Forum: OBCY - w oczekiwaniu na kolejne starcie - CZĘŚĆ 138

Żeby upaść do poziomu AvP, pisanie scenariusza należałoby zlecić upośledzonym trzylatkom albo pijanym szympansom. Albo upośledzonym, trzyletnim, pijanym szympansom. Nie, moment, tak powstało dopiero AvP2.

Chyba zabiorę się za oglądanie Whisperer on the darkness. Ciekawa tematyka Oglądał ktoś?

pytanko odnosnie battlestar galactica...
z 3 sezony obejrzalem z tego co pamietam i przestalem (przerwa po sezonie i nie wrocilem).

bardzo mi sie podobal serial i mysle nad powrotem... ale chce sie upewnic ze nie skaszanili konca na zasadzie ze urwali w polowie watku czy ze serial sie stoczyl...

Iron Sky

Trailery sprzed kilku lat były dość mroczne i ciężkie. Nie były to sceny wycięte z filmu, a specjalnie nakręcony materiał ukazujący koncepcję twórców, mający wypromować niezależny projekt. Miałem to szczęście, że niedługo przed wybraniem się do kina obejrzałem jeden z nowszych trailerów, ukazujący już obecny kształt filmu, dużo bardziej komediowy i przede wszystkim lżejszy. Zdecydowanie wolałbym obejrzeć film nawiązujący bardziej do pierwotnego projektu, ale nie mogę powiedzieć, żebym szczególnie zawiódł się na wersji ostatecznej.

Film jest o tyle nierówny, że elementy księżycowe zostały przemyślane już wcześniej, natomiast ziemskie zostały jakby doklejone (o ile można tak powiedzieć w sytuacji, gdy zajmują połowę czasu seansu). Baza nazistów, ich kostiumy, maszyny oraz same postacie zostały przedstawione genialnie. Z kolei wydarzenia na Ziemi nie zawsze są przemyślane i często zbyt dosadnie pokazują stosunkowo niski budżet filmu. Szczególnie biednie prezentuje się sala obrad ONZ. Wnętrza ziemskich statków kosmicznych również nie zachwycają. Za to skrajnie irytują kreacje postaci prezydent USA i jej doradczyni. Zarówno od strony scenariusza, jak i gry aktorskiej. nawet biorąc pod uwagę założenia filmu, nie są ani trochę przekonywujące.

Z jednej strony Iron Sky stanowi dobrą satyrę obecnych konfliktów zbrojnych, ale popełnia główny grzech wszelkich parodii - odwołuje się w zbyt bezpośredni sposób do teraźniejszości. Takie Spaceballs albo Hot Shots są ponadczasowe i śmieszą wciąż ponad 20 lat po powstaniu. Żartów z Sary Pallin za 10 lat nikt nie będzie rozumiał.

Choć film jest zdecydowanie nierówny, to mogę powiedzieć, że jako całość mi się podobał i dobrze wypełnia istniejącą od kilku (jak nie kilkunastu) lat lukę wśród parodii filmowych. Mam tylko nadzieję, że kiedyś ktoś wpadnie na równie genialny pomysł i tym razem przedstawi go bez akcentów komediowych.

Shadowmage [ gry online level: 124 - Master of Ghouls ]

Dextera się doczekać nie mogę - tym bardziej, że ostatnio czytałem książkę Wellsa, która powstała zdecydowanie na fali popularności serialu.

i jak dobra?

bo czytalem pierwsza ksiazke, genialna
druga slaba, a na pewno slabsza od serialu- co sie rzadko zdaza, bo z reguly ksiazki sa lepsze od seriali.

no dobra. Moze nie genialna, ale bardzo fajna.

malo od dluzszego czasu czytam, wiec nawet takie cos uwazam za genialne, ale faktycznie moze na wyrost.

Jest też nowy trailer Batmana:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=g8evyE9TuYk

Taki deczko przynudzający. Trochę też mnie te sceny rebelii ulicznych zniechęcają.

http://www.youtube.com/watch?v=fonwxDQNyI8

pare scen widac, no i schwarzenegger jest :>

Tu widać więcej:
http://www.youtube.com/watch?v=XQf3YP8p85I

Nie mogę się doczekać.

