Publicystyka Mięczaki z nas? Dlaczego coraz częściej gramy na easy

Ja lubie grać na easy głównie z dlatego, że gra nie irytuje tak bardzo powtarzaniem jednego momentu dziesiątki razy i dlatego że osobiście lubie mieć poczucie przewagi nad przeciwnikiem. Lubie myśleć, że tak naprawde to ja jestem tu największym bossem, postacie z gier nie wiedzą z kim zadarli ;)

Dokładnie. A ci co się buldoczą "po co grasz na easy, zobacz se youtuba" to widocznie zwykli frustraci i nolajfy. Wyższe poziomy trudności opierają się głównie na tym, ze wróg jest bardziej wytrzymały. Po co? Jak satysfakcja z ogranej gry jest dla mnie taka sama? Oczywiście jeśli ktoś lubi grać na hardzie czy normal to spoko, ale niech nie obraża innych

Gram tak, żeby gra wymagała ode mnie czegoś więcej niż tylko poświęconego jej czasu, ale też nie chcę gry tak trudnej, która by mi ten czas dodatkowo marnowała na bezsensowne powtarzanie walki, etapu czy tam czegoś. Przez ostatnie 2 lata grałem w sumie tylko w wiedźmina 3, i na jego przykładzie mogę powiedzieć, że całą grę gram na najwyższym poziomie trudności, bo gra jest prosta, ale niektórzy bossowie (ropuch czy sklonowany overec) są tak irytujący na wysokim poziomie, że nie chciało mi się z nimi męczyć, po kilka nieudanych próbach zmieniałem poziom na łatwiejszy.
Gra ma mi dawać przyjemność, fajnie jak wymaga ruszenia szarymi komórkami, ale nie lubię, gdy decyzje dokonane wcześniej, inne, niż zamierzone przez twórców, bardzo utrudniają rozwiązanie problemu w późniejszym etapie.

Nigdy nie rozumiałem wyśmiewania, że ktoś gra na poziomie łatwym czy nawet bardzo łatwym. Sam jestem dość uniwersalnym graczem i różne tytuły przechodziłem na różnych poziomach. U mnie raczej zależy od danego tytułu. Przykładowo taka seria Splinter Cell tylko i wyłącznie najwyższy poziom trudności, bo wtedy daje mi najwięcej satysfakcji. Tak samo Halo, tylko poziom legendarny - również maksymalna satysfakcja. Inne gry natomiast gram również na normalnym czy nawet łatwym. Wszystko zależy od wielu czynników i tego jak bardzo się chcemy poświęcić danej gierce.

Osobiście najbardziej lubię rozwiązania w grach bez wyboru poziomu trudności - które same w sobie oferują różnoraki poziom. Jedna misja trudna, druga łatwa czy trzecia normalna.

Wytykanie komuś że gra na takim, a takim jest taką samą dziecinadą jak wojny fanatycznych pecetowców z psychicznymi konsolowcami czy onanistycznych laptopowców (można sobie pozamieniać, przypisanie zupełnie losowe).

Ja gram zawsze tylko na normalach. Gdyby wyższe poziomy trudności oferowały jakiś dodatkowy kontent typu inne ataki przeciwników to spoko. Ale samo pomnożenie hp i dmg przeciwnika razy x jak dla mnie tylko czyni rozgrywkę żmudną. Jakoś nie odczuwam przyjemności ani pała mi się nie wydłuża od częstszego chowania się za osłoną czy walnięcia mobka 5 razy zamiast 3.

@Zdzichsiu
A nie punktów procentowych?
Oczywiście racja, już poprawione :)

Zawsze średni poziom. Jak są 4 to wybieram drugi, jak 5 to trzeci. Żeby nie było za łatwo ale też żeby się nie wku****ć.

Ja już od jakiegoś dłuższego czasu ogrywam wszystkie gry na najwyższym poziomie trudności (pod warunkiem że nie wiąże się to z permadeath'em - wtedy wybieram poziom niżej).
Po prostu lubię jak gra stanowi dla mnie jakieś wyzwanie no i oczywiście towarzyszy temu ogromna satysfakcja, kiedy udaje mi się ukończyć całą grę na takim właśnie poziomie.
Tak czy siak grając się odprężam więc jak ktoś gra na najniższym poziomie, to nie uważam go za gorszego gracza - każdy gra tak jak lubi.

Pytanie do ankiety jest nie precyzyjne, bo ja np. w RPG i czasem strategie gram na trudnym, w shootery i slashery na średnim, na łatwym chyba zdarzyło się w jakiś horror. Najbardziej byłem zadowolony z opcji poziomu trudności w Dishonored 2 dzięki któremu miałem najlepszy balans jaki powinien być w skradance - wszystko na bardzo trudnym i percepcja wrogów na średnim.
A dlaczego ludzie jadą na łatwym? Bo ludzie w większości to casuale i chcą łatwej rozgrywki a nie wysiłku i ćwiczeń. Efektem tego jest też powstawanie przez parę ostatnich lat tzw. "samograjów".

