Forum: Bo ja nienawidzę poezji. I Szymborskiej też nie lubię.

Bo ja nienawidzę poezji. I Szymborskiej też nie lubię.

Coraz częściej odnoszę wrażenie, że to wstydliwy temat i w niektórych kręgach nie powinno się otwarcie o tym mówić, bo można zostać posądzonym o ignorancję, ale jadę:

NIENAWIDZĘ POEZJI

Nic mnie tak nie nudzi, nic mnie tak nie męczy, nic nie jest tak śmiesznie głupie i naiwne. Wolałbym pod przymusem oglądać MTV i słuchać Miley Cyrus, niż czytać wywody np. Szymborskiej. Jeśli za takie rzeczy dają Nobla, to nie dziwię się, że i Wałęsa i Obama też go mają.

No zobaczcie tylko na to: http://poema.pl/publikacja/1280-czwarta-nad-ranem
To dość celne, wg samej autorki hype jest trochę przesadzony: http://poema.pl/publikacja/3122-niektorzy-lubia-poezje

Co myślicie? Jestem jakiś dziwny, skrzywiony, czy naprawdę to nie jest nic rewelacyjnego, rewolucyjnego, wspaniałego? Szczerze powiem, że Mazio wcale nie odstaje poziomem, tylko on i czasami Tuwim mnie bawią. Czyli może z moją poezją nie jest tak źle, tylko jedna osoba na milion umie ją robić i nawet noblistom nie wychodzi(ło)? :)

Dobranoc wszystkim, idę czytać Bukowskiego.

Musiałem się uzewnętrznić.

Nie jesteś sam, ja również nie cierpię poezji. Jak słucham tych bezpłciowych wierszy o niczym, to mam ochotę zwymiotować.

Masz u mnie plus za Bukowskiego. A czy lubię poezję? To zależy jaką - Szymborskiej nie lubię, ale Norwida uwielbiam, tak jak i Wata.

To nie czytaj, a nie trujesz dupe i zakladasz watki. Wolny kraj, nikt cie do niczego nie zmusza i mozesz robic co chcesz i na reszte miec wyjebane.

Czemu dzisiaj każdy jełop musi sobie wycierać mordę Bukowskim?

Jestem niemal pewien, że Ci się tylko wydaje. Lubisz poezję, tylko jeszcze nie czytałeś takiej, którą lubisz. Poza tym, to często kwestia wieku.

I jeszcze jedna sprawa - nie da się, a w każdym razie ja nie wiem jak to mogłoby być możliwe, polubić poezji na lekcjach języka polskiego. Taka zajęcia mają wręcz charakterystykę obrzydzającą. Czucie poezji to kwestia odpowiedniego nastroju, chwili refleksji, tomiku wierszy w ręku, pory roku, czy pogody danego dnia.

Ja nie lubie czego innego: "polonistów", ktorzy narzucaja w szkolach wlasna interpretacje danego utworu. Niestety wiekszosc z nich preferuje ten sposob. Chociaz w liceum mialem na tyle duzo szczescia, ze polonistka pozwalala na wieksza swobode. Stad tez wyszlo porownanie Halbana (litewski piesniarz z Konrada Wallenroda) do szatana kuszacego i ciagle namawiajacego Konrada/Waltera do zrealizowania swojego planu - to wlasnie litwin byl "pociagajacym sznurki". Calkiem fajny punkt widzenia, i w niektorych momentach mozna bylo sie z nim zgodzic :) A to wszystko tylko dlatego, ze polonistka nie uparla sie, ze "Slowacki wielkim poeta byl"

I jeszcze jedna sprawa - nie da się, a w każdym razie ja nie wiem jak to mogłoby być możliwe, polubić poezji na lekcjach języka polskiego. Taka zajęcia mają wręcz charakterystykę obrzydzającą. Czucie poezji to kwestia odpowiedniego nastroju, chwili refleksji, tomiku wierszy w ręku, pory roku, czy pogody danego dnia.
this

Nie jesteś dziwny, po prostu masz takie gusta i "wrażliwość". A Bukowski to poeta...

Czym innym są teksty piosenek (też poezja), które sobie nucisz pod nosem, czym innym są białe wiersze o zacięciu filozoficznym, pełne niejasnych metafor, czym innym są epickie poematy i epopeje, rozbudowane, wielowątkowe.
U mnie niektóre wiersze/piosenki poruszają jakąś strunę w duszy, inne nie wywołują żadnej głębszej reakcji. Poezja to ogromny świat i ciężko tę ogromną materię jednoznacznie scharakteryzować.

Tak na marginesie lubię sięgać po antykomunistyczny wiersz Jonasza Kofty "Szary poemat". Nigdy nie został doszlifowany, a wersja opublikowana po śmierci poety jest miejscami chropowata, ale czyta się to... Sam oceń.