Komiks już jest. Typowy, przyzwoity sequel - to samo co poprzednio, tylko więcej.
W drodze jest też spin-off pod wiele mówiącym tytułem - Hit-Girl.

$41

Tak i to jeszcze więcej !! Do tego dojdą Ruscy i Chińczycy :P

Uwielbiam Bonda, uwielbiam Mendesa, mam mokro w majtach:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=24mTIE4D9JM

Wygląda super, oby tego nie zepsuli...

Ale przecież do premiery zostały prawie dwa mie... A, no tak.

POLAND STRONG!

Może by tej gadaniny nie było, gdyby to Scott jej nie rozpoczął na długo jeszcze przed pierwszymi trailerami.

"W ogóle nie rozumiem całej tej gadaniny, że Prometeusz to Obcy."
Również. Przecież Scott mówił, że to nie jest film o obcych z Obcego, ale fabuła jest osadzona w tym samym uniwersum. Co skądinąd dla nikogo kto widział trailery zaskoczeniem być nie może.
Skąd więc jakiekolwiek wątpliwości?

Choćby na internetach wylewali tony pomyj i tak pójdę na to do kina. Kapcie może mi nie pospadają, ale nie wierzę, by film okazał się słaby. To nie "Avatar".

Fakt, w którejś wersji oświadczenia w końcu coś takiego powiedział.

Nowy Tarantino:
http://www.youtube.com/watch?v=eUdM9vrCbow&feature=player_embedded
The "D" is silent.

http://www.youtube.com/watch?v=qUkizsF4680&feature=relmfu
Czekam!

Witam! Ostatnimi czasy miałem przyjemność raz jeszcze obejrzeć całą trylogię przygód Jasona Bourne'a! Naprawdę gorąco polecam ten film miłośnikom filmów akcji z mocnym akcentem, bądź dawką szpiegostwa! Dzisiaj chciałbym obejrzeć głupią komedie, która pomoże mi zrelaksować się i zapomnieć o jutrzejszym bardzo ważnym dla mnie dniu! Uciekam robić jajecznicę ze szpinakiem - pozdrowienia kinomaniacy! :)

Rezor --> Chyba masz racje, ale w pierwszym zdaniu w opisie karczmy znalazła się wzmianka, że dyskusja obejmuje ogólnie filmy! No to skopiuje mój wpis i wkleję w dobrym wątku - bo jednak trzeba powiedzieć że trylogia Bourne'a jest godna polecenia! :))

Tylko czasem nie pisz kto zabił, bo został mi ostatni odcinek.

O, a jednak dobrze trafiłem! :) Muszę się wam zwierzyć... gdy słyszę "Jason Statham" to przechodzą mnie ciarki. Jest to aktor który trafia do wąskiej grupy kinomaniaków, takich trochę "koneserów filmu akcji" (Nie martwcie się, nie zestawiam Jasona z Willisem czy Gibsonem!) Uważam że to bardzo niedoceniany aktor. Jego kunszt polega na tym, że umiejętnie operuje mimikom swojej twarzy - kamiennej twarzy. Tak Panie i Panowie oto nasz nowy Segal! Osobiście uwielbiam go oglądać w wersji płatnego zabójcy, bez rodziny - a co za tym idzie? Zimny drań z niego. Pewnie od razu domyśleliście się, że chodzi mi o film Mechanik: Prawo zemsty. Naprawdę nie krępujcie się oglądać tego z dziewczyną - zarazi się wirusem jakim jest Jason. Wasz romantyczny wieczór który miał otwierać właśnie wspólny seans, przeobrazi się w sensacyjną noc filmową z udziałem jednego bohatera! Po co wino, świeczki albo seks? Prawdziwe potrzeby zaspokoi wam Statham! Tak właśnie on! Gdy już zdecydujecie się obejrzeć drugi film (maraton filmowy - o tak!) nie zapomnijcie wybrać dobrze, a jeżeli nie będziecie mieli pomysłu - po to jestem ja! Proponuje wam film Safe. Główny bohater przedstawiony jest w tajemniczy sposób. Przez pierwsze 20,30 minut akcja kręci się w okół małej dziewczynki - dopiero w połowie filmu dowiadujemy się kim jest Jimmy (Jason Statham). Strzelaniny, pościgi i bijatyki to chleb powszedni... Za bardzo nie chcę spojlerować, więc liczę że darzycie mnie zaufaniem, mimo że pojawiłem się znikąd w tej karczmie! Doceńcie Pana Statham'a! To nie tylko łysy kark, to także wyrafinowany zabójca, który posiada klase, styl i charakter o którym Timothy Olyphant (grając Agenta 47) może zapomnieć! Reasumując? Mechanik: Prawo zemsty; Safe - to filmy którymi powinniście się zainteresować!

