Z większością smutnych wniosków autora muszę się (niestety, niestety) zgodzić, potencjał cyberpunkowego gatunku pozostał niewykorzystany także w warstwie fabularnej. Z dwoma wnioskami jednak podejmę polemikę.
1. Widziałem w grze momenty głębszej refleksji nad wynalazkiem Relica, o które woła autor w akapicie o transhumaniźmie.
Jeden miał miejsce zaraz na początku gry, gdy po raz pierwszy V jedzie windą do swojego mieszkania z garażu w którym pożegnał się z Jackim. W telewizorach windy leci wtedy tok-szoł Ziggy'ego Q do którego zaprosił koleżankę entuzjastkę cyberwszczpów, oraz księdza, aby przedstawili różne punkty widzenia na Relica. Nagranie tutaj - https://www.youtube.com/watch?v=kju9COVuwmU
Drugi można spotkać na cmentarzu Night City (Columbarium). Niedaleko wejścia po lewej stronie można spotkać dziewczynkę z ojcem, rozmawiającą o zmarłej matce i Relicu. Nie znalazłem nagrania, ale zapamiętałem mniej więcej tak:
- Kolega mówi, że gdybyśmy mieli więcej pieniędzy, to mama poszłaby do lepszego miejsca niż niebo. To miejsce nazywa się Arasaka i moglibyśmy wtedy rozmawiać z nią codziennie.
Dostajemy w ten sposób przynajmniej trzy różne komentarze do rewolucji jaką niesie Relic, z trzech różnych punktów widzenia. Nie jest to może wiele, ale nie można powiedzieć, że twórcy temat zostawili.
2. Szczęśliwe zakończenie o które woła autor, w postaci zapisania V na pendrive'a i przetrzymania do lepszych czasów (wgrania w syntetyczne ciało) już jest w grze, tylko autor je przegapił. Wystarczy podpisać umowę podsuniętą przez Takemurę.
Przez większość gry byłem przekonany, że szukam sposobu na przywrócenie życia Silverhandowi i zwrócenie ciała V. Kiedy jednak przyszło do zakończenia i okazało się, że w zasadzie chodzi tylko o to, żeby w rytmie Chippin’ In roznieść Arasakę w pył, zacząłem się zastanawiać, po co to wszystko.
I właśnie to było najbardziej epickie. Tyle starań i g**o z tego, mission w zasadzie failed, bez względu na wybrane zakończene - zupełnie jak to często w życiu bywa. Na mnie to zostawiło mega wrażenie.
Przez większość gry byłem przekonany, że szukam sposobu na przywrócenie życia Silverhandowi i zwrócenie ciała V. Kiedy jednak przyszło do zakończenia i okazało się, że w zasadzie chodzi tylko o to, żeby w rytmie Chippin’ In roznieść Arasakę w pył, zacząłem się zastanawiać, po co to wszystko.
Miałem podobnie z jedną różnicą - gdy tylko dowiedziałem się kim jest ten, który wtargnął w moje ciało i zobaczyłem na własne oczy co to za typ, to zapragnąłem odesłać go w niebyt za wszelką cenę i tak szybko jak się to tylko da.
Generalnie to co stało się później, właściwie już na etapie rozmowy z Viktorem, gdy zdałem sobie sprawę w jakim kierunku to wszystko zmierza (czyli nieuchronnej, przedwczesnej śmierci) to bardzo podcięło mi to skrzydła. Kolejne etapy to właściwie była równia pochyła: dopadnięcie projektanta chipa - kicha, rozmowa z Hanako - kolejna kicha. Światełkiem w tunelu była informacja od Panam, że znajomi klanu Aldecaldos mogą mieć jakieś rozwiązanie problemu V. I tę opcję wybrałem kierując V wraz z Judy w lepsze miejsce.
