Forum: Intro-, ekstra-, ambiwertyk - czyli na co najczęściej chorujemy?

Żaden. Lubię przebywać wśród ludzi pod warunkiem, że ich bardzo dobrze znam i mogę przy nich być sobą. Im większa grupka i więcej nieznanych albo niedopasowanych do mnie ludzi tym bardziej osuwam się w cień.

Oczywiście, że jestem ekstra.
Jak to kiedyś mówiono - Ociekam zajebistością!

A co do dymorfizmu płciowego, to lubię duże piersi.

Ekstra, choć mam momenty absolutnego intro.
Nie, typy ludzkie mi nie przeszkadzają - za to na przykład są głosy, które swoim brzmieniem potrafią doprowadzać mnie do szału. Nie trawię też ludzi, którzy nie potrafią uszanować czyichś granic. Poza tym nie ma problemu, mam bardzo szeroki wspólny mianownik.

Typ chaotyczny dobry. Do tego stały intro. Nie irytują mnie ekstrawertyczni. Irytują mnie "głupiomądrzy".
Polecam: https://www.16personalities.com/pl/typy-osobowosci U mnie - Architekt

No dobra, tak na poważnie.

Moim zdaniem, prawidłowo funkcjonującego człowieka nie da rady określić jako intro lub ekstrawertyka. Bo jak to mówią - Tylko krowa nie zmienia poglądów.

Co rozumiem określając człowieka prawidłowo funkcjonującym? Ano takiego, który nie ma za sobą jakichś traum lub zdarzeń, które drastycznie zmieniłyby jego postępowanie.
Człowiek z natury lub założenia jest zwierzęciem stadnym. Uczy się rytuałów, postępowania z innymi członkami stada itp.
Kiedy się rodzimy, możemy mieć jakieś predyspozycje genetyczne do pewnych zachowań jak agresja czy też brak odczuwania niektórych uczuć. Możemy też łatwo uzależnić się od słodyczy.

O taką "prawilną" jednostkę w dzisiejszych czasach jednak już coraz częściej jest trudno. Między innymi przez to, że mamy zbyt duży dostęp do informacji. Niestety nie wszyscy powinni mieć dostęp do tych rzeczy, bo ich małe rozumki nie potrafią poprawnie przetworzyć i zrozumieć spraw, na które zostali wystawieni.
Przepraszam, piszę trochę po polskiemu, bo już od dawna mieszkam za gramanicą i moja składnia troszeczkę się zmieniła.
Anyłej...
W takim wypadku mamy reakcję łańcuchową lub jak kto woli - głuchy telefon. Informacje są przekazywane bez zrozumienia, przekręcane i coś zostaje dodane od siebie na każdym etapie przepływu informacji.
Końcowa forma może po prostu kogoś przerazić, bo coś takiego może skutkować no. ruchem BLM.
I nie, proszę mnie nie wciągać w żadne rozmowy na ten temat,

Efektem tej formy po prostu będzie to, że człowiek, który ma więcej oleju w głowie, po prostu nie będzie chciał się wyłaniać ze swej nory, bo szybko dochodzi do wniosku, że ludzie w około to debile i nie potrafią zrozumieć, jak funkcjonuje świat.
Czyli mamy do czynienia z zalążkiem tzw introwertyzmu - będę siedzieć w swoim koncie, głaskać kota i czytać książki, bo to ci się dzieje za oknem, po prostu nie jest godne mojej uwagi.

Z natury człowiek jest gatunkiem, który chce spokoju ale reprezentuje go też grupa, która będzie chciała przejąć władzę nad światem w jakiś sposób.
No i tu z kolei - moim skromnym zdaniem - jest zalążek ekstrawertyzmu. Wychodzimy i będziemy robić różne szalone rzeczy aby to nasza racja/styl była najlepszejszejsza na świecie.

Oczywiście trochę przesadzam, bo zwykle ekstrawertyk po prostu chce się w jakiś sposób uzewnętrznić w jak największej grupie osób. Chce być zapamiętany.

Ale...

