Forum: Zwalczanie depresji "domowym sposobem"?

Nie wiem który już raz to piszę, ale dziękuje wam GOLasom za tak ciepłe słowa i poważne podejście do tematu. Temat dosyć mocno mnie podbudował i postanowiłem już podjąć kilka decyzji - w przyszłym roku mam zamiar zacząć uczyć się na handlowca i jeśli wszystko się ułoży to już zacznę od stycznia. Pewnie będę w tym beznadziejny, ale spróbuję bo nic mnie to nie kosztuje. Ponadto na jakiś czas całkowicie rzucam alkohol bo w minionym tygodniu było go stanowczo za dużo i przyprawiał jedynie o demotywujące bóle głowy. Chcę się też zapisać do psychiatry po odpowiednią diagnozę i leki, ale to dopiero po świętach.

Dzisiaj było tak sobie bo dostałem jakiegoś nagłego ataku histerii, który skutkował sprzątaniem kuchni przez kolejne 30 minut... ale właśnie przez takie gówno chciałbym już po prostu wyjść z tego stanu i chyba w końcu znalazłem w sobie siłę. Rodzinka też mnie mocno wspiera tak samo jak przyjaciele choć pewnie znowu minie trochę czasu zanim będę mógł się znowu angażować w jakieś towarzyskie spotkania (które w moim przypadku i tak zawsze były raczej rzadkością).

Jak masz depresję, albo myślisz że masz, to idź do lekarza.

Adaś trzymaj się chłopie. Nie jestem ekspertem ale domowym sposobem to może się nie udać, depresja to nie przeziębienie.

Widze, że powtarza się tutaj frazes "poszukaj nowej, lepszej pracy".
Domniemam, że tacy ludzie albo nie szukali nigdy pracy, albo nie zostali nigdy wyrzuceni na bruk. Tego drugiego oczywiscie Wam zazdroszczę, bo nie jest to nic fajnego, nawet na średnio-silnego psychicznie faceta jak np ja, a co dopiero dla człowieka który targnął się kiedyś na swoje życie. Samoocena z levelu 2 spadła na -1. Dobrze, że swojej rodziny nie ma i może liczyć finansowe wsparcie od bliskich.

Sam jestem w dołku przez brak pracy, (od połowy marca na bezrobociu), a bedzie jeszcze gorzej... I temu gorzej sami musimy stawić czoła. Wstac, powiedzieć nie jest sam, zakasać rękawy i przygotowywać się na nadchodzącą przyszłość, wiedzieć że w ten sposób możemy przetrwać. Chocby i dla samego siebie warto. A przede wszystkim dla bliskich...

Świetna wiadomość! Cieszę się i trzymam kciuki, żeby było tylko lepiej!

Jeśli masz depresję to ci nie pomożemy, jeśli to jest jesienna chandra to jest kilka sposobów, żeby sobie z tym radzić.

1. Może pamiętasz taki serial "Dexter", główny bohater był seryjnym zabójcą, ale bezwzględnie przestrzegał kodeksu własnych zasad. Musisz sobie stworzyć zadania na każdy dzień i bez pytania, bez "nie chce mi się", odhaczać je sobie. Na kartce papieru lub w aplikacji (ja używam Things 3). Czasem, jak mam gorszy dzień, tylko ta aplikacja trzyma mnie w ryzach. https://todoist.com/productivity-methods/getting-things-done

2. Sport i aktywność. Nie chodzi tutaj o nic innego, niż hackowanie własnego organizmu w taki sposób, by był zdrowszy i wydzielał więcej hormonów szczęścia.

3. Suplementacja: witamina D w końskich dawkach, magnez, potas.

Jeśli terapia, to tylko u osoby z certyfikatem, listy są na stronach odpowiednich towarzystw.

Dokładnie, idź do lekarza.
Nie ma "domowych sposobów", taka choroba.

Nie bój się lekarzy, jeżeli masz depresje sam z tego nie wyjdziesz. Potrzebujesz pomocy.