Taken 2 - najssss

http://www.youtube.com/watch?v=vFZ2eQ0PpW4

miałem przyjemność raz jeszcze obejrzeć całą trylogię przygód Jasona Bourne'a
Ten nowy też się nieźle zapowiada. Obsada taka, że ho ho.

Taken 2 - najssss - matko i córko, przeczytałem Tekken 2

No, trochę Matta "them apples" Damona szkoda, a i genetyka deczko mnie martwi, ale dla Weisz, Nortona i Strathairna jestem gotów zaryzykować.

[80]
Czyli fabuła sequela nie będzie miała nic wspólnego z komiksem. Szkoda.

Cosmopolis

Nie mam pojęcia, co obejrzałem. I nie jestem pewien czy sam Cronenberg wie, co chciał powiedzieć.

Groteska? Satyra? Abstrakcja? Niby film korzysta z tych wszystkich elementów, ale w sposób tak chaotyczny i nijaki, że nawet jeśli jest tam jakieś drugie, trzecie i czwarte dno, widzowi nie chce się go szukać. Ktoś może powiedzieć, że Naked Lunch opierał się na podobnej formule. Owszem, ale Naked Lunch był przede wszystkim intrygujący, a wariackie narkotyczno-psychodeliczne wizje nie pozwalały się od niego oderwać. Cosmopolis po prostu męczy i irytuje bezsensownymi dialogami, celowo przejaskrawioną grą aktorską i chaotyczną budową. Gdyby jeszcze poruszane zagadnienia zazębiały się ze sobą lub wywoływały jakiekolwiek związki przyczynowo-skutkowe jak w Brazilu Terry'ego Gilliama, film mógłby prezentować się świetnie. A tak może dołączyć do reszty wielkich, artystycznych dzieł, które nikogo nie obchodzą. U mnie ląduje gdzieś pomiędzy Tideland a Inland Empire.

Następna rzecz - strona wizualna. Nie wiem czemu, ale "ładne" ujęcia po prostu nie pasują Cronenbergowi. Podobnie jak w przypadku Dangerous Method (które pod względem wizualnym było piękne) - nie zostało tu nic z jego dawnego stylu, przez co całość wygląda jak 90% filmów kręconych w Hollywood. Jest od tego kilka odstępstw - widok wewnątrz zdewastowanej limuzyny, wizyta u fryzjera czy finałowa scena. Wtedy zaczyna robić się naprawdę interesująco, ale ostatecznie żadna z tych akcji nie satysfakcjonuje.

Po nazbyt harmonijnym i nijakim Dangerous Method, przyszło nazbyt chaotyczne i nijakie Cosmopolis. To już druga z rzędu wpadka Cronenberga. Kredytu zaufania starczy mu jeszcze na jakieś dziesięć, ale mam nadzieję, że nie zamierza wszystkiego wykorzystać.

Yans -> nie porownujesz chyba do klasykow senseja z ery vhs :) bo te co ostatnio kreci to guano :P

Amazing Spider-Man

Obejrzałem wczoraj. Rzeczywiście, niezły. Na pewno lepszy od któregokolwiek Spider-Mana Reimiego, który nigdy nie mógł się zdecydować czy kręci poważny film dla przynajmniej średnio inteligentnych ludzi, czy przygotowuje kreskówkę albo filmiki CGI do gry komputerowej.

