gameplay.pl O szkołach publicystyki growej

Tragedia, nie podobają ci się dłuższe teksty paranaukowe... Nie każdy tekst musi być prosty i trafiać do każdego, to wciąż nisza i można sobie pozwolić na fachowe słownictwo i odwoływać się do motywów powszechnie nieznanych .
Ja tutaj widzę podział na chęć dotarcia do jak największej publiki (a tym samym ograniczanie się) i tworzenie naprawdę porządnych, autorskich tekstów, które wywołają bogatą merytorycznie dyskusję, jednak na wiele mniejszą skalę.
Czemu tak cię boli, że ktoś zadaje sobie trud i pisze większy tekst poruszający chociażby niemiecki ekspresjonizm we wspomnianym Limbo? To, że nie znasz/nie interesuje cię taki nurt i nie dostrzegasz go tam nie znaczy, że nie ma odbioru na takie spostrzeżenia i analizy. To są pasjonaci, którzy piszą dla samej sztuki pisania (i pewnie by usłyszeć inne poglądy na ten temat), nie przeliczający liczby odwiedzin na zarobki wrzucając marne, ale przyciągające uwagę teksty.
Nie atakuję z nazwanego przez ciebie 'drugiego' obozu, bo cenię obie formy. Na tronie, w tramwaju, w przychodni machnę sobie recenzję czy artykuł w piśmie, który może mi głębszej wiedzy nie przekaże, ale zabawi, skłoni do zagłębienia się w dany temat. I sięgnę do tych poważniejszych. Sztuka dla sztuki, pisanie nie musi być nastawione na jak największy odbiór. Jeśli większość tekstów z tej 'drugiej szkoły' jakie czytałeś wydały ci się świadomym rozdmuchiwaniem prostej myśli wymyślnym słownictwem to albo nie zrozumiałeś i założyłeś, że pewnie i tak nie ma to sensu, albo miałeś sporego pecha i trafiałeś na takie potworki. To, że gry stały się źródłem prac naukowych (których nikt nie ma obowiązku czytać!) pokazuje jak to medium nabrało na znaczeniu.
Jeśli ktoś odnajdzie w Tetrisie metaforę życia (jak to problemy się piętrzą, a sukcesy znikają) i napisze o tym wyczerpującą pracę, którą przeczyta może 5 osób, bo będzie napisana na 10 tys. znaków to będzie ci to przeszkadzało? Z tekstu wynika, że widzisz bezsens takich tworów. I pewnie sens całego tego hipotetycznego tekstu można by zamieścić w jednym zdaniu, ale tylko pozornie. Bo to nie jest tekst orbitujący wokół jednego pomysłu z dorobionymi na siłę porównaniami odnoszącymi się do wykształcenia wyższego z dziedziny psychologii, którym autor chce się pochwalić, że wymyślił. To rozpisana całą teoria, którą autor dostrzegł i opisał na swój sposób. Porządna, wymagająca publicystyka.

Stoję po tej samej stronie barykady. Między innymi dlatego swego czasu przerzuciłem się z dosyć sztywnego KŚ Gry na CD-Action. Kiedy czytam o grach, czy też jakimkolwiek temacie, jaki mnie interesuje, mam ochotę zapoznać się z tekstem łatwym i przyjemnym, przekazującym w miarę spójnie i treściwie wszystko, co najważniejsze. Jak trafi się nutka humoru to tym lepiej. Wynika to chyba głównie z faktu, że same gry służą przecież rozrywce, dlatego też teksty o nich utrzymują odpowiedni styl. Nie skreślałbym jednak tej 'drugiej szkoły'. Sam kupiłem pierwszego LAGa. Nie powiem, żeby była to jakaś świetna decyzja, jednak czasem dobrze jest zagłębić się w temat, który nas interesuje w większym stopniu. Moim zdaniem podobne magazyny są potrzebne, tak jak analizowanie gier, rozkładanie ich na czynniki pierwsze, a nie tylko [ link zabroniony przez regulamin forum ] Wiadomo, to tylko nisza, większości graczy nie interesuje ani mechanika, ani głębia fabuły. Jednak dla tych, którzy tematem solidnie się interesują, powinna też istnieć odpowiednia literatura. Acz trzeba pamiętać, że temat, jaki się porusza, a sposób w jaki się o nim pisze, to dwie różne sprawy. Również o zawiłościach przekazu Infinite można mówić prostymi słowami. Jednak starczy już tego rozpisywania się, bo to temat na drugi artykuł. Ostatecznie powiem tylko, że sam wolę 'szkołę pierwszą' na codzień, ale i 'szkoła druga' raz na jakiś czas to fajna sprawa.

