Forum: Mam dość..m

Daj nr konta wyślę ci stówkę po wypłacie. Inaczej pomoc nie mogę.

Proponuje odłożenie tych 200zł i zapisanie się do psychologa choćby na tą jedna wizytę, możesz tez iść na NFZ. Pamiętaj, żeby się nie łamać, ale tutaj raczej nikt nie błyśnie złotą rada i Ci nie pomoże. Znajdź jakieś zajęcie po pracy, ten okres minie szybciej niż myślisz, musisz tylko znaleźć w sobie ta siłę i rozwiązać problem, a przyznanie się do problemu i nie uciekanie przed nim to pierwszy dobry krok :)

W Polsce wszystko idzie jak kąpiel w kisielu.
Czyli opornie. :/

Dopóki nie zamieszkałem w Beunos, to myślałem to norma, że tak jest wszędzie.

Czasem człowiek chciał się nawet odpalić i iść na sznur, jedynie wyprowadzka mnie uratowała.

Wytrwałości życzę.

Mam nędzne życie i nie mogę tego zmienić, chce to zmienić z całego serca, ale nie mogę....nie mogę choć kilku dni w pracy opuścić bo braknie mi tych kilu stówek na rachunki w przyszłym miesiącu, od kilku lat zero przyjemności z życia, jedne wielki tortury, już zbyt długo się męczyłem, zbyt długo

Nie łam się chłopie. W życiu różnie bywa. Musisz zmienić środowisko. Jest szansa wyjechać na jakieś roboty za granicę ?
Najniższa krajowa i 6 dni roboczych - to jest niewolnictwo, a nie praca.

Wyjechał bym choć by jutro tylko nie mam za co, jak już mówiłem nie jestem w stanie ani grosza odłożyć miesięcznie a aby jechać za granicę to nie oszukujemy się ale trzeba na start mieć pieniądze

Co prawda musisz być zarejestrowany jako bezrobotny w PUP ale może bon zasiedleniowy? Dostaniesz do 200% średniej krajowej na start i uderzaj do jakiegoś miasta. Nawet jakiś Amazon czy jakiś magazyn.
W Warszawie często szukają na sortownie przesyłek. Co prawda robota w godzinach nocnych z nieludzką stawka 18-20 brutto za taką pracę ale zawsze coś. Pracujesz, szukasz w międzyczasie czegoś innego i uciekasz.

Dzięki za odpowiedź, właśnie nie mam po co szukać, bo 50 km ode mnie jest też zakład produkcyjny i też najniższa krajowa, tyle że soboty wolne, ale co to zmienia...nic. Szukałem pracy zdalnej, bo o takiej zawsze marzyłem, pracować w domu, ale zostałem tylko oszukany i tyle..

Poker online po pracy. Dokładnie turnieje z niskim wpisowym.

