Forum: Pytanie do tych co słuchają mocniejszego metalu

Za młodu też sporo eksperymentowałem z różnymi gatunkami metalu. W moim przypadku zaczęło się klasycznie od dosyć niewymagających brzmień, bo akurat następowała zmiana pokoleniowa z grunge'u na new metal. Pojawiło się kilka zespołów, które popchnęły mnie w poszukiwaniach nad różnymi formami tego gatunku, włączając w to ekstrema.

Wyszło tak, że rzadko słucham black metalu, który nigdy mnie nie wciągnął. Lepiej sprawy wyglądają z death metalem (szczególnie melodyjnym z genezą w Skandynawii), ale wśród tradycyjnych gatunków przewagę ma u mnie thrash metal i oczywiście heavy metal, a także liczne wynalazki, które się na kanwie tych gatunków zaczęły się pojawiać (już bez etykietowania, ewentualnie mogę wskazać groove metal). Dla mnie ten poziom jest odpowiedni. To co robią Testament, Overkill, Sepultura, Vader lub Anthrax wyznaczyło granicę mojej tolerancji. Po black metalowe płyty sięgam kiedy pojawiają się na nich muzycy, których lubię (jak np. Garm na ostatniej płycie Dimmu Borigr) albo od czasu do czasu by nie pozostawać w tyle z gatunkiem. BARDZO NIEKOMFORTOWE jest dla mnie uczucie kiedy nie rozumiem o czym śpiewa wokalista albo kiedy śpiewa o głupotach, a to są przypadłości, na które często chorują black i death metalowcy.

Co innego, że moje "złote runo" w muzyce odnalazłem nie w metalu, a czymś intergatunkowym. Paradoksalnie wychodzi na to, że z genezą w black metalu, ale na tym sprawy się skończyły jeśli chodzi o mój muzyczny ideał (Perdition City Ulvera).

Kiedyś gdy subkultury były wyraźne z poziomu ulicy jakoś bardziej przywiązywałem wagę do gatunków, bo może nie było takiego trendu aby mieszać różne patenty, co dzisiaj jest normą, ale aktualnie nie ma to dla mnie znaczenia. Ważne by mi się podobała konkretna muzyka, a dopiero później mogę się ewentualnie zastanowić z jakiego gatunku pochodzi.

W drodze ciekawostek mogę powiedzieć, że za młodu o wiele lepiej mi się imprezowało czy chodziło na koncerty z niewyróżniającymi się ludźmi (choć sam się swego czasu wyróżniałem) niż z typowymi fanami metalu, którzy na przykładzie moich doświadczeń nosili koszulki zespołów, o których nie mieli pojęcia, a każda dyskusja o płytach kończyła się wersami "no, wyjebana, niezły wykurw, szatan". Przez takich żuczków późnej metal wpadł w stereotypy, w których siedzi po dzisiejszy dzień...

Samego początku, kto, co i kiedy dokładnie, to raczej sobie nie przypomnę.
Wszystko zaczęło się od Sodom i "Agent Orange" tak czy siak, który pamiętam w 89 strasznie mi się spodobał spośród kaset które posiadał kolega z podstawówki, który jarał się tego typu muzyką.
W porównaniu do katowanych przez zioma płyt Mety czy Ironsów, ten album był dla mnie totalną pierwociną w porównaniu do glam metalu i rocka, którymi wtedy katowała mnie siorka.
Pamięć o tej muzyce była tak silna, że gdy po raz pierwszy, gdzieś w 92 chyba usłyszałem Black Metal, od razu mi się spodobało, choć nie potrafiłbym wskazać co właśnie słyszałem wtedy.

Mimo wszystko najlepsze płyty blackowe, których będę pewnie słuchał i uważał za takowe do końca swego żywota, to bezsprzecznie "Panzer Divison Maruk", "Nemesis Divina" i swojski "Moonlight - Act III".