Czy to tak też często nie jest, że ktoś sobie siedzi w kącie snuje swoje dumania, sam na sam, bez nikogo, a jak jego wariacka wizja dojrzeje, to wtedy wychodzi do ludzi i jest zupełnie inny?

Moim zdaniem, to jacy jesteśmy, nie zależy od naszego punktu widzenia, a od tego, jak widzą nas inni.
Punkt widzenia is the key.
Przed chwilą np. moje młode bawiły się, skakały i nagle zaczęły krzyczeć, że pękła im guma.
Abstrahując od tego, ile mają lat, odbiorca tej wiadomości nie mając większego obrazu, może pomyśleć sobie zgoła co innego. No i wtedy informacja źle przetworzona może spowodować np. pojawienie się opieki społecznej w moim domu.
To taki głupkowaty przykład.

A co ja chcę przez to wszystko powiedzieć?
Że każdy z nas jest inny, każdy jest matematyczną nierównością, na którą nie ma jednego wzoru.

Problem się zaczyna wtedy, gdy na kogoś można znaleźć wzór, można do niego przypisać wcześniej stworzony ogólny przepis/opis.
Wtedy już zwykle mamy do czynienia z psychopatą.

IMO - nie warto się nad tym zastanawiać tylko żyć tak, żeby nikomu nie szkodzić i sobie.
A ja idę po dolewkę merlota.

Tak, jestem intro. Tak, towarzystwo innych intro jest do dupy, bo jak z takimi gadać? :)
Tak, towarzystwo licznej grupy innych ekstra jest równie irytujące i jeszcze bardziej męczące.

No i wzięła mnie baba z zaskoczenia i wyszedł coming-out.

Zastanawiasz się kto jest intro a kto ekstra, a mnie zastanawia co będzie jak odkryjesz, że są jeszcze funkcje kognitywne, które sterują nami i determinują to jacy jesteśmy ;)
Według tego nie ma czegoś takiego jak ambiwertyzm, one są tylko introwertyczne albo ekstrawertyczne. Odnosząc się do tego jeszcze dodam, że intro i ekstra też ma swoje poziomy i może się zdarzyć że ekstrawertyk też będzie potrzebował pobyć samemu.

Btw - według bota jesteś estj, prawda to?

Lubię sobie robić te testy osobowości, bo za każdym razem wychodzi mi inna.

Jedna rzecz się powtarza: wszystkie wskaźniki mam na pograniczu intro/extra, emotional/logical.

Na forum jestem (chyba?) stonowany. W pracy uwielbiam robić szoł. Nawet jak robię głupie szkolenie, ma być ciekawie, z werwą, umiem się obchodzić i z ekstra i introwertykami. Mam strasznie silnie rozwiniętą empatię, czasem ponad to, co sam bym chciał. Czasem podejmuję decyzje logicznie, czasem na czuja. W gronie znajomych lubię rozkręcić towarzystwo. Sprzedam beduinowi piasek na pustyni. Zarażę entuzjazmem. Jestem głośny, ciężko mnie przegadać, wyrażam emocje jasno, opowiadam o nich.

I teraz druga strona:
To wszystko mnie kosztuje energię. Prawdziwy ekstrawertyk rzekomo czerpie energię z interakcji społecznych. Dla mnie to zawsze inwestycja. Oprócz pieczenia pizzy, prawie każde moje hobby jest samotne. Mógłbym całą wiosnę i lato spędzić na zabawach z synem, gierkach, fotografii, plumkaniu na pianinie i może dopiero po 3 miesiącach zacząłbym myśleć, że może warto kogoś do siebie zaprosić.

Typ: szołmen, który czerpie energię z leżenia w zonobijce na kanapie.

A może i jestem po prostu ekstrawertyczny, tylko leniwa d* ze mnie. Jak już się gdzieś ruszę, to wszędzie się dobrze bawię i upewniam się, że inni też. Zmusić mnie do takich interakcji? Potrzeba dźwigu, który wbije się mi na chatę przez ścianę i mnie wyciągnie za kołnierz.

W sumie to sam nie wiem czym ja jestem.