A questa "Chippin' In" nigdy nie skończyłem - gdy za pierwszym razem pozwoliłem Silverhandowi przejąć stery i zobaczyłem co gość wyprawia z ciałem, które do niego nie należy (i jak dotrzymuje swoich przyrzeczeń) to przerwałem i wczytałem save'a sprzed całej akcji - ostatecznie questa tego miałem do końca gry w logu. Taa, wal się Johnny!
Mike Pondsmith, autor Cyberpunka 2020, brał czynny udział w produkcji komputerowej adaptacji swego dzieła.
Mniej wiecej rok przed premiera schowali go do szafy i wogole juz nie promowal gry i sluch o nim zaginal. Wczesniej promowal na kazdym E3.
Chyba czul ze zbliza sie katostrofa i wogole nie chcial miec nic wspolnego z tym projektem.
Widać każdy ma swoje gusta, ja natomiast byłem mile zaskoczony wieloma nawiązaniami do typowych problemów jakimi zajmuje się cyberpunk (high tech-low life, korporacje o większej władzy iż rządy, kryzys tożsamości w obliczu cyborgizacji, elementy kryminału noir, hiperprzestępczość i punkowość - mało jest dzieł cyberpunkowych które tak skupiają się na warstwie punk jak cyberpunk 2077). Praktycznie w każdej misji pobocznej widziałem te elementy, szczególnie w głównej fabule. Pomijałem większość aktywności która nie miały fabuły i czas gry mi wyszedł 70h, co uważam za więcej niż wystarczające. Także uwagi typu "mogłoby być jeszcze to, to i to" uważam za mało sensowne, dostajemy ok 70h rozgrywki wypakowanej fabułą dotykającą główne składowe cyberpunka, najwyraźniej rzeczy które ktoś by dodał (mimo że mogą być jak najbardziej cyberpunkowe), nie były istotne dla historii która chcieli przekazać REDzi. Gdyby je dodać gra zaczęłaby robić się za długa i najprawdopodobniej nic nie wniosłyby do głównego przekazu gry (mimo że, powtarzam, wniosłyby do cyberpunkowego klimatu). Wg. mnie z grami jest tak jak z filmami, powinno ucinać się wątki nie wnoszące nic istotnego do głównego przekazu scenariusza. A propos fabuły, to co zrobiono z postaciami pobocznymi to majstersztyk, bardzo silne osobowości zostały wplecione w misje pełne treści. Dla mnie to poziom wyżej niż Wiedźmin 3 który wprowadził misje poboczne z porządnymi scenariuszami ale zwykle w tych scenariuszach występowały "no-name'y" (misja poboczna z leśnikiem wilkołakiem, ależ mnie zachwyciła taka intryga w zwykłej misji pobocznej, ale mimo to bohaterowie tej intrygi byli dla nas "nikim"). W cyberpunku 2077 masz równie rozwinięte scenariusze misji pobocznych co w wiedźminie ale pojawiają się w nich postacie które towarzysza nam przez kilka innych misji, a nawet całych "wątków" - łańcuchów misji, świetnie zakreślając ich charaktery i stawiając nas w sytuacjach dzięki których mocno emocjonalnie się z nimi związujemy. Super robota, chcę tego widzieć więcej w RPGach.
Wielkie dzięki Autorowi za świetny artykuł. Z boku patrząc bardzo rzeczowy wkład do dyskusji o CP2077.
x: Alexa!
A: tak, słucham
x: Alexa, przeczytaj artykuł i powiedz czy to w końcu GOTY czy nie GOTY
A: ???
x: ???
A: wybrałam z artykułu najważniejsze, może użyj teraz swojej własnej inteligencji:
Przystawka zamiast głównego dania
Mam prawo czuć się odrobinę oszukany
Karygodny stan techniczny
Niezbyt odkrywcza mechanika
Przyjemne, zgrabnie napisane i sympatyczne
Współczesny remake GTA: San Andreas
Większość fabuły nie bazuje na jakiejś myśli czerpiącej ze źródeł gatunku
Masa treści jak najbardziej pasujących do estetyki, ale wątki ledwie zarysowane
Lęk przed tym, żeby fabuła przypadkiem nie stała się zbyt odważna
Brakuje jakiegoś zatrzymania się nad tą problematyką, zastanowienia się, co właściwie z tego wynika
Skoro mam sobie dopowiadać najciekawsze kwestie, to równie dobrze mógłbym dopowiedzieć sobie całą historię
Wątki Silverhanda i Alt do niczego nie zmierzały
Zacząłem się zastanawiać, po co to wszystko
Nie jest bowiem tak, że gra nie ma świetnie poprowadzonych wątków cyberpunkowych
Końcówka fabuły i dylematy, w obliczu których stajemy, na pierwszy rzut oka są angażujące emocjonalnie
...dopóki nie uświadomimy sobie, że nie mają żadnego znaczenia
Wątek „cyber” jest w znacznym stopniu niedoreprezentowany
Zero poczucia zagrożenia, zero życia na krawędzi
W przypadku warstwy bardziej socjologicznej scenarzyści pokazali, że jak chcą, to potrafią
Cyberpunk 2077 potrafi pokazać chromowany pazur. Problem w tym, że robi to zdecydowanie za rzadko
Większy problem – wtórności
Wątki cyberpunkowe, kiedy już są poruszane, to w sposób, który literatura i inne dziedziny sztuki przemełły wielokrotnie
W zasadzie nie znajdzie w grze nic odkrywczego
Anime podchodzi też do tego problemu znacznie bardziej odważnie
Cyberpunk 2077 bez polotu kopiuje wątki sprzed 30 lat
Największą zbrodnią jest fakt, że pod względem fabuły gra znajduje się bardzo blisko „indyka” za 13,49 zł.
Oskarżam tutaj scenarzystów Cyberpunka 2077 o leniwe pisanie
x: dziękuję Alexa
Cyberpunka w Cyberpunku 2077 jest 9/10 (wersja PC), a na konsolach tylko 3.
Ogółem problem z fabułą wynika głównie z tego, że świat przedstawiony w fabule jest po prostu płytki, sztuczny i napisany pod nastolatków. Nawet w przytoczonym tutaj gta SA postacie fabularne potrafiły być agresywne, wyzywać gracza, czy w ogóle posiadać emocje oraz rozwijać z tobą znajomość. W cyberpunku, poza kilkoma wyjątkami, relacje z postaciami są albo narzucone z góry, albo rozwijają się przez kilka linijek tekstu.
W gta SA także świat się zmieniał wraz z przechodzeniem misji. Nawet w wiedźminie 3 świat potrafił się zmienić wraz z przechodzeniem misji.
Tymczasem w wielkim cyberpunku, historia osoby, która przez ponad 50 lat była w więzieniu i jego jedyną reakcją na zmiany które zaszły przez ten czas to "wieża arasaki wciąż stoi". Z wielką chęcią posłuchałbym na temat tego co w 2020 było normalne a teraz zostało zabrane przez korporację.
Później dowiadujesz się, że saburo arasaka ma dużo ponad 100 lat, bez problemów z np. demencją. Jak to osiągnął? No w sumie to nikt nigdy tego nie wytłumaczył, w grze jest często mowa o wszczepach odmładzających ale ma je np. Rouge i u niej są one tylko i wyłącznie kosmetyczne. Saburo nie ma kosmetycznych wszczepów. Zero wytłumaczenia w grze.
W świecie cyberpunka niby istnieje "naturalne" jedzenie, takie bez plastiku. Jak je dostać? Kto je sprzedaje? Jakie są efekty uboczne jedzenia złego plastiku?
Korporacje mają jakieś super tajemnicze wszczepy i oprogramowanie, które nie istnieje na czarnym rynku. Niektóre z nich są wstanie z góry powiedzieć ci o twoim stanie zdrowia. Jednocześnie prawie każda największa korporacja jest hakowana i napadana. Jak to możliwe, że nie można mieć lepszych chipów?