No niestety nie obejdzie się bez pomocy, a prosić o pomoc to żaden wstyd.

Nie masz przy sobie kogoś bliższego do pogadania o tym? Przyjaciel, przyjaciółka? Z którymi można tak pogadać dosłownie o wszystkim, bez szydery, albo ktoś z rodziny?

Ale to niestety też będzie tymczasowe i bez specjalisty się nic nie zdziała. Trzeba trafić na dobrą osobę.

Musi być dobrze!

Jeżeli to naprawdę depresja to bez leków się nie obejdzie. Nic ci bardziej nie pomoże.

Umów się do psychiatry.

Jako osoba zmagająca się od lat z depresją:

Po 1) idź do specjalisty nie tylko psychiatra ale i psycholog, jak Ci nie będzie leżał to zmień
Po 2) jesteś dorosłym facetem, nie musisz się rodzince opowiadać ze wszystkiego skoro nie jesteś gotów
Po 3) alkohol tylko depresje pogłębia

Nie da się wyjść z depresji samemu "domowymi sposobami". Tak samo jak samemu nie założysz gipsu na złamaną nogę. Poza tym to wcale nie musi być depresja. Diagnozę postawi specjalista.

Adam nie ma czegoś takiego jak domowe sposoby na depresję. Wizyta u lekarza to pierwsze co powinieneś sobie zorganizować i to jest jedyna sensowna rada w sytuacji którą opisujesz. Moim zdaniem powinieneś też ruszyć się... gdziekolwiek. To że szukasz kontaktu z innym człowiekiem to dobry sygnał ale powinieneś też tego poszukać w najbliższym otoczeniu. Głupi odwzajemniony uśmiech kasjerki w sklepie może zrobić Ci dzień.
A zamiast używek proponuję dłuższy spacer, 10 minut biegania lub jakiś trening siłowy, to endorfin potrzebujesz a nie alkoholu, wóda może i na chwilę Ci pomoże ale kac + deprecha to raczej średnio przyjemne combo.
Depresja powoduje że człowiek często podejmuje złe wybory, dlatego życzę tych dobrych, nie ma takiego gówna z którego nie da się wyleźć.
Stay strong.

jesli nie działają wyjscie do ludzi, pobieganie i pomyślenie, że dzieci w afryce z inwalidami mają gorzej to można zastosować inne opcje. albo lekarz/terapia z lekami lub bez, albo samodzielnie poczytac, medytować, pracować nad sobą, suplementy, dieta, ćwiczenia to już zależy co będzie z tych przydomowych sposobów dla ciebie najbardziej efektywne

Nie ma domowych sposobów na depresję. Idź do lekarza, dostaniesz leki i ważne byś poszedł też na dobrą terapię do psychologa.

Mówię Ci to ja który walczy z nerwicą lękową i depresją od 6 lat. Obecnie trzymam jedno i drugie na wodzy i jest ok, ale bez pomocy specjalisty się nie obędzie.

Chyba niestety tylko dobry psychiatra może pomóc w tym przypadku, umów się z jakimś porządnym i pogadaj z nim kilka/kilkanaście razy i może uda się w choć najmniejszym stopniu jakoś poprawić Twój aktualny stan, najpewniej przypisze Ci też jakieś leki i one też mogą dużo zdziałać. Samemu raczej ciężko walczyć z czymś tak poważnym jak depresja.
Spróbuj też pogadać z kimś zaufanym z rodziny i zacznij uprawiać trochę więcej aktywności fizycznej.

Więcej niestety nie doradzę (zresztą i tak są to same banały), ale mam nadzieję, że uda Ci się to zwalczyć i znowu będziesz szczęśliwy. Trzymam kciuki.

Nie szukaj porad w internecie bo ktoś napiszę Ci coś przykrego i będzie tylko gorzej. Na 100 osób trafi się kilku takich co nie zdają sobie sprawy, że mogą komuś zrobić krzywdę głupim pisaniem i żartami.

Zrób jak napisał MOD, a do tego wizyta u lekarza. Internet raczej do odstawki.

Doskonale Cię rozumiem. Sam miałem epizody depresyjne. Ale nie da się tego wyleczyć "domowymi sposobami". Najlepiej iść do specjalisty aby przepisał jakieś leki, oraz zastanowić się nad wizytami (terapią grupową) u psychologa.

Nikt nie potrafi tak motywować człowieka jak ja, wiedziałem że wizja Goticzkowej terapii podziała na Adama bardzo skutecznie.

A tak serio bardzo się cieszę to co widzę w Twoim wpisie i trzymam kciuki!

To jeden z tych smutnych tematów niestety. :( Naprawdę radziłbym nie odkładać wizyty u lekarza na później. Znajdowanie wymówek do niczego dobrego nie prowadzi. Jeśli to faktycznie depresja, to tylko lekarz będzie Ci w stanie pomóc. Musisz się z tym pogodzić. Im wcześniej, tym lepiej. Może podświadomie boisz się stygmatyzacji? Nie ma powodów do obaw. Nikt poza Tobą i lekarzem będzie wiedział, że leczysz się na depresję. Lekarzy obowiązuje tajemnica zawodowa. Tak więc nie czekać, tylko uderzać wizytę online. Trzymaj się!

adam11$13

Nie ma sensu porównywać się z innymi. To nie ma sensu. Zawsze ktoś znajdzie kogoś kto ma lepiej bądź pozornie będzie tak tylko wydawać się. Gdybym porównał się z Bradem Pittem, gdy on miał 30 lat mógłbym pomyśleć sobie "hej, ale dlaczego nie jestem nim" A serio nie chciałbym być sławny, bo wtedy straciłbym prywatność na zawsze.

Myślenie także co myślą inni o nas jest mało ważne i bez znaczenia, bo przeważnie nic nie myślą, bo są zajęci swoimi sprawami i zajęciami.

Dobre myśli nakręcają dobre samopoczucie ciała. I na odwrót. Gdy ktoś wyjdzie z tego koła pesymistyczne myśli nakręcają zły stan ciała i na odwrót. I z tego wielu nie potrafi wyjść i wrócić do pierwotnego stanu.

Psychologowie i psychiatrzy to nie cudotwórcy. Bez zmiany myślenia w środku danej osoby mogą co najwyżej tłumić zły stan ciała proszkami bądź na chwilę napędzić kogoś sesjami pozytywnie, gdy ktoś samemu tego nie potrafi, ale co z tego jak atakują skutek, a nie przyczynę. Skąd przyszło złe samopoczucie i czemu utrzymuje się.

Zdolność automatycznego myślenia pozytywnie sądzę, że jest kluczowa dla każdego człowieka. Takie automatyczne myśli mają dzieci, bo szybko wracają im pozytywne myśli, gdy coś złego im przytrafi się, ale trzeba nauczyć się też tak myśleć jako osoba dorosła, bo to przekłada się na dobre życie i wszystkie sfery. Moja osoba jest skrajnie pewna sobie i wyluzowana. Praktycznie jestem nie do złamania z powodu tego jakie mam automatyczne myśli pozytywne niezależnie od sytuacji. Wyuczone z książek z okresu studiowania psychologii. Choć na pierwszy rzut oka można mnie brać za drania, narcyza i megalomana, który rozstawia wszystkich po kątach to jednak wyuczenie się pewnym nawyków z dostępnej wiedzy potroiło moją pewność siebie i nastawienie pozytywne do świata i ludzi.

Nie warto skupiać się zbyt mocno na sobie, bo najczęściej to ludzi prowadzi do konfliktów wewnętrznych. Depresje/nerwice dużo rzadziej łapią osoby z wieloma wspaniałymi przyjaciółmi, szczęśliwą rodziną, spełnieniem w kluczowych sferach życia, kochających zwierzęta, naturę i ludzi, mających pasje i zainteresowania, które dają im zastrzyk energii pozytywnej. Dawanie innym od siebie jest też potrzebne dla harmonii, a branie i podejście egoistyczne może kogoś wpędzić w róg.

