Forum: Boicie się śmierci?

Kto umarł ten nie żyje. Proste. Nie ma piekła, czyśćca, nieba. Nie ma niczego. Jak mawiał klasyk. Nie ma się czego bać.

Śmierć i tak nadejdzie na każdego, czy się jej ktoś boi, czy nie. Paradoksalnie to śmierć - ustosunkowanie do niej i tego co ewentualnie jest potem- określa sens naszego życia oraz dokonuje najgłębszego wytłumaczenia rzeczywistości.
Ciekawą wizję przedstawił George A:

„Reinkarnacja jest jedynym kluczem do zrozumienia świata.”

Owszem, reinkarnacja jest kuszącą i ciekawą interpretacja rzeczywistości. Trzeba tylko rozwiązać kilka kwestii sprawiających trudności:
- dlaczego świadomość poprzednich żyć nie jest powszechna? A skoro obecne życie ma być karą/nagrodą za poprzednie życia, to bez tej świadomości wszelkie zło i cierpienie może być odbierane jako karę za winy kogoś innego…
- co z obecnego życia wciela się w następne życie, skoro nie jest to świadomość?
- czy można w przyszłym życiu być zwierzęciem, rośliną bądź minerałem (jak powszechnie wiadomo hinduscy wyznawcy reinkarnacji życzyliby sobie odrodzić się jako krowa)? A jeśli tak, to w jaki sposób w życiu przyszłym jest zapewniona ciągłość z poprzednim?
- czy ciąg wcieleń trwa w nieskończoność, czy też osiągać jakiś kres? Co jest tym kresem, „niebem” reinkarnacji?
- jaki czynnik decyduje w co mamy się wcielić do nowego życia? Kto lub co nas osądza?

George A napisał również:

„Gdyby jedno życie było prawdą to nie byłoby niesprawiedliwości na świecie. Wszyscy mieliby łatwe życie bo to byłaby boża sprawiedliwość.”

Kwestię niesprawiedliwości na tym świecie, można wyjaśnić na wiele równych sposobów np. darwinistyczno-materialistyczny: silniejszy zjada słabszego, a po śmierci nic nie ma, lub tradycyjnie chrześcijańskim: po śmierci każdy zda sprawę ze swych czynów przed Stwórcą. Gnostycy, manichejczycy, stoicy, epikurejczycy, konfucianie tłumaczą to po swojemu…

Dziękuję za szczegółową odpowiedź!
Prawdę mówiąc, to uważam za bardzo mało wiarygodne relacje osób, które rzekomo były „po tamtej stronie” – tak samo po „śmierci” jak i przed urodzeniem. Osób, które po chwilowej „śmierci” wróciły do życia dzięki reanimacji są tysiące, życie po życiu wspominają jednostki. Z relacjami o życiu przed narodzeniem jest jeszcze gorzej – statystycznie rzecz ujmując. Są to relacje niezmiernie ciekawe (czytałem kiedyś „Życie po życiu” Moodiego), ale nie są one intersubiektywne. Nie jest to jednak kluczowa trudność.
W reinkarnacji brakuje mi rozumowego dowodu (filozoficznego) na ciągłość, wspólną tożsamość osobnika z poprzedniego wcielenia z tym aktualnym. Piszesz:

„Każdy wybiera rodzinę w której się rodzi. To czego powinniśmy się tutaj uczyć to wartości którymi emanuje Bóg.”

Czyli po śmierci, a przed kolejnym wcieleniem świadoma dusza (załóżmy, że coś takiego istnieje) wie WYRAŹNIE jaką doskonałość należy osiągnąć w kolejnym życiu. A czy nie lepiej, dla duchowego rozwoju, byłoby żeby dusz/świadomość w nowym wcieleniu jasno wiedział, ŚWIADOMA swych upadków z poprzednich żyć, do czego ma dążyć?
Piszesz, że

„Nie można się cofać w rozwoju duchowym. Nie ma reinkarnacji wstecz.”

Mnie jednak wciąż niepokoją te święte krowy z Indii (wiem, że Ty możesz uważać inaczej, że duch, który był w człowieku nie może wstąpić w zwierzę), ale dla wyznawców reinkarnacji wydaje się nie istnieć jakaś szczególna różnica pomiędzy człowiekiem, zwierzęciem a rośliną. Ci którzy byli w Indiach, mówią, że dla wyznawców reinkarnacji nie istniej równość (system kastowy), a miłosierdzie jest czymś złym!
Ciekawi mnie też karma. Jaka jest jej natura? Kto lub co nadał jej taki mechanizm działania?
Wspomniałeś też

„Ale nikt nikogo nie zmusza do reinkarnacji. To zawsze osobista decyzja danej istoty.”

A jeśli jakaś dusza/świadomość nie zdecyduje się na kolejne wcielenie (bo uzna, że jest dostatecznie doskonała) to gdzie przebywa (w jakiej rzeczywistości)? Czy może dusza musi doskonalić się w nieskończoność? A co z duszami, które są na takim poziome, że żadna ziemska egzystencja nic im więcej nie da? Gdzie on się udoskonalają? Ciekawe, bardzo ciekawe…
Nie bardzo rozumiem, po co do tego mechanizmu duchowego rozwoju wprowadzać Boga. Chyba, że tak nazwiemy ten całościowy, pozbawiony świadomości, mechanizm.

Myślę że, to co czeka nas po śmierci jest zależne od jakie życie prowadziliśmy.

Tak, bo z kilkoma dziewczetami zakonczylem znajomosc w dosyc nieprzyjemnych okolicznosciach.
Mam nadzieje, ze jednak po drugiej stronie bedzie wieczna ciemnosc i mi sie upiecze.

Śmierci nie, ale starości jak cholera. Serio nic mnie tak nie przeraża jak rozmyślanie o starości. Czy będę miał wtedy jeszcze kogoś bliskiego, czy będzie mnie stać na jakieś w miarę godne życie, czy będę sprawny czy przykuty do łóżka. Serio jak widzę tych starych ludzi czasami to mi przykro. Starość to jedyne czego się w życiu naprawdę boję.