Garść przemyśleń na temat naszego sposobu myślenia o grach wideo
Cieszę się, że wciąż publikujesz ambitniejsze teksty. Artykuł dobry, w pełni zrozumiały i zachęcający do refleksji.
I to jest wg mnie główny atut w grach, że odbieramy je czynnie i stajemy się niejako jednym z ich elementów. Niekoniecznie tym najważniejszym wokół którego wszystko się kręci. Możemy też w pewnym stopniu wpływać na to co się dzieje w danym uniwersum. Tego nie da książka czy film.
I to jest właśnie wyższość gier nad filmami, czujemy się częścią stworzonego przez devsów świata, poziom immersji jest znacznie większy, ponadto w wielu grach dochodzą wybory moralne, więc tak jak napisałeś, czujemy się poniekąd odpowiedzialni za nasze poczynania w świecie gry. Co do książek to cenię je na równi z grami, a to z tego wzgledu, że choć obraz świata/postaci opisuje narrator, to od naszej wyobraźni zależy jak będzie to wyglądać, i wizja każdego człowieka będzie nieco inna. A filmy? Tu wszystko jest podane na tacy, i na nic nie mamy wpływu.
Bardzo fajny tekst i trafne spostrzeżenia. Nawet najlichsza gra sprawia, że to my jesteśmy główną postacią. dlaczego wolę grać aniżeli oglądać filmy? Bo nic tak, jak gra nie daje mi takie poczucia sprawstwa. Dlatego zawalam noce i łupię, ile wejdzie. Przemysł gier rozwinie się niedługo jeszcze bardziej. Podejrzewam, że furorę zrobią gry surwiwalowe i gry z otwartym światem. To może wynika z faktu, że świat gier wydaje nam się lepszy i tak naprawdę nie ponosimy w nim żadnych konsekwencji. No bo czym jest tak naprawdę wściekłość lub bezsilność, gdy gdzieś utykamy, wobec problemów w szkole, na uczelni czy w pracy?
Natomiast nie zgodzę się z powszechnym stwierdzeniem dydaktycznych opinii, że gra jest ucieczką przed prawdziwym życiem.
