Mialem moment, ze gralem w online'owa wersje King of Bounty. I nawet m sie podobalo, ale zaczelm wydawac kase na dodatkowe oddzialy, bo na podobnym levelu prali mnie ludzie majacy po pare smokow w armii, a zeby zdobyc jednego smoka, to z miesiac czasu trzeba by grac. Jak juz wydalem z 200 zl i mialem armie jak sie patrzy, zaczeli mnie wciagac do coraz lepszych klanow, co mi sie podobalo, ale jak trafilem do takiego, gdzie na noc zostawialem kompa wlaczonego ze specjalnym skryptem, zeby farmil surowce, bo trzeba bylo w nich placic skladki na zakup aury wzmacniajacej sile atakow, to zaczalem kombinowac, ze cos tu nie tak. A kropelke przelalo to, ze w miedzyczasie zyskalem ostatni level i o zwyciestwie decydowalo w sumie to, ile masz legendarnych przedmiotow (bo gra sparowala mnie z podobnymi "maksiarzami", tyle ze oni mieli je wszystkie na maksa, a ja polowe, wiec znow dostawalem lomot. No i gdy juz PRAWIE mialem wszystkie, w grze wprowadzono SUPERlegandarne przemioty, ktore ci wszyscy co grali dlugo i mieli ponabijane mase punktow, za ktore nie mieli juz co kupowac, szybko sobie kupili. A majac do wyboru wydac 3000 zl na takowe, albo przez pol roku dziko orac w grze by je zdobyc (a wtedy pewnie wprowadza SUPERHIPER...) to tak sie wkurwilem, ze machnalem reka, nigdy sie juz tam nie zalogowalem... i nie zaluje.
Wole singla!>
Dlatego wolę klasyczne gry single, a nie free-to-play z mikropłatności. Takie elementy są dla mnie stresujące i strata czasu.
Wprawdzie gram w World of Tanks i World of Warships, ale nie muszę logować codzienne.
Bardzo ważny artykuł, ale uderz w stół to nożyce się odezwą.
Człowiek może dać się złapać w kompulsywne zachowania, które naprawdę nie sprawiają radości, ale jak przy każdym autodestrukcyjnym zachowaniu człowiek potrafi to sobie świetnie racjonalizować:
"jak ktoś lubi to dlaczego nie?"
"to naprawdę ważne"
"jeśli przegapię specjalne wydarzenie, stracę mnożnik xp"
Przecież to forma mentalnego niewolnictwa, jakaś forma uzależnienia, która wypacza cały sens gier. Ktoś powie, że takie pilnowanie codziennych wyzwań, ekonomii waluty w grze itd to fajna zabawa.
Z tym, że mnóstwo ludzi, którzy wyrwali się z takiego "satysfakcjonującego" grindu z perspektywy widzi, jakie to było CHORE.
I mówię to z perspektywy człowieka, który zdecydowanie za dużo wagi przykładał do codziennych wyzwań w Heathstone. Nigdy więcej.
Dlatego dzisiaj nawet kijem nie tykam żadnej gry z czystą ekonomią free-to-playa, bo wiem, że pracowali nad nią behawioryści, którzy wiedzą, jak zmanipulować ludzki mózg (serio, w grach free-to-play dział takich specjalistów jest jednym z najważniejszych dla monetyzacji). Zamiast zabawy mamy rozgrywanie poczuciem braku, iluzją postępu.
Swoją drogą polowanie na platyny np. grając na 3 platformach w jakiegoś crapa, żeby zdobyć 3 razy tak istotne odznaczenie, też nadaje się na artykuł. Uwielbiam gry, ale "illusion of accomplishment" (nie wiem czy jest polska wersja tego terminu) ma się dziś dobrze.
Eh, dałem się złapać na takie gry parę razy.
EvE Online - stare dzieje, ale to była dosłownie druga praca. Nęciły fajne statki do zdobycia kiedyś w odległej przyszłości, gigantyczne bitwy z trailerów. W praktyce tak nudnej, żmudnej rozgrywki jeszcze nigdzie nie doświadczyłem. To była tortura którą znosiło się by dotrzeć do jakiegoś wątpliwego osiągnięcia, które cieszyło przez chwilkę.
War Thunder - w te lato gra sama już mnie zachęciła do rzucenia jej w cholerę gdy okazało się że samolot który bym chciał z eventu to codzienne harowanie przez 2 tygodnie po parę godzin. Dałem się na spokój nie tylko z eventem, ale i całą grą.
