Forum: Jak najlepiej ze sobą skończyć?

Mam przyjaciela, znamy się prawie całe życie, od pierwszej klasy podstawówki. Wiecznie uśmiechnięty facet, wesoły, z poczuciem humoru, bardzo mądry i inteligentny. Nigdy nie było po nim widać, że coś się z nim dzieje, że złapał doła, że dopadła go depresja. Raz jak się naprawdę mocno sponiewieraliśmy to pękł, otworzył się, powiedział ze łzami w oczach że jest zniszczony, że presja ze strony rodziny i jego własna ambicja go przerastają, że się pogubił, że już nic nie robi dla siebie tylko dla bliskich by ich nie zawieść, że ma już tego dosyć i chce sie poddać. Powiedział, że gdy żegnaliśmy się po poprzednim naszym spotkaniu to myślał, że widzimy się ostatni raz, bo zamierzał się powiesić albo zaserwować sobie złoty strzał. Też, tak jak Ty Kazuya, uważał, że bez niego wszystkim będzie lepiej.

Nie mogłem pozwolić, żeby to zrobił. Gadałem z nim o tym kilka godzin. Następnego dnia, mimo jego stanowczego zakazu, skontaktowałem się z jego rodzicami i narzeczoną. Byli równie zszokowani jego stanem jak ja. Rozmawiali z nim, zaczęli go pilnować żeby nic sobie nie zrobił, przekonali żeby poszedł na terapie.

Nie było łatwo, było wiele powtórnych kryzysów po drodze, ale ostatecznie... Wyleczył się.

Zrozumiał, że to, co on myśli i czuje przymknięty kopułą depresji nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Skupiał się nie na tym co trzeba, wymyślał wobec siebie jakieś niestworzone wymagania i gdy nie dawał im rady, wkręcał sobie, że świat wokół niego się przez to wali i że niszczy tym życie swoich bliskich.

Na szczęście terapia i wsparcie bliskich pomogło mu z tego wyjść. Znów poczuł miłość, którą go darzą, i nauczył się zrozumieć ten ból, który by po sobie zostawił. Nawet jak teraz o tym myślę, przechodzą mnie ciary. Mój najlepszy przyjaciel, mój świadek na ślubie, facet z którym zawsze mogłem pogadać o wszystkim i który zna mnie chyba najlepiej na świecie, mógł odebrać sobie życie, a ja nie dałbym rady mu pomóc i go od tego uchronić. Gdyby się nie wygadał napromilowany, gdybym chwile wcześniej na pytanie "jeszcze jedno?" zamiast "ok" odpowiedział "starczy na dzisiaj, wracam do domu", doszłoby do tragedii. Nie wybaczyłbym sobie tego nigdy, a to i tak tylko promil tego, co czułaby jego rodzina.

Facet odzyskał radość z życia i sam teraz nawet nie rozumie, jak popieprzony miał wtedy tok rozumowania. I dziękuje mi do dzisiaj, że wtedy zainterweniowałem, bo sam by z tym sobie nie poradził.

Pamiętaj Kazuya, że możesz ze sobą skończyć i myśleć, że tak będzie lepiej. Ale tak naprawdę zostawisz za sobą morze łez swoich bliskich, których już do końca życia będą męczyć pytania "dlaczego to zrobił, dlaczego nie dał sobie pomóc, dlaczego nic w pore nie zrobiliśmy". Zabijając siebie, zabijesz też cząstke każdego z tych ludzi, którzy Cię kochają, lubią, którym na Tobie zależy. Rozumiem, że jesteś omamiony depresją, ale spróbuj się zmusić, by dostrzec na nowo, że dla swoich bliskich jesteś nieodłącznym i najważniejszym elementem ich życia.

Poproś kogoś o pomoc. Rodzinę, poradnię, przyjaciela, kogokolwiek. To nie wstyd. Nie walcz z tym sam, nie podejmuj decyzji na podstawie swojej depresyjnej oceny sytuacji. Pozwól sobie pomóc. Daj sobie szanse, byś też za jakiś czas mógł z radością pomyśleć "jak dobrze, że jednak tego nie zrobiłem". Trzymam za Ciebie kciuki.

Wstąp do wojska zapisz się na misję do Afganistanu i bądź bohaterem, idź zawszę na ochotnika tam gdzie inni nie chcą, bierze udział we wszystkich akcjach na pierwszej linii, może uda ci sie zginąć jak bohater, a jak nie to zarobisz kasę od nato.

Najmniej boleśnie i komfortowo? Niestety nie mam dostępu do broni palnej, a leki nasenne, które biorę są raczej bezpieczne, bez możliwości przedawkowania.

Bezboleśnie? Pociąg może? Ale to chyba boli. Choć nie wiem czy zdarzy zaboleć. Ale lepiej to przemyśleć i najpierw udać się do psychiatry.

Najgorsze, że od jakiegoś czasu czuję się dobrze, a nadal mam takie plany.

Mam taki sam pogląd na temat pracy. Kiedyś rozbawiło mnie jak w którejś szkolnej książce przy temacie pracy właśnie przytoczono takie słowa:

The best way to appreciate your job is to imagine yourself without one

Dzięki, Oscar Wilde, nie pomogłeś.

Jakie miasto?

Ogólnie chciałem napisać podobnie jak [22]. Nikt Ci nie każe gonić za pieniądzem, ale tak to już jest skonstruowane, że robić trzeba żeby mieć za co żyć. No może nie w 100%, ale to już inny temat.

Kazuya musisz przekierowac mysli na inne rozwiazania. Ja wiem, ze teraz to o czym piszesz wydaje Ci sie najrozsadniejszym wyjsciem pomimo wszystkich konsekwencji, ktore sie z nim wiaza... ale nie warto i np. za rok moze byc juz u Ciebie zupelnie inaczej.

Wyszlibysmy na piwo, pogadali a tak to dupa. Nie wiem co Ci doradzic oprocz - nie odbieraj sobie sam szansy i szukaj dalej pomocy.

Idź do psychologa. Prawdopodobnie masz depresję.

Nie wiem co Ci powiedzieć. Chyba po prostu to, żebyś niczego sobie nie robił. Może w przekonaniu do tej decyzji pomoże mi to, że czasami sama zastanawiam się nad życiem. Wgl często odnoszę wrażenie, jakby z czasem było coraz gorzej. Jak było się dzieckiem, to wszystko wydawało się łatwe, świat taki otwarty. Odnosiłam wrażenie, że jak dorosnę to bd mogła wszystko. No a w życiu bywa różnie. Często mam takie dni, że zmuszam się do dobrego humoru. Zastanawiam się, jaki jest sens, że wgl istniejemy. Czy do czegoś dążymy? Mamy osiągnąć jakiś cel ale jak do tej pory nikt nie odgadł o co chodzi? Czy jest coś jeszcze kiedy kończy się życie czy to prawdziwy koniec, pustka, nic? Jesteśmy jak te roboty, które potrzebują jedzenia i snu, żeby mieć zasilanie a jak coś się zepsuje to nasza świadomość znika? Czy może ktoś nas stworzył i  żyjemy sobie jak mrówki w akwarium, bez celu? Takie pytania i o wiele więcej zadaję sobie prawie codziennie i próbuję odgadnąć odpowiedź. Do psychiatry czy psychologa nie pójdę, bo nie chce skończyć w kaftanie, faszerowana lekami po których nie będę miała świadomości. Sama się zastanawiałam, czy nim nie zostać ale chyba jestem zbyt leniwa. Ale chyba zboczyłam nieco z tematu.
Zasady jakimi kieruje się ten świat zupełnie mi nie pasują ale jedyne co można zrobić to się z nimi postarać pogodzić i czerpać przyjemność z tych krótkich chwil. Bo życie jest piękne swoją drogą.. to chyba tylko inni ludzie je rujnują i te zasady, które wymyślili a my nie możemy nic, tylko się podporządkować. Życie jest tylko jedno i mimo wszystko ja wolę je przeżyć jakie by nie było, bo zawsze mam nadzieję, że kiedyś uda mi się sprawić, że będzie lepiej. Mój chłopak niestety gorzej do tego podchodzi. Tak jak ja potrafię się ogarnąć i poczuć tą radość z tego, że żyję tak on ma bardziej pesymistyczne spojrzenie. Gdyby nie ja, to nawzajem byśmy się demotywowali. A tak to chyba ja się trzymam, bo mam dla kogo być silna a on się stara trzymać.. dla mnie. Ale z nim to byś się dobrze dogadał. Nam obojgu nie podoba się to, jak świat funkcjonuje ale co możemy z tym zrobić. Żyć jak przysłowiowe dziady albo starać się wpasować i szukać każdej wolnej chwili i wykorzystać ją dla siebie.
Mama mi nie dawno umarła, w lutym. To było chyba zapieczętowanie mojego ch*jowego życia ale obawiam się, że to tylko zapoczątkowało kolejne problemy. Ale staram się trzymać i na razie jakoś się udaje. Staram nadal czerpać z życia ile się da pomimo, że nie jest najlepsze. Po prostu wolę nie marnować tej szansy, próbować aż do końca. Jak grasz w jakąś grę i Ci na początku nie idzie to też się poddajesz, wyłączasz i łamiesz płytę?
Wyjdź do parku, lasu. Gdzieś gdzie nie ma ludzi i jest spokój. Usiądź sobie, wsłuchaj się w dźwięki natury, zobacz jak pięknie zielone drzewa bujają się na wietrze. Wiem, że później wrócisz do tego zgiełku i swoich problemów ale tej chwili spokoju nikt Ci nie zabierze. Ja tak czasami lubię się wyciszyć. Nie jestem hipisem, może bardziej nieszczęśliwym introwertykiem i nie mam pewności czy da Ci to jakieś ukojenie ale wspomnieć o tym mogę :)
Heh nie ma to jak siedzieć w robocie i na telefonie smarować posta o tym, że życie jest do dupy ale trzeba się wziąć w garść xd

