak bezczelnie adhd ma i zbyt emocjonalna jest.. Zresztą oboje są zbyt skrajni, fabuła to trochę później wyjaśnia, ale i tak zdziwiłem się na wieść, że powrócą.
Ogólnie krótka gra, bo w 3 godziny przeszedłem, a chodziłem sporo i nawet 5 rysunków zrobiłem, no i przechodzi się płynnie, nie ma zagadek logicznych, na których można utknąć, a twórcy dokładnie mówią nam gdzie iść. Także warto spróbować. Od "Edith Finch" to na pewno jest milion razy lepsze, od "Ethana Cartera" raczej nie.
Klimatyczny simulator walking z pięknymi plenerami w małej wiosce. Główny bohater trochę mnie irytował, ale historia jest niezła. Gra na jakieś 3-4 godziny.
Gra lepsza od ethana cartera (ciekawszy gameplay, brak głupich zagadek), a jednocześnie tak samo denerwuje ezoteryczną fabułą.
Początek jest świetny, ale potem pojawiają się nadprzyrodzone wątki i wszystko się sypie (do końca gry nie są wyjaśnione, winię więc schizy bohatera). Na szczęście gra jest krótka wiec przejście jej nie boli tak bardzo.
P.S. Jedyny moment w którym utknąłem to szukanie czwartej kartki w kościele - okazało się, że leżała tuż obok innej książki i mój mózg ją pomijał jak przechodziłem obok :D
Na Draugen wyczekiwałem 6 lat. I musze przyznać że było warto. Jest to 5 godzinna przygoda osadzona w XX wiecznej Norwegii. Opowiada historie o poszukiwaniach ukochanej siostry przez Edwarda Hardena. Jest to nie tylko opowieść o miłości oraz nadziei, ale również o niepewności i stracie.
Grafika jest oszałamiająca. Niesamowite detale, piękne otoczenie zmieniające się wraz z upływem gry...Studio Red Thread Games naprawde się postarało. Muzyka to majstersztyk. Simon Poole i tym razem pokazał na co go stać. Postacie są bardzo dobrze skrojone - szczególnie Lissie którą pokohałem od pierwszego wejrzenia. Jest to młoda dziewczyna z ogromną dozą energii i dużym poczuciem humoru. To ona jest najważniejszym elementem gry i spełnia swoją misję śpiewająco.
Przejde do minusów a raczej minusa. Jedyną wadą jest lip sync. Na szczescie nie przeszkadzało mi to tak bardzo, aby sie cieszyc rozgrywką.
Kiedy ktoś z gryonline zamierza zrecenzjować tę gre?
Bardzo ładnie zrobiona, bardzo nudna i bezsensowna gra
Chyba lepiej bym tego nie ujął.
Trafiłem na tytuł tej gry szukając informacji na temat filmu dokumentalnego "Draugen" z 2020 roku. Film opowiada losy osoby pochodzenia polskiego, który był siła wcielony do wojska niemieckiego. I jak na Polaka przystało został szpiegiem. Co ciekawe również jak w grze tak bohater tego filmu przebywali w Norwegii. Ciekawe czy pochodzenie tego słowa ma jakiś związek z Norwegią, nie mogłem nigdzie wyczytać.
Bardzo lubiłem grę Dreamfall ite serię dlatego zapoznam się z tym tytułem bliżej.
A film dokumentalny Draugen będzie dziś o 22 na tvp 1 jeśli kogoś to interesuje.
Największy minus gry to niezaprzeczalnie Lissie, czyli dziewczyna, która nam ciągle (niestety) towarzyszy. Twórcy chcieli jej dać charakter, ale odezwał się brak umiejętności, przez co dostaliśmy dziewczynę z ADHD (jak to ktoś wyżej określił), która w kółko wygłasza komentarze na temat wszystkiego, co widzi lub co my robimy... Nawet jeśli te komentarze nie mają żadnego sensu i nijak nic nie wnoszą do historii. Lissie miała mieć charakter, więc za każdym razem, kiedy wejdziemy w interakcję z jakimś przedmiotem, musi wtrącić swoje trzy grosze. Trzy niezwykle emocjonalne grosze (bo wiecie... inaczej nie ma charakteru...). Najmniej wiarygodna postać w grach, jaką widziałem od lat, za to jedna z najbardziej irytujących.
Powiem, że gdyby nie Lissie, Draugen dałby w sumie radę jako przygodówka drugiej kategorii. Coś, czego nie stawię na półce obok Firewatcha, Ethana Cartera, Dear Esther lub Amnesii, ale coś niemniej dającego niemałą porcję frajdy. Po settingu i fabule spodziewałem się więcej, ale z drugiej strony, przynajmniej gra nie próbuje zyskać taniej popularności kopiując P.T. lub traktując o jakiejś depresji (czy o innym takim temacie popularnym w necie). Norweska wioska ma swój urok, chociaż można było ją zaprojektować lepiej. Scenariusz prezentuje taką przeciętnie dobrą historię - nie zostanie w mojej pamięci na dłużej, niemniej w miarę przyjemnie się przy niej bawiłem. Lissie jednak zbyt mocno mnie denerwowała, abym czulej wspominał Draugen i abym chciał do niego kiedykolwiek wrócić.
spoiler start
Alice może być taka a nie inna, bo jest skrajnym przeciwieństwem protagonisty, takim Tylerem Durdenem Edwarda, i jednocześnie jego moralnym kompasem, jako jedyna wie po co oboje się na tej wyspie znaleźli.
spoiler stop
Ciekawa intryga, bardzo dobry klimat, zakończenie też przypadło mi do gustu. Do przejścia w jeden wieczór.