MTG Arena - jeszcze gram, ale też już zaczynam mieć dosyć. Logowanie się tylko by zrobić daily questy grając netdeckiem którym nie lubię grać przeciwko innym top deckom przeciwko którym nie lubię grać, dostając przy tym co 2gi match manascrewem po dupie i tylko się irytując.
Trzeba jednak obiektywnie spojrzeć na swój czas wolny i ocenić, czy na prawdę jest tak bezwartościowy, że warto go marnować na taki chłam. Lepiej zagrać w coś co nie jest rozciągniętą w czasie papką skonstruowaną tak by dawkować 5 minut przyjemności na 5 godzin 'gry'. Niestety to zaczyna wnikać nawet w gry 100% singlowe.
Racja ze w takich przypadkach lepiej dac sobie spokoj. Ja ostatnio odpuszczam nawet single ktore przestaja mnie bawic tzn nie staram sie ich konczyc na sile. Jest tyle innych gier ze szkoda czasu. I nie chodzi o to ze cos jest za trudne tylko ze gra staje sie nudna. Np w Rage2 idSoft odwalilo kawal dobrej roboty z tym strzelaniem i swietnie sie bawilem ale juz nie chcialo mi sie tego konczyc bo cala reszta wypadla raczej slabo.
Ja tak miałem z Path of Exile - 5100 godzin nabite w kilka lat...Najpierw zaczęła mnie męczyć żmuda,brak exów żeby coś porządnego kupić(gdzie niektórzy po 2 tygodniach od rozpoczęcia ligi mieli sprzęt za 300 exów),potem zaczęła mnie męczyć konieczność rozpoczynania całego cyklu co 3 miesiące(nudne levelowanie itd) wraz z każdą nową ligą,ligi wydawały mi się coraz mniej ciekawsze nie warte rozpoczynania tej żmudy od nowa za każdym razem.Następnie kilka lig zaczynałem,wbijałem 70 lvl chwile pograłem i po 1,5 tygodnia ligę porzucałem.Ceny przedmiotów rosły np. HH z 60ex do 150ex w ostatniej lidze-wcześniej rzadko mogłem sobie na niego pozwolić a tu podnieśli ceny do 250% . Na sam koniec puszczałem intelektualnego pawia na choćby myśl o odpaleniu gry - Po całkowitym wygaśnięciu entuzjazmu napisałem coś na ich forum(że już mi się nie chce - żmuda,żegnajcie itd.) i zostałem zaatakowany jak zwykle przez bandę uzależnionych POE narkomanów broniących agresywnie na głodzie obecnego stanu rzeczy.Następnie podzieliłem liczbę godzin w grze przez 160(średni m-czny czas pracy) razy pensja minimalna(2000zł netto) i wyszło mi 63750zł - tyle minimum mógłbym zarobić przy najniższej krajowej gdybym spożytkował czas w inny sposób.
Właściwie u mnie było podobnie z Forza Motorsport 7, gdzie robiłem tygodniowe wyzwania czy jeździłem w lidze dla samochodów oraz strojów dla kierowcy. I zamiast cieszyć się grą, to musiałem wyjeżdżać nudne wyścigi po kilka okrążeń nawet w klasach, które mi w ogóle nie odpowiadały.
Kiedyś jeszcze miałem gula o samochody dla społeczności za aktywność do FM3 i 4, ale w końcu dałem sobie spokój. Już sama myśl o wyłączeniu wsparcia dla tych tytułów się mi czasem słabo robi.
Gram w Ogeja ale mam tak zabunkrowane planety, że loguje się żeby tylko coś tam porobić i znikam więc teoretycznie nikt mnie nie zaatakował od kilku lat.
Większość nowych MMORPG'ów odstawiałem dlatego, że nie sprawiały mi frajdy, tylko zmuszały do pracy. To bardzo powszechny problem w tym gatunku. Jedynie w ESO zostałem na dłużej, bo nie wywiera na mnie żadnej presji. Chociaż też potrafi nudzić. Zdecydowanie wolę gry singleplayer.
Grind fest czy gry Ubisoftu to pierwsze co przychodzi na myśl.
Do tego MMORPGi.
No i Path of Exile.
Ze wszystkich tytułów mmo pozostałem wierny tylko Warframe'owi. W przypadku innych gier to jak ze skarpetkami.... codziennie inna :)
Miałem tak kiedyś w jednej mobilce przez parę miesięcy, ale na szczęście się z tego wyleczyłem. Co ciekawe, w normalnych grach konsolowych, czy pecetowych nigdy mi się to nie zdarzyło.
Czyli co - zamykacie stronę GOL?
Piszecie głównie o MMO, ale single również podążają tą drogą. Takie Elite Dangerous to ciągła praca. Robisz zadania po to by kupić nowy sprzęt lub statek, po to by robić nim więcej zadań, by kupić sprzęt lub statek po to by... I nagle budzisz się ze straconymi kilkoma tygodniami życia.
Dlatego gdy czytam recenzję zachwalającą grę za "tonę zawartości" i "bogaty content" to już wiem czego się spodziewać. Kompletnie mnie nie rusza wykonywanie takich samych zadań i zbieranie znajdziek, bo nie daje to satysfakcji, to taka sztuka dla sztuki. A mi szkoda życia na taką sztukę.
z tego właśnie powodu odpychają mnie gry takie warframe i inne które nie mają zawartości aby trzymać gracza, czymś innym niż nagrodami za logowanie
Nic tak nie zabija gier jak grind i monotonia
Kiedyś shakes and fidget wiecie misję portal lochy. Na szczęście tworcy sami ucieli mi ten tragizm gdy nie mogłem się zalogować po pewnej aktualizacji.
I overwatch szczególnie gdy rozpoczynał się jakiś festiwal czy inne haloween
Każda gra MMO to praca. Fifa Ultimate Team to samo. Bawią się tylko casuale, jak ktoś gra na poważnie to jest to już forma pracy.
Dobry artykuł. Dla mnie było to Magic the Gathering Arena (poprosiłem dewelopera o usunięcie mojego konta) i Heroes of Dragon Age (zepsułem wszystkie zdobyte postacie). Setki zmarnowanych godzin, daily questy i eventy. Najgorsze było to uczucie, że jeszcze przed spaniem trzeba usiąść do gry. Dragon Age niestety miałem zawsze przy sobie, pamiętam to dziać jak na imprezie szedłem do kibla pograć bo mi było wstyd. Nigdy więcej.
Garnizon w WOW odczuwałem jako pracę. Jedynym ratunkiem było zaprzestanie gry na ten czas i odejście do innych gier.
O fuck, źle to brzmi, ale potrzebuje niebieskiej pigulki :p od Star Wars GoH
Dobry tekast, zaraz po przeczytaniu poszedłem do telefonu i odinstalowałem diablo klona Eternium.
Codzienne granie kompulsywne a ja nieraz w połowie przerwę grę singleplayer i miesiąc jakoś nie mam chęci dokończyć. A do tego kupka wstydu gier jeszcze nie zaczętych rośnie
Ja mam FOMO w stosunku do gier MMO. Ciągłe poczucie, że coś mnie omija, jakiś event, ekskluzywne zadanie, jednorazowe akcje np. na początku danego dodatku. Eh masakra. Dlatego przestałem grać w MMO albo staram się trzymać jednego tytułu dłuuugi czas, aż sam mi się mocno znudzi i FOMO zanika.
Najgorzej jak dotyka mnie to w długich seriach, np. Assassyny. Skończyłem na 4 i mimo że korci mnie ogranie choćby Origins, to nie mogę się przemóc bo wiem że ominę w ten sposób pozostałe, jak Unity, Syndicate, itd.
Masakra.
Zgadzam się, że ten problem dotyczy szczególnie gier mmo. Chciałbym natomiast zwrócić uwagę na inny aspekt, który często jest efektem takiego "grania na pełny etat" w mmo. Zdarza się, że tacy gracze, którzy mocno "wkręcają się" w daną grę zaczynają ją traktować tak samo poważnie albo nawet poważniej niż życie realne co zwykle nie przynosi nic dobrego społeczności gry. Pogoń za byciem najlepszym, niezdrowe "trajhardzenie" często doprowadza do konfliktów między graczami, które mogą mieć podłoże mocno emocjonalne. Jeśli powstają one np. w obrębie jednej gildii mogą powodować rozłamy w gildii i w konsekwencji psuć zabawę z gry wszystkim jej członkom. W wielu grach mmo właśnie zauważyłem takie jednostki, dla których gra stała się życiem i którym zdecydowanie dobrze by zrobiła przerwa od grania
Po latach porzuciem LoL, potem Dotę 2 a ostatnio Brawlhallę bo już tylko z przyzwyczajenia robiłem codzienne questy, przebrnięcie dalej w rankingu wymagało by godzin żmudnego treningu których nie mam, nawet po moim odejściu zmienili system daily questów na gorszy więc tym bardziej nie mam po co wracać.
Gorzej że teraz gdy w cokolwiek zaczynam grać patrzę najpierw jak łatwo wbić chociaż 50% "acziwków" żeby na profilu steama cyferka średnich % osiągnięć się podniosła... achievement hunting zaczyna mi się zaszczepiać i może być jeszcze gorszy niż nałog FOMO... też niszczy radość z grania i zmienia w nudny grind i obowiazek.
World of Worcraft. Kończąc studia i zaczynając pierwszą pracę szukałem gry na popołudnia czy wieczory (wcześniej grałem w Silkroad…). Rozpoczynając przygodę z WOW-em udało mi się trafić na świetną gildię, z którą grałem ze 2 lata, jednak zmiana stanowiska zmusiła mnie do wyboru: gra albo rozwój kariery, wybrałem to drugie. Po mniej więcej kolejnych dwóch latach zaczęło mi brakować bezmózgiego zajęcia i wróciłem do gry, tym razem na innym serwerze, i na nowym koncie. I ponownie trafiłem na fajnych ludzi co skutkowało niezdrowym przeciąganiem czasu w grze. Granie do 1:00 czy 2:00 a następnie pobudka rano przed 7:00 i do pracy to był standard. Odbijało się to na mojej koncentracji przez co nie raz miałem kłopoty, gdy na przykład źle policzyłem projekt… ale to nie był wówczas dla nie problem (tak sobie wmawiałęm). A w WOW-ie powoli zaczynałem szukać sobie nowego zajęcia na pełem etat, czegoś co dawałoby mi satysfakcję z gry ale bez konieczności przesiadywania na komunikatorze z ludźmi. Zafascynowany kolekcją mountów znajomego, również zacząłem więcej czasu poświęcać nad tym aspektem gry. I tak beztrosko upływał mi czas do momentu, gdy gildia nie zabrała mnie na ostatni event, w którym był do zdobycia gwarantowany mount z hero dunga (kończył się z tytułu wprowadzania nowego dodatku). Miałem wówczas 11 altów na max levelu (najlepszy sposób na ciągłe farmienie mountów <<nawet nie wspominam ile czasu to wówczas zajmowało>>). W konsekwencji odszedłem z gildii i postanowiłem, że nie będę już grał, sprzedałem konto. Mijały kolejne lata. Ponownie zmieniłem prace, tym razem miałem więcej wolnego czasu co zaowocowało powrotem do gry. Tym razem kupiłem konto od innego gracza, który miał już dość sporo wyfarmionyh mountów (był to dla mnie najważniejszy wyznacznik przy zakupie) i tak mija kolejny rok na wymaxowanie 12 altów by wrócić do ekstremalnego farmienia. Tym razem postanowiłem, że nie będę grał w żadnej gildii, ponieważ raidy mnie nie interesują i nie są mi potrzebni ludzie do farmy. Mając armię altów skutecznie jestem w stanie zdobywać gold by kupić sobie „run” na instancji z gwarantowanym mountem. I tak toczy się do dziś moja rozgrywka, obecnie nie gram od miesiąca/dwóch mając na koncie ~380 mountów… Aby to wszytko ogarnąć wypracowałem system z rozpiską co w danym tygodniu chcę zdobyć. Na bieżąco, na danym alcie robię zapisy od resetu serwera do resetu:jakie eventy zrobiłem na repę, jakie na dungi i td. Spokojnie poświęcając 5 godzin dziennie na "zabawę" a w weekendy od rana do późniego wieczora. Najbardziej przerażające jest to, że od kilku lat prowadzę własną działalność i poświęcając jeden dzień na grę tracę realnie duże pieniądze. Wmawiam sobie, że gra mnie relaksuje, i że trzeba mieć jakąś odskocznię a prawka jest taka: jestem zły na siebie, że gram i im dłużej siedzę tym wku$w jest większy.
Artykuł dla "platyniarzy" od $ony :)
A ogólnie na szczęście mam życie i jestem filthy casualem co gra średnio 8-10h tygodniowo dzięki czemu nie wpadłem w nałóg plus znalazłem wiele innych ciekawych/ciekawszych zajęć.
Dobry artykuł. Plus dla Czarny Wilk.
Jak materiały, które piszesz mówią ludziom co mają lubić a co nie, to pora odpuścić.
