Wiadomość Olga Tokarczuk współtworzy grę RPG na bazie swojej powieści

Zadziwiająca jest ślepota Krzysztofa Maja (czyli groznawcy po polonistyce, a do tego z tytułem doktora), który nie potrafił (a raczej nie chciał) przeczytać ze zrozumieniem mowy noblowskiej Tokarczuk. Ale stary już jestem, więc nie dziwi mnie zupełnie to, że jakiś użytkownik naszego forum bezkrytycznie powtarza tezy youtubera z Krakowa. I to youtubera, który w innych filmikach zachęca do weryfikowania przekazywanych informacji. W tym wypadku, jak widać, zalecenia Krzysztofa Maja były głosem wołającego na puszczy.

Maj (a za nim Zdzichsiu) piekli się, że Tokarczuk jest "klasistowska", zaś wielcy pisarze patrzą z pogardą na literaturę science-fiction.

A Tokarczuk na to:

Ogólne skomercjalizowanie rynku literackiego doprowadziło do podziału na branże – odtąd odbywają się targi i festiwale literatury takiej czy siakiej, zupełnie osobno, tworząc klientelę czytelników, którzy chętnie zatrzaskują się w kryminale, fantasy czy science-fiction. [...] Zawsze intuicyjnie byłam przeciwko takim porządkom, ponieważ prowadzą one do ograniczania wolności pisarskiej, do niechęci wobec eksperymentu i transgresji, która jest istotną cechą tworzenia w ogóle.

W skrócie: przynależność gatunkowa nie jest wyznacznikiem wartości dzieła. Gdzie więc pogarda dla science-fiction?

Maj (a za nim Zdzichsiu) piekli się, że Tokarczuk pluje na kulturę masową.

A Tokarczuk na to:

Możemy mieć dziś wielką satysfakcję, że jesteśmy świadkami powstania nowego sposobu opowiadania świata, jaki niesie ze sobą serial filmowy, a którego ukrytym zadaniem jest wprowadzić nas w trans. Oczywiście ten sposób opowiadania istniał już w mitach i opowieściach homeryckich, a Herkules, Achilles czy Odyseusz to bez wątpienia pierwsi serialowi bohaterowie. Jednak nigdy wcześniej nie zagarnął on dla siebie tak dużo przestrzeni i nie wpływał tak istotnie na zbiorową wyobraźnię. Pierwsze dwie dekady XXI wieku z pewnością należą do seriali. Ich wpływ na sposoby opowiadania (i przez to też rozumienia) świata jest rewolucyjny. [...]
Ta forma opowieści chyba najbardziej twórczo szuka dziś nowej formuły. W tym sensie odbywa się w serialu poważna praca nad narracjami przyszłości, nad dopasowaniem opowieści do nowej rzeczywistości.

W skrócie: medium popkulturowe (serial) jest obecnie dziedziną najbardziej twórczej aktywności narracyjnej. Pogarda? Raczej uznanie.

Skoro popkultura nie jest taka zła, to może sam internet jest źródłem problemów?

Wikipedia, którą podziwiam i wspieram, mogłaby wydać się Komenskiemu, podobnie jak wielu myślicielom tego nurtu, spełnieniem marzeń ludzkości – oto tworzymy i otrzymujemy ogromny zasób wiedzy nieustannie uzupełnianej, odświeżanej i demokratycznie dostępnej, praktycznie z każdego miejsca na Ziemi.

Demokratyzm internetu? Nie może być! Przecież Tokarczuk jest klasistowska! Wydaje się jednak, że i Maj, i Zdzichsiu mają problem ze zrozumieniem rzeczy dosyć oczywistej: krytyka sposobu wykorzystania jakiegoś medium, nie musi być krytyką samego medium. Narzekając na to, że ktoś zabił nożem dziecko, nie musimy od razu potępiać noży in pleno. To, że Tokarczuk krytykuje np. internetowy hejt, szum informacyjny (fake newsy) czy sterowanie reakcjami użytkowników internetu, nie znaczy, że "patrzy z góry" na globalną sieć.