W sumie to co się stało przez ponad 50 lat z możliwością przenoszenia duszy do komputera? Wynaleźli tylko tego eksperymentalnego relica? Potencjalny wątek eksperymentów na duszach byłby ciekawy.
I tak można długo. Wbrew pozorom gra ma dużo motywów cyberpunkowych, tyle że za każdym razem je się ignoruje bo otaczają one jedynie tematy które mało kogo interesują.
Napomknę o jednej rzeczy, a mianowicie wątek jedzenia. W grze jest dość istotnie przekazywany w tle temat pożywienia, syntetycznych ryb, mięsa oraz ogólnej produkcji żywności. Myślę że to jedno zostało całkiem udanie zaprezentowane fabularnie (biedny Takemura).
Przeczytałem ten artykuł i wiele komentarzy, i szczerze jestem zaskoczony, że tak wielu ludzi nie zrozumiało na czym CP2077 polegał.
Ludzie spodziewali się gry akcji w świecie cyberpunka, a dostali finalnie brutalnie prawdziwy dramat psychologiczny. Cyberpunk nie rozwija żadnego wątku, który na pierwszy rzut oka zdawałby się idealnym materiałem na wątek poboczny. Można tu wymienić największe organizacje: militech, trauma team, biotechnika, nightcorp czy gangi night city. Wątki poboczne sprowadzają się wyłącznie do tego, aby przedstawić patologię działań poszczególnych organizacji w skali lokalnych społeczności. V miał być zwykłym pionkiem i twórcy konsekwentnie tego się trzymali.
Głównym wątkiem w tej grze są wybory V w zakresie postępowania w świecie cyberpunku, natomiast samo miasto i jego mieszkańcy są tłem, drogowskazem jaką V drogę ma wybrać. I tak w grze można wyróżnić postawy altruizmu, oportunizmu, nihilizmu, zemsty, relacji rodzinnych, chęci przeżycia za wszelką cenę lub zapisania się w historii. Cała siła CP2077 objawia się dopiero, po poznaniu wszystkich zakończeń. Dopiero wtedy można dostrzec, że twórcy chcieli ukazać, że w życiu nie jest ważny cel, czy nawet sama droga, ale to czy idąc przez życie postępujemy zgodnie z naszym "ja". Przez całą grę objawia się to w wielu dialogach, które de facto nie mają większego wpływu na fabułę, ale mogą znaleźć odzwierciedlenie w filozofii wyznawanej przez gracza.
Z świeżych gier w konwencji solidnego cuberpunka jest Minotaur. Dla mnie gra absolutnie świetna, chociaż dopiero w ea. Tyle, że to przygodówka, a nie tps/fps. W mainstream na pewno nie celuje, ale dzięki temu jest świetnym zastępstwem... na braki cyberpunka w Cyberpunk 2077.
Bardzo mnie cieszą odniesienia w artykule do klasyki gatunku, tj. Ghost in the shell.
Rozumiem że teraz tak jak przez lata był męczony temat wieśka 3, tak teraz będziecie męczyć przez lata temat cyberpunka?
Cyberpunka w CP2077 jest w sam raz. Porażki kinowych Blade Runnerów i Ghost in the Shell (wszystkie 3 filmy b. mi się podobały) udowodniły, że Cyberpunk to temat niszowy mający bardzo skromną widownię. Wiedząc o tym, CDR poszedł na kompromisy aby gra dotarła do masowego odbiorcy. I chwała im za to.
ResidentSleeper 2077.
Aż zrobiłem mema po przejściu gry.
https://silvaren-crpg.blogspot.com/2021/01/recenzja-cyberpunk-2077.html
Już po trailerach widać było że brakuje klimatu Cyberpunka i wygląda to jak GTA w dziwnym postapo
Cyberpunk 2077fabularnie nie jest zły.
Niektóre watki sa niedokonczone, ale mysle, ze dwa dodatki wzorem tych do Wiedzmina 3, spokojnie moglyby fabule rozszerzyc i cyberpunk2077 complete edition bylby juz calkie ok.
Ale gre polozyly bledy i niedociągnięcia. Ta gra ewidentnie winna spedzic jeszcze pol roku do roku w developingu i usuwaniu bledow +optymalizacji.
Malo cyberpunka? W mojej ocenie wystarczająco duzo. Sa zle wladajace wszystkim korporacje? Sa! Wszczepy i omowienie ich wplywu na człowieka? Są.
Jest omowiona sytuacja swiata staczajacego sie w strone otchłani, upadajacych rządów? Są.
Jest sieć, ktora jest rownie wazna jak życie realne? Jest w tym fajny braindance.
Wiecej Cyberpunka? Mi nie trzeba, bo tu juz jest go wiecej niz w Deus Exie, The outer world razem wziętych.
Poza tym to 2077 a nie 2177 zeby bylo jeszcze wiecej elektroniki, a mniej normalnosci.
Poza tym Cyberpunk mamy juz dzisiaj. Zobaczcie sami jak mocno korporacje dociskaja nas w glebę, jak Rządy im usluguja i sie ich boją. Jak wszystko jdzie w sieć, niedlugo bez sieci nie zalatwisz wiekszosci spraw.
Juz dzisiaj nawet rachunki/fakturwszyscy chca ci dostarczać na maila, a nie na papierze.
Chca banki odejścia od gotowki, by kazdy pieniadz był u nich. Korporacje z IT chca wszystkich uzaleznic od ich platform i miec nie tylko nasze pieniadze, nasze dane, co nas zniewolic i posiąść nasze dusze (w cyberze 2077 poszli dalej - soulkiller).
Cyberpunka w Cyberpunku jest już dość. W naszym codziennym zyciu zdecydowanie za dużo.
Chcialbym zeby nastapil renesans zycia analogowego w mentalnosci ludzi, zebysmy odlozyli te smartfony, portale i skupili sie na tym co fizyczne, namacalne, placili gotowka, wybierali urzadzenia dzialajace offline, stawiali na jakość,trwalosc i minimalizm.
A korporacje? Doic je podatkami i domiarami jak maja monopole, zrobic z nich dojne krowy, bo mają kasę, wiec trzeba od nich ja wyciagnac.
Korporacje nie placace podatkow w danym kraju gdzie dzialaja powinny zaczac go placic i placic takze Panstwu za dane jakie zbieraja o jego obywatelach.
A patenty po 10 latach maja byc freeware zeby sie skonczylo trollowanke patentowe i blokowanie rozwoju na zachodzie ku uciesze i korzysci takich Chin, ktore sie nie ograniczaja, a kazda korporacje (slusznie!) doslownie trzymaja za ryj i nie ma tam prpblemu odstrzelic lub zamknac w pierdlu jakiegos milionera (u nas milioner nawet moze kogos zabic i wiezienia nie zobaczy bo go papugi i łapówki wybronią).
Jechanie po Cyberpunku dla kliknięć ku uciesze gawiedzi, czyli "Z kamerą wśród zwierząt" – odc. 2137. Tym razem coś dla inteligentów!
