Forum: Oddolne próby destrukcji edukacji

Sądzimy, że od wieków w polskim systemie edukacji dzieci uczy się za dużo i nie tego, co trzeba.

Poprawność językowa jest jak najbardziej przydatną umiejętnością, podobnie jak podstawy matematyki i czegoś takiego należy oczywiście od ludzi kończących kolejne szczeble edukacji wymagać. Podobnie jak znajomości historii własnego kraju i ogólnych dziejów cywilizacji, prostej wiedzy geograficznej, biologicznej czy chemicznej - zasady rządzące światem, proste ciagi przyczynowo-skutkowe tak w historii, jak i w naturze, przydadzą się każdemu na dowolnym stanowisku i na dowolnie obranej ścieżce życiowej.

Natomiast nie oczekuję, że na przyszłym rynku najprostszych prac komukolwiek przyda się szczegółowy rozbiór logiczny zdania z przydawkami czy też umiejętność zastosowania ciagów i silni. Nie wymagam od programisty znajomości cyklu rozrodczego ślimaka. Nie oczekuję, ze analityk biznesowy wybudzony o trzeciej w nocy wyrecytuje mi poczet królów Polski, a technolog żywności nie musi znać na pamieć Ody do młodości. Taką wiedze powinni zdobywać ci, którzy wiązą swoją przyszłość z daną tematyką lub mają do tego naturalne predyspozycje. Ale tak nie jest i wszyscy uczą się wszystkiego, przez co najcześciej cały program musi równać w dół do najsłabszych, więc ci zdolniejsi nie poszerzają swoich umiejetności, a ci najgorsi i tak nie mają łatwiej.

I na tym polega cały problem, a nie na mitycznym "idoceniu społeczeństwa" - to rzekome powszechne zdurnienie to jest tylko efekt szerszego dostępu ludzi głupszych do środków umożliwiających epatowanie swoją głupotą i dzielenie się nią z innymi debilami. Paradoksalnie, także dzięki globalizacji i powszechnemu dostepowi do informacji IQ społeczeństwa nie spadło, lecz wzrosło na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci, ale nie jest to wcale zasługa kulawego systemu edukacji, lecz po prostu łatwiejszego dostepu do interesujących nas danych (przy czym ci madrzejsi łatwiej potrafią odsiać te naprawdę wartościowe od bzdur, a ci głupsi są jeszcze głupsi, zatem różnice między człowiekiem rozumnym a małpą w spodniach jeszcze bardziej się uwydatniają).

Ciekawa dyskusja między Yoghurtem i Dilemmą...

Otóż nigdy się nie pozbędą.

Krótko: pozbędą się. Niektórzy z moich uczniów nie pamiętają w liceum zupełnie tego, co wałkowali przez rok w gimnazjum. I mówię o wiedzy podstawowej.

Stoję na stanowisku, że nawet PODSTAW najważniejszych dziedzin nauki nie da się wpoić każdemu uczniowi w ciągu 8 lat edukacji. Tym bardziej że umysłowość obecnych uczniów zupełnie nie jest "nastawiona" na pozyskiwanie wiedzy. Multitasking zniszczył jakiekolwiek możliwości dłuższej koncentracji.

(jako, że - jak się okazuje - Gry Online to niedorzeczny portal nie pozwalający linkować, wpiszcie w Google)
Ha! Wystarczy po prostu dorosnąć do tego portalu. Z tym że "rośnięcie" tutaj trwa miesiąc

"Mama pokazała zadanie z matematyki dla siódmej klasy. Nawet dorośli nie dali rady" - portal Onet

Ja bardzo przepraszam ale niektórzy dorośli wymiękają w czwartej klasie (podstawówki) przy dość trywialnych zadaniach gdzie w dzieleniu występuje zero.. (Tak. Chodzi o to, że nie dzieli się przez zero) Klasowy whatsapp rozgrzał się do czerwoności.

A ja jestem za.
Wyobraźcie sobie, że 80% to ludzie wykształceni i elokwentni a na dodatek obyci kulturowo oraz bardzo szeroko kompetentni.
Nie dałoby się żyć, a tak konkurencja pośród jełopstwa jest niewielka i można nie wypruwać żył, sukces sam na ciebie spada.

ja ostatnio byłem na zebraniu mam dziecko w 1 klasie
i rodzice gadali że za dużo mają zadane do domu

ja tak widzę, ze syn to z 1h dziennie max coś odrabia, czasem w ogóle
gdzie to za dużo??? dla mnie to za mało, przecież on jak zrobi lekcje to od razu yotub, a tak jak ma lekcje to chociaż coś robi, jak ja mu każę coś więcej robić, to nie bo Pani tylko to dała, no to niech daje więcej.

tez nie rozumiem tych rodziców, co oni chcą by te dzieciaki robiły??