Ja mam wrażenie, że część gier jest źle zbalansowana względem trudności, a tryb normalny zwykle wypada pod tym względem najlepiej. Dlatego zwykle wybieram normal, bo ani nie kręci mnie 20 podejść do jednej misji, ani spacerek w słoneczne popołudnie.

gram na srednich ustawieniach

na easy jest zbyt prosta i nie daje odpowiednio duzo frajdy a na trudnym nie chce bo z gier wole czerpac przyjemnosc niz frustracje ze kolejny raz przechodze ten sam moment

Dzięki serdeczne za ten artykuł bo dał mi on powód do pewnych przemyśleń. Od jakiegoś czasu zauważyłem iż nie porywam się na "hard". Dlaczego tak jest? Może to kwestia że "hard" w życiu jest wystarczający? Może też z wiekiem począłem doceniać spokój? Kiedyś bawiły mnie horrory (gra,film) teraz tj. obecnie jakbym się raczej oszczędzał i lubił więcej ciszy.

Jeszcze raz dzięki całkiem fajnie napisane. ;-)

Pozdrawiam.

Zawsze gram na najwyższym dostępnym poziomie, szczególnie w FPSach często wysoki poziom jest dla mnie trywialny. To pewnie przez te ponad 20 lat gry spędzonych w shooterach w multi.

Różnica między liczbą osób, które ukończyły grę na poziomach łatwym i normalnym – 10,5%
A nie punktów procentowych?

Co do zagadnienia. Zwykle gram na normalu lub hardzie. Easy wybieram w ostateczności i to właściwie jedynie w momencie, gdy gra po prostu nie szanuje mojego czasu. Gdy gra zmusza mnie do mozolnego grindu, by podbić statystyki, nie mam skrupułów, by przełączyć na easy, bo taka zmiana nic nie zmienia. Nie staję się lepszy, nie poznaję nowych treści fabularnych, a po prostu klepię potworki. Gdy jednak nie mogę przejść jakiegoś bossa w walce zręcznościowej, grzechem jest dla mnie zmienić na easy, więc katuję go do bólu by wyćwiczyć zręczność, nauczyć się go i w końcu odnieść sukces. Na easy nie miałbym takiej samej satysfakcji, bo napięcie byłoby zmniejszone do minimum. A napięcie to ważny element gier jako takich. Dlatego często przełączam na hard, bo normal jest zbyt łatwy. Problemem jest, że niektórzy twórcy kompletnie nie potrafią robić poziomów trudności.

Ja gram zwykle na easy. Nie mam jakieś super zręczności, a lubię grać w slashery typu Bayonetta, GOW i inne. W RPG też często wybieram easy, bo bardziej niż grind interesuje mnie fabuła. O dziwo bardzo lubię serię Souls, z uwagi na klimat (ale DS3 to już była dla mnie przesada z uwagi na strasznie osłabione tarcze i stabilność).

Ostatnio z ziomkiem gadałem , 35 wiosen, miłośnik gier wideo.
Stwierdził, że nie ma już siły na granie na innym poziomie niż easy , kiedyś do tytułu podchodził jak do wyzwania dzisiaj tylko relaks .

Hmm wychodzi na to, że kiepsko się starzeję, gram zawsze na poziomie hard, jeśli to będzie 3 stopniowa skala to wyjdzie, że to poziom najtrudniejszy, jeśli 4 stopniowa to po prostu normal + 1.

Ja tam zazwyczaj gram na normalu. To chyba najbardziej odpowiedni poziom, nie za łatwy, ale nie za trudny. Wszystkie hardy itd. to nic ciekawego, ot wrogowie są mocniejsi a ty słabszy i tyle, dlatego zazwyczaj to olewam.

Dlatego najlepiej było jak nie było w grach wyboru poziomu trudności, bo mięczaki nie przechodzili całych gier :) A zresztą przeważnie jak ktoś nie był w stanie czegoś przejść to była kwestia, że utknął, bo nie wiedział co zrobić niż, że nie potrafił zabić wrogów. Mało to razy zawracali mi dupę kumple/kuzyni, że mam komuś pomóc jakiejś grze z lat 1995-2003, bo ktoś utknął, a wtedy nie było Youtube czy znaczników grach, ale byli też tacy co kupowali poradniki w czasopismach, by nie używać szarych komórek.

U mnie, gdy mam wybór trudności zawsze wybieram Hard lub Very Hard w strategiach, cRpg, action rpg, przygodówkach, horrorach. Natomiast tryb Normal preferuję tylko w grach zręcznościowych oraz Fps, ale przy ulubionych grach tego typu też Hard np: seria Tomb Raider, Uncharted, Prince of Persia, Half Life, COD- MW, Crysis 1, Stalkery, Metra itp. Assassyny też nadają się tylko na Hard.
Sądzę, że generalnie gry są stworzone, by grać na wysokich poziomach trudności, bo na Easy/Normal nie pokazują w pełni tego co przygotowali twórcy. Tak przeważnie jest.
SI wrogów raczej działa lepiej na Very Hard/Hard niż Easy/Normal. W ostatniej części Tomb Raidera czyli SoTR tylko na Hard/Very Hard szło wyłączyć te beznadziejną białą farbę oznaczającą półki skalne na które mamy się wspinać znaną z części od Crystal Dynamics (Legend, Anniversary, Underworld, Tr 2013, RoTR) oraz nachalne podpowiedzi przy zagadkach znane z Tr2013 i RoTR, a i tak pewnie z 80-90% ludzi grało na Easy/Normal pozbawiając się na starcie dwóch plusów gry.