Do bohaterów i fabuły nie mogę się przyczepić. Pomysł, aby na przeciwnika Spider-Mana wybrać typowego drugoligowca był idealny. Lizard prezentuje się dobrze, ale jednocześnie nie przysłania pozostałych elementów filmu. No i w końcu fani mogą zobaczyć go w pełnej okazałości, nie będąc jedynie szczuci nazbyt oczywistymi domysłami z poprzedniej trylogii. Nie wiem czy wiadomości o rzekomym występie Proto-Goblina były tylko plotkami, cy faktycznie przymierzano się do tego pomysłu, ale całe szczęście, że nic takiego się ostatecznie nie pojawia. Za to przez większość czasu wyraźnie odczuwalna jest obecność prawdziwego nemesis Spider-mana, mimo że Norman Osborn tak naprawdę nie pojawia się w filmie

Sporo uproszczeń rzuca się w oczy, zwłaszcza w końcówce, ale jakoś dziwnie wpasowuje się to w klimat filmu i nie razi, tak jak to miało miejsce w poprzednich adaptacjach Spider-Mana. Film jest poważny wtedy, kiedy powinien być poważny, a rozluźnia się wtedy, kiedy ma być luźny. Czyli dokładnie ta sama formuła, co w pierwszym Iron Manie - może nieco słabiej wykorzystana, ale wciąż dobra.

Naprawdę udany reboot, będący dokładnie tym, czego oczekiwali fani. Bardziej w stylu E-1610 niż E-616 (co w sumie czyni tytuł dość mylącym). 3D daje radę, a cameo Stana Lee ustępuje jedynie temu z incredible Hulk. Kilka drobnych minusów się znajdzie, ale całość i tak prezentuje się o wiele lepiej niż oczekiwałem.

Pająki Raimiego to w ogóle był jeden wielki chaos. Na ekran przeniesione były często bardzo przestarzałe pomysły, których nawet w komiksach przestało się używać. Efekty specjalne w pierwszej części wyglądały jak sceny z gry komputerowej (później było już lepiej), casting to tragedia (wyjątki to JJJ i Bruce Campbell), scenariusze wyglądają, jakby autor nie miał pojęcia, co w końcu chce przedstawić i żadnej postaci nie oddano tak naprawdę sprawiedliwości (poza wymienionym JJJ). Nowy film unika wszystkich tych problemów przede wszystkim dlatego, że jest dojrzalszy i po prostu lepiej zrealizowany, więc jeśli właśnie tego oczekiwałeś od początku od Spider-Mana, to możesz w ciemno rezerwować bilety.

Btw, nigdy nie zrozumiem, dlaczego ludzie najbardziej narzekali na Venoma (że spieprzonego koncertowo, to swoją drogą) niż na to, co Raimi zrobił z Goblinem. Jeden z najgorszych skurwysynów w historii Marvela, który spędził kilkadziesiąt lat na znęcanie się nad Parkerem (wliczając w to zamordowanie jego nowonarodzonej córki, zbeszczeszczenie grobu wuja i pogrzebanie żywcem ciotki) zredukowany do roli pajaca w śmiesznej zbroi z hełmem w kształcie ryja Xenomorpha. O zmarnowanej roli Defoe (idealny do roli Osborna, ale tragicznie kierowany przez reżysera) nie wspomnę.

Taa... W zapewnienia twórców tego serialu chyba już nikt nie wierzy.

"Najważniejsze jest to, że zamierzamy przyspieszyć tempo rozwoju akcji i jej intensywność, którą zaczynaliśmy zwiększać pod koniec sezonu."
No dobra, w to akurat wierzę. Bo żeby trzeci sezon okazał się mniej dynamiczny od drugiego, musieliby oprzeć akcję na jednym zeszycie, a nie na dwóch, jak poprzednio. Niedawno wyszedł #100, w którym dzieje się więcej niż we wszystkich odcinkach drugiego sezonu razem wziętych.

Swoją drogą, serialowi udało się osiągnąć niewykonalne - mając do wyboru pójście w kierunku akcji lub skupienie się na dramacie (bo należy przyjąć, że złotego środka i tak nie znajdą, w przeciwieństwie do fabuły komiksu), oni wybrali... nic. Nie ma tam ani rozrywki, ani dramaturgii. W czasie wystarczającym na przeczytanie wszystkich zeszytów, oni siedzieli tylko na farmie i pierdzieli w stołki, okazyjnie wprowadzając jakieś głupkowate wątki, które i tak do niczego nie prowadziły, bo zostały wymyślone na potrzeby serialu, więc, żeby utrzymać jako taką oś fabularną oryginału, scenarzyści chwilę później wyrzucali je na śmietnik.

