Gra Dishonored | PC

Dziwne. Oczekiwałam po tej grze po prostu miłej rozgrywki i ciekawej fabuły. Dostałam dosyć typową fabułę, w której doskonale widać, że jest typowo growa, idzie się od zadania do zadania i tyle. Rozgrywka faktycznie niezmiernie przyjemna, chowanie się po kątach sprawia mi olbrzymią frajdę, jak mało która gra. Ale poza tym dostałam sporo postaci, początkowo mi obojętnych, w których jednak zakochiwałam się stopniowo. Dostałam protagonistę, którego szybko uwielbiłam i z którym przeszłabym cały świat. Do dwójki dopiero się zabiorę, ale już doskonale wiem, że to nie Emily będzie moim wyborem. Może akurat zdążę się Corvo nasycić, ale już teraz nieco żałuję, że więcej niż dwie gry nim nie pogram. Co tym dziwniejsze, że przecież on sam nic w tej grze nie robi. Ale co ciekawsze, dostałam zadania poboczne, których konsekwencji się nie spodziewałam, a były, i zaowocowały u mnie dziwaczną wręcz immersją – czułam, że powinnam zamknąć za sobą drzwi, bo tak przecież wypada, że akurat tych strażników nie zaatakuję, bo uważają Rewidentów za heretyków, a mogę ich bez większych problemów uniknąć, a nawet, że nie powinnam ukraść rzeczy X, bo tej osobie przyda się bardziej niż mi. Absurdalne, wiem. Ale nadspodziewanie przyjemne. Tak samo też, chociaż główna fabuła w ogóle mnie nie zafascynowała, wszystko, co odkrywało się o świecie po drodze, z Odmieńcem kontra Rewidentami na czele, wciągnęło mnie niepomiernie. Osadzałam się na wszystkim, co dostawałam, latałam za każdą książką i każdym audiografem, zapisywałam każdą kapliczkę i większość grafiiti, a nawet niektóre wypowiedzi postaci pobocznych.
Nigdy nie oczekiwałam, że wciągnie mnie aż tak, głównie dlatego, że nie potrafię nawet powiedzieć, co dokładnie tak wbiło mnie w fotel w tym akurat świecie. Ale tak się stało, a nie da się oceniać czegoś subiektywnie. Więc ode mnie jest to mocna, pewna dziesiątka – nie spodziewałam się, że jakaś gra wywoła we mnie większą immersję niż Wiedźmin, a już na pewno nie spodziewałam się tak szalonego jej poziomu.

Ale, że na tej stronce nie da się zmienić oceny to jest skandal. Dobrze, że można dać właściwą w komentarzu. :]

Godzinę temu ukończyłem grę i prawie się poryczałem, że to już koniec. Potem zerkam w opcje, patrzę i widzę, że mam... Definitive Edition.
Na Młot Moradina! - wykrzyknąłem i już ogrywam dodatek The Knife of Dunwall.
Dishonored jako całość to po prostu arcydzieło. Klimat, fabuła, swoboda działania. Szczerze mówiąc jestem fanem gier RPG i jeśli chodzi o skradanki, to moja przygoda z tą odmianą rozpoczęła się zakończyła na pierwszej części Assassin's Creed (odbiłem się od tego tytułu jak od ściany). Natomiast Dishonored porwało mnie całkowicie. Czuć tutaj wyraźnie, że to robota Bethesdy. Momentami ma się wrażenie, że człowiek jest w świecie jakiegoś techno-Obliviona.
Ogólnie cud-miód-malinka, na pewno zagram jeszcze raz.

Dishonored 2012 PC 7/10

Dobry wieczór gracze, grę ukończyłem aż dwa razy, dziś myślę sobie odpalamy Dishonored po raz trzeci po paru latach i nie zawiodłem się. Jak zwykle gierka ukończona w około 5h na poziomie normalnym.

Co do gry jest bardzo dobrze zoptymalizowana, grało mi się wyśmienicie w FHD na max ustawieniach, zero ścin i spadek FPSów co jest wielkim plusem. Grafika w tej grze do najlepszych nie należy, takie 7/10, ale jest też na czym zawiesić oko, ładna woda, mroczne budynki, otoczenie, itd - to wszystko nadaje klimat tej grze. Muzyka w grze dość dobra. Co do systemu walki jest on epicki, fajnie sieka się wrogów, nie raz trzeba blokować cios, wytrącić wroga, ect, możemy odciąć im głowę, ręce, nogi - wszystko zostało dopracowane w każdym calu pod tym względem. Mamy również do dyspozycji granaty, pistolet, pułapki, kuszę z różnymi strzałkami i też umiejętności, które możemy nabyć poszukując w grze run, amuletów, umiejętności takie jak: Większy pasek życia, zwinność, walki. Możemy również opętać wrogów, zatrzymać czas, widzieć przez ściany, gdy zdobędziemy te umiejętności - co jest wielkim plusem, można byłoby dużo wymieniać jeszcze takich rzeczy.