Jestem pod wrażeniem tego, że autor potrafił zebrać się na tyle trafnych obserwacji, a nie zauważył jednej zupełnie podstawowej sprawy – że pisze o grze komputerowej. Historie opowiadane poprzez film czy książkę mają za zadanie wciągnięcie w pewną konwencję, aby odbiorca został wyrwany z ram swojego świata i mógł w zupełnie inny sposób (niektórzy powiedzieliby, że duchowy) doświadczyć wydarzeń opowiadanych przez autora. Gra wideo ma w tym względzie jeszcze bardziej pod górkę, bo skrupulatna spójność wirtualnego świata i jego fabuły jest przywilejem produktów o skali raczej małej. Moloch z otwartym światem i ambicjami zaoferowania różnych wyborów i ich konsekwencji skazany jest na tym polu na porażkę, oferuje jednak coś, czego nie jest w stanie dać żadne inne medium – opowiadanie historii poprzez interakcję gracza ze światem i jeszcze mocniejsze poczucie identyfikacji z grywalną postacią, czym można skwitować zawadiacką uwagę autora o tym, że historię opowiedzieć mógłby sobie sam.
Patrząc chłodnym, niezbyt rozumnym okiem, fabuła Cyberpunka jest dziurawa jak sito w kwestiach wymienionych przez autora i wielu innych, zostawiająca wielki niedosyt czy nawet rozczarowanie. Jeśli jednak przestanie się porównywać gigantycznego open worlda do literatury (CP realizuje motywy stamtąd, ZBRODNIA!) lub gier sprzed 20 lat, można zauważyć, że CP2077 to niezwykle dojrzała i, uwaga – pojęcie klucz – symboliczna opowieść, psychologicznie i filozoficznie.
Gracz zostaje wciągnięty w pułapkę uciech zepsutego hedonizmem i konsumpcjonizmem (hajs i b r o m b r a n i e) świata, dostaje za cel stanie się jego legendą. Potem następuje kryzys wartości, całkowite przewartościowanie i od tego momentu zajmujemy się już praktycznie tylko bogactwem pytań, które stawia nam transhumanizm i filozofia człowieka w ogóle. Naprzód wychodzą wartości relacji międzyludzkich, szczerości, miłości, spokoju ducha i wielu innych spraw, które stają w kontrze do Night City. Relacja z Johnnym jest poruszająca, sprawia wrażenie napisanej przez terapeutę, sprzeczności wymienione przez autora to sprawy banalne. Przypomina to oburzenie niektórych odbiorców Solaris Tarkowskiego, gdy odkryli, że start rakiety w jednej ze scen rozerwałby bohatera na strzępy – sam reżyser miał to oczywiście gdzieś, bo nie o fizyce był jego film. Liczba pytań i niedopowiedzeń świadczy równocześnie o ograniczeniu gatunku, jak i bogactwie gry. CP robi to, co gra w typie sandboksu zrobić może najlepszego – na powierzchni oferuje dynamiczną historię i rozwija w niej to, co się w takiej konwencji da, a na płaszczyźnie symboliczniej zostawia graczowi dziesiątki pytań i każe zastanawiać mu się nad sprawami, których w obrębie tego gatunku nie uświadczy nigdzie indziej. CP2077 nie będzie filozoficznym świdrem na wzór Planescape: Torment, bo nie jest pół grą, pół książką z dwywymiarowymi planszami i dwudziestoletnią mechaniką.
Nie wspomnę nawet o narracji i dialogach, z których każdy prawdopodobnie był reżyserowany z dbałością o scenerię, rekwizyty czy nawet pozycję, ułożenie postaci czy o dziesiątkach innych genialnie zrealizowanych aspektów, na które nikt nie zwraca uwagi. A nie, czekaj – uwagę zwracają architekci doceniający rozmach świata CP, projektant samochodów największych marek na świecie oceniający auta w grze czy jak do tej pory każdy gamedev, który wypowiedział się na twitterze lub innym medium.
Słowem każdy, kto ma o czymkolwiek fachowe pojęcie.