Jedyną dobrą rzeczą w Walking Dead pozostają zombie. Szkoda tylko, że nikt nie wie jak powinny się one zachowywać i ich zwyczaje potrafią zmieniać się z odcinka na odcinek.

Jak ma trzymać poziom Władcy, to dla mnie może być i pięć części.

Dark Knight Rises

Film wypada słabiej od poprzedniej części, ale i tak trzyma się nieźle. W rankingu ustawiłbym go na równi z Batman Begins.

Znowu w oczy rzuca się to samo, co zawsze u Nolana - Bruce Wayne nie znika z ekranu, kiedy pojawia się Batman, a widz nie zapomina, że to ta sama postać. Podobnie było z Catwoman, a wcześniej również z Two-Facem i Scarecrowem (Joker i Bane, z oczywistych względów, tego uniknęli). Jedyną wadą jest tutaj początek, który właśnie przez taki podejście przepełniony jest dialogami i ekspozycją. Jestem pewien, że film nic by nie stracił, gdyby wyciąć z początku ok. 10 minut rozmów. Zwłaszcza tych z Alfredem, bo jak lubiłem Caine'a w dwóch poprzednich częściach, tak tutaj jego maniera wypowiadania dialogów tak, jakby to były monologi, staje się szybko bardzo męcząca przez silne skumulowanie tej postaci na ekranie w pierwszej połowie filmu (co ciekawe, później praktycznie znika, nie licząc samego finału).

Materiał źródłowy został potraktowany należycie, choć z Knightfallu zostało w sumie niewiele - wszelkie powiązania kończą się wraz z najsłynniejszą akcją w wykonaniu Bane'a. Późniejsza akcja czerpie inspiracje przede wszystkim z No Man's Land, chociaż przez ograniczony czas trwania filmu (który i tak krótki nie jest) część historii trzeba było potraktować po łebkach.

Jak zykle też Nolan zostawił sobie sporo swobody twórczej, choć pod koniec chyba oberwał rykoszetem, bo chociaż twist z

jest bardzo dobry, to kolejna rewelacja dotycząca

zupełnie go psuje i pozostawia jakiś dziwny niesmak, bo z dwóch niespodzianek robi się w rezultacie jedna oczywistość.

Niesamowicie zadziwia Catwoman, której nie dawałem większych szans na wiarygodne wpisanie się w nolanowskie standardy tuż po trailerach. Mieszane uczucia mam jedynie co do

Nie zawodzi też Bane, chociaż przez wyjawienie pewnego sekretu pod koniec filmu, jakby traci on na znaczeniu. Uważam to za największy minus DKR, który bez problemu poradziłby sobie bez deux ex machiny. Jakby tego było mało, podkreślanie przynależności Bane'a do

nie tylko osłabia jego postać, ale również status samego filmu, który przez to i wiele innych nawiązań po prostu nie radzi sobie jako oddzielny twór. O Harveyu Dencie wystarczyło wspomnieć w dwóch zdaniach i bez retrospekcji, a nie przypominać o nim kilka razy podczas seansu. Największym przegięciem było

Zupełnie niezrozumiałą jest dla mnie zmiana imienia Rolanda Daggetta. Bo jeśli to nie miał być on, to czemu nazywał się Daggett i pełnił podobną funkcję? A jeśli to był on, to czemu mówili na niego "John"? Skoro nie mogli się zdecydować, trzeba było ochrzić "Derek Powers" i fani też byliby zadowoleni. Innym zmarnowanym motywem jest no-name z GCPD uwzięty na Batmana. Byłoby tak fajnie, gdyby dodać mu te 30 kg i nazwać "Harvey Bullock". Scarecrow po raz pierwszy u Nolana w końcu mi się podobał (chociaż wcielający się w niego aktor wciąż pasuje jak pięść do nosa). Występuje tylko w dwóch krótkich, ale za to całkiem niezłych scenach i pełni rolę nieco podobną do tej w NML, wykorzystując panującą anarchię, by zaspokajać swoje psychopatyczne zapędy. Zabrakło jedynie kilku wtrąceń o strachu w jego kwestiach.

