Gra Cognition An Erica Reed Thriller | PC

Gra jest niezła, ale dosyć nierówna. Fabuła to może nic wybitnego, ale jest w miarę zgrabnie poprowadzona i obfitująca w bardzo liczne (bardziej i mniej zaskakujące) zwroty akcji dzięki czemu trzyma przy monitorze. Historia powinna przypaść do gustu fanom takich filmów jak Se7en czy seria Piła lub gier jak Still Life z których to sporo czerpie. Z postaciami i dialogami bywa już za to różnie. Główna bohaterka była mi raczej obojętna i tak szczerze to trudno mi wskazać choć jedną postać, która zapadałaby w pamięć lub z którą dałoby się sympatyzować. Dialogi czasem są ok, a czasami walą taką sztucznością, patosem i grafomanią, że aż się krzywiłem i czułem jak u Davida Cage'a. Raziło mnie to jednak przede wszystkim w pierwszym epizodzie, więc albo przywykłem albo poziom pisarski poszedł potem w górę. Voice acting bez zarzutu.
Delikatnie kreskówkowy styl graficzny mi się podobał, ale już animacje to kiepścizna. Bohaterka porusza się z gracją jakby miała klocka w gaciach, mimika twarzy jest nienaturalna, momentami wręcz groteskowa, a animacje niektórych czynności trwają stanowczo zbyt długo.
Gameplay to taki misz-masz rozwiązań z klasycznych przygodówek i tych bardziej współczesnych, nastawionych na płynność akcji i decyzje. Zagadki są nieźle zaprojektowane i zwykle wymagają albo użycia przedmiotów w odpowiednim miejscu (z reguły oczywiste, żadnych absurdów z księżyca) albo zastosowania specjalnych mocy głównej bohaterki. Jednym z głównych ficzerów rozgrywki miały być właśnie zdolności specjalne, pozwalające Erice odkrywać przeszłość przedmiotów i ludzi, z którymi ma styczność, ale jest to mocno takie se. Implementacja tych supermocy w grze jest zwykle bardzo naciągana i niekoniecznie logiczna. (Nawiasem mówiąc przezabawne są także wizyty u pewnej antykwariuszki, która zostaje "przewodniczką duchową" Erici i pomaga jej okiełznać swoje nadprzyrodzone talenty sprowadzając to wszystko do banału jakby chodziło o naukę gry na grzebieniu - to najlepiej obrazuje toporność wątków paranormalnych w tej grze.) Chwilowe zacięcia zdarzyły mi się jedynie w pierwszych dwóch epizodach, które są najmniej liniowe i dają dostęp do większej ilości lokacji, a gra nie zawsze jasno sygnalizuje co należy zrobić. Trzeci epizod rozgrywa się praktycznie w jednym miejscu, a finał jest ekstremalnie liniowy i bardziej już przypomina interaktywne filmy ala Telltale co trochę mnie rozczarowało po kapitalnym drugim epizodzie - zdecydowanie najmocniejszym punkcie gry.