Ja osobiście każdą grę zaczynam na normalnym poziomie trudności. Jednak czasami zmieniam go po jakimś czasie jeśli zauważam, że gameplay nic na tym nie zyskuje. Chodzi o to, że najczęściej twórcy idą na łatwiznę i różnica w poziomach trudności sprowadza się do tego, że przeciwnicy mają np. więcej HP, albo mniej otrzymują obrażeń przez co i tak proste walki przeciągają się w czasie. Taka np. seria Uncharted, która jest dla mnie mocna fabularnie, a słaba gameplay'owo tylko mnie irytowała na normalnym więc zmieniłem na łatwy. Są jednak gry, gdzie zmieniam ten poziom trudności na wysoki lub jeszcze jakiś wyższy. Najczęściej są to dobrze zrobione skradanki, rzadziej strzelanki, gdzie daje to satysfakcję, a nie tylko irytuje. Tak samo moją ulubioną serią gier jest Soulsborne i tylko zacieram rączki na Sekiro i mam nadzieję, że da mi mega wycisk. Po prostu jeśli coś jest dobrze zrobione i daje satysfakcję to 20-30 śmierci na jednym etapie tylko podkręca radość po zwycięstwie, jednak jeśli coś jest zrobione słabo to każda kolejna śmierć, czy dłużąca się walka tylko irytuje. Sam kilka razy zwróciłem uwagę na to jak np. na wielu bossach w Soulsach po długiej walce padłem kiedy ten został na hita i tylko się uśmiechnąłem, że jednak popełniłem głupi błąd i znowu 15 minut drogi i mordercza walka, tymczasem jakaś dziwna śmierć w casualowej strzelance powoduje u mnie chęć odinstalowania tej gry mimo, że punkt kontrolny był 2-3 minuty wcześniej.

Podstawowy problem z większą ilością poziomów trudności w grach, jest to że te najtrudniejsze są częściej frustrujace niż wymagające. Najlepiej byłoby, gdyby twórcy szli drogą gier z serii Souls i nie oferowali żadnego poziomu, wtedy gra musiałaby być idealnie przemyślana i wyważona. Dobrze, że teraz większość gier ma opcje zmiany poziomu w trakcie gry, bo często jest tak, że gdzieś w połowie, gra mnie już tak zaczyna irytować tym najwyższym poziomem, że nie mam już ochoty grać w nią nadal i często wtedy ratunkiem dla mnie jest zmiana na niższy stopnień trudności. Nie mam już 13 lat, by siedzieć nad jedną potyczką pół dnia.

U mnie zależy to od gry. W strzelanki nigdy nie gram na hardzie tylko normal, w slashery typu god of war 3 gram na możliwie najmniejszym poziomie trudności,a w rpg staram się na grać na najtrudniejszym chyba że ten poziom trudności nie zmienia nic oprócz znacznego wydłużenia walki

Często te poziomy trudności są zupełnie niezbalansowane. W takich Divinity normal jest czasem jak very hard w większości gier, a easy już przechodzi się samo. W Uncharted 1-3 większość gry przeszedłem na normal, ale pod koniec tak sztucznie windują poziom trudności, że przełączałem na easy żeby nie osiwieć. Lubię chyba najbardziej poziom narzucony z góry, ale gra musi być na tyle dobra, by wybaczać jej te momenty kiedy chcemy wejść z ak 47 do siedziby studia.

Wszystko zależy od gry. Są takie w których łatwy poziom jest tak łatwy że nie ma żadnej przyjemności z grania, wtedy eksperymentuję do czasu znalezienia równowagi między przyjemnością a wyzwaniem. Chociaż rzadko już stawiam na wyzwanie. Są też takie w których wysoki poziom jest tylko tym co opisywali inni przede mną, czyli więcej HP u bossów, czy też cziterstwo komputerowych przeciwników w strategiach. Poza tym z wiekiem nie tylko jest mniej czasu, ale też wyzwania to bardziej upierdliwość niż faktyczne wyzwanie.

Gry akcji i RPG zawsze gram na normalnym poziomie trudności. Wyjątkiem był Wiedźmin 3, gdzie przy drugim przejściu ustawiłem poziom wyżej. W grach akcji nie jestem zbyt biegły i wyższy poziom by mnie tylko frustrował, RPG przechodzę głównie dla historii, często walka nie sprawia mi przyjemności chociaż są wyjątki jak pierwsze Dragon Age.
W strategiach zawsze gram w trybie iron man, a poziom trudności zależy od gry. W Europie Universalis gram na normalu, a wyzwaniem są cele gry jakie sobie stawiam np WC. Cywilizacja to prosta gra przejście na najