Forum: watek dla golowych staruszkow, czyli okolice 40, 40+

Okienko szczęścia otwiera się gdy dzieci pójdą na "swoje", czyli przestają zawracać dupę każdą pierdołą.
Reszta zależy od Was, my spędzamy ze sobą większość czasu, wyjeżdżamy razem, pijemy razem, bawimy się razem, większość rzeczy robimy razem a to czego nie robimy razem ma pełną akceptację drugiej strony.
Jest nam z tym naprawdę dobrze.
A żeby nie było, Ty jesteś w wieku naszych córek.

U mnie jest inaczej bo mam dziecko niepełnosprawne, 6-letnie, ale do przedszkola chodzi także jak nie choruje (a tu jest 50/50) to z żoną jedziemy na śniadania, łazimy na spokojnie po sklepach albo coś robimy w domu. Mały będziemy już zawsze z nami więc tutaj odpada oczekiwanie na wylot z domu :P
Wywóz do dziadków odpada bo raz że daleko a dwa to bym slyszal potem 5 lat przypominanie że się zajęli raz.
Wieczorem już nam się nie chce ostatnio nic oglądać chyba że coś się pojawi ciekawego na vod. Ja siadam do switcha i popykam z 1.5h ale też oko leci. Żona coś swojego ogląda na telefonie. I jakoś plynie

Ale po co żyć jak masz 40+ na karku?

Ja mam córy 14 lat i 11 lat.... spędzam z żoną cały wolny czas.... godziny dziennie - był to dla mnie priorytet więc tak sobie życie ułożyłem ... żeby uniknąć drugiej zmiany i powrotu do domu jak ona już śpi i wstawania gdy ona już wyszła do pracy - rok tak mieliśmy i to dramat... człowiek usycha .
jemy razem , jeździmy na rowery razem , w ogrodzie działamy razem , po zakupy jeździmy razem , seriale i filmy razem , - jak ja gram to ona sobie książkę czyta i siedzi obok .
Moja recepta to jak najmniej pracy , jak najwięcej odpoczynku i relaksu i to z osobą z którą chcesz i która tego chce a czy w willi czy w kamperze komuś dobrze to jego sprawa.

Co prawda jeszcze przed 40-stką, ale mam dwóch chłopaków (5 i 7) i z mężem jak nam się uda wyjść raz na kilka miesięcy to jest dobrze. Czasu dla siebie mamy średnio 1,5h dziennie jak dzieciaki pójdą spać. Babcie daleko, czasem bierzemy opiekunkę. Plus tego jest taki, że nie marnujemy czasu na scrollowanie, jasne, czasem poklikam, ale jak już w końcu dzieciaki pójdą spać to wole poczytać książkę, albo obejrzeć fajny serial. Nie robię rzeczy, które są oklej, tylko takie które są dla mnie fajne i coś mi dają (czegoś się dowiem, relaksuje, bawi itp.)
Czy brakuje nam z mężem czasu dla siebie? Tak. Ale nie narzekamy, bo chcieliśmy dzieci, cieszy nas rodzina i czas spędzony z dziećmi. Wiemy też, że będzie lepiej :)

Ja na wolny czas nie narzekam. Zawsze kilka godzin dziennie mam dla siebie.
Wczesniej dzieciaki mialy opiekunke, teraz juz nie potrzebuja. Nadal chadza spac o 8 wiec 4-5 godzin wolnego.
W weekend o ile gdzies nie wychodzimy to dzieciaki potrafia sie juz same zorganizowac i bywa ze z tatusiem nawet powyglupiac sie nie chca ;)
Zona ma swoje sfiksowania wiec nikt mi “odpoczywac” nie przeszkadza .

Miał być wątek dla „staruszków”, a nie inkubator i kurnik. Kiedyś w wieku czterdziestu lat dzieci miały około 18-tki.