z tą dysleksją to też, ja nią niby mam i faktycznie muszę przez to bardziej się skupiać, bo jak lecę za szybko to wale byki i w ogóle gubię literki etc
jednak za moich czasów to nie było żadnych udogodnień, czy żółtych papierów za to
po prostu moi rodzice zostali poinformowali, że mają syna głąba i tyle, no i że korepetycji potrzebuje
przez 5 lat chodziłem do jakiejś Pani co skończyła uniwersytet jagielloński i jak to po zdanej maturze na 5 stwierdziła ona i moi rodzice że tak źle ze mną nie jest.
Takie dawanie papierów nie polepsza sprawy bo co że nie potrafię to znaczy ze się nie nauczę, po prostu trzeba poświęcić 2x więcej czasu na to co innym przychodzi łatwiej i tyle.
No i podkreślanie na czerwono w przeglądarce też pomocne :)

Ludzie przez lata nieumiejętnej edukacji nie uczącej myślenia mają wrodzony wstręt do matematyki

To, to i jeszcze raz to, czego jestem żywym dowodem. Chociaż w moim wypadku, żaden biedny nauczyciel by nie podołał. Tu trzeba by psychologa, a i moi rodzice (którzy bardzo się interesowali powodami mojej niechęci do tego przedmiotu) nie podołali.
Myślę, że na etapie edukacji, ze świecą było szukać większego debila z matematyki ode mnie. Zaczęło się zrażenia się gdzieś w wieku pierwszej klasy szkoły podstawowej, gdy ten jeden raz się "przyciąłem" się przy tablicy i dostałem czwórkę z zadania, za które piątkę dostałby pies Lessie. Ten pierwszy wybuch frustracji wystarczył, by obrzydzić mi matematykę na najbliższe 10 lat. Dopiero w liceum zacząłem się uczyć, bo byłem zagrożony i strasznie bałem się matematyczki. Do dziś budzę się w nocy z krzykiem, gdy wspominam klasopracownię w pewien upalny dzień. W powietrzu brzęczy sobie osa, wtem świst gazety i nagle truchło osy zostaje rozmazane na ścianie. Wzrok kobry i wycedzone przez zęby, "w tym pokoju głos mam wyłącznie ja".
Dopiero na magisterce, w laboratorium biochemicznym, ktoś w końcu mi powiedział: masz i rób. I nagle okazało się, że trzeba wyliczać pojemności buforów i minimalny błąd skutkuje stratą połowy dnia i zapierdzielem po godzinach. Dwie nocki wystarczyły, żebym nabrał biegłości w obliczeniach. Dopiero, gdy polubiłem matematykę, jako przyjaciółkę, która oszczędza mi nadmiar pracy, coś się odblokowało. Po doktoracie poszedłem już kompletnie w stronę nauk obliczeniowych i po "humaniście" nie było śladu.

A tak swoją drogą, raz Hubert Urbański spytał jakiegoś nieszczęśnika, jaką formę ma miejscownik jakiegoś słowa. Nim padło "definitywnie?", zdążyłem załamać ręce i myślę sobie "co za kretyn, przecież wiadomo. Mianownik - kto? co?, dopełniacz - kogo, czego... k*, tylko co było dalej?! Celownik? Biernik? Chyba celownik...", i ostatecznie sam niemalże wyłożyłem się na czymś, co jako dziecko, mógłbym wyrecytować przez sen, bo nauka języków szła mi akurat bardzo dobrze. Nieużywana wiedza "definitywnie" wyparowuje z głowy i nie ma w tym nic dziwnego, że osoba wytypowana wyrywkowo przed kamerę i poproszona o podanie roku, gdy Chrobrego brzuch bolał, zatnie się i nie odpowie, robiąc z siebie pośmiewisko na youtube, nawet jeśli recytowała to na piątkę w podstawówce.

Prywatnie bardzo sobie cenię ludzi, którzy nauczyli się uczyć. Jeśli ktoś potrafi chociaż na moment wyjść ze swojego bezpiecznego worka, który przynosi mu pieniądze i umiejętnie korzystać z wiedzy, w której nie jest ekspertem, to znaczy, że wyszedł na ludzi i że edukacja nie poszła w las.
A jeśli ktoś poszerza wiedzę w tematach, w których nie jest ekspertem i interesuje się trochę światem, to jest już bardzo, bardzo dobrze, ale tutaj wpadają również inne, poza edukacją, uwarunkowania - zmienność osobnicza :)). Bo znam i doktora zoologii, którego nie interesuje DOKUMENTNIE NIC, poza koprolitami i tym, co jadł stegozaur, nim go szlag trafił. Znajdzie się też jeden technik weterynarii, który w wiedzy ogólnej nokautuje tego powyżej, jak i zapewne mnie.