Gra Phoenix Point | PC

Niestety, bardzo chciałbym móc polecić z całego serca grę ale po prostu nie mogę. Zupełnie nie przeszkadza mi czasowa wyłączność EGS. Ten aspekt całkowicie mnie nie obchodzi i w żadnym stopniu nie wpływa na ocenę (a sam Launcher cenię właśnie za prostotę). Gra jest po prostu... bardzo "nie taka jak się spodziewałem". Bardzo.

Gra w obecnej formie jest pełna bardzo drobnych błędów i niedociągnięć. Niby nic drastycznego nie ma, ale na każdym kroku dostajemy w twarz jakąś niedoróbką. Przegrane wiele godzin, ale do tej pory nie mam pojęcia w jaki sposób zaimplementowany został Fog of War i Line of Sight w leżach i gniazdach. A powiem Wam, że działa koszmarnie i można stać na granicy absolutnej ciemności, żeby robiąc krok dowiedzieć się, że jesteśmy praktycznie otoczeni. Problemy z celowaniem są notoryczne i nasza postać za nic w świecie nie potrafi wychylić się zza latarni i uporczywie będzie mierzyła w 10 cm średnicy słupek stojący tuż przed nią. Mam cały czas wrażenie, że to kolejny Backer Build, a nie finalny produkt. To się nadaje do wczesnego Early Access.

Na chwilę obecną deweloperzy próbują naprawiać balans, co eksponuje następny problem: walka, w obecnej formie gry jest bardziej grą logiczną niż taktyczną. Rozwój postaci i ich skille prowadzą do porzucenia grupowej taktyki, flankowania, eliminowania wrogów na przestrzeni następnych tur na rzecz Metagry i festiwalu skillów. Walka sprowadza się do uruchomienia w odpowiedniej kolejności różnych umiejętności naszych dzielnych wojów, które pozwalą jednej postaci biegać po całej mapie zabijając wielu wrogów na raz (wszystko w czasie trwania jednej tury). Nie jest to żaden exploit (choć niektóre akcje na pewno zostaną osłabione). Cały balans gry jest zbudowany w oparciu o takie kombinacje i ta część gry się nie zmieni. To po prostu nie jest i nie będzie gra taktyczna. Umiejętności możesz używać póki masz na to manę (podstępnie nazwaną Willpower) i nie posiadają cooldownu. Więc możesz rzucić kilka razy teleport (nie wiem czemu nazwali to Dash) żeby wejść wrogom na plecy, inni magowie w drużynie rzucą Inspire które przywróci Ci manę, uruchomisz Rapid Clearance i z bliska zaczniesz zabijać wrogów, a każde zabicie przywraca Ci punkty akcji. Zresztą, każde zabicie przywraca manę wszystkim magom w drużynie (a każdy jest magiem), więc możesz dalej się teleportować i dalej zabijać i dalej być inspirowanym, żeby na koniec odteleportować się w bezpieczne miejsce. I tak za każdym razem. Może się to komuś nawet spodobać, ale jeśli ktoś tak jak ja oczekiwał taktycznej gry turowej to się mocno rozczaruje. Roz-czaruje, łapiecie?

Badania i rozwój ekwipunku jest strasznie niesatysfakcjonujący. Nie istnieje coś takiego jak skok technologiczny na następny, bądź chociażby inny poziom. Różnice pomiędzy poszczególnymi narzędziami zagłady są marginalne. Co tylko bardziej promuje metagrę, bo aktywowane umiejętności żołnierzy mają nieporównywalnie większe znaczenie niż broń którą trzymają i o wiele bardziej odczuwalna jest śmierć doświadczonego żołnierza. Nie da się go zastąpić dobrze wyposażonym rekrutem i o wiele ostrożniejszą grą taktyczną. Po prostu jeśli nie jesteś w stanie strzelić 328 razy w ciągu jednej tury (a rekrut strzeli tylko maksymalnie dwa razy jeśli stoi w miejscu), to nie ważne co masz w ręce. Liczy się sumaryczny damage jaki jesteś w stanie wpompować w gąbkę (a o gąbkach będzie zaraz). Co prowadzi do kolejnego problemu...

... bo Phoenix Point, jako organizacja wewnątrz gry, to garstka ludzi. Kropka. Osady mają tysiące mieszkańców, ale zapomnij o jakiejkolwiek swobodnej rekrutacji. Ta jest reglamentowana jak mięso w latach 80tych. Stracisz cały oddział w nierównej walce (jak np. od granatów znikąd w pierwszej turze walki)? Lepiej wczytaj stan gry lub zacznij grę od nowa, bo odbudowanie straty jest możliwe tylko i wyłącznie w środkowym etapie kampanii (kiedy jeszcze posiadasz na to zasoby i frakcje u których rekrutujesz nie są wyniszczone domową wojną). Potem będzie to strasznie trudne i bezcelowe. Oddział rekrutów nie będzie w stanie pokonać nawet jednego zwykłego wroga poświęcając na to wszystkie swoje celne ataki. Ba, prawdopodobnie nie przeżyje nawet własnej tury, bo wrogowie bardzo szybko wykształcają Return Fire i odpowiadają ogniem przy każdym zauważonym ataku. Każdym. Nie raz na turę, jak w trybie warty. Każdy oddany strzał do wroga uruchamia Return Fire u każdego wroga który Cię widzi. Więc taki oddział rekrutów najprawdopodobniej skończy martwy przy próbie zabicia jednego wroga jeszcze zanim dojdzie do jego tury. Ponieważ...