Jednak pocieszające jes to, że nie tylko ja tak mam. Myślałem, że jestem nieogarem totalnym

Mam córkę, która w kwietniu będzie miała 2 lata. W sierpniu ma się pojawić syn. Pracuje na etacie 7-15. Wieczorami próbuje rozkręcić swój sklep internetowy.
W tygodniu z żoną udaje się obejrzeć odcinek serialu. W weekend staramy się spędzić ze sobą więcej czasu. W ciągu dnia z małą, a jak pójdzie spać to sami.
Strasznie nam brakuje wspólnego wyjścia na miasto, niestety najbliższa babcia 80km.

Mam troje dzieci w wieku 4-8 lat, więc zostawić ich samych nie można, a na dziadków rzadko można liczyć, bo mają swoje zajęcia i problemy. "Randkowego" czasu sam na sam z tego względu dużo nie ma, ale spędzamy ze sobą większość dnia. Pracuję zdalnie, więc jesteśmy razem w domu w ciągu dnia, mamy wspólne hobby w postaci ogrodu, spacerów i jeździe rowerem po pobliskim lesie, oglądamy wspólnie te same seriale, mamy wspólnych znajomych wśród sąsiadów. Większość czasu za obopólną zgodą i potrzebą spędzamy razem. Z rzeczy które robię sam to przed pójściem spać brzdąkam na gitarze, albo gram w gierki.

i nie chodzi o nachapanie sie wrazen i przygod na sile a o nie marnowanie czasu na rzeczy ktore tego czasu nie sa warte a wychodzi mi ze mnostwo tego czasu ktory marnujemy na scrollowanie neta i glupie seriale

Tak nieco obok glownego tematu przewodniego, dopadly mnie podobne przemyslenia i to bez dzieci ;p Im starszy jestem, tym generalnie bardziej dociera do mnie, ile chcialbym jeszcze zobaczyc, poznac, nauczyc sie, natomiast czas tak jakby miejscami uciekal przez palce i czlowiek naprawde zaczyna zwracac uwage na to, w jakis sposob spedza czas z ludzmi i nie tylko.

Swietnie dogaduje sie z dziecmi, ale dzis wolalbym juz chyba pominac ten etap. Tym bardziej, ze najblizsza babcia tez bylaby oddalona o co najmniej 1000-1200km ;) Co wiecej, regularnie robie za wujka i widze, ile trzeba poswiecic tym mniejszym maluchom ;P

Zawsze się dziwnie czuję jak cały czas słyszę od znajomych, że nie mają na nic czasu, a są to osoby bezdzietne. Ja mam praktycznie codziennie kilka godzin czasu dla siebie, a pracuje normalnie 8h. Nawet często mamy problem żeby jakoś produktywnie zagospodarować czas w weekendy.

Małe dzieci zmieniają wszystko :) U mnie jeszcze nie tak dawno było sporo czasu na spędzanie go razem, jakiś serial czy wyjście do kina etc. Aktualnie czasu nie ma na nic. Wracam z pracy, moja zmęczona opieką nad dzieckiem, wyjście do knajpy/kina/gdziekolwiek jak się uda raz w miesiącu to jest dobrze. Same wyjścia też nie są takie jak wcześniej, bo jednak i zmęczenie daje o sobie znać i rodzicielstwo - wychodzisz aby się zrelaksować ale myślami wciąż jesteś przy dziecku. Więc z mojej perspektywy zmienia się wszystko. Ale nie narzekam - znam co najmniej 3 pary, którym po porodzie się kompletnie wszystko rozsypało, nie dały rady wejść w nową sytuację, zmienić nawyków, poświęcić część swoich zainteresowań. Bo to jest zawsze poświęcenie czegoś - jak nie części swojego hobby, to czasu z dzieckiem. Ot, weekendy - młoda na drzemce, wiem, że mam te 2 godziny czasu "dla siebie", ale jeśli mam wybrać przykładowo komputer czy sen, to wybieram te drugie. W tygodniu po pracy wiem, że mógłbym się na godzinę zamknąć w gabinecie i oddać jakiemuś hobby, ale wybieram czas z maluchem. Itd. itp. Wczoraj ogarnęliśmy wieczorem tematy, usiedliśmy przed tv, odpalamy Apple TV, obejrzeliśmy 3/4 odcinka serialu do którego się zbieraliśmy od jakiegoś czasu, młoda się obudziła i tyle, finito, "jakoś w tygodniu" dokończymy :)

"Upadek w dorosłość".
Ładnie się komponuje.