Oto fragment:

"W pancerny waciak zbrojny golem
Nadciąga kartoflanym polem
Krwawy i pusty, bo bez Boga
W gumiak obuta jego noga
A w ręku jego ciężka laga
Którą mu dała władza naga
By odwet wziął i bił, jak umie
Tych wszystkich, których nie rozumie
Tych wszystkich, których nienawidzi
Bo to bezjaje, gnoje, Żydzi
Za swoją nędzę, za swój strach
Tych, których każą, wbije w piach
Dla niego Polska to jest mać
Co przykazuje krótko: lać

W uznaniu rzetelnego trudu
Dadzą mu etat gniewu ludu
Może mu zabrać ten, co dał
Wziąć mu deputat, czapkę, premię
Więc murem przy nim będzie stał
Nie po to go walono w ciemię
Będzie świadomość swoją miał
Będzie się bał
Będzie kamiennym kałem srał
Bo strach ma moc wiązania skał"

Coś w temacie :P

http://www.teachertube.com/viewVideo.php?video_id=251203

Normalna wersja:

http://www.youtube.com/watch?v=NykmXl24qcc

I z polskim tłumaczeniem:

http://www.youtube.com/watch?v=t8lpAR8SN5M

Ja jako fan literatury poezji nie lubię(nie wiem czy to częste połączenie).
Ale to jest fantastyczne:
https://www.youtube.com/watch?v=CCH3dZ3sYA8

Ja nie lubię lukrecji.
Ale mimo wszystko, coś sprawiło, że nie zakładam wątku na forum. Bo wychodzę z prostego założenia: kogo miałoby obchodzić to, czego ja nie lubię?

Poczytajcie Emily Dickinson. Byla zanknieta w 4 scianach cale swoje zycie, fajne wiersze pisala.

Albo Edgar Alan Poe tez jest dobry :)) Polecam, szczegolnie Kruka

Bo tak się przyjęło, że to jest piękne i trzeba się tego uczyć na polskim w szkole. A spróbuj powiedzieć, ze Ci się nie podoba, albo nie ma sensu to z miejsca dwója :D

Tylko Gombrowicza też trzeba umieć czytać, ze zrozumieniem. Nie był przeciwnikiem poezji. Był przeciwnikiem formy nauczania literatury w szkołach.

Ludzie nie lubią poezji z tego samego powodu, co np. fizyki.
Nie rozumieją jak to powiązać z rzeczywistością.
Winni temu są nauczyciele, którzy zamiast to pokazać chcą na siłę wmusić.

A spróbuj powiedzieć, ze Ci się nie podoba, albo nie ma sensu to z miejsca dwója
Ja nie cierpię poezji, ale tak jak nie cierpię koperkowej - po prostu uważam, że mam w życiu piękniejsze rzeczy, niż poezja. Nie lubię jej świadomie, ale moja nauczycielka nie stawiała laczków gdy mówiłem, że Mickiewicz nie był patriotą, tylko bawidamkiem i gdyby był patriotą, to walczyłby w powstaniu, a nie balował w Paryżu wyciskając łzy "ówczesnym Nataliom Siwiec" głoszeniem miłości do ojczyzny.

Prawdę mówiąc, to ja nie bardzo rozumiem, jak można lubić muzykę, a zarazem nie czaić np. Kruka Poe'go, którego zresztą już dawałem:

http://www.youtube.com/watch?v=NykmXl24qcc

Dobra poezja działa na dokładnie tych samych nutach, co nastrojowa muzyka. Nie wiem, może niektórzy mają problem z przekładaniem słów na obrazy i emocje, a nie mają takiego problemu w przypadku dźwięku? To jednak byłoby dość dziwne. Szczególnie z tej przyczyny, że poezja to również w dużej mierze rytm i brzmienie.

Podejrzewam, że przyczyna może tkwić w tym samym, w czym tkwi przyczyna nielubienia literatury w ogóle. Tj. w niezdolności wyjścia poza słowo, w patrzeniu niejako z zewnątrz (do czego zresztą szkoła potrafi przyuczyć). Powieść, ale tak samo poezję, odbiera się prawdziwie dopiero w momencie, w którym traci się świadomość, że się coś czyta, czy czegoś słucha, kiedy przekaźnik staje się tłem, a to co nam przekazuje staje się tym co odbieramy w pierwszym rzędzie. Widzimy obrazy i czujemy nastroje, jesteśmy w innym świecie, a nie nad książką czytając.

To niekoniecznie jest zawsze prawdą, są wiersze, czy książki, które są niejako zabawą samym przekazem i wówczas odbiór polega na jeszcze czymś innym, ale w ogólności tak to właśnie wygląda. I jak ktoś tutaj ma zahamowanie, nieumiejętność, niezdolność skupienia uwagi, to nigdy nie zrozumie o co w tym wszystkim chodzi. Bez trudu znajdzie sobie dziesięć innych wytłumaczeń dlaczego tego nie lubi - nie mających wiele wspólnego z rzeczywistymi powodami.