...gra posiada coś, co wydaje się w teorii bardzo fajnym rozwiązaniem, progresywny poziom trudności dopasowany do naszego postępu. Niestety, w praktyce oznacza to tyle, że im lepiej nam idzie, tym gorzej nam idzie. Ponieważ logika. Misje, biorąc pod uwagę całą metagrę zbudowaną dookoła skilli są przez pewną część gry bardzo łatwe... ale jeśli nie poświęcisz, celowo, jakichś żołnierzy na straty to poziom trudności winduje w kosmos i gra zaczyna kopać Cię po jądrach: wrogowie zamieniają się w bardzo twarde (40 Armor) gąbki (320 HP) które odpowiadają ogniem przy każdym strzale, a na mapach zaczyna roić się od specjalnych wrogów. Wracamy w tym momencie do Save-Scummingu i odpowiedniego stosowania metagry: albo Ty wykończysz połowę w ciągu pierwszej tury lub dwóch, albo masz przekichane. Tak po prostu. Więc wydajesz bez sensu zasoby tylko po to, żeby rekrutować żołnierzy których poślesz na bezsensowną śmierć tylko po to, żeby gra nie myślała, że idzie Ci za dobrze. Gdzie w tym sens? Nie mam pojęcia.

I niech Wam się nie wydaje, że na poziomie Rekrut będzie inaczej: po paru wygranych bez strat misjach traficie do piekła gąbek i wrogów z którymi nie macie szans wygrać na poziomie taktycznym (pierwsze misje są całkiem przyjemne, kiedy grasz wieśniakami z karabinami) i zaczniecie pracować nad czarami. Mapy są zbyt małe, żeby pozwalały na jakieś rozpracowanie wrogów flanką czy zasadzką. Więc metagame, here we go again. Teleport, teleport, magiczny pocisk, wysysanie magii, teleport, słowo mocy: zdejmij ten pancerz, 4 kule ognia, zabiłeś wielkiego smoka, teleport za karczmę. Tura odpoczynku, żeby nowe gobliny wyszły z nor i byś mógł powtórzyć wyczyn. I tak do samego końca.

Jestem niesamowicie grą zawiedziony. Jedyne na co liczę to, że za lat parę, doczekamy się modów które na bazie tego potwora zrobią coś grywalnego. Daję czwórkę, bo pierwsza godzina lub dwie dają nawet frajdę i już pojawiają się mody (choć na razie w formie DLL patchy zdekompilowanego źródła z silnika Unity) więc jakiś potencjał niby jest. Ale jeśli ktoś spodziewał się duchowego spadkobiercy UFO od Juliana Gallopa to niech lepiej pogra w OpenXCom, albo The Long War 1. Ta gra nie jest, w obecnej formie, warta kompletnie nic. Szkoda nerwów.

Gra nie posiada trybu Ironman, ale nawet nie próbujcie tego podejścia tutaj w obecnej formie (jeden save, bez reloadu). To po prostu nie ma sensu. Nie ważne czy robicie Impossible/Ironman w Enemy Within czy Long War z zamkniętymi oczami. Może się okazać, że rozpoczniecie misję martwi, bo trafi was bombardowanie kilku chironów gdzieś spoza zasięgu widzenia. Bo tak. Albo w gnieździe zostaniecie zasypani granatami. Przez ścianę. Bo co z tego, że gniazdo to ciasna jaskinia, skoro nie ma sufitu i wróg, jeśli wie gdzie jesteś, może rzucić ponad ścianą granat? A granaty rzuca cały czas, bo zamiast ręki ma granatnik. A wrogów za ścianą jest 4? Nawet jak przeżyjesz taką salwę, to zostaniesz z krwawiącymi kadłubkami bez broni (bo broń niewątpliwie ulegnie zniszczeniu). Istna karuzela frustracji.

Czyli zwykły reskin mutacji, równie dobrze mogli to nazwać DLC Mechaniczne Mutacje i Jedzenie.
Jednak się myliłem, tę grę nawet DLCki nie uratują, a szkoda bo naprawdę na nią czekałem.

Powie mi ktoś dlaczego oceny na GOLu tak mocno różnią się od ocen na Metacritic albo recencji na Steam?

Gra dobra, żadnych bugów ale endgame "trudny na siłę", wręcz frustrujący.
Mimo wszystko polecam.