Gra The Last Ninja | PC

Mialem to na kasecie, <3 C64.

Miałem na C-64 trzy części tej gry :)
Ale z tego co pamiętam dwójka była najlepsza.
www.youtube.com/watch?v=IVIEMFtRyNs

The Last Ninja to kapitalna przygodowa gra akcji od System 3, która została wydana w 1987 roku na komputerze C-64, a w 1989 roku przeportowana na kilka innych komputerów. Porty na komputery 16-bitowe Amiga i Atari ST pojawiły sie dopiero w 1990 roku z nazwą Remix w tytule. Ta produkcja to całe piękno Commodore 64. Niesamowicie ambitny projekt. Świetna czołówka, genialna muzyka, niepokojący klimat, prześliczna izometryczna grafika i dość trudne elementy platformowe to cechy szczególne tej kultowej gry, która rozbudzała wyobraźnię posiadaczy C-64 oferując graczom w 1987 roku niespotykaną dotąd przygodę. Gra wyznaczyła zupełnie nowy standard jakości tego czego można, by oczekiwać od dużej produkcji action-adventure na C-64. Wiele firm próbowało w latach 80' podążać za standardami ustalonymi przez ten hicior System 3, a wśród nich byli Ocean, Infogrames i Activision, ale nikt z nich nie potrafił powtórzyć tego fenomenu. The Last Ninja było obiektem ogromnej zazdrości wśród posiadaczy małego Atari. Wiadomo, że był planowany port pierwszej części na małe Atari, ale nigdy się nie pojawił.
Gameplay. Gra ma zadziwiająco dobrą obudowę fabularną jak na grę action-adventure z 1987 roku. Całe to interesujące lore wzięło się z tego, że Mark Cale z System 3 był wielkim miłośnikiem Japonii, a w szczególności filmów samurajskich A.Kurosawy i to przeniósł na ekran komputera. Wcielamy się w ostatniego żyjącego przedstawiciela klanu Ninja pragnącego zemścić się na złym szogunie odpowiedzialnym za śmierć jego bliskich. Akcja osadzona została w feudalnej Japonii na wyspie Lin Fen, a kierowany przez nas Ninja przemierza zjawiskowe lokacje, rozwiązuje zagadki, zbiera ekwipunek i walczy z wrogami korzystając ze swoich umiejętności w zakresie sztuk walki wspomagając się różną bronią białą. Początkowo mamy do dyspozycji tylko pięści i nogi, by radzić sobie z wrogami, ale walka szybko staje się łatwiejsza, gdy znajdujemy katanę. Możemy używać broni takich jak katana, nunchuku, bomby dymne, laska czy shurikeny. Musimy nie tylko poradzić sobie w walce ze strażnikami szoguna, ale także pokonać wiele śmiertelnych zagrożeń takich jak bagna, a także poradzić sobie ze smokiem i rozwiązać zagadki środowiskowe. W grze musimy pokonać sześć dość rozległych poziomów (pustkowie, puszcza, ogrody pałacowe, lochy, pałac, sanktuarium) zanim będziemy mogli zemścić się na szogunie. Zasadniczo gra jest świetnym połączeniem rozwiązywania zagadek, eksploracji i walki. Sterowanie w grach serii The Last Ninja nie przypomina niczego co można doświadczyć w innych grach video, bo jest specyficzne z powodu chociażby ustawiania się i obracania postaci. Z tego powodu na początku dla wielu osób trudne są elementy platformowe jak przykładowo wtedy, gdy musimy przeprawić się przez rzekę. Wymagane jest dobre ustawienie i po skokach, które wykonujemy saltem idealne lądowanie na kolejnych skałkach, bo inaczej utoniemy z miejsca tracąc życie. Trzeba trochę pograć, by wprawić się na tyle, by wymierzyć tutaj odpowiednie piksele. Gdy wzrokowo zapamiętamy właściwe punkty okazuje się to bułką z masłem. Nawet, jeśli gra początkowo sprawiała problem dziwnym sterowaniem to nie można było od niej oderwać się z powodu hipnotyzującego klimatu dawnej Japonii, kapitalnej muzyki i zaskakująco ślicznej izometrycznej grafiki. Pomysł, że mogliśmy podczas tej eksytującej przygody sterować Ninją też trafił z czasem, bo w erze VHS tego typu filmy cieszyły się nawet sporą popularnością. Przyjemnie było odświeżyć sobie całą trylogię na emulatorze. To niemal jak użycie wehikułu czasu i przeniesienie się do końca lat 80' :)