Zastanawiam się też czy w jakiejś mierze nie jest to powiązane z szybkością czytania. Tak jak to zresztą jest też w matematyce. Do sedna rzeczy najlepiej dociera się dopiero wówczas, kiedy w pewnych operacjach ma się dostatecznie dużą szybkość, żeby rozumieć nie tylko pojedyncze kroki dowodu, ale jego ogólną strukturę i zawarty w niej sens związków logicznych. Dopóki robi się to naokoło, analizując sprawę od różnych stron, dopóty nie ma się jeszcze pełnego zrozumienia. Dopiero jak się w jednej myśli będzie w stanie zestawić wiele rzeczy na raz, wówczas ma się ten moment eureki, dogłębnego zrozumienia rzeczy. Taki stan jest trudno opisać, bo jest on często związany z uczuciami i obrazami więcej, niż z warstwa analityczną.

Analogicznie - jak ktoś zbytnio się potyka o szczegóły językowe, wówczas nigdy nie będzie w stanie utrzymać się w nastroju, czy nawet w niego wejść. Bez skupienia uwagi, odpłynięcia w inną rzeczywistość, to jest niemożliwe. Wciąż się wypływa z treści, z sensu, ze świata, w fakt czynności - czytam książkę, o - przeczytałem właśnie słówko x.

Ja bym zrobił taki test - spróbował włączyć sobie audiobooka z poezją do snu. Zasypiając po pewnym czasie człowiek traci różne zahamowania z życia świadomego, które mogą mu przeszkadzać w odbiorze, dekoncentrować. Tak samo jest z muzyką. Może w stanie na poły świadomym uda się skutecznie dotrzeć do sensu tego, czym jest poezja. Stan półsnu powoduje, że bodźce znacznie bardziej płynnie, na poziomie niemal odruchowym, zostają przez mózg zinterpretowane. Znacznie silniej zaznacza się też interpretacja obrazowa.

Szkoła potrafi skutecznie tego oduczyć. Chociażby dlatego, że uczy Was np. wyławiania i kategoryzowania rymów.
To jest postawienie sprawy na głowie. Dlaczego? Bo rym nie jest po to, żeby się rozwodzić nad tym - proszę, jaki rym X znalazł. Wspaniały poeta! Rym służy nastrojowości, brzmieniu. Tak samo metrum. Teraz, dokładnie na tej samej zasadzie, rym gramatyczny nie dlatego jest rymem kiepskim, że jest łatwy (chociaż jest łatwy, banalny, nie wymaga wysiłku), ale dlatego, że jest odczuwany jako oklepany przez mózg. Mózg ma wyszczególnione formy gramatyczne języka, dzięki temu ten język interpretuje. Rymy z tej samej kategorii nie są dla niego zaskakujące, są nudne, bez wyrazu.

Dlatego:

coś tam, coś tam, skądś wyjąwszy, coś tam, coś tam, złoty morszczyn

Brzmi inaczej, niż:

coś tam, coś tam, skądś wyjąwszy, coś tam, coś tam, rzecz pojąwszy

Albo:

bo jak dzieci dobrze wiecie, rzecz jest cała w mym tupecie

brzmi inaczej, niż:

bo jak dzieci dobrze wiecie, na śniadanie frytki zjecie

Sorry za głupi przykład, ale nie chce mi się szukać lepszego. Takie różnice szczególnie widać, jeśli słucha się dłuższych fragmentów. Jak wiersz jest pełen rymów gramatycznych, brzmi zazwyczaj bardzo infantylnie.

[42]

Kpina jest często ucieczką od myślenia. Zastanów się nad tym :P

Jedziemy do Gęstochowy [41] --

Tak, a ja mam tę zaletę w tej dyskusji, że z różnych względów (najczęściej z nadużywania alkoholu ;)) traciłem czasowo tę zdolność i mam osobistą świadomość tego czym to się kończy. Wówczas nie da się książek po prostu czytać. Można czytać jakiś podręcznik, szczególnie taki gdzie chodzi o zapamiętanie, zestawienie i uporządkowanie faktów, ale nie da się tak czytać literatury.

Jak miałem kiedyś okres w którym potrafiłem czytać dwie książki dziennie, siedząc nawet po nocach na wczuwie (milion razy lepsze, niż najlepszy film), tak mam kilkuletnią (tak właśnie!) lukę w czytaniu z powodu utraty zdolności takiej koncentracji i związanego z nią indukowania obrazowania tego co czytam.

tmk13 ta poezja to po prostu czad!!! ;)
Ja jestem zdania, że ile linii papilarnych tyle upodobań. A do Szymborskiej mam uraz bo nasza polonistka miała jakieś skrzywienie na jej punkcie i katowała nas regularnie jej twórczością. Nie muszę dodawać, że jako dzieciaki nic z tego nie kumaliśmy. Załamka.

Tomasz Pułkka www.poezja.net/autor/tomasz-pulka/ też za Szymborską nie przepadał, choć napisała wiele dobrych tekstów www.poezja.net/autor/wislawa-szymborska/