A ja często mam ochotę na jakąś pożywkę dla mózgu.

I nie mam nic przeciwko psychoanalizie Mario. Ani o rozważaniu na temat Geralcie jako seksocholiku. To oznaka dojrzewania medium, że się o nim pisze w kontekstach także bardziej poważnych i głębokich.

Dla każdego coś miłego.

Co ciekawe lubiłem takie teksty od zawsze. Kiedyś najlepszym pismem dla mnie było to najdoroślejsze - Świat Gier Komputerowych.

Tu autor współuczestnik rozmowy, która popchnęła Wilka do niniejszej notki, jak i autor wpisu, do którego Wilk się odnosi w swoim tekście.

Przede wszystkim - dzięki za odzew, Drodzy Komentujący. Wiedzcie, że dostarczacie mi wiele radości, udowadniając, że szkoła publicystyczna którą preferuję, też ma swoich sympatyków i takie elitarystyczne pisanie o grach znajduje swoich odbiorców nawet pośród niedzielnych graczy. Odniosę się może pokrótce do niektórych komentarzy:

@Jaszczomb_jmb

"To są pasjonaci, którzy piszą dla samej sztuki pisania."

No nie do końca bym się zgodził. To znaczy, ja nie staram się pisać dla samego pisania i nie odbieram tak ambitniejszych tekstów publicystycznych. Pisanie "dla sztuki" nie jest celem takich tekstów, raczej chodzi w nich o to, by podzielić się swoimi subiektywnymi odczuciami, wymienić się wrażeniami na temat danej gry. Bo ktoś może dostrzec w grze coś więcej, niż ja, zwrócić uwagę na inne aspekty, które ja przeoczyłem, wysunąć jakąś ciekawą teorię, która mi nie przyszła do głowy, a która - po przemyśleniu - okazuje się bardzo trafna. Czytając taką publicystykę po prostu poszerza się własne horyzonty. Patrząc na grę oczami innego gracza - można dostrzec coś więcej. I to jest naprawdę bardzo fajne.

@JayL

"same gry służą przecież rozrywce, dlatego też teksty o nich utrzymują odpowiedni styl. "

Ale przecież niekoniecznie. Są gry i gry - większość faktycznie jest tworzona z myślą o dostarczeniu odbiorcy rozrywki, ale są przecież produkcje typu The Path, Dear Esther,Limbo, gdzie ten aspekt jest zepchnięty na dalszy plan (albo wręcz wyeliminowany). Gry to medium, tak jak filmy, komiksy i książki. Literatura to nie tylko Harry Potter, ale też Ulisses Joyce'a. Film to nie tylko Transformers, ale też Stalker Takrowskiego. Gry przeważnie są rozrywką, ale przecież nie muszą. Gra jest tym, co z niej zrobi jej twórca.

I jeszcze słowo na koniec. Interpretowanie tekstów popkultury - pod kątem motywów religijnych, mistycznych, politycznych, genderowych, społecznych - też może być ciekawe. Wiem, że niektórzy wyśmiewają się z takiego poważnego analizowania "niepoważnych" rzeczy, ale ja takie analizy właśnie lubią najbardziej. Twórcy popkultury nie żyją przecież w próżni, także mają jakieś poglądy, zapatrywania, ulegają modom albo obowiązującym trendom (choćby ostatnio jest to brak happy endu w fabułach gier video - znak czasu, żyjemy w kryzysie, wesoło nie jest, co widać w tworzonej obecnie popkulturze). I to jest fajne. Naprawdę. Cieszę się, że inni też to dostrzegają.

