Forum: Książka o Powstaniu Warszawskim

*Davies jest o tyle ciekawszy od większości dostępnych opracowań, że prezentuje zupełnie nową perspektywę - nie dość, że z punktu widzenia obcokrajowca (polonofila, ale jednak "nie jest nasz"), to jeszcze nie znajdzie sie tam typowej martyrologii czy pełnych detali opisów walk na ulicach, pięknych sanitariuszek i chłopców śpiewających o pałacyku Michla. To kawał porządnej, historycznej roboty, opowiadającej właśnie o tym, czego szukasz - o szerokiej perspektywie, o polityce, o gierkach między Stalinem i Churchillem. Powstanie jest tłem dla o wiele donioślejszych wydarzeń, jednoczesnie będąc często w ich centrum. To nie jest ksiazka o Powstańcach. To jest ksiazka o tym, jak Wschód i Zachód zrobili sobie z Polski piaskownicę między rokiem 39 a 89.
Oczywiście fakt, ze jest to książka typowo historyczna, a nie barwny opis samego Powstania, sprawia, ze nie każdy łyknie sobie tę cegłę bez popitki, cytaty z niej nie są wdzięcznym materiałem na patriotyczne koszulki (aczkolwiek wiele haseł z książki Daviesa do dziś siedzi mi w głowie). Jeśli ktoś chce mieć jakąkolwiek merytoryczną wiedzę o PW, jest to po prostu pozycja obowiązkowa. Nie ma tam wszystkiego, ale jest czysty kontekst wydarzeń, pozbawiony patriotycznej śpiewki, mówiący o tym, co, jak i dlaczego bez powoływania się na demonicznego komunistę czy faszystę zjadajacego polskie dzieci, bez zbędnej propagandowej pierdoletki i oskarżania czy rozliczania kogokolwiek. Po prostu - dlaczego powstanie wybuchło, co wtedy robili Polacy (w kraju i w UK), co robił Londyn, co robił Berlin, co robiła Moskwa, co stało się potem. Tylko tyle i aż tyle.

*Bartoszewski to już bardziej klasyczna literatura rozliczeniowo-wspominkowa. Z polskiej perspektywy nie napisano chyba nieczego lepszego i czyta się to łatwiej, niż Daviesa, ze względu na bardzo osobiste (z wiadomych względów) podejście autora do tematu. Dalej nie są to piękne obrazki i bon mociki nadajace się na tatuaże, tylko jasny i prosty obraz Powstania. Warto.

Z innych rzeczy możesz poszukać różnorakich pamiętników z Powstania (Albo "Zapiski" Trońskiego, albo na przykład "Kronikę" Kunerta), które też są bardziej przyziemnym opisem przeżyć i nie dają aż tak szerokiego obrazu wydarzeń, ale uzupełniają "big picture" Daviesa relacjami z poszczególnych ulic i kamienic.

EDYTA: Na półce ostatnio wylądował też u mnie Galop44 i jak skończę parę innych tytułów, to się w końcu za to zabiorę. Nie spodziewam się raczej wspaniałości, tylko kretyńskiej propagandówki "dla młodzieży", ale być może zostanę zaskoczony porzadnym opisem Powstania, a nie jakimiś bzdetami w stylu "Jak to na wojence ładnie".