Nie wiem ile cyberpunka powinno być w cyberpunku a ile Skyrima w Skyrimie. CP to świetna historia i znakomita gra (też abstrahuję tutaj od technikalii). Myślę że znalazła by się w 5-ce najlepszych gier ostatnich 5 lat. Ta gra ma także wielki potencjał rozwojowy na dlc płatne i bezpłatne - czekam na nie z niecierpliwością i na 100 % je kupię. Dla mnie sztandarowym produktem o którym można pisać tak jak autor jest ME Andromedia. Gra miała niesamowicie nadmuchany hype a okazała się nuda jak flaki z olejem. Kupiłem ją w dniu premiery a moje rozczarowanie i wkurzenie narastało z godziny na godzinę jak w nią grałem. Do dziś jej nie skończyłem i nie zamierzam tracić na nią czasu. W CP 2077 grałem z przyjemnością nie raz jeszcze do niej wrócę tak jak nie raz wróciłem do Velen czy Skyrim.
Szkoda, że autorzy artykułów rzadko wdają się w dyskusje z czytelnikami.
Brak czasu, brak ochoty czy zakaz odgórny?
Będziemy mówić o powieści napisanej w 2005 roku przez Richarda Morgana. Panie i panowie, prezentuję Zbudzone furie. Ich akcja osadzona jest w cyberpunkowym świecie, w którym ludzka świadomość zgrywana jest na nośnik nazywany popularnie modyfikowanym węglem (tak, Zbudzone furie są częścią serii, na podstawie której powstał netflixowy Altered Carbon).
Ktoś tu chyba albo Morgana nie czytał, albo czytał jednym okiem przed snem, bo jednak jest to mocno wykoślawiona wersja podstawy do całej trylogii - ów nośnik na ktory zgrywana była świadomość, tak aby po śmierci móc ją wgrać na nowo, a przy kopiach zapasowych zasadniczo uczynić się niemal nieśmiertelnym - jest nazywana stosem. "Modyfikowany węgiel" to w zasadzie tamtejszoslangowe określenie ciala ludzkiego. Jesteśmy zbudowani z węgla w większości, i dziś nasze powłoki nazywamy ciałami. Natomiast cynicznie patrząc, w świecie gdzie nasza scyfryzowana świadomość wiedzie osobny byt, a nasze ciała są tak dalece zmienione wszczepany i ulepszeniami, w tym genetycznymi, że odeszły od swojej pierwotnej "węglowej" formy - stały się już niczym więcej, tylko martwym kawałkiem "zmodyfikowanego węgla".
To jedyne, co mi zazgrzytało w tym artykule, i warto to poprawić nieco, bo jednak, hm, jak ktoś zna prozę Morgana, to to bardzo kłuje w oczy.
Taki długi felieton, autor z dobrym backgroundrm (zgodnie z ramką i informacjami tam zamieszczonymi) sugeruje ciekawa treść i atrakcyjne wnioski. Efekt? W mojej ocenie autor nie zrozumiał o czym jest gra Cyberpunk 2077, a opisał grę jaką chciałby mieć i co by zmienił w grze, którą dostał. Czy w podobny sposób podchodzisz autorze do książek, obrazów, muzyki? Próbujesz odcisnąć swoje ja/ego na danym utworze i krytykuje aż je bo nie pasuje do Twoich ram rozumienia/postrzegania świata?
Cyberpunk 2077 jest wielopłaszczyznową i skomplikowaną opowieścią (z błędami, jak każda, z uproszczeniami, pominięciami, denerwującymi nielogicznościami wynikającymi z braków doswiadczenia u osób piszących scenariusz) ale to wciąż jest opowieść.
Opowieść, która idealnie wpisuje się w treść podręcznika do cyberpunka 2020.
Ciekawy tekst. Dzięki. Anime Ghost in the shell jest epickie.
Minęło ponad 20 lat od jego premiery a mnie nadal ciary przechodzą jak go ogladam, przynajmniej raz w roku - seans obowiązkowy. Jeżeli ktoś jeszcze tego filmu nie widział (wątpię) to niech o tym nie wspomina i nawet niech sie nie zbliża do CP2077 bo należy mu się ostra $jebka za tak skandaliczne braki.
