Gra Okami HD | PC

Moja ulubiona gra z ps2 na PC w hd. Będzie grane ;d

Czemu gra nie obsługuje pada od x360 na PC?

Shintoistyczna bogini Amaterasu, mimo że sprawnie tworzyła obrazy w stylu Suiboku-ga, to tylko mogła pozazdrościć księżniczce Kaguyi zdolności gry na koto, jak i ekranizacji "Opowieści o zbieraczu bambusu" przez studio Ghibli.
...
Że co?

Gra Okami idzie drogą środka w nietypowy sposób, bo nie stara się omijać skrajności. Za to jedną skrajność kontruje jej przeciwieństwem.
Początek gry przebiega pod znakiem minimalizmu. Jest minimalistycznie pod względem pozbawionej detali cel-shadingowej grafiki z pojedynczymi liniami gdzieś na horyzoncie symbolizującymi góry. Grafika momentami nawiązuje do monochromatycznego, tradycyjnego, japońskiego stylu malarskiego Suiboku-ga. Jest minimalistycznie pod względem ścieżki dźwiękowej - w tle słychać nienachalną muzykę wykorzystującą tradycyjne japońskie instrumenty, w tym koto - rodzaj cytry. Jest kameralnie pod względem terenu, na którym toczy się gra. Jest skromnie pod względem sterowania postacią, tak podczas podróżowania, jak i podczas walki (daleko Okami do rozbuchanego sterowania z jednej z kolejnych gier Hideki Kamiyi - Bayonettcie). Jest też minimalistycznie pod względem fabuły - mamy tylko uratować małą wioskę przed potworem.
W momencie, gdy potwór zostaje pokonany a gracz zaczyna zastanawiać się w co zacznie grać po tej krótkiej, ale sympatycznej grze, jedna z postaci mówi: "Nie możemy pozwolić, żeby ta wspaniała przygoda tak po prostu się skończyła". Zaczyna się więc kolejna przygoda. A później kolejna. I kolejna. I kolejna.
Pod koniec rozgrywki gracz przytłoczony jest rozmachem gry pod każdym względem. Projekty postaci, szczególnie przeciwników (jest kilkadziesiąt typów przeciwników), potrafią zadziwić. Wygląd niektórych lokacji, w tym dużych, dopracowanych budynków, przykuwa spojrzenie na dłużej. Akcja gry dzieje się nie tylko w całym Nipponie, ale jeszcze poza tą główną krainą gry. Ścieżka dźwiękowa okazuje się mieć ponad 200 utworów. Oprócz normalnego trybu gry, gracz w dowolnej chwili może przejść w tryb niebiańskiego pędzla. Można zebrać kilkanaście rodzajów broni, które dodatkowo można rozwinąć. Można poznać wiele technik walki. Można rozwijać postać. Eksploracja napędzana jest nie tylko fabułą, ale i sprytnie poukrywanymi, często trudno dostępnymi skarbami. Skarbów jest kilkadziesiąt rodzajów. Poza tym można karmić zwierzęta. Rozwiązywać zagadki terenowe. Spotkać księżniczkę Kaguye odnalezioną jako niemowlę w łodydze bambusu (a później obejrzeć ekranizację studia Ghibli tej legendy :) ). Pokonywać bossów. Łowić ryby. Kopać tunele. <Przeciążenie> <Przeciążenie> Uff! No i wreszcie poskładać to wszystko w całość dzięki zakończeniu.

Na szczęście ilość idzie tu w parze z jakością. I warto dotrzeć do napisów końcowych, bo zakończenie - jako przeciwwaga do głównych, shintoistycznych, mityczno-legendarnych motywów w grze - jest kosmiczne.

Co do słabszych punktów Okami, to wydaje mi się, że twórcy z Clover Studio próbowali zrobić grę dla wszystkich - tak młodych, jak i dojrzalszych graczy. Przez to gra bywa miejscami irytująca - pewne ułatwienia, które pomagają przejść grę jednym graczom są stratą czasu dla innych np. powtarzanie tych samych treści przez NPC, tak by gracz na pewno wiedział co ma zrobić. Również walka przez to straciła i nie jest wymagająca. A zadanie z wykradnięciem ubrania Nami pominę milczeniem.

Okami mimo skromnych początków okazało się wielką przygodą. Przeszło od skrajności w skrajność, zachowując w ten sposób równowagę.

Bardzo ciekawa gra - szkoda jedynie, że nie posiada voice-actingu, a w jego miejsce pojawiły się niezmiernie irytujące dźwięki mocno psujące odbiór całości.