(UWAGA SPOILERY)

Fabularnie również gra wciąga, wcielamy się tutaj w Corvo Lorda protektora Cesarzowej, która nam ufa, wysyłała nas ona do innego hrabstwa, miasta jak zwał tak zwał abyśmy zyskali sojuszników i pomogli zwalczyć zarazę, wracamy - nikt nie chce nam pomóc i wtedy się zaczyna, przekazujemy list cesarzowej i nagle skrytobójcy zabijają ją i porywają jej córke Emily, a nas umieszczają w lochach za niby zabójstwo cesarzowej i porwanie córy, tak na prawdę przecież my tego nie zrobiliśmy, pozostali przyboczni cesarzowej chcieli dla siebie władzę, a więc wrobili nas. Corvo ucieka z lochów, dzięki listowi od Rojalistów, uciekamy z lochów. Poznajemy rojalistów, Admirała i innych ludzi, ciągle wysyłają nas na zabójstwa przybocznych byłej cesarzowej i inne misje np: porwanie Sokołowa, itp, gdy wszystkich eliminujemy, wykonujemy różne zadania i odzyskujemy Emily, mówią że wpakują ją na tron i będzie po sprawie, że to nasza zasługa, oni teraz zrobią swoje, itd. Częstują nas toastem z trucizną którą przygotowuje Samuel, Samuel nas polubił więc nie chciał nas zabić, ale pozostali rojaliści patrzyli mu na ręce, gdyby nie dał trucizny Corvo został by zabity, a więc tak też uczynił, ale ukratkiem podał pół dawki, tracimy przytomność. Zostajemy wrzuceni na łódkę i odpływamy będąc nieprzytomnym, odnajdują nas pozostali skrytobójcy, prowadzą nas do Dauda, czyli do tego co jest odpowiedzialny za zabicie cesarzowej, chce z nami pogadać, wrzuca nas do rowu, odchodzi. Budzimy się, wydostajemy się, szukamy swego sprzętu i zabijamy Dauda (jeśli chcemy), mamy wybór. Wracamy do osady rojalistów, szukamy śladów Emily, zostawia nam ona list, wystrzeliwujemy sygnał dla Samuela, płyniemy do Havelocka, Samuel jest zły, pieprzy głupoty o tym kim się staliśmy i tak dalej, chce ostrzec resztę pomimo tego że nam pomógł. :O Ciekawy bieg sytuacji, ja zawsze go zabijam aby nikogo nie ostrzegł. Zabijamy rojalistów którzy nas zdradzili (jeśli chcemy, gra daje nam właśnie ten wybór). Zabijamy Havelocka, ratujemy Emily i tu nastaje koniec gry. Na końcu Odmieniec opowiada co się stanie, a na początku gry odmieniec daje nam właśnie te różne moce przykładowo: Przemieszczanie się w powietrzu, itd, w grze możemy go napotkać i to nie raz. W grze występują aż trzy zakończenia, wszystko zależy od tego jak będziemy grać, czy szerzyć chaos i zabijać od czasu do czasu, czy nie zabijać, oraz czy zabijać każdego kogo napotkamy, a więc są trzy zakończenia. Fabułę skróciłem jak mogłem, troche pominąłem kilka rzeczy. Zagrajcie a przekonacie się sami.

A więc tutaj kończy się moja opinia. Na pewno wrócę do tej gry przynajmniej raz w roku, na prawdę warto zagrać. Każdemu serdecznie polecam tą grę, oferuje ona dużo dobrej zabawy. Trzymajcie się, dobrej nocy!

Zdziwieniem mym było gdy po przejściu gry zobaczyłem na ile wymyślnych sposobów mogłem przejść niektóre misje czy jak zlikwidować cele.

Świetna gra, zarówno pod względem klimatu jak i oprawy audiowizualnej. Czasami warto zagrać jeszcze raz na ultra detalach i wysokiej roźdźielczości zupełnie inne doznania. Zapraszam na pierwszy odcinek z serii. https://www.youtube.com/watch?v=1KyK-b9GNCk&list=PLVYHO_RNJKKhaetisWGXDgUkfdoxyGNAb&index=1