Grafika i udźwiękowienie. W momencie swojej premiery wyznaczyła nowe standardy graficzne i muzyczne na 8-bitowym C-64 zawieszając bardzo wysoko poprzeczkę. Gra wyglądała lepiej niż wszystko co wyszło wcześniej i rozpalała wyobraźnię. Żadna gra z izometrycznym widokiem wcześniej tak dobrze nie wyglądała na 8-bitowcach. Grafika izometryczna w wersji na C-64 jest rewelacyjna i posiada wiele fajnych szczegółów. Projektanci dodali nawet kilka ładnych animowanych elementów takich jak gołąb na pierwszym poziomie czy szczur w lochach. Piękna rzecz wizualna, która mocno wyróżnia się to również specyficzny pasek zdrowia, który się elegancko zwija niczym w grze z innego świata. We wcześniej wydanych grach czegoś takiego nie widziałem. Gra posiada jeden z najlepszych soundtracków z wszystkich gier na C-64. Muzykę do kultowej wersji z C-64 skomponowali Ben Daglish i Anthony Lees. Genialnym pomysłem okazało się, że w pełnej wersji dyskietkowej C-64 motyw muzyczny dla danego poziomu odgrywany jest zarówno podczas gry jak i ładowania tego poziomu. Nie doświadczymy tego przy pociętej wersji kasetowej, gdzie wczytujemy jeden z poziomów, który nas interesuje bez narzuconego schematu przechodzenia ich po kolei. Port Amigowy z dopiskiem Remix, który ukazał się dopiero w 1990 roku jest solidny, ale nie wykorzystuje wszystkich możliwości 16-bitowca, a nawet porównując z wersją z 8-bitowego C-64 mimo bogatszej kolorystyki i większej ilości detali przegrywa stylem artystycznym. Soundtrack odgrywany z wersji z komputera Amiga również pozostawia wiele do życzenia i nie wypada już tak genialnie jak ścieżka dźwiękowa z oryginalnej wersji z C-64. Pewnie dlatego, że do portu Amigowego muzykę zaaranżowali Jochen Hippel i Russell Lieblich.
Podsumowanie. Produkcja szczególnie kultowa na C-64, bo z myślą o tym komputerze powstała, gdzie twórcy wycisnęli wszystkie soki z możliwości tego komputera. To wersja z C-64 ma kultową ścieżkę dźwiękową i najbardziej wyrazisty styl wizualny. Jeśli spytamy kogoś kto miał kiedyś przez kilka lat C-64, aby opowiedział o najlepszych grach dostępnych na tym komputerze jest duże prawdopodobieństwo, że ta osoba bardzo szybko zacznie mówić o serii „The Last Ninja”. Nie jest więc zaskakujące, że The Last Ninja 1 i 2 są tak często wstawiane do Top 10 najlepszych gier na C-64. Klasyka przez duże K. Wersja oryginalna z C-64 jest uważana za najlepszą i dostawała zdecydowanie najlepsze recenzje, bo jako jedyna w okolicach 90+/100 w najbardziej cenionych magazynach. Gra okazała się niebywałym hitem sprzedażowym (4 mln.), gdzie zdecydowana większość sprzedanych kopii to egzemplarze z C-64, bo jednak na Pc, Apple II, Amiga, Atari ST wyszła dużo później.

Oryginalna wersja na komputer C-64:
https://www.youtube.com/watch?v=FN3q6FKenDk&ab_channel=AL82RetrogamingLongplays
Wersja na komputer Amiga:
https://www.youtube.com/watch?v=osy-YCyId2M&ab_channel=AL82RetrogamingLongplays
Kultowy soundtrack z komputera C-64, który skomponowali Ben Daglish i Anthony Lees:
https://www.youtube.com/watch?v=yKWl-R7BOy8&ab_channel=MoreGameMusic