Mnie jeszcze do tej 40 trochę brakuje, ale niechybnie się zbliżam :D.

Na razie czytam brzuchowi ważną literaturę.
Dotarliśmy już do Rivendell.

Mam tylko problem z pieśniami elfickimi bo czego bym nie robił, to idzie w rytm "cebulaaa staniała".

Tak więc znany temat: wózki, foteliki. Chłopak. Termin w maju :).

Nie powiem, przyda mi się ta rewolucja, mimo, że żyję sobie szczęśliwie. Ot, tak już ta moja psychika jest skonstruowana, że wszędzie widzę jasne punkty.
Widziałem jednak siebie robiącego dokladnie to samo w ciągu najbliższych lat, a dziecko jednak tym pudełkiem wstrząśnie i nie mogę się doczekać :).

Z żoną mamy dwuletniego synka, który oczywiście pochłania jakąś tam ilość czasu, ale nie tyle jak sobie wyobrażaliśmy. Jednak z żoną czasu dla siebie za dużo nie mamy, bo się nieco rozmijamy - gdy wracam do domu z pracy, ona jedzie udzielać korepetycje a ja zajmuje się synkiem. Mamy ewentualnie czas dla siebie wieczorem, o ile ancymon zaśnie w miarę wcześnie. Pogadamy, sporadycznie coś obejrzymy. Dla żony jest to jednak zdecydowanie za mało i chce więcej czasu spędzać we dwoje. Dlatego po wykończeniu mieszkania będę się starał co nieco tego wspólnego czasu wyłuskać na jakieś wspólne wyjścia do knajpy, czy do kina, czy gdzieś indziej. Tak, abyśmy mieli 100% dla siebie.

No tak, u nas to sie utarło się, że 40+ to staruszek.
Ja mam 42, startuje w Pucharze Polski w wyścigach motocyklowych, do którego trenuję cały rok: biegam co 2 dni po 8-10 kilometrów, 3x w tygodniu chodzę na siłownię.
W domu 2 dzieci. Z młodym (9) trenujemy co 3 dni piłkę na boisku osiedlowym, pitbajki i gokarty 2-3 razy w miesiącu, w lato co tydzień, z młodą (13) koszykówkę (wynajmuję salę szkolną i chodzimy raz w tygodniu) + wożę ją na konie raz w tygodniu i razem aktualnie uczymy się na odznakę. Pracuję na etacie 8-10 godzin pon-piątek i czasem soboty. Oprócz aktywności fizyczno-sportowych rodzinnie jeździmy sobie na wycieczki, z żoną chodzę do kina, teatru (w tym wieku dzieciaki się ogarniają już na ten czas same, wcześniej po prostu był kurs do babci) + oczywiście wspólne ferie i wakacje.
Zmęczenie? xD Zmęczyć to się można jak się tyra 10 godzin w kopalni. Dobra forma fizyczna z odpowiednia dietą + umiejętność organizacji czasu zamiast narzekania i wszystko.

Kurde trafiłeś w moje ostatnie rozterki.

Oboje 36 lat i mam wrażenie, że pochłania nas praca. Wraca się do domu, dalej robota bo trzeba zarobić na swoje hobby. Niby bardzo dużo podróżujemy ale zaczałem się zastanawiać, czy to też nie jest jakaś pułapka bo żyje się od tego wyjazdu do wyjazdu w międzyczasie zapracowując się na śmierć i właśnie praktycznie nie korzystając z wolnego czasu (bo kasę można przeznaczyć na wyjazd a poza tym i tak trzeba na to zarobić a potem jest się zmęczonym). Nie rozumiem jak ludzie moga mieć własny biznes i jeszcze ogarniać dzieci.

Pocieszę was, zgredziki, ja coraz częściej łapię się na tym, że mam zbyt mało czasu dla siebie, nie mieszkając jeszcze aktualnie z partnerką. Ba, łapiałem się na tym także w okresach bycia singlem, mając już te 29-30 lat.