Trzeba akceptować siebie samego. Niezależnie od tego kim się jest i jak wygląda kogoś życie. Pasje napędzają człowieka. Zwłaszcza sport. Miłość. Spotkania z przyjaciółmi. Mi może łatwiej, bo zawsze byłem duszą towarzystwa, ale gdybym nie zainteresował się psychologią i nie przeczytał wielu książek nie byłbym tym kim jestem w kwestii sposobu myślenia, zmiany automatycznych myśli podświadomych na optymistyczne.

Realnie może mam szczęście, ale nigdy od czasu dzieciństwa i szkoły podstawowej nikt mi nie powiedział coś złego. Może to z powodu, że jestem pewny siebie i wygadany, wręcz dominujący. Nie wiem. Ale chyba nie miałoby to wpływu na moją psychikę takie pierdoły. Sądzę, że najgorzej mają dzieci, które były porzucone lub niekochane i krzywdzone przez rodziców na to jak kształtuje się ich psychika. A dalej dopiero szkoła.

Zatem:
Równowaga, harmonia i balans to pogoda ducha i pozytywne myślenie.
Dobre nastawienie do świata i ludzi. Brak złych emocji. Wyrzucenie ich na zawsze.
Szybkie zapominanie o tym co złe. Brak skupiania się na negatywnych emocjach. Pozytywne myślenie i nakręcanie pozytywnych emocji.
Pasje, które napędzają do działania. Kontakt z przyrodą, zwierzętami i ludźmi, których uwielbiasz i jesteście bratnimi duszami. Nadajecie na tych samych falach. Długi i spokojny sens minimum 9 godzin. Dobre odżywianie. Jogurty. Truskawki. Naleśniki. Sernik. Mniam, mniam. Brak używek. Miłość.

Nie słyszałem o jakimkolwiek przypadku długiej depresji lub nerwicy z której ktoś wyszedł bez ustalenia czym spowodowany jest konflikt wewnętrzny, by przepracować go oraz zmiany na stałe myślenia na pozytywne. Jeśli ktoś bazuje na wysłuchaniu psychologa, by nastroić się lub braniu antydepresantów to jest to droga na skróty bez sukcesu. Możesz się poczuć lepiej przez jakiś czas, ale to wróci. Piszę na podstawie przeczytania o tysiącach przypadków w książkach z USA, które leczyły się na depresje i nerwice w latach 70', 80', 90'.

W realu kilka osób mi przyznało się, że ma depresje bądź nerwice. I tak podejrzewałem, bo to widać. I tak jak napisałem chodzili na sesje lub brali antydepresanty latami, a uderzali w przyczynę, a nie skutek. A nikt za nich nie zmienił ich myślenia. To mit, że psychiatrzy i psychologowie zrobią pstryk i po problemie. Skuteczność relatywnie jest niska. A żyjemy w czasach chorób cywilizacyjnych z powodu szybkiego tempa życia, większej ilości stresu i sztucznego wyścigu szczurów. Konsumować. A to błędne koło. Do niczego to nie potrzebne. Dla psychiatrów poza tym lepiej nie wyleczyć niż wyleczyć. Na zdrową logikę im szybciej pozbędą się pacjenta tym mniej zarobią.

Na koniec dodam najważniejsze.

Czy można więc zmienić chemię mózgu bez antydepresantów.
Można, ale to bardzo długotrwały proces. Poparte jest to dowodami naukowymi. Tak samo długo wchodzi się w depresje czy nerwice i tak samo długo wychodzi. Dobre myśli napędzą stan ciała. A następnie ciało zacznie napędzać stan ducha. Trwa to ok 3-4 miesiące. Chwil lepszych będzie co raz więcej i więcej. Aż wróci całkowicie dobry stan.

Nigdy na stałe nikomu nie wrócił dobry stan ducha po głębokiej depresji tylko dzięki antydepresantom. Wystarczy, że ktoś przestanie brać i wszystko wróci. Ludzie chcą iść na łatwiznę i biorą. I jaki jest tego skutek ? Robią za królików doświadczalnych. Nikt nie wie jakie najlepsze są leki pod kogoś. Ktoś pod wpływem tak silnych środków nie jest sobą. Opisywane to jest jak zmiana charakteru człowieka. Nie odczuwa się nic. Ani złych myśli, ani też dobrych. Czas płynie jakby szybciej. Dla kogoś bez leków minie rok, a dla kogoś pod wpływem tych substancji 3 lata, bo nic nie czuł.

To już 100 razy lepsze od brania chemii, która niszczy organizm jest danie sobie w kość niezależnie w jakim sporcie, ale tak na maxa w kość, aby wytworzyć bardzo dużą ilości endorfin. Ale to jest środek zastępczy, bo musiałbyś codziennie nauczyć sobie dawać ostry wysiłek. Ja nie muszę osobiście rozładowywać się sportem. Ja go lubię. A energię mam tylko pozytywną. I na tym powinieneś skupić się, by złamać zły stan - stać się pozytywnym człowiekiem w myślach i ciele.

W twoim przypadku dobrze, że otwarłeś się choć lepiej jakbyś realnie otworzył się. Pewnie tak samo dobrze zareagują i udzielą wsparcia. Stanie się otwartym i w duchu serdecznym człowiekiem wyzwoli tylko człowieka. Takie jest przynajmniej zdanie największych fachowców behawioralnych ostatnich kilkudziesięciu lat. Nastawienie możesz, a nie musisz. Cieszenie się małymi rzeczami. Każdym sukcesem. Lepiej małymi kroczkami dokonać mocnej i trwałej przemiany niż rzucać się na głęboką wodę nie będąc gotowym, a wszystko pryśnie jak bańka mydlana. Wszystkie zaburzenia psychiczne ludzi wynikają z wyuczonych złych reakcji na bodźce, a jedyną trwałą szansą na wyjście jest skoncentrowanie na zmianie reakcji, wypracowanie samokontroli myśli i samoświadomości.

Mam trochę podobnie, może nie aż, tak mocno, ale jednak coraz bardziej uswiadamiam się z myślą, że mogę mieć depresję. Natomiast jest jedna rzecz, która mi osobiście choć trochę pomaga. Tak doraźnie, na co dzień, kiedy akurat potrzebuję sobie podnieść poziom endorfin - muzyka. Muzyka to jest najlepsza rzecz na świecie, serio. Ja wiem, że to w żaden sposób nie rozwiązuje problemu, że na dłuższą metę, w zasadzie niewiele to daje, ale tak jak pisałem, daje mi przynajmniej jakieś chwilowe poczucie, że życie jednak jest trochę lepsze, niż normalnie wydaje mi się, że jest. Dosłownie wczoraj miałem cały dzień to wrażenie (a które mam coraz częściej i mocniej), że praktycznie całe życie, wszystko co mam trzymie się na słowo honoru i wystarczy, żeby jeden klocek się przewrócił i wszystko pójdzie się j@#ać. Zero radości, brak chęci na cokolwiek, totalny dół. Ale wieczorem włączyłem sobie muzykę i poważnie, wszystkie te dobre rady z internetu mogą się schować. I ponownie, mam świadomość, że to nikogo nie wyleczy z depresji, ale jeśli się potrzebuje, żeby przynajmniej na chwilę poczuć się trochę lepiej, to muzyka, którą się lubi naprawdę dużo daje. Teraz też słucham sobie Alice'a Coopera i świat automatycznie jest dla mnie trochę lepszym miejscem.
https://www.youtube.com/watch?v=agC3lIfPuQU

.