Ale przecież Tokarczuk krytykuje gry komputerowe - piekli się Maj (i Zdzichsiu)!

A Tokarczuk na to:

Doświadczenie jest faktem poddanym interpretacji i umieszczonym w pamięci. Odwołuje się także do pewnej podstawy, jaką mamy w umyśle, do głębokiej struktury znaczeń, na której potrafimy rozpiąć nasze własne życie i przyjrzeć mu się dokładnie. Wierzę, że rolę takiej struktury pełni mit. Mit jak wiadomo nigdy się nie wydarzył, ale dzieje się zawsze. Dziś działa już nie tylko poprzez przygody antycznych herosów, ale przenika do wszechobecnych i jak najbardziej popularnych opowieści współczesnego kina, gier, literatury. Życie mieszkańców Olimpu przeniosło się do "Dynastii", a heroiczne czyny bohaterów obsługuje Lara Croft.

Trzeba być wyjątkowo uprzedzonym, żeby w tym fragmencie doszukać się jakiejś krytyki gier komputerowych. W skrócie: Tokarczuk pisze, że archetypy, które kojarzą się ludziom z mitami, funkcjonują dzisiaj w innych strukturach narracyjnych, m.in. w serialach czy grach komputerowych. A ponieważ pisarstwo Tokarczuk od samego początku opiera się na mityzacji (archetypach), tego rodzaju stwierdzenie ma wręcz charakter nobilitujący dla tych mediów.

Co więcej, Tokarczuk pisze:

Możliwe jest jednak, że powieść i literatura w ogóle stają się na naszych oczach czymś zgoła marginalnym wobec innych sposobów narracji. Że waga obrazu i nowych form bezpośredniego przekazywania doświadczenia – kina, fotografii, virtual reality i augmented reality – stanie się poważną alternatywą dla tradycyjnego czytania.

Pytam więc ponownie: gdzie w mowie noblowskiej znajduje się jakakolwiek krytyka gier komputerowych, które - jak pisał Zdzichsiu - są według Tokarczuk "plugawe"?

I teraz pora na zdanie, które budzi tyle kontrowersji:

Tylko literatura jest w stanie pozwolić nam wejść głęboko w życie drugiej istoty, rozumieć jej racje, dzielić jej uczucia, przeżyć jej los.

Można się z tym zgadzać albo nie zgadzać. Nie wyobrażam sobie na przykład, żeby jakakolwiek gra była w stanie opisać czy przedstawić głębie psychologiczną ludzkiej egzystencji tak, jak to robi np. Tomasz Mann w "Czarodziejskiej górze". Nie wyobrażam sobie, żeby jakakolwiek gra w sposób tak przerażający ukazała konsekwencje zezwierzęcenia człowieka, jak "Biesy" Fiodora Dostojewskiego. I tak dalej. Może kiedyś elektroniczne "rozrywka" będzie w stanie dostarczyć tego rodzaju intelektualnej głębi. Ale - według mnie - na pewno nie teraz. To, rzecz jasna, nie znaczy, że gry nie mogą być niezwykle imersyjnym, fascynującym i wartościowym doświadczeniem. Już teraz. To nie znaczy, że gry nie poruszają tematu zezwierzęcenia człowieka czy nie pokazują psychologicznej głębi bohaterów. Już teraz. Ale literatura (na razie) robi to w lepszy sposób. Tego rodzaju stwierdzenie sprawia, że jestem "klasistowski"? Jeśli powiem, że karabin lepiej się nadaje do zabijania od brzozowego kijka, też będę "klasistowski"?

A wracając do mowy noblowskiej: czy jednak Tokarczuk odnosi się tu w jakikolwiek sposób do gier komputerowych? Wyszydza popkulturę? Jest "klasistowska", czyli - jak to ujął Zdzischiu - popiera tylko "sztukę wyższą"? Znowu oddajmy głos Tokarczuk:

Należałoby więc uczciwie opowiadać tak, żeby uruchomić w umyśle czytelnika zmysł całości, zdolność scalania fragmentów w jeden wzór, odkrywania w drobnicy zdarzeń całych konstelacji. Snuć historię, żeby było jasne, iż wszyscy i wszystko zanurzone jest w jednym wspólnym wyobrażeniu, które za każdym obrotem planety pieczołowicie produkujemy w naszych umysłach.
Literatura ma taką moc. Musielibyśmy porzucić te nieskomplikowane kategorie wysokiej i niskiej literatury, popularnej i niszowej, z przymrużeniem oka potraktować podział na gatunki.

