Gra Dragon Age The Veilguard | PC

Gra skończona. Rogue, Nightmare, ok 75h, teoretycznie zrobiona na 100% ale jest na tyle dużo dialogów/historii poza zadaniami czy wpisów do kodeksu, że wszystkiego na pewno nie widziałem. Dodam jeszcze, że czytałem książki ze świata DA i grałem dwa razy w każdą z poprzednich części, a do gier staram się podchodzić bez zbytniego sentymentu lat słusznie lub niesłusznie minionych. Piszę to też pod wpływem nowego filmu TVGRY, „Czy nowy Dragon Age to jeszcze RPG”, bo panowie nagadali dziwnych rzeczy.
- Stan techniczny 10/10
Zarówno optymalizacja gry jak i ilość błędów technicznych, a w tym wypadku po prostu ich brak, to coś, do czego powinna aspirować każda nowa gra. Więcej, wiele produkcji nawet po latach łatania, wersjach ultimate i rozszerzonych, dalej wypada blado, przy tym co oferuje DAV. Nie miałem żadnego problemu z jakimkolwiek błędem, nie wpadłem w tekstury, brak crasha, niedziałającego zadania, po prostu nic. To jest jedna z najlepiej wypolerowanych gier, jakiekolwiek powstały.
- Grafika 9/10
Styl graficzny jaki zastosowano, pasuje do całości serii i w moim odczuciu, wiernie oddaje klimat i różnorodność świata. Mamy piękne sielskie widoczki i mroczniejsze lokacje, jest krew i przemoc. DAV pod względem prezentowania graficznie powagi, brutalności i też epickości tego świata, jest najlepszy w serii. Ugrzeczniony został akurat w innych miejscach. Tutaj mamy pełen przekrój krwawych rytuałów, a niektóre naprawdę fajnie wypadły, wisielców, kąpieli we krwi, nabitych na pal, plagi itd. Odbiór gry, byłby pewnie jeszcze lepszy gdyby paleta barw była znacznie bardziej sprana, szarawa czy nawet lekko monochromatyczna, ale dalej, uważam że jest świetnie. Wstawki z animowaną grafiką i narratorem dalej są przepiękne i utrzymują klimat serii.
- Modele postaci/głów 9/10
Lekko stylizowane graficznie, takie połączenie konturowania twarzy al’a Dishonored ze szczegółowością BG3, ale DAV robi to bardzo dobrze. Kreator pozwala na stworzenie naprawdę pięknych i ciekawych postaci, szczególnie jak ktoś spędzi w nim trochę czasu, tutaj naprawdę nie można nic złego powiedzieć. Wszystkie postacie NPC widocznie odróżniają się od siebie graficznie i stylowo, szczególnie te eksponowane we frakcjach, które z bohaterem rozmawiają. Pojawiają się czasem NPC, głównie te działające jako tła w miastach, których modele zostały już gdzieś wykorzystane albo przynajmniej są śmiertelnie do siebie podobne. Przepięknie wyglądające i zachowujące się włosy i bardzo duża liczba możliwości upiększania bohatera w kreatorze. Nie mam problemu również z wyglądem qunari, ponieważ w DAO tak w zasadzie ich nie było, w DA2 były ich aż 2 modele, a teraz wyglądają podobnie do tego co było w DAI. Jak ktoś chce stworzyć przepakowanego testosteronem qunari, to kreator na to pozwala.
- Modele wrogów 6,5/10
Nie podoba mi się zmiana wyglądu mrocznych pomiotów, nawet pomijając to, że jest ona trochę tłumaczona fabularnie. W zasadzie nawet nie jest to zmiana, tylko wywalenie Genlocków i zastąpienie ich czymś zombie-podobnym. Pomioty z DAO były naprawdę dobrze zrobione. Reszta plago-potworów ma zmiany raczej kosmetyczne, bo nowa twarzoczaszka Ogra jest bardziej śmieszna niż straszna, ale model i zachowanie potwora jest dobre. Modele wrogów ludzkich czy qunari wypadają poprawnie i w zasadzie tyle można o nich powiedzieć, chociaż jest trochę mała różnorodność wrogów. Na plus zmiana dotycząca przeciwników z pustki, którzy wyglądają teraz bardzo dobrze, etherealnie, znacznie lepiej niż poprzednio, chociaż bazują na starych modelach.
