Czy da się w to jeszcze grać - Alone in the Dark
Przez lata to była dla mnie najlepsza gra wszechczasów... Gra była perfekcyjna w momencie premiery i chyba pierwsza, gdzie intro miało taką samą jakość jak reszta gry
btw
na strychu - odpowiednie zastawienie okna i włazu meblami sprawia, że nie musimy walczyć ;)
Ja tam nie będę ściemniać: grałem w to za dzieciaka i wtedy to było COŚ! Tego nie da się w żaden sposób zakwestionować.
Jednak minęło ok. 20 lat, a ponieważ od czasu do czasu lubię powspominać, jak to drzewiej bywało (nie tylko w grach), w zeszłym roku postanowiłem sobie "odświeżyć" tę grę na kanale zagrajmera zwanego czlowiekzwyzyn. Obejrzałem, nie powiem (tym bardziej, że bardzo krótkie - niecałe 3 h, a podobno to współczesne gry nie grzeszą długością... ;P), ale sam już nigdy w życiu bym się nie odważył w to zagrać i szczerze wątpię, abym jeszcze kiedykolwiek chociaż obejrzał z tego jakiegoś let's playa.
Są gry, które powinny pozostać jedynie w pamięci. Po co sobie psuć (miłe) wspomnienia?...
PS
Żadnych "sugestii co do pomysłu stojącego za tym tekstem i jego formuły" nie mam poza tym: (...) bardziej opisem moich pierwsze wrażeń i przeżyć po zetknięciu z grą (...).
spoiler start
Inną znaną (o Gunship 2000 z tego właśnie względu nie wspomnę) grą, która świetnie pasuje do sformułowanego na początku stwierdzenia, że "stara gra odpalona po latach potrafi stracić wiele na swoim uroku, toteż produkcji, które po prostu mile wspominamy, jest na ogół o wiele więcej niż tych, w które nadal jesteśmy w stanie spokojnie grać, jak za starych lat", jest dla mnie (podkreślam - dla mnie!)... Baldur's Gate I. Próbowałem zagrać w niego ponownie, po jakichś 10-12 latach przerwy, w zeszłym roku i odpadłem jakoś w Beregoście... Próbowałem jeszcze raz na wiosnę br. i wymiękłem tuż po wyjściu z Candlekeep... Przy całej sympatii, którą miałem do tej gry na przełomie tysiącleci i szacunku za to, że swego czasu wyniosła komputerowe RPGi na nowy, wyższy poziom, to dziś po prostu już nie dam rady w nią grać i z dzisiejszej perspektywy uważam, że najzwyczajniej w świecie ta gra - jak to się mówi - ssie. Co jest trochę dziwne bo w maju br. "na raz" ponownie ukończyłem PT, a i jakoś w Fallouta 1 i 2 ok. 2 lat temu grało mi się całkiem przyjemnie. Zaś aktualnie ponownie jestem w trakcie szukania Imoen i Irenicusa, co więcej - chce mi się ich szukać! To tak, żeby trzymać się tylko ówczesnych drużynowych RPGów w rzucie izometrycznym bo takiego np. Gothica czy Deus Exa odpalam sobie w miarę regularnie, co 2-3 lata i za każdym razem świetnie się bawię.
Jak już napisałem po prostu są gry, które powinny pozostać jedynie w pamięci. Po co sobie psuć (miłe) wspomnienia?...
spoiler stop
sam grałem tylko w 4ke i bardzo mi się podobała a tę część dziś można by uznać za 'indyka' ;)
rozumiem, że nie dało rady zrobić własnych screenów z gry, tylko łatwiej było zamieścić "tradycyjne" ?
edit. trochę się źle wyraziłem, miałem na myśli, czemu zostały zamieszczone tyko te dwa dosyć częste screeny, gra ma więcej lokacji niż te pokazane
Wildwolf, screeny zrobiłem sam, nie rozmyślałem raczej nad nimi długo. Chciałem pokazać ujęcie pierwszego pomieszczenia i jeden zrzut z bronią, tak akurat wyszło. Nie chcę spoilować, bo w końcu w tej grze lokacje są w dużej mierze częścią doświadczenia, a tekst jest raczej kierowany do osób, które nigdy w Alone in the Dark nie grały.