I oczywiście zapraszam do dyskusji, komentowania zarówno u mnie, jak i pod notką u Wilka.

@myrmekochoria

"Osobiście wierzę w to, że gry staną się kiedyś szczytowym osiągnięciem kulturowym. Łączą w sobie wszystkie domeny i tradycję: malarstwo, literatura, programowanie, wysublimowaną i skomplikowaną technologię."

Ale dokonujesz tutaj niezwerbalizowanego założenia, że różne media można wartościować pod względem jakiejś obiektywnej "lepszości", a to przecież nie jest tak. Literatura nie jest w żaden sposób "gorsza" od filmu czy komiksu. Media są tylko - aż! - sposobem na komunikację twórcy z odbiorcą i nie podlegają stopniowaniu dobre-lepsze-najlepsze. Każdy kanał medialny jest autonomiczny, udostępnia twórcom inne narzędzia, wymaga innej filozofii kreowania dzieła kultury. Nie można powiedzieć "gry są lepsze od filmów, bo mają wszystko to, co filmy plus na dodatek interakcję", tak jak nie da się obronić stwierdzenia "Filmy są lepsze od komiksów, bo mają to samo, co komiksy plus jeszcze ruch".

Wszystkie kanały medialne są względem siebie równorzędne. Gry także - teraz musimy to tylko docenić.

@MichOch
Racja, z tego względu też są zachowane odpowiednie proporcje. I tak jak gry poważne są w mniejszości, tak literatura o nich traktująca również nie jest zbyt często spotykana. Sam chętnie zwiększyłbym ilość podobnych produkcji, ale niestety nie ma co na to liczyć. Pomijając indie, bo to nie jest moja bajka.

@myrmekochoria

"Chodziło mi, że gry wymagają rzemieślniczego mistrzostwa..."

Może bez takich górnolotnych wymagań. Nie wymagajmy od gier, że będą doskonałe - bo to prawdziwa rzadkość. Wymagajmy, żeby były ciekawe, nietuzinkowe, frapujące. Jest mnóstwo gier, które uwielbiam, a które są zwyczajnie rzemieślniczo bardzo niestaranne i niedopracowane - You Are Empty, pierwszy S.T.A.L.K.E.R., SCP - Containment Breach - ale mimo to cieszę się, że powstały. Ja osobiście wolę gry, które powstały mimo tego, że ich twórcy nie mieli wystarczających pieniędzy, zasobów i umiejętności, by zrealizować swoje wizje, niż mistrzowskie rzemieślniczo blockbustery.

"...połączonego z czymś, co ludzie nazywają sztuką."

To znaczy czym? Jacy ludzie? Strasznie nieprecyzyjne określenie. Nie czepiam się, pytam poważnie, bo mnie tym określeniem - przyznam - bardzo zaintrygowałeś. Byłbym wdzięczny, gdybyś doprecyzował. "Sztuka" to mocno subiektywny aspekt, każdy odbiera artyzm na nieco innym poziomie, a "programowo artystyczne" utwory zwyczajnie nie istnieją. Innymi słowy - koniec końców mam gdzieś, co ludzie nazywają sztuką, obchodzi mnie to, co ja sam uznaję za sztukę.

@JayL

"Sam chętnie zwiększyłbym ilość podobnych produkcji, ale niestety nie ma co na to liczyć."

Oj, nieprawda. My - jako gracze, czytelnicy, blogerzy - możemy robić bardzo wiele. Choćby domagać się takich tekstów, pisać na blogach, brać udział w różnych przedsięwzięciach pokroju Grakademii, słowem - tworzyć atmosferę, w której dziennikarze branżowi będą się czuli zobowiązani do tworzenia nieco ambitniejszych treści o grach. I, oczywiście, to raczej nisza, relatywnie mała i tak już raczej zostanie. Ale to ważna nisza. Zaopiekujmy się nią, bo przecież warto.

"Pomijając indie, bo to nie jest moja bajka."

Indie games są fajne, gorąco zachęcam do przełamania się i zgłębienia tej niszy. Poważnie, to, co w grach najciekawsze dzieje się "w Indiach" ;) , indie to taki poligon doświadczalny, na którym twórcy testują różne rozwiązania, które potem, nieco tylnymi drzwiami, przenikają do mainstreamu i go zmieniają. Dla mnie to jest świetne, kocham indie (i to w tej najbardziej hardkorowej formie gier freeware robionych przez kompletnych wariatów albo modów, w które włożono benedyktyńską pracę). Myślę, że swoim podejściem sporo tracisz, ale... Nie każdemu musi się podobać to samo.

Jeśli chodzi o recenzje to wolę gdy są napisane prosto i na temat. Zaś w publicystyce poświęconej grom lubię obszerne artykuły poruszające dany aspekt w różnych grach.

@myrmekochoria

"Nie wiem czy semantyczne dyskusje maja tu sens MichOch."

Co to są "semantyczne dyskusje"? Takie, w których przerzucamy się znaczeniami, zamiast argumentami?

"Gry wymagają mistrzowskiego rzemiosła, to wcale nie jest przesada a konieczność. Nie mówimy o jakości gier tylko o wysiłku dziesiątek/ setek ludzi, którzy wspólnie tworzą projekt. Ja nie potrafię programować zbyt dobrze, nie potrafię tworzyć teł 2D, nie potrafię implementować systemów itd. To jest mistrzostwo, w którym uczestniczy mnóstwo ludzi."

No więc nie. Jeśli twórca/twórcy ma coś ciekawego do powiedzenia, w ciekawy sposób, to ja jestem w stanie wybaczyć mu brak umiejętności czysto rzemieślniczych. Czasem nie są potrzebne super dopieszczone modele postaci i tekstury wysokiej rozdzielczości. Jeśli gra broni się konceptualnie, to niestaranność jej wykonania ma dla mnie drugorzędne znaczenie.

"Czymś co ludzie nazywają sztuką, czyli tym co nazywają poszczególni ludzie. Zostawiam otwartą furtkę, ale niech będzie, ze chodziło mi o gałęzie poszczególnych sztuk: malarstwo, praca z tekstem, tworzenie światów, zdarzeń konfliktów itd."

Nic nie wyjaśniłeś, tylko zamąciłeś jeszcze bardziej. Co to ma znaczy "zostawiam otwartą furtkę"? To znaczy, że mogę sobie interpretować to, co powiedziałeś wedle własnego widzimisię? Tak się nie prowadzi dyskusji. Konfrontujemy własne stanowiska używając precyzyjnych określeń. W przeciwnym wypadku zamiast merytorycznej rozmowy zrobi nam się to, o czym pisał w swojej notce Wilk, czyli pseudointelektualny bełkot.

@myrmekochoria

"Ja nie piszę o tym, że grafika i tekstury ma znaczenie, tylko tym, że grą są najbardziej zaawansowaną formą sztuki, gdyż zawierają w sobie wszystkie inne dziedziny. Nie wiem, czy potrafię powiedzieć to inaczej."

Piszesz niejasno - tylko tyle jestem w stanie stwierdzić z całą pewnością. I to nie do końca prawda, że gry zawierają w sobie wszystkie inne dziedziny. Komiks nie zawiera w sobie literatury i obrazu - korzysta z podobnych zabiegów, ale jest czymś zupełnie innym. Z grami jest identycznie. To

"Osobiście, z wiekiem, doceniam to w jaki sposób się opowiada, a nie to, co ktoś ma mi do powiedzenia, bo niezbyt wiele jest do powiedzenia."

Też tak mam - chwilami jestem w stanie docenić formę, nawet jeżeli treść niedomaga. A czasem odwrotnie.

"Jaką dyskusje w ogóle my prowadzimy?

No właśnie coraz mniej jestem tego pewien, czy w ogóle prowadzimy jakąkolwiek bo chyba obaj operujemy pojęciami na trochę innych płaszczyznach.