Przerywnik humorystyczny :P --->

Dokładnie tylko lekarz ja choruję na nerwice lękową z objawami depresyjnymi, też próbowałem się leczyć domowymi sposobami takimi jak np. alko, ale na nie wiele się to zdało tylko się wpakowałem w chorobę alkoholową dopiero wizyta u lekarza i branie dragów (lekarstw) powoli poprawiała moje samopoczucie, ale leki tylko minimalizują objawy dopiero praca nad sobą daje jakiś efekt jak i również terapia bardzo pomocna polecam. Choruje już od 8 lat czasem jest lepiej, a czasem mam takiego dołka, że robienie jakiekolwiek czynności jest dla mnie uciążliwe poje... choroba. Dużo zdrowia ci życzę i co najważniejsze nie załamywać się.

Trochę desperacja z mojej strony, ale może przynajmniej się wygadam, a trolle i hejterzy będą mieli ubaw.

Od około 5-6 lat (czyli końcówki licbazy) zmagam się z deprechą, którą w sumie zawsze trochę bagatelizowałem bo przez większość czasu udawało mi się ją w sobie stłamszać tak, aby nie wpływała przesadnie na mój nastrój, ani też nie męczyła osób w moim środowisku. W liceum doszło do jednej nieudanej próby samobójczej, wizytach u terapeuty (który tylko pogorszył), ale ogólnie jakoś się trzymałem. Przez okres studiów przestałem się nawet leczyć specjalistycznie bo wierzyłem, że w sumie jestem już na drodze do osiągnięcia spokoju i szczęścia. Niestety nic bardziej mylnego - po studiach znowu wszystko się posypało i w sumie już nigdy się z tego za bardzo nie podniosłem i do dzisiaj jestem kompletnie zagubiony. Przez to, że chciałem spokoju, a jakakolwiek próba aktywnego działania zostawała natychmiast gaszona przez ten syf, który mam w głowie to straciłem praktycznie jakąkolwiek motywację do nauki nowych rzeczy i rozwijania przydatnych umiejętności. Ostatnie 2 lata przesiedziałem w biurowej robocie... przesiedziałem bo niecały tydzień temu mnie zwolnili z powodu redukcji etatów i na dobrą sprawę nie wiem co dalej. Nie mam na siebie jakiegokolwiek pomysłu i znowu wróciłem do czarnych myśli sprzed lat. Zazwyczaj nie okazywałem swojego stanu - czasami było gorzej, czasami lepiej, a czasami nawet bardzo dobrze, ale gdy wracały do mnie nawroty... to praktycznie duszą i ciałem byłem nieobecny przez jakieś 2 tygodnie - i tak kilka razy w roku. Dzisiaj już mija 2 miesiąc od kiedy jestem właśnie w takim stanie odrętwienia i na dobrą sprawę jest tylko coraz gorzej. To forum jest praktycznie jedynym miejscem gdzie jeszcze mam ochotę jakiegokolwiek kontaktu ze światem. Nie potrafię nawet normalnie spać czy racjonalnie myśleć bo wręcz czuję jak w mój mózg wwiercają się dołujące myśli o tym, że moje życie nie ma żadnej głębi i w sumie próby zmienienia tego stanu rzeczy na nie wiele się zdadzą. Może to też wynika z kompleksów jakich się nabawiłem gdy zobaczyłem na jakim innym statusie żyje spora część moich rówieśników, których często znam od kilkunastu lat. I teraz całe "klu" tematu - czy idzie się w jakikolwiek sposób wyrwać z tego stanu bez wizyty u specjalistów? Jestem wobec nich na tyle nieufny, że rozpatrzę wszystkie opcje, a i też nie chcę po prostu zamartwiać rodzinki (zwłaszcza w takich czasach). Oczywiście zdarzały się wszelkiego rodzaju używki jak np. alkohol, ale to niestety bardzo krótkotrwały efekt...