No cóż. Mam 30 lat,i mam to samo. No może nie tak. Przez lata nie przejmowałem się życiem. W sumie raz pracowałem ,a raz nie(dobrzy rodzice) Głównie grałem i grałem i grałem, nadrabiałem anime ,filmy seriale,coś tam czytałem ciekawego,zrozumiałem że szkoła uczyła mnie w większości bzdur,dopiero po szkole miałem więcej czasu,i zacząłem się interesować bardziej książkami, nauką, fizyką ,biologią itp itd. Tylko no właśnie,strach przed podjęciem ryzyka, i zostawieniem wszystkiego co znam,zrobił swoje.I jestem w tym punkcie co jestem.Od wielu lat myślę,że i tak starości nie dożyję(w sumie z obserwacji, po widzę dokąd świat może zmierzać i obym nie miał racji) Nie potrafiłem się ruszyć i przemóc. Dopiero w grudniu zeszłego roku jak złapałem Covid, to depresja wystrzeliła w kosmos. Albo to po prostu zbliżające się 30 lat,uświadomiło mnie, że nic nie wiem,nic nie umiem ,myślę o rzeczach, o których wcześniej nie myślałem. I nie wiem czy z tego gówna wyjdę. I w sumie gry,książki itp itd są moim małym lekarstwem, Które przestaje powoli działać .Ale od małego byłem niecierpliwy .Mam słomiany zapał. Nie potrafię znaleźć nic, co bym robił, i z tego się cieszył. Jest tyle ciekawych rzeczy do nauki,i trudno mi wybrać jedną albo dwie, poświęcając resztę. Kursy swoje kosztują,psycholog to akurat też drogo. I nie zawsze trafi się dobry.
Po prostu się boję.
Mogłem być piłkarzem czy lekkoatletą ,bo byłem w tym nawet dobry. Ale wiecie ,20 lat temu o kasę łatwo nie było. A od małego miałem takie głupie myślenie,że rodzice zapłacą,a mnie się nie uda. Albo że będę musiał opuścić rodzinę na rzecz czegoś tam. W podstawówce dodatkowo jeden z klasy podkopywał pewność siebie...uwziął się na mnie . Potem doszedł ojciec.Dobry,ale ma swoje przywary,jak krzyczenie z dupy o nic. No wiecie, coś się w domu stało, to od razu że moja wina albo brata. Nawet nie wiecie jak to się wrzynało w głowę.No i teraz ja jestem czasami agresywny jak mi coś nie idzie,albo coś głupiego chce. I wiem że nie powinienem się drzeć. No ale jak ktoś się drze na ciebie bez powodu tyle lat,to potem jest tak samo w drugą stronę. A teraz nie widzę sensu spróbowania wyjechać. Rodzice coraz starsi,tu jeszcze jakichś znajomych mam.Mieszkanie po babci mam, Za minimalną mogę wyżyć, i jeszcze zostanie. Jak znowu pracuję na magazynach to i ponad tysiak się uda na miesiąc oszczędzić . Ale czegoś mi brakuje.Może też ta świadomość,że rodzice się starzeją,babcia już mocno starsza,nie gada się z nią już tak jak jeszcze powiedzmy 5 lat temu.To boli,traci się osoby do rozmowy,traci się oparcie. Może też brak zainteresowań rodziców robi swoje. No ale jakie większe zainteresowania były w PRLu? Praca praca praca. Jedynie co mi zaszczepili to szacunek dla innych,i miłość do gór.No ale nie winię ich,inne czasy. Gdybym teraz miał 10 lat , to wiedziałbym w co iść,miałbym internet,i wiedziałbym co się opłaca, co jest fajne.
No a tak 30 lat minęło.10 lat zmarnowałem,zamiast się rozwijać, czy wyjechać na próbę. Za 10 lat znowu życie będzie inaczej wyglądać. Z roku na rok życie w tym kraju wygląda coraz gorzej. Na świecie też ,tylko że wolniej.Nie podobają mi się pewne zmiany,ta cała pełna cyfrowość .Narzucany szacunek . Wiem że muszę zmienić myślenie. Mieć wywalone na rzeczy,na które nie mam wpływu. I starać się żyć tak jak mogę. Wiecie jestem introwertykiem ,więc ogólnie lubię siedzieć w domu czy na działce i po prostu tak żyć,ale z bezpieczeństwem finansowym. I że mam jeszcze kogoś ,kto w razie czego pomoże. Ale jednocześnie chciałbym podróżować,poznawać ludzi i kulturę,ale się po prostu boję,i mam masę wątpliwości. .Dlatego jedynym lekiem,to mieć znajomych,którzy mają imo więcej czasu,albo kogoś.Po prostu drugą połówkę, która jest podobna do ciebie. Albo chodż naucz się kowalstwa, ja stolarstwa i otwieramy zakład ;D Podobno to znowu zaczyna być potrzebne, A jak chcesz pracy zdalnej, to spróbuj robić audyt . Chociaż jak miekszasz na zadupiu, to może być spory problem,bo pewnie w okolicy nie ma takich firm. Albo obsługa klienta .W sumie polega na wypłacaniu kasy,program robi za ciebie, ty tylko sprawdzasz ,a za takie pstro masz 3000 netto .Potrzeba tylko średniego.Nawet na Audyt nie trzeba mieć matury czy studiów.

Rozumiem twój ból. Sam mam 22lata i jestem nieudacznikiem, nawet średniego nie mam... i zero umiejętności czy perspektyw na życie a o zapale to już nawet nie piszę. Na moją sytuację złożyła się masa czynników. Teraz tylko gierki,anime,filmy i pierdzenie w fotel z rozpaczy, bo rodzice dobrzy i utrzymują(w sumie to matka, bo ojciec alkoholik). Nie mam znajomych czy przyjaciół ani pracy, jestem typem kogoś kto boi się nowych wyzwań i zamyka się w swojej "klatce" bezpieczeństwa, pracowałem 3miechy na magazynie ale mnie zwolnili, teraz będę musiał wrócić by trochę dorobić, ale znowu jest ciężko znaleźć mobilizacje. Moim planem jest iść do psychiatry brać leki i znaleźć przyjaciół ..samemu w życiu będziesz miał ciężko i uwierz mi, bo niema jak z kimś pogadać a jak wszystko dobrze zaplanujesz i masz cel to go osiągniesz. Na twoim miejscu autorze tematu to bym po pierwsze uciekł z tego zadupia, nie ważne czy odłożysz po trochu na wyjazd ale osiągniesz cel. Później znajdź w miarę stabilną pracę i staraj się jakoś przekwalifikować na np wózki widłowe i nie będziesz miał źle. Rady niby z dupy, ale musisz walczyć o swoje marzenia. Sam wiem w moim przypadku że jak nic nie zrobię to marnie skończę, dlatego zamierzam się leczyć i dokształcić by może później znaleźć pracę w jakimś biurze albo jakieś kursy zawodowe i wcale nie muszę dużo zarabiać. Wystarczy mi stabilność i by praca nie była udręką, chodź na razie to tylko gadanie a gówno robie. I pamiętaj nie izoluj się od ludzi, bo będzie ci smutno jeśli nie jesteś typem outsidera i twardą psychę. Te życie jest po prostu żałosne i nie mówię to tylko ze swojej perspektywy, ale ogólnie. Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz. Wielu ludzi ma podobne problemy do ciebie, chodź tego nie okazują. Psychiatra z NFZ to też nie głupi pomysł, można parę kwestii obgadać, oni są od tego by pomóc. Samemu z pewnych dołków bez pomocy drugiego człowieka nie można wyjść.

vcv18 jak tam dajesz radę? Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko dobrze.

Witam, jeśli ktoś przeczyta to z góry dziękuję.
Mam 27 lat i mam dość życia, dość tego nędznego życia, nie chce żyć po prostu nie chce. Moje życie odkąd skończyłem szkołę to jedna wielka męka. Jestem na tym świecie sam jak palec. Pracuje 6 dni w tygodniu za najniższą krajową, niestety nie ma pracy w okolicy ( mieszkam na zadupiu ) i muszę się tej pracy trzymać bo nic innego nie znajdę, a opłacając mieszkanie i jedzenie zostanie mi dosłownie 200/300 złotych miesięcznie...
Przychodzę z pracy za każdym razem placze w poduszkę, wykończony i za chwile znów do pracy, nie mam życia, pracuje aby przeżyć, płacze w pracy, od kilku lat tylko udaje że wszyskto jest dobrze, już nie wytrzymuje, po prostu nie chce takiego życia. Nie chcę pracować całe życie na siłę bo muszę za coś żyć. Żyje na siłę....nie chce już, wolę umrzeć niż się tak męczyć każdego dnia. Dziś idę na noc do pracy i właśnie pisze to że łzami w oczach...ja tak nie chce żyć, pękło coś we mnie i już nie dam rady...marzę o pracy w domu, choć by zdalnie, marzę...ale nie mam możliwości. Nie wiem czemu to pisze, po prostu poczułem taka potrzebe, ale już nic nie ma znaczenia ani sensu, nic...

Każdy ma jakieś ale np ja mam to ze wolał bym prace biurowa, szczęśliwy związek z kobieta a jedynie co miałem to 3 epizody które rozpadły się po roku czy 1.6 roku a za każdym razem przeżywam to jak bym stracił żonę z która byłem 20 lat. No co tobie poradzę zaakceptuj to lub wyjedź za granice lub spróbuj znaleść robotę za 3k co nie jest takie trudne