Rozmiarów prącia jest 3 nie 2 :p
Poza tym ten tekst to taki koncert życzeń od osoby, która stała się ofiarą własnego hajpu.
Ja tam w każdym przedpremierowym wideo widziałem napis Work in progress, widziałem również info o usuwanych rzeczach, o których Redzi też informowali na bieżąco.
Preorder złożyłem kilka dni przed premierą, nie oczekiwałem mesjasza tylko nietuzinkowej gry, przy której będę się świetnie bawił i oszukany się nie czuję, oj nie. Wręcz przeciwnie.
Oficjalnie wkraczamy w czwartą fazę opiniowania Cyberpunka 2077 na GOLu. Przy okazji wspomnę pierwsze trzy.
1. Rozpływamy się nad grą przed premierą.
2. Rozpływamy się nad grą na premierę.
3. Walczymy jak lwy broniąc gry na każdym froncie.
4. Godzimy się z porażką i dołączamy do naszych wrogów aby krytykować grę. (obecnie)
CDPR ma wywalone na graczy , zarobili co mieli zarobić . Nawet patcha nie wydadzą . Za 5 lat wypuszczą nową grę zobaczymy czy wtedy gracze też łykną to jak pelikan.
jest jakis powod dlaczego przyciski kciukow sa wylaczone? nie moge dac kciuka w dol ;)
test pretensjonalny, niespojny. opisywane elementy gry, ktore zdecydowanie autor ledwo tknal, przez co ma sie wrazenie ze ocenia ksiazke po okladce. zaprzecza sobie w kilku akapitach, a majac chwile refleksji nad calym artykulem mam wrazenie, ze autor napisal nierzetelny artykul bez konkretnych argumentow nieopierajacy sie na faktach, tylko po to aby byc na fali CP77.
Nie rozumie tego narzekania na tą grę. Posiadam PS4 (żadne pro) i wbiłem platynę w tej grze. Uważam że fabularnie jest naprawdę fajna, część Q się powtarza, ale... niech rzuci kamieniem ten co zna grę RPG bez takich Q.
Fakt grafika jest czasami średnia, są błędy itp. ale sorry mam świadomość na czym gram i nie oczekuję super płynnej grafiki.
Powaga nie rozumie tych wszystkich narzekaczy.
Najbardziej przykre jest to, że człowiek to odpalił(w moim przypadku bez większego hajpu), przeszedł w parenaście h(tak, wszystkie zakończenia uprzedzając odpowiedzi) i w zasadzie dzisiaj już o tej grze nie pamiętam, gdzie takiego Wieśka to do dzisiaj czasem odpalę a licznik już prawie 500h dobija.
Fabuła tej gry to jedno wielkie rozczarowanie, nie tylko ona, inne misje też, jest malutka ilość naprawdę rozbudowanych misji/wątków, cała reszta to totalna nuda i pójście na skróty.
Nie ma totalnie nic, żadnego rozbudowania, prosty przykład, jedna jedyna misja z Trauma team i koniec, a przecież można by zrobić cały watek tej firmy i wiele ciekawych misji, ale po co, lepiej zrobić na odwal jak całą grę.
4 msc za pasem, a tu nadal ani jednego konkretnego patcha, ale co z tego, że jak patch powyższego w żaden sposób nie naprawi.
Tymczasem Cyberpunk 2077 okazał się być świetną grą, jedną z najlepszych w historii. Z kolei Panam Palmer to najlepsza do tej pory kobieca postać w historii gier komputerowych.
Już te płaczę i jęki o cp77 męczące się robią , wyszło jak wyszło , trudno
Jest taki jaki jest żeby zadowolić wszystkie gusta, jak by za dużo zrobili pod ciebie to by już się zwijali a Muska komentarz brzmiałby pewnie inaczej .
Kolejny zawiedzony grą, co chiał GTA, blade runner, ghost in Shell i papierowego Cyberpunka w jednym. Smutny, słaby artykuł.