Wszystko do zrobienia etapami. Jeżeli masz dostęp do internetu to posłuchaj jakichś motywacyjnych guru na youtubie. Wiem, że czasami pier..olą ale dużo jest w tym prawdy jeżeli staniesz z boku. Istotnym jest to, żeby nie myśleć o depresyjnych rzeczach bo ciągle torujesz swój umysł do myślenia w negatywny sposób. Podziel to na etapy. Najpierw kilka motywacyjnych filmików. Później wziąć się za siebie bo przypuszczam, że kondycja jak rozdeptana jagoda. Masz do dyspozycji własne ciało i youtube. Tam już powiedzą co robić. Jak poćwiczysz kilka tygodni wpadnie sporo endorfin i będziesz gotowy na relacje z ludzmi. Wtedy telefon do starego kumpla. Jak nie to dzwonisz do sklepu popier...olić o głupotach z zamówieniem i mówisz, że pani ma miły głos.. Zapomnisz o lekarzach.. I warto wspomnieć, że lekarz raczej powie idz do ludzi wyjdź na spacer. Najpierw zadbaj o fundamenty, a później pójdzie..

Przede wszystkim - dobrze, że napisałeś, że masz problem i chcesz sobie z tym poradzić, walczyć, coś z tym zrobić (inaczej byś nie napisał). To wymagało od Ciebie na pewno wiele odwagi, widzę, że wziąłeś też pod uwagę najgorsze scenariusze, ale rzekłbym, że golowa społeczność, jak "jeden mąż" zdała egzamin z empatii (sam jestem zdziwiony).

Stary - jak wszyscy wyżej. Lekarz. Dobry psychiatra albo psycholog. Pamiętaj (choć to pewnie banał!), że to Ty wybierasz, jak Ci jakiś nie będzie pasował, to zmień bez żalu na innego. Wymądrzać się nie chce, nie chorowałem nigdy na tą straszną chorobę, natomiast miałem w rodzinie - moja babcia. Poniekąd więc wiem jak to wygląda "z bliska". Byli lekarze, był pobyt w szpitalu psychiatrycznym. W latach 90-tych XX w. te wszystkie decyzje były mega trudne, bo pójście do psychologa albo psychiatry, w tamtych czasach, w odbiorze społecznym, to był "powód do wstydu", a czasem i ostracyzmu. Cieszy mnie, że to się choć trochę dziś zmieniło. Adam - piszę jak na spowiedzi: moja babcia wyszła z tego. Przeżyła jeszcze dobre dwadzieścia lat, umarła jako osoba spełniona. I ona i lekarze (IMO to praca zespołowa!) wykonali kapitalną robotę, bo poradziła sobie później nawet z traumą po śmierci dziadka, nie miała już nawrotu choroby, czego wszyscy w rodzinie się obawialiśmy.

Także IMO (bo nie chcę się tu wymądrzać!) dobrze dobrany lekarz, psychoterapeuta to podstawa. Od tego bym zaczął - popytaj, poszukaj dobrego specjalisty. Trzymam kciuki, powodzenia stary!

Ja od 3 miesięcy mam jakieś nocne napady lękowe , w ciągniu dnia też się zdarzają , zaczęło się od kołatania serca , później ból brzucha , wreszcie problemy z widzeniem ....
Prywatnie zwiedziłem kardiologa , okuliste , usg jamy brzusznej , zdrowy jak BYK.
Ale to uczucie strachu, że jestem na coś chory , które się pojawiało nie daje mi normalnie funkcjonować.
Przedwczoraj udałem się do Psychiatry .... dostałem lek i zalecenie psychoterapii.
Nerwica lękowa , stany lękowe to mnie trapi , dam Ci znać za dwa tyg jak po tej kuracji lekowej się czuje bo lek ma zacząć działać po dwóch tyg, ale polecam udanie się do specjalisty.
Bez trafnie postawionej diagnozy człowiek wpada w takie koło ... a depresja to już stan który wymaga opieki specjalisty i psychoterapi.
Pozdrawiam . SIŁY !!