Gra Vampire The Masquerade - Swansong | PC

Jest to jeden z naprawdę niewielu tytułów, które tak bardzo mnie męczyły i musiałem się zmusić do grania.
Po ponad 5h spędzonych z tym tytułem, miałem naprawdę dość.
Sama budowa gry jako RPG z masą wyborów cieszy, ale tylko na początku.
Bardzo szybko wkrada się ogromna nuda.
Brak jasnej drogi do celu, animacje i grafika z rodem PS3, zdecydowanie nie ułatwia.
System dialogów niby przemyślany ale... Bardzo nie mogłem go polubić. Osobiście dla mnie, przekombinowany.
Ogromne ściany teksu (często nieciekawe) zabiły fabułę, która zapowiadała się ciekawie.

Ale klapa za dużą cenę! Gadające kukiełki tak powinna się nazywać ta gra.Bez znajomości angielskiego min na mocnym C1 nawet do tego teatru nie podchodźcie

Niby premiera tygodnia a dalej nie ma recenzji......

Uwielbiam "The Council". Na "Swansong" czekałem jak dziki i niemal po premierze kupiłem gierę, no i się zawiodłem srogo, choć strona techniczna to najmniejszy problem gry.

Jest ciężko już od początku, bo historia jest dość eklektyczna. Dostajemy masę nazwisk, pełno terminów i praktycznie zostajemy zawaleni terminologią oraz skrótem obecnej sytuacji, nie widząc niczego, więc ciężko się połapać w czymkolwiek. Wszystko skopano już na etapie samego pomysłu. Sterujemy naprzemiennie trzema postaciami i to również utrudnia wkręcenie się w historię. Kiedy już zaczynamy coś rozumieć i się angażować, no to hop i przechodzimy w inne miejsce, inni bohaterowie i jazda od nowa. Najlepsze, że jedna z trzech postaci mniej więcej po połowie gry ma wywalone na główny wątek i realizuje swoją historię, która notabene też już w tym momencie kończy ze zwrotami akcji i mamy tylko prymitywną siekę z elokwentnie mówiąc słabym etapem zręcznościowym.

"Swansong" jest trudną produkcją. Gracz nie jest prowadzony za rękę i może popełniać błędy, które zablokują mu dostęp do ważnych informacji. A tak naprawdę w przypadku jednej postaci, gdy popełni się błąd w pierwszej planszy, to już traci się szansę na dobre zakończenie, bo dostaje się mniej doświadczenia, na kolejnych etapach nie można odblokować dodatkowego contentu i tak aż do końca, gdy stajemy do konfrontacji z bossem, z którym nie mamy szans wygrać. Więc może warto powtórzyć etap, gdy się błąd popełni? No brzmi spoko, tylko gigantyczną wadą "Swansong" jest to, że nie można pomijać żadnej cutscenki ani dialogu. Niby taka opcja istnieje, ale u mnie ona była nieaktywna dosłownie przez całą grę. I w takiej sytuacji pod koniec pierwszego etapu jak wybrałem opcję z przekreśloną strzałeczką, to nie wiedziałem wtedy, że owa strzałeczka oznacza koniec etapu, no i po półtorej godzinie zakończyłem etap, przez przypadek nie badając jednej lokacji w ogóle. Normalnie bym wziął jeszcze raz, ale jak nie można pomijać dialogów, no to słuchanie tego wszystkiego dwukrotnie byłoby istną masakrą.

Jaki niedorozwój to tak zaprojektował, że w grze pełnej dialogów nie ma opcji ich pomijać? Co jest z wami nie tak? Dodatkowo oczywiście dochodzą jeszcze pomieszczenia, w których z totalnie niewiadomego powodu nie można biegać, więc trzeba się męczyć powolnym chodem. Dwa takie detale, które ekstremalnie utrudniają gameplay, a można to było bardzo łatwo naprawić.

Sama eksploracja jest nawet fajna, szczególnie w pierwszych etapach, które są bardzo rozległe i dają różne możliwości odkrywania sekretów. Trzeba na pewno kojarzyć fakty, ale nie ma tu też takiej mistrzowskiej zagadki jak drzwi z malowidłem i zgadywanie prawdziwej daty narodzin Jezusa w "The Council". Im dalej w las, tym prostsze poziomy i mniej się dowiadujemy o samym wątku głównym, tylko raczej poboczny lore świata poznajemy. To co najlepsze dano już na początku, gdy sam gracz nie rozumie jeszcze tak wiele o świecie, a na koniec zabrakło pomysłów.

Konfrontacje to tragedia, bo nie rozpracowujemy przeciwników, nie musimy zgadywać, pod jakim kątem należy do nich zagadać, tylko mamy jasno wyszczególnione za pomocą jakiej cechy ich można złamać i albo mamy tę cechę rozwiniętą, albo nie. A rozwój postaci jest wybitnie nieintuicyjny. Trzy rodzaje jakby "drzewek" dostajemy zamiast prostego dawania punktów danym cechom i zupełnie nie mam pojęcia, co i jak tam, dlaczego się dzieje, a na koniec i tak nie można wykorzystać danej umiejętności w danym momencie lub przegrywamy w rozmowie, mimo że pisze 100% sukces. Nie mówiąc o tym, że nie możemy rozwinąć tak jak chcemy danego wampira, bo finalnie i tak dana konkretna cecha potrzeba jest do wygrania rozmowy, a jak jej nie rozwinęliśmy to lipa.

No i na koniec tego wszystkiego - pies chędożył wszystkich tych, którzy narzekają na grafikę. Gra nie jest jakaś przepiękna, "Sherlock Holmes" i "Syberia 4" wyglądają lepiej, ale też nie ma tragedii. Z twarzami jest nierówno, oświetlenie często za twarde dali, a lokacje są zbyt minimalistyczne już z racji samego designu, ale i tak wizualnie się to przyzwoicie ogląda i na tle innych mankamentów grafika i animacje to bardziej zaleta niż wada tej produkcji.

Bo nawet na koniec dostałem randomową cutscenkę na silniku gry, która nijak nie odnosiła się do moich wyborów i podsumowanie dokonań miałem w formie akapitów tekstów. Ale też na koniec nic szczególnego się nie zdarzyło i jakby po 2/3 gra wytraciła swój rezonans i tylko bardziej męczyła. Gdzieś 18 godzin zajęło mi przejście i na koniec już się zmuszałem, mimo iż na początku byłem bardzo napalony, to finalnie "Swansong" oferuje przeciętną historię, męczący gameplay i nietrafione elementy rpg. Tu już na etapie projektowania podjęto złe decyzje i przyzwoite wykonanie gry nijak nie miało szans uratować finalnego produktu.

Grafa wygląda jakby spoźniono się z premierą o jakieś 10 lat. Nie wiem skąd takie wymagania sprzętowe.

Drewno straszne niestety przynajmniej na gameplayach. Może jedynie fabuła i klimat to coś uratuje...

Jaki jest stopień poprawności politycznej w tej grze w skali od 0-10? IMO w temacie Maskarady powinno być zero.

The Council był naprawdę fajną grą, ale tutaj coś technicznie poszło grubo nie tak. Swansong wyglada sto razy gorzej od ich poprzedniej gry, mimika twarzy jest żałosna, otoczenie nie ma klimatu. Wygląda jakby odeszli od nich wszyscy zdolni ludzie. A szkoda, bo miałem spore nadzieje co do tego studia. A tutaj takie drewno że już po 2 godzinach ma się dość.

zapowiada sie bardzo ciekawie ale lepiej chyba poczekac na DLC i jakies mody bo szkoda sobie psuc maskarade. niestety bije po oczach casualowy wybieg w strone gotowizny archetypowej postaci bo caly poczatek gry wydaje sie byc pod nia projektowany i kiedy czlowiek zda sobie z tego sprawe to caly rozbudowany kreator postaci drastycznie traci na znaczeniu, a sama gra zaczyna stwarzac pozory jazdy po szynach jako ze centralnie gra naprowadza nas na wszelakie skillchecki. zupelnie niepotrzebnie bo mechanicznie i tak ta gra odstraszy typowa januszerke wiec nie rozumiem po co tak to projektowali. to juz lepiej gdyby dodali opcjonalny easy mode dla fanow ogladania gier, a graczom pozwolili grac w taka maskarade na jaka maja ochote zamiast sztucznie ja ograniczac.

kurewsko trudno mi ocenić tą grę. Kocham klimaty Vampire: The Masquerade ale taki Bloodlines jedynka z roku 2004 jest dużo bardziej ciekawy. I nie chodzi mi tu o to że gra to jeden wielki dialog bo takie Torment: Tides of Numenera uwielbiam. Natomiast to właśnie Torment: Tides of Numenera mimo 80% dialogu gra jest bardzo dobra, a tutaj hmmm...gra niejest słaba ale jak z 7 generacji, a postacie to drewno. W grze z dużą ilością dialogu już mogli się bardziej postarać o aktorstwo i mimike na wysokim poziomie, bo lepszą mimike twarzy mają postacie z Bloodlines z roku 2004 a mamy 2022. Mocne 6/10. Ale gra zła niejest. Ma super klimat śledztwa:)