Osobną kwestią jest John Blake, co do którego tożsamości powstało już kilkadziesiąt terrabajtów teorii w całym internecie (i w sumie każda sprowadzała się do tego samego).

Jest trochę mankamentów. Poza tym, co wymieniłem wyżej (a i tak nie dla każdego będą to wady), dają o sobie znać głównie przeskoki czasowe. I to już całkowita wina Nolana, który nie zadbał o to, żeby należycie przedstawić ile dni / tygodni / miesięcy mija pomiędzy przedstawianymi na ekranie wydarzeniami. Mimo to, plusów jest zdecydowanie więcej niż minusów. Możliwe, że za jakiś czas zmienię patrzenie na Dark Knight Rises, gdy obejrzę go jeszcze raz na DVD, ale na chwilę obecną jestem zadowolony. Batmany Nolana może nie są idealne, ale tylko on starał się dotychczas ten ideał osiągnąć. Nie usprawiedliwia to jego wszystkich potknięć, ale zawsze jakoś je łagodzi.

To był właśnie ostatni odcinek.

Prometheus

Dosyć mam już przepełnionych jadem i krytyką wpisów rozgoryczonej widowni, która na tak miałkich przesłankach jak dotychczasowy dorobek reżysera czy przynależność do universum Aliena, stworzyła w swoich umysłach coś tak skrajnie nierealistycznego i absurdalnego jak oczekiwania, a nawet - w tych najbardziej wynaturzonych, skrajnych przypadkach - wymagania. Postanowiłem więc stworzyć tekst, w którym opiszę film takim, jakim jest, a nie takim, jaki powinien być. Koniec z bezzasadną, czy nawet zasadną krytyką. W recenzjach gier już od dawna na pierwszym miejscu stawia się argument o nadrzędnym znaczeniu wpływów finansowych dla twórców, nawet kosztem jakości finalnego produktu. Pora, by kinematografia również dojrzała do tego poziomu.

Przed Scottem stało niesamowicie trudne zadanie. Wielu nie wierzyło w jego powodzenie, ale w końcu można z czystym sumieniem stwierdzić, że Ridley osiągnął swój cel - stworzył potworka, który jest równie beznadziejny i kretyński jak AvP.

Na szczególne uznanie zasługuje fakt osiągnięcia swoistej dualnej natury omawianego dzieła. Podczas gdy inni bezmyślnie popadają w nadmiernie prostacką formę lub niesamowity chaos, w tym przypadku reżyserowi udało się znaleźć złoty środek. Prometeusz godzi w sobie dwie skrajności - jest jednocześnie prostacki i skrajnie chaotyczny. Gwarantuję wszystkim, że jeszcze długo po seansie nie będą w stanie stwierdzić, co tak naprawdę dane im było zobaczyć, a ilekroć spróbują dokonać dogłębnej analizy nurtujących ich problemów, napotkają na nieprzenikniony mur w postaci bezsensu i miałkości scenariusza. Tylko prawdziwy geniusz lub niesamowity partacz bez krzty talentu mógł dokonać równie wiekopomnego czynu. A widziałem zakończenie Lost i dobrze wiem, że Damon Lindelof geniuszem nie jest.

Świat przedstawiony w Prometeuszu zachwyca rozmachem niepotrzebnych nawiązań i usilnej spin-offowości. Mnogość powiązań z sagą Aliena powinna zachwycić wszystkich fanów. A szczególnie tych, którzy mają głęboko w odbycie jakikolwiek kanon czy ogólnie pojęty sens. Być może niektórzy pamiętają drobne, bezsensowne i zupełnie niepotrzebne nawiązania do oryginalnego filmu, jakie w swej nieprzeniknionej mądrości poczynił Paul Anderson w swoim opus magnum. Jednym z nich było umiejscowienie ołtarzy w piramidzie Predatorów w dokładnie taki sam sposób jak kapsuły hibernetyczne na pokładzie Nostromo. Scott, nie chcąc być gorszy, poszedł za ciosem i zrobił dokładnie to samo z komorami Space Jockeyów. W końcu, jeśli kopiować, to od najlepszych (w przypadku Scotta może to oznaczać zarówno Andersona, jak i autokalkowanie samego siebie). Rzecz jasna, nie jest to jedyny taki wybryk, co świadczy o całkowitym przeświadczeniu reżysera i niezachwianej wierze w ustanowiony przez siebie porządek świata. Nie ma więc powodu do obaw - oddani fani serii o Xenomorphach znajdą tu o wiele więcej nawiązań do Alien i Aliens (pozostałe filmy zostały uznane za niekanoniczne, "bo tak"). Na tyle dużo, że w innym przypadku należałoby to nazwać twórczą impotencją i odcinaniem kuponów. Oświeceni widzowie jednak będą wiedzieć, że prawda wygląda zgoła inaczej. Recykling fabuły z pierwszej części serii jest tu w rzeczywistości hołdem złożonym klasykowi science-fiction, który nie pozwala nam zapomnieć, że moglibyśmy właśnie oglądać dużo lepszy film, gdyby zamiast iść do kina, sięgnąć po płytę DVD.