Do dziś zachodzę w głowę skąd człowiek miał w wieku nastoletnim czy studenckim energię na tyle nauki plus aktywne (choćby w tak mało ambitny i wyszukany sposób jak granie, oglądanie albo czytanie) spędzanie pozostałego wolnego czasu, którego momentami, obiektywnie patrząc, było niewiele więcej, a zdarzało się, że i mniej. Oczywiście, nie obciążały wtedy człowieka niektóre obowiązki domowe, wciąż jednak motywacja, energia, ciekawość były jakby większe...

A o tym co się zmienia między dwojgiem ludzi po nastu latach pożycia to może napiszę za te naście lat, choć nie sądzę, że wtedy GOL nadal będzie istniał... Niemniej, już po roku czy dwóch pojawia się wypalenie... ale to może tylko nie z tą jedyną? :P

U mnie w sumie podobnie jak u b212.
Z wyłączeniem dni, jak jadę na robotę wyjazdową :)
Albo jak ona jedzie.

A no i w tle jeszcze jeżdżenie z bąbelkiem do szkoły, w tym do muzycznej. I zakupy, czasem w międzyczasie.

W sumie jeszcze nie dotarłem do progu 40, 40+ więc nie powinienem pisać :D

Fajny temat. Czasem dobrze poczytać, ze inni maja podobnie i człowiek nie jest sam. Niby to oczywiste, ale mimo wszystko jak się ma to przed oczami to jakoś podnosi na duchu :)

Jeszcze jedna sprawa; jak ktos pomiedzy praca a dziecmi cierpi na ciagly brak czasu i zmeczenie to warto rozwazyc opcje kupienia sobie tego czasu.

My wydalismy 100k+ GBP na opieke dla dzieciakow, glownie nianki. Niby spore pieniadze, ale z perspektywy czasu to dobra inwestycja. Nie tylko nie czujecie sie przemeczeni ale rowniez co wazne, male dzieci nie rozwalaja wam calkowicie kariery zawodowej.

dzieci zmieniają wszystko "tato kupa" ;) co nie zmienia faktu że jak ma się czasu do oporu to też i dzieci nic nie zmieniają po prostu wolny czas spędza się z nimi i jest to też wolny czas. Dzieciaki właściwie mają swoje życie wcześniej przedszkole, potem szkolne masę zajęć dodatkowych czy też własnych więc o ile na początku to one zabiegały o mój / nas czas teraz ja / my zabiegam o ich :) Gdyby nie dzieci to pewnie byśmy umarli z nudów bo ile można imprezować czy spotykać się z znajomymi a właściwie ze znajomymi to od pewnego czasu spotyka się tylko z tymi co mają dzieci czyli są dwie imprezy starzy z sobą, dzieciaki z sobą. Dziennie mamy z żoną z 10-12 godzin dla siebie tylko co to właściwie znaczy po 20+ latach znajomości każdy ma właściwie swoje sprawy życiowe i hobbistyczne. Takie wyjazdy wspólne to nawet nie liczę bo to norma czy też razem imprezowanie bardziej chodzi mi o to że po 20 latach człowiek nie myśli już o tym samym co 20 lat temu aby każdą minutę spędzać przy sobie i wisieć na sobie. Moim zdaniem jest idealnie właściwie jestem na permanentnych wakacjach od 10 lat. Bardziej mnie martwi co będzie potem jak dorosną i założą własne rodziny i daleko wyjadą. Liczę że jednak uwzględnią nas wokół siebie na model życia włoskiego. Kiedyś tego nie rozumiałem ale dzisiaj rozumiem coraz bardziej ludzie powinni mieszkać pokoleniowo najlepiej na model włoski, po co komu 1000-2000m2 dom w którym mieszkają 4 osoby ? Widzę to bardziej tak że może jedna z nich pomyśli aby na dużej działce z dużą posiadłością obok znalazła się mała rezydencja dla rodziców którzy chętnie pomogą z wnukami. Wręcz liczymy że nie pójdą w nasze ślady i postarają się o dzieciaki w wieku 20 lat.