I gdzie ten "klasizm"? Gdzie pogarda dla "kultury niższej". To już prędzej mamy tutaj literacki "komunizm", czyli nawoływanie do narracyjnej transgresji, tego, żeby tzw. sztuka wysoka i niska się wymieszały.

Ech.

Tokarczuk to jedna z najsłynniejszych pisarek świata, która:
- interesuje się grami komputerowymi (i wspomina o nich w mowie noblowskiej);
- ceni gry komputerowe jako medium narracyjne;
- angażuje się w produkcję gry komputerowej.

A niektórzy, zamiast się cieszyć, będą na siłę udowadniać, że białe jest czarne.

Zdichsiu nie umie czytać ze zrozumieniem i powiela nadinterpretacje Krzysztofa Maja (wyjątkowo zresztą uprzedzonego do Tokarczuk), a prawie dwudziestu innych użytkowników wystawia kciuk w górę.

Sobota na GOL-u.

To co mnie zadziwia na Golu, a czego chyba nigdy nie zrozumiem: najbardziej "plusowany" jest komentarz jakiegoś matoła, który KOMPLETNIE nie zrozumiał mowy noblowskiej Olgi Tokarczuk i (będąc do niej skrajnie uprzedzonym, co widać, słychać i czuć) wkłada jej w usta coś czego nigdy nie powiedziała.

Mówiąc krótko: kłamie, bo nie zatrybil. A ludzie, to plusują i to w sytuacji, kiedy ta mowa jest dostępna i każdy może sprawdzić bez problemu, że gość zwyczajnie kłamie. No, ale nie i wysrywy jakiegoś frustrata lądują na samej górze. Masakra :/

Nie ma to jak w idiotyczny sposób zgwałcić jedną z najlepszych mów noblowskich jakie kiedykolwiek powstały. Wyrwać z kontekstu można wszystko. Lub przyjąć bardzo krytyczny w sumie populistyczny prymitywny punkt widzenia.
Mam inny również z premedytacją wyrwany z kontekstu fragment z tej przepięknej przemowy.
"Świat jest tkaniną, którą przędziemy codziennie na wielkich krosnach informacji, dyskusji, filmów, książek, plotek, anegdot. Dziś zasięg pracy tych krosien jest ogromny – za sprawą Internetu prawie każdy może brać udział w tym procesie, odpowiedzialnie i nieodpowiedzialnie, z miłością i nienawiścią, ku dobru i ku złu, dla życia i dla śmierci. Kiedy zmienia się ta opowieść – zmienia się świat".
Szkoda, że jeszcze nie dodał czegoś z narracji jedynej słusznej partii że Ola reprezentuje żydów, masonów, iluminatów i jest antypolska. A dwudziestu słabych umysłowo botów mu przyklasnęło. Smutne. Łapy mi opadły.
Acha. Projekt gry brzmi świetnie. Trzymam kciuki. To gdzie mogę kupić pre order?xD

Jak pluła na gry wideo?

Zdzichsiu Olga Tokarczuk ma 60 lat. Przez jej dorosłe życie gry zmieniły się z prostej zręcznościowo-logicznej zabawy w najbardziej zaawansowane potomstwo zrodzone z techniki i kultury. Czy myślisz, że Pani Olga siedzi pod kamieniem i nie zauważyła tej zmiany po drodze? Że zwyczajnie mogła dostrzec zalety gier jako wytworu kultury? Gdyby gardziła grami, tak jak to próbujesz przekazać, to po co by jej to było? Raczej dla pieniędzy tego nie robi, bo tych jej nie brakuje, raczej jej się też nie nudzi. Może to dla niej rodzaj literackiego wyzwania?