Jednym z najważniejszych czynników, jakie uwarunkowały status pierwszych filmów z universum Obcego był dobór bohaterów. Każdy z nich miał wyraźnie zarysowaną osobowość, co czyniło go wyjątkowym i wartym zapamiętania, dodawało autentyczności i działało na plus filmu. James Cameron kontynuował ten trend, nadając swoim marinsom odpowiednie cechy charakteru, dzięki którym do dziś o nich pamiętamy. Historia zatoczyła koło i Scott ponownie zdecydował się na ten zabieg. Tym razem jednak poszedł o krok dalej i nadał grupie poważnych naukowców atrybuty charakterystyczne dla zbuntowanych nastolatków znanych ze slasherów z lat '80. Niektórzy mogą przez to sądzić, że taki obrót spraw działa na niekorzyść autentyczności poszczególnych bohaterów. My jednak wiemy, że odpowiednia dawka skrajnej nieodpowiedzialności i niedojrzałości emocjonalnej jest gwarantem dobrej zabawy i nieustannego pchania fabuły do przodu, nieważne ile pagórków i wyrw miałaby ona napotkać po drodze. O ile panowie okazują się jedynie mięsem armatnim (dużo ich, to mogą umierać), to na szczególną uwagę zasługują dwie panie, które są ładne. Może nie czyni to ich ról bardziej autentycznymi czy bliższymi rzeczywistości, ale są ładne i można na nie popatrzyć. To naprawdę niesamowite rozwiązanie i cieszę się, że Scott wyciągnął należyte wnioski z kreacji Ripley, która ani przez chwilę nie eksponowała swoich wdzięków, a do tego jej zachowanie przedstawiało się dość wiarygodnie. Przecież to idiotyczne. Gdybym chciał oglądać realistyczne reakcje ludzi, po prostu stałbym na ulicy i przyglądał się przechodniom. Filmy to przede wszystkim rozrywka i cieszę się, że ktoś w końcu to zrozumiał. Jedyną postacią, która wyłamuje się ze słusznie przyjętego schematu jest android David, grany przez Michaela Fassbendera. Myślę jednak, że ze względu na przynależność do świata maszyn, można wybaczyć mu nadmierną autentyczność.

Mimo że film pełni funkcję stricte rozrywkową, nie należy pomijać też wielu ważnych, poruszanych wątków. Pierwszym z nich jest wiara. Ridley nie popełnił tutaj faux pas, koncentrując się na wybranej religii czy filozofii, a po prostu wybrał minimalistyczne podejście, ograniczając się do zdejmowania i zakładania krzyżyka przez główną bohaterkę, czemu towarzyszy parę krótkich, niewiele znaczących dialogów. Jak powszechnie wiadomo, dzięki niezwykle odpowiedzialnym i rzetelnym mediom, najbardziej nurtującymi ludzkość problemami są homoseksualne parady, równouprawnienie wszelkich możliwych mniejszości (które razem stanowią już większość) oraz aborcje. O ile na te dwa pierwsze tematy po prostu zabrakło czasu (liczę na to, że pojawią się w sequelach), to prawdziwy zachwyt wzbudza ostatnia z przytoczonych kwestii. Nigdy nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak trywialny i szybki jest ten zabieg. W rzeczywistości to taka nieco bardziej ekstremalna wersja przejażdżki kolejką górską. Aż żałuję, że sam nie mogę tego doświadczyć. I czemu te baby narzekają, że życie jest trudne?

Pozostaje też ostatnia, choć chyba najważniejsza poruszana kwestia - film w niezwykle subiektywny i odważny sposób podchodzi do problematyki istnienia boga, powstania życia i sensu wszechświata. Niektórych rozczarować może jednak fakt, że nie dostarcza przy tym jakichkolwiek odpowiedzi. Ja jednak za kluczową uznaję scenę, w której pada jedno konkretne zdanie, nie tylko stanowiące komentarz do stawianych tez, ale również dogłębnie analizujące sens stworzenia tego wiekopomnego dzieła, jakim jest omawiany film.
- Dlaczego Scott nakręcił Prometeusza?
- Bo mógł.

Jest źle, nawet bardzo. Jedyne, co broni się w tym filmie to efekty specjalne i warstwa wizualna. Ale tak się składa, że mamy 2012 rok i takie rzeczy powinny od dawna uchodzić za standard, a nie zasługiwać na jakieś specjalne wyróżnienie. Fabuła to zlepek jakichś durnych pomysłów. Może nie byłyby takie durne, gdyby chociaż któryś z podjętych wątków rozwinięto, zamiast rozpoczynać następny. Spójność świata przedstawionego stoi na poziomie ostatniego Terminatora, a spójność z filmami o Xenomorphach właściwie nie istnieje. To nie jest prequel Aliena. To jest pilot podrzędnego serialiku dla SyFy. Tylko budżet został przekroczony kilkusetkrotnie.

Wersja reżyserska już jest zapowiedziana. Nie wiadomo tylko, które wycięte sceny ma zawierać. Jeśli okaże się, że wepchną tam odrzucone kadry z

to będzie jeszcze większy kabaret niż to, co można zobaczyć w kinie.

Aha - żeby nie było. Miałem już dosyć smętnego pieprzenia Scotta, który sam nie mógł zdecydować na ile Prometheus ma być powiązany z universum Aliena, więc starałem się nie patrzyć na film pod takim kątem. Ale ten potworek jest po prostu tak nieskładny i chaotyczny, że nawet bez porównywania do serii o Xenomorphach, nie jest w stanie sam się wybronić. Z kolei, gdyby nie nawiązania, ten film w ogóle okazałby się klapą, bo recenzje już są wystarczająco nieprzychylne, a sporo osób poszło tylko dlatego, że oczekiwali czegokolwiek, co miałoby coś wspólnego z Alienami.

A miałem wybrać Prometeusza na swój debiut 3D (tak - nie byłem jeszcze w kinie na filmie 3D, chyba że się liczą filmy radzieckie w kinie "Oka" w latach 80-tych :)

tylko zasłona dymna niespełnionych oczekiwań

Poetycko ujęte. Szkoda tylko, że film nawet jako odrębny produkt nie jest w stanie się wybronić. I nie, to o kiepskim scenariuszu i płytkich bohaterach, to niestety nie są bzdety, a fakty. Aż przypomniał mi się taki śmieć z lat '80 - Galaxy of Terror. Film w budowie niemal identyczny (dość oczywiste, skoro zrzynał z Aliena), a największą różnicę pomiędzy nim a Prometheusem stanowi budżet i wszystko z nim związane. Do historii kinematografii przeszedł jako "to chore gówno, w którym wielki robal zgwałcił na śmierć babkę z fajnymi cyckami". Nikt nawet nie próbował wycisnąć z tego coś więcej niż z przeciętnego horroru / taniego s-f z tamtych lat. Tylko wiecie co? Scenariusz jest dużo bardziej składny, raz rozpoczęte wątki zostają zakończone, przyczyny rodzą skutki i - mimo oczywistej śmieciowości - ogląda się to lepiej niż najnowsze dzieło Scotta. Choćby dlatego, że ma SENS. To jest właśnie moje oczekiwanie - każdy film, który ma sens (lub którego kręcenie ma sens), z miejsca awansuje u mnie do miana średniaka.

CGI robiło wrażenie 15 lat temu. Teraz widać je nawet w reklamach pasty do zębów. Ładne efekty stanowią zaletę, ale nie są w stanie uratować słabego filmu.