W sumie nie tyle psychologa co psychiatry, psycholog może co najwyżej sobie pogadać. I nie ma co się tego wstydzić, lekarz jak każdy inny. Znam kilka osób po próbach samobójczych. Wszystkim poza jedną (spokojnie żyje, tylko dalej ma poważne problemy) życie się jednak koniec końców ułożyło. I tak często biorą do dzisiaj leki, ale jednak ani nikt by ich nie znający nie powiedział, że mają depresję, ani oni sami już nie czują się głęboko nieszczęśliwi. Wiadomo, są lepsze i gorsze dni ale suma summarum twierdzą, że są zadowoleni z życia.

A co do pogodni za kasą itd. Nie jesteś pierwszy, który nie chce tak żyć i od setek lat są sposoby jak to obejść. I mówię tutaj o sposobach praktycznych i działających a nie teoretycznych bajkach w stylu kup kozę i jedź w Bieszczady.

1) Tylko dla wierzących - zakony. Ciekawostka, o ile brakuje powołań diecezjalnych, tak zakony zamknięte wciąż cieszą się popularnością. Czemu? Bo poza kwestiami religijnymi zapewniają one izolację, spokój, odcięcie od świata, zrzucenie z siebie odpowiedzialności, wszystko jest zaplanowane.

2) Pomoc humanitarna - znajoma tak zrobiła, wcześniej była dość wysoko postawionym dyrektorem w jednym z banków i ta praca ją wyssała (też skończyła na lekach, choć nie depresja a stany lękowe). Więc zapisała się na wyjazd do Azji z pomocą humanitarną, spędziła tam trzy lata. Z racji, że jest to wolontariat, to dieta tam starcza tylko co na przeżycie w znośnych warunkach, bez żadnych luksusów, ale przebywanie tam naprawdę pozwoliło jej się z powrotem zebrać do kupy. Podobno wyjazdy takie bardzo otwierają oczy i pozwalają spojrzeć na życie z innej strony. Zresztą widać to po niej teraz, bo pracuje sobie na niższym ale spokojniejszym stołku i już się nie przejmuje tym, że ma gorsze auto od kolegów z pracy, że nie stać jej na wakacje w Japonii itd.

3) zarabianie pasją, o tyle trudne, że trzeba coś umieć. Znam kilka osób, które żyją z swojej pasji, kokosów często nie mają (mówię tutaj raczej o objazdowych aktorach, tancerzach itd. niż pasjonatach IT) ale ciągłe zmiany miejsca, robienie tego co się lubi itd. sprawiają, że żyje się inaczej.

Wbrew pozorom w dzisiejszym świecie jest więcej możliwości niż było jeszcze 20 lat temu. Znam kilka osób pozbawionych czegoś takiego jak stałe zatrudnienie, które bez problemu sobie radzą. I fakt, domu nie wybudują, ale nie mają takich aspiracji w życiu, głównie dlatego z resztą, że są głównie w podróży (teatr uliczny, występują w różnych miastach, na różnych festiwalach itd.).

Tak więc pomoc specjalisty połączona z zmianą sposobu życia może zdziałać cuda. Często nie musi to być cała reforma życia, od zwykła praca, którą się choć trochę lubi + dodatkowe zajęcie dające frajdę (polecam taniec, grupy turystyczne/survivalowe, pracę z młodzieżą, wolontariat, ogólnie coś z ludźmi, granie na kompie się nie liczy) i życie się ułoży.

Hej, ale jesteś jeszcze z nami? Parę dni ciszy po takim temacie :o

Esc -> Exit game

Możliwe, że go zawinęli gdzieś i leczą. Jestem ciekaw, czy administracja zgłosiła sprawę.
Edit: ciekawe, czy administracja zamknęła wątek, czy on.

Niestety nie mam dostępu do broni palnej, a leki nasenne, które biorę są raczej bezpieczne

i na szczęście, [ ten Kraj nie dorósł, aby każdy miał dostęp do broni np. palnej ], a leki? leki też nie są bezpieczne wbrew "biegającym" opiniom ... nie wiem ilu liczy użytkowników to forum? [ tego na dole nie wyświetla ], ale tyle rad, Ty sam możesz sobie pomóc o ile ten temat to nie ściema, ja będąc Administratorem nie wpuściłbym na żadne forum takiego tematu "Jak najlepiej ze sobą skończyć?"
masz 'immunitet' [ gwiazdkę ] na tym forum więc zasłużyłeś się czymś? powinieneś pomagać innym, w moim rozumowaniu, a jeśli temat na serio -----> nie "wal" mi tu takich powiedzmy? tekstów ---> lekarz .. i to pilnie!.. nie 'leki' z opinii forum to półśrodki , czyli wg. mnie nic ...
przepraszam jeśli coś niecenzuralnie napisałem :/