- Modele bossów 10/10
Osobiście jestem zaskoczony, bo nie sądziłem że będzie tak dobrze. Modele głównych przeciwników są naprawdę fantastyczne, a szczególnie dwójki tych największych, które dodatkowo jeszcze zmieniają się wraz z postępami w grze. Sporo ciekawie zaprojektowanych postaci również w wątkach towarzyszy, gdzie najbardziej wryła mi się w pamięć dwójka z Traviso, czyli pani lubiąca czerwień i Rzeźnik, którego aż żal, że nie było znacznie więcej na ekranie, bo to nadzwyczajnie niepokojąca postać.
- Animacje twarzy i lipsync 6,5/10
Tutaj jest bardzo nierówno. Ogólnie wszystko wypada dobrze, szczególnie postacie NPC, które z nami rozmawiają, z dużym wyróżnieniem kompanów, Bellary i Neve, gdzie widać te animacje i można jakieś uczucia z twarzy odczytać. Notę zaniża Rook, który jest w tym aspekcie niedoszlifowany i może to kwestia stworzonej facjaty, ale ruchy twarzy, dziwne uśmiechy i bardzo powtarzające się animacje postaci gracza to duży minus. Lipsync też jest nierówny, potrafią być sceny, gdzie wszystko jest zrobione poprawnie aby sekundę dalej ta sama postać już mówiła bez synchronizacji z ustami. Porównując do Starfielda, to DAV ma dalej 10/10 w tym obszarze.
- Animacje postaci 8,5/10
Animacje wszystkich postaci, od kompanów po wrogów, są zrobione naprawdę świetnie. NPC gestykulują, ktoś sobie piję kawkę, struga konika z patyka, większość scen dialogowych jest w jakimś stopniu dynamiczna, mało kto, stoi jak kołek do nas mówiąc. Ruchy i reżyseria zebrań i narad całej drużyny w hubie o ile przyjemne dla oka, jest niestety powtarzalne. Animacje i poruszanie się Rooka jest zrobione płynnie i responsywnie reaguje do naszych działań. Ataki postaci są różnorodne, zgrabne i dobrze przechodzą w kolejne sekwencje. Na minus, duży minus, hero-pose Rooka w dialogach, gdzie zakładanie rąk na biodra przez postać główną, jest tak częste i irytujące, że musiałem to odnotować, tak samo jak nieco ograniczoną liczbę samych animacji bohatera w dialogach.
- Muzyka 7,5/10
Połączenie sf z fantasy, nowoczesnych nut z orkiestrą symfoniczną, wypadło to dobrze, ale jednak muzyka z DAO czy ME jest lepsza. Jest kilka utworów, które brzmią dobrze i mimo trochę innego, mało fantastycznego klimatu pasują do obszarów czy scen, w których są słyszalne. Tutaj chyba najbardziej przypadła mi do gustu muzyka pojawiająca się w Lavendel.
- Dźwięk 9/10
Nie mogę się do niczego przyczepić, wszystkie dźwięki w grze są zrobione po prostu bardzo dobrze. Wyśmienicie słychać i walkę i dzięki otoczenia, nie było również żadnych spadków jakościowych podczas rozgrywki. Widać dużo pracy w to włożono.
- Voice acting 9/10
Na pewno najlepszy w serii DA, chociaż jest bardzo blisko, bo pod tym względem, wszystkie części stoją wysoko. Wydaje mi się że nie spotkałem źle zagranej postaci, niepasujących głosów czy czegoś wybijającego z rytmu. Na pierwszy plan wybijają się Solas, Neve, Bellara, natomiast Emmrich, Lucanis czy główni przeciwnicy również dają radę. Ogólnie, świetnie zrobiony voiceover, ale poziom BG3 czy CP2077 to nie jest.
- Lokacje 9/10
Same lokacje i miejsca na świecie które odwiedzamy, są różnorodne, ładne i w moim odczuciu najlepiej zrobione z całej serii. Mamy choćby eflickie ruiny porośnięte lasem, dwie dzielnice miast czy odcinek wybrzeża, więc pod względem ilości „biomów” jest przyzwoicie. Odwiedzamy też szereg innych, mniejszych lokacji przy wykonywaniu zadań, jak choćby głębokie ścieżki, które choć niewielkie, dobrze, że się w ogóle pojawiły. Minrathous, a raczej jego część, bo mamy do dyspozycji tam tylko jedną dzielnicę, wypada bardzo dobrze i jest chyba najlepiej zaprezentowanym ośrodkiem miejskim od Bioware od czasów BG1. Dla mnie osobiście, lekki zawód jeżeli chodzi o Nevarrę, bo zwyczajnie liczyłem na więcej z tej krainy, szczególnie jeżeli chodzi o lore i kulturę. Minusem lokacji, jest ich nieco słabe urzeczywistnienie i autentyczność tego co przedstawiają. Bo o ile można sobie wyobrazić, że Lothering z DAO to po prostu dziura zabita dechami jakich wiele, to w DAV lokacje wydają się być nieco sztuczne. Ale to już wada powielana w serii od części drugiej.
- Struktura lokacji 7,5/10
Cała struktura przygotowanych map przypomina najbardziej tą z DAO albo Wiedźmina 2, tyle że dodano elementy metroidvaniowe a obszary są znacznie bardziej wertykalne. Nowe miejsca na świecie i w obrębie dostępnych map, otwieramy wykonując zadania główne i poboczne. Trzeba co najmniej kilkunastu godzin gry, aby odblokować sobie wszystkie lokacje w pełni, a nawet pomimo tego, niektóre miejsca, będą wyłącznie otworzone na czas danego questa. Szkoda, bo kilka takich miejscówek jest bardzo ładnych i można było dodać tam jakieś aktywności. Lokacje dostępne w zadaniach są korytarzowe i nie można się w nich zgubić, a swoim projektem bardzo przypominają te z serii Mass Effect. Na duży plus, możliwość zmiany/zablokowania sobie

w związku z podjętymi decyzjami. W grze są również „zagadki” środowiskowe, ale to jak w większości gier rpg, bardzo proste, coś przesunąć, coś przestawić, nic nowego w zasadzie. Jak ktoś chce trudnych zagadek w rpg to polecam Underrail.
- Interakcja z otoczeniem 4/10
Rollujemy dzbany i skrzynki…. Poza elementami otoczenia, które nasi towarzysze mogą zmieniać oraz dialogami (głównie podsłuchiwanie rozmów pomiędzy NPC z tła) z postaciami NPC, to nie ma nic. W zasadzie, jest podobnie do w serii ME czy dwóch poprzednich części, niby nic się nie stało ale niedosyt mam spory. Można co prawda pogłaskać kotka i dać pieniądze żebrakowi, ale wypada to wszystko blado. Brakuje mi trochę interakcji na zasadzie klasa postaci a otoczenie, czyli pozamykane skrzynki, które tylko rogue może otworzyć, jakaś ściana, którą tylko wojownik może rozwalić albo mag wysadzić, coś co było nawet w DAI. Kilka takich małych zabiegów znacznie urozmaiciłoby rozgrywkę, bo jest w tym aspekcie biednie.
- Walka 9,5/10
Grając jako Rogue na koszmarze, walka sprawiała mi frajdę od samego początku do końca gry. Postać jest super responsywna, można dosłownie tańczyć pomiędzy przeciwnikami, okazyjnie dźgając albo ładować headshoty z łuku. Kto co woli. Walka jest nieco bardziej rozbudowaną wersją tego co było w Wiedźminie 3 w serii ME czy DAI. Łączenie ciosów szybkich i silnych, kombinacje uderzeń, kilka rodzajów uników, bloki i riposty to tylko część tego z czego można korzystać na polu bitwy. Na minus wypadają animacje egzekucji i powalenia przeciwników, których są może ze dwie, co niestety odczuwa się w trakcie rozgrywki, a także niewielka brutalność samych potyczek. Kolejny minus to smoki, walka z nimi dalej sprawia frajdę, ale jest to brzydka kalka z DAI a wszystkie smoki zachowują się podobnie, nawet animacje kopnięcia są identyczne jak z poprzedniczki. Bardzo dobrze wypadły walki z wszelką maścią głównych bossów, szczególnie w wątku głównym, gdzie są one dobrze zaprojektowane, różnorodne i moim zdaniem, znowu, najlepsze z serii. Poziom trudności koszmar wcale koszmarny nie jest, w zasadzie w żadnym DA nie był, a największy wzrost trudności miałem w okolicach 10-25lvl, gdzie trzeba było uważać najbardziej aby nie zginąć od jednego strzału, szczególnie, że można walczyć z przeciwnikami kilkanaście poziomów wyższymi. Po odblokowaniu Taash, pojawia się również arena do walki, co prawda w strasznie podstawowej wersji, ale można na niej testować buildy postaci.
- Rozwój postaci 8/10
Możemy osiągnąć maksymalnie 50 poziom, przy każdym awansie zdobywając punkt umiejętności, które wydajemy w drzewku postaci na to co chcemy. Dodatkowe punkty oraz bonusy do zdrowia, możemy również zdobyć eksplorując mapy. Możliwości stworzenia postaci jest cała masa, nawet w obrębie walki mieczami jest wiele wariantów i wyborów jak dobrze zbudować sobie build. Przez całą grę zmieniałem kilka razy styl gry, głównie przechodząc ją w walce wręcz z buildem pod krytyki i silne ataki, później po zdobyciu pewnego unikatowego miecza przyszedł czas na ataki necrosis, natomiast kończyłem grę jako łucznik, z bardzo satysfakcjonującym zestawem pod headshoty. System dość dużego drzewka z talentami jest ściśle powiązany z przedmiotami, które zdobywamy, bo o ile talenty i specjalizacje wyznaczają nieco kierunek rozwoju postaci, to właśnie przedmioty go dopełniają i rozszerzają to co chcemy osiągnąć. Takie przeplatanie można dodatkowo połączyć z umiejętnościami i przedmiotami towarzyszy, bo one też dają bonusy bohaterowi. Trzeba dodać, że okno statystyk Rooka, jest okropne, zawiera mało informacji i zmiany musiałem testować po prostu walcząc z wrogami. Kolejnym minusem są umiejętności, szczególnie te do walki wręcz są mało porywające i nieciekawe, a ich ograniczenie do 3 sztuk, jest dla mnie niezrozumiałe. Rozwój postaci jest znacznie bardziej rozbudowany niż W3 czy serii ME, więc nie rozumiem też wzburzenia na ten temat, szczególnie, że seria DA pod tym względem nigdy D&D czy Pathfinderem nie była.
- Itemizacja 7/10
Próbowałem się przekonać do tego systemu ale mogę tylko powiedzieć, że ujdzie. System zbierania duplikatów jest lekko mówiąc dziwny, czasem kuriozalny, szczególnie jeżeli w ostatniej misji w grze, dalej ulepszamy przedmioty skaczące ze skrzynek. Jeżeli chcemy zebrać konkretne przedmioty pod określony build postaci, trzeba szukać i kupować u sklepikarzy rozrzuconych po mapach, dzięki czemu szybciej przeskoczymy na koleje, mocniejsze tiery uzbrojenia. Samych przedmiotów jest całkiem sporo, pozwalają na różnorodne buildy, można je ulepszać aż do +10 do zajedwabistości oraz enchantować. Jeżeli chodzi o wygląd itemków to tutaj loteria, jest sporo wyglądających tragicznie i kilka całkiem przyzwoicie zrobionych, na szczęście na ratunek idzie system zmiany skinów przedmiotów, nawet tych unikatowych, dzięki czemu można mieć dobrze wyglądającą postać. Dochodzą jeszcze przedmioty dla towarzyszy, jest ich mniej, chyba każdy z nich ma po 4 różne itemy na dostępny slot. Natomiast panowie Rusnar i Frozi, którzy tak zjechali ten system w najnowszym filmie, to chyba zapomnieli jak wygląda wychwalana przez nich itemizacja z DAO, gdzie różnica pomiędzy najlepszym a najgorszym mieczem to 7 a 12,6 punktów obrażeń. Nie mówiąc już o braku znajomości tierów (i przy okazji korespondujących im kolorów) przedmiotów, która pojawia się w grach od ponad 20 lat. W ogóle w tym filmie jest wiele bzdur i narzekań dla samego narzekania.
- Kompania 8/10
Towarzysze są kalką tego co było w serii ME, mają umiejętności, pewną synergię między nimi a tez bohaterem (detonacje są od DAO), zadają obrażenia, ściągają na siebie uwagę przeciwników (nawet ci bez taunta), mogą leczyć i wskrzesić bohatera jak zginie, sami nie mogąc przy tym zginąć. Mają jeszcze drzewka rozwoju, z pięcioma umiejętnościami na krzyż i pasywami jako odnogi. Pod względem itemizacji/umiejętności/sterowania towarzyszy jest to najbardziej okrojony DA z serii. Przy czym nie uważam tego za wielki błąd, bo od części drugiej, seria jest action RPG, która chciała udawać Origins, dając aktywną pauzę z możliwością kontroli towarzyszy, a ta tylko denerwowała swoją konstrukcją i ograniczeniami, szczególnie w DAI.
Banter pomiędzy kompanami jest podzielony na 2 części. Ten zwykły, pomiędzy dwójką aktywnych towarzyszy, kiedy przechadzamy się po mapach oraz ten w hubie, gdzie rozmawiają oni miedzy sobą (czasem z nami) kiedy podejdziemy w ich pobliże. Same dialogi pomiędzy nimi są dobre, nie odstaje to od starszych gier Bioware.
Zarówno w serii DA i ME, gracz robi za terapeutę/przyjaciela swoich towarzyszy i tutaj nic się nie zmienia, taki klimat tych gier. Rozwiązujemy ich problemy i pchamy na daną ścieżkę i w zależności od naszych wyborów, patrzymy na konsekwencje. DAV poszło tutaj o krok dalej moim zdaniem, bo decyzje podjęte nawet na początkowych etapach zadań dla towarzyszy, mają jakiś wpływ na ich zakończenia, co więcej, nawet wątek główny ma na nie wpływ. Kompania nie czeka również na gracza, i gdy pominiemy ich zadania, robiąc wątek główny, te zadania po prostu znikną i np. Taash dojdzie do tego że jest niebinarna, przy pomocy Bellary i Neve, a nie rozmawiając z graczem. Podobna sprawa ma się z romansami, w zależności z kim zdecydujemy się romansować, część z pozostałych postaci może rozpocząć związki między sobą, a nawet osobami spoza drużyny. Ogólnie jest dobrze, ale w ostatecznym rozrachunku towarzysze z DAI czy ME2 byli według mnie ciekawsi, chociaż już same zadania z nimi w DAV, stoją wyraźnie wyżej.
Varric 10/10 – Moim zdaniem najlepszy towarzysz z serii, ogólnie najlepiej napisany i zagrany, tutaj trochę w roli doradcy i narratora.

Taash 7,5 – Wydaje mi się, że to pierwszy przypadek poruszenia niebinarności postaci w grze, przynajmniej dla mnie, i wyszło naprawdę przyzwoicie. Cała historia jest spójna, nieco tylko za szybka w moim odczuciu, szczególnie w pierwszych misjach, akcentowanie niezgodności zachowania czy ubioru Taash z płcią, powinno trwać nieco dłużej. Dałbym jeszcze wyższą ocenę, ale użycie neologizmów w oznaczaniu płci w świecie fantasy z rycerzami, brzmi po prostu dziwnie, tak jakby do Bogurodzicy dorzucić Cypisa. Moim zdaniem, można było świetnie zaprezentować taką postać i zagadnienie bez użycia pewnych słów. Poza tym Taash jest lekko wkurzające przez swoje agresywne i gburowate zachowanie, ale to kwestia chyba gustu, bo ja takich postaci nigdy nie lubiłem.
Darvin 6,5/10 – Niezbyt porywający towarzysz. Mam w ogóle wrażenie, że kiedy przestaliśmy grać Szarym Strażnikiem to wszystkie ich wątki są jakieś średnie, żeby nie powiedzieć słabe. Nauka „ojcostwa” i problemy tym związane jako nurt przewodni postaci. Na duży plus wychodzi całkiem pokaźna dawka lore związana ze strażnikami i plagą, podczas wykonywania jego zadań.
Harding 7/10 – Liczyłem na więcej, naprawdę. Jest to tylko poprawny towarzysz z średnim ale bogatym w lore krasnoludów wątkiem, ale nic więcej. Tęskniłem za ścieżkami :)
Lucanis 7,5/10 – Również tylko poprawny towarzysz, z całkiem dobrym aktorem głosowym. Jego wątków i zadań o niego zahaczających, jest całkiem sporo przez całą grę. Niestety, jego motyw przewodni ze „współlokatorem”, uważam za niewykorzystany potencjał.
Bellara 9/10 – Na początku odrzucała, ale postać jest napisana niesamowicie spójnie i tak świetnie zagrana, że jest bardzo prawdziwa w tym co sobą reprezentuje. Motyw przewodni straty bliskich i poszukiwania utraconej wiedzy i tożsamości. Pozytywne zaskoczenie, chociaż może irytować.
Emmrich 8,5 – Sympatyczny pan nekrofil, yyyy, nekromanta. Niepoprawny optymista wychowany na cmentarzu w pakiecie z lokajem. Bardzo ciekawie zaprezentowana postać, niepasująca zupełnie do miejsca z którego się wywodzi. Wątek przemijania i strachu przed śmiercią, swoją lub innych, z całkiem emocjonującym i interesującym zakończeniem. Dobrze zagrana postać ale czegoś mi tu brakło, nawet jeżeli chodzi o pewien comic relief jakim jest Manfred.
Neve 9,5/10 – Z nowych towarzyszy jest według mnie najlepsza. Aktorka głosowa dała z siebie wszystko aby tę cyniczkę ożywić. Jest bardzo dobrze napisana, spójna, ma charakterek i niezapomniany uśmieszek. Zadania z nią są dobre, chociaż sam finał jest tylko ok. Wątek romansowy jest świetny, wydaje mi się, że to najlepiej przestawiony romans w serii, chociaż z DAV widziałem tylko ten z nią.
Solas 10/10 –

Rook 4/10 – Chyba najmniej przekonywujący „bohater” serii, nawet biorąc pod uwagę niemą postać z DAO. To może wina moich wyborów z dialogów ale postać przeprosiła chyba każdego npc w grze, przynajmniej dwa razy. Aktor głosowy (1) według mnie jest w porządku, ale sama postać mogłaby być ciekawsza, co wynika raczej ze słabych dialogów Rooka i ogólnego ugrzecznienia.
Postacie powracające:

- Zadania 7,5/10
Zadania podzielone jak w standardowej grze RPG, konstrukcją przypominają dokładnie to co było w serii ME i DA. Wątek główny jest całkiem długi, gdzie początek gry jest mocno średniawy, natomiast ostatnie 2-3h to naprawdę wyśmienita kulminacja przygody, gdzie otrzymujemy połączenie finałów z

Zadania towarzyszy to bardzo długie chainquesty, czasem polegające tylko na wyskoczeniu na czekoladę i rozmowę, czasem jako pretekst do walki albo przedstawienie i rozszerzenie lore tego świata. Nie uświadczymy tu fetch questów z DAI czy nawet DAO, może poza zadaniami z nawiedzającymi inne lokacje duchami, których trzeba się pozbyć. Zadania poboczne trzymają się problemów danego miejsca, czyli Strażnicy badają plagę w Lavendel, Kruki walczą z okupacją w Treviso, występują w nich dobrze zagrane i unikalne postacie, jest przyzwoicie ale widziałem znacznie lepsze.
- Dialogi 6/10
Tutaj dochodzimy do chyba największej wady gry, czyli czasem mocno spłyconych i ugrzecznionych dialogów oraz niewielkiej ilości znaczących decyzji, które gracz może podjąć. Nigdy nie byłem fanem koła dialogowego i tutaj nie jest inaczej, nie trawię tego rozwiązania, bo często postać mówi, zupełnie inaczej niż bym sobie tego życzył, ale to akurat problem gier takie koło posiadających. Dialogi są dobrze napisane, a słabo wypadają te z samego początku gry, gdzie dostajemy mnóstwo powtórzeń i ekspozycji dotyczących świata i wydarzeń na ekranie. Później są jakieś potknięcia ale dalej jest to poziom serii DA, która nigdy szczególnie wspaniała pod tym względem nie była. To nie są dialogi Redów, Lariana z BG3 czy w Pillars of Eternity, ale dalej jest o kilka klas wyżej, niż to co wyprodukowała kiedykolwiek Bethesda. Najgorzej wypadają nasze własne kwestie, często nie pasujące do scen ani do koła dialogowego, bardzo ugrzecznione wypowiedzi, które psują odbiór samych dialogów. To dla mnie największy zawód i wada gry, bo starano się chyba połączyć wolność w dialogach z ME oraz pewne ukierunkowane wypowiedzi jak w CP2077, a osiągnięto okrojoną, dziwną bieda wersję DA2. Na szczęście, nie jest tak źle pod tym względem jak choćby w Fallout 4 czy Starfieldzie. Pod względem dostępnych wyborów fabularno-dialogowych, to one podczas rozgrywki się pojawiają, ale liczbowo jak i wagowo odstają od pozostałych odsłon serii, nie poruszając ciekawych czy moralnie dwuznacznych problemów i wydarzeń.
- Woke 1/10
Zostałem zaproszony na magiczną wyprawę i namawiany do seksu homoseksualnego już w pierwszym akcie gry, a to dopiero początek, bo w trzecim zaproponowano mi seks pomiędzy bratem i siostrą, ohydne. Tyle że to BG3. DAV jest ugrzecznione do tego stopnia, że nie ma tutaj epatowania ani nagością, seksem czy nawet przekleństwami, nikt nie przystawia się do nas, chyba że tego chcemy. W grze nie pojawia się nawet goły cycek. Więc o co ten ból tyłka? Czy naprawdę kogoś tak może boleć fakt, że w produkcji najbardziej lewicowego twórcy gier od lat, pojawia się postać mająca problemy z akceptacją swojego ciała i osobowości, dojrzewając w końcu do zrozumienia swojej odmienności? Jak napisałem już wcześniej, wątek Taash jest bardzo dobry, troszkę za szybki i gdyby to był ME, to neologizmy z zaimkami i wyrażeniem „non-binary” nie budziłyby u mnie żadnego sprzeciwu, tutaj to nie pasuje. Naprawdę nie potrafię zrozumieć fascynacji i frustracji „graczy” tym zagadnieniem, szczególnie że to najmniejszy „problem” jaki DAV ma. W trakcie gry spotkałem jedną osobę trans, lekarza, który dawał nam zadanie oraz jeden z NPC tła podczas rozmowy z drugim, wspominał że jest non-binary albo że kogoś takiego zna, to tyle, całe mityczne woke.
- Czy DAV to dalej RPG? 8,5/10
Tak, jest w takim samym stopniu grą RPG jak taki KCD czy Skyrim. Mamy rozwój postaci, zbieramy ekwipunek, możliwość (chociaż nieidealnego) wpływu na dialogi i co najważniejsze, na przebieg fabuły i postaci nam towarzyszących. Pod względem samych wyborów przypomina mi najbardziej to co otrzymaliśmy w CP2077, niż poprzednie części serii DA, czyli przedstawia osobistą, splecioną z losami towarzyszy, pół-liniową historię z wariacjami w finale. Nie dostajemy tutaj możliwości wyboru papieżycy, ocalenia opętanego dziecka czy poparcia jakiejś frakcji w trakcie rozgrywki. Mamy za to satysfakcjonujący epilog, który bierze pod uwagę nasze decyzje nawet z aktu pierwszego i „nagradza” zarówno bohatera jak i jego towarzyszy ich skutkami. Dostajemy zakończenie gry, które jest po prostu dobre, nie zachwycające ale dobre. Co więcej, gra ma historię całkowicie zamkniętą, wątki pootwierane w DAV czy nawet w poprzednich częściach, zostają w zasadzie w DAV zakończone. W moim odczuciu nie ma tutaj również rzeczy wyciętych czy jakkolwiek niedokończonych i przygotowanych pod przyszłe DLC. Teraz tylko czekać na kolejną część serii, bo ten świat, aż prosi się o więcej gier. Może Larian?
Grę oceniam tym czym jest, co dostałem w dniu premiery i co ona sobą przedstawia, czy przyjemnie się przy niej siedzi i czy wciąga, nie tym czym mogłaby być albo co zrobiła jej wypuszczona 15 lat temu poprzedniczka. Czy DAV jest grą moich marzeń? Nie. Czy jest to najlepszy RPG albo najlepsza gra akcji? Nie. DAV to po prostu dobra gra, action RPG z którego można czerpać przyjemność, szczególnie jako fan stworzonego przez Bioware świata. Niestety, wydaje mi się, że gra jeszcze przed premierą przegrała z własnym działem marketingu i przede wszystkim z plagą hejtu, czarnej mazi kłamstw, pomówień i wyolbrzymień, wylewającej się z ust youtuberów i ich akolitów nazywających siebie graczami. Znamienne, że Giereczkowo ma swoją własną „Blight”. Wystawiam 8,5, bo po prostu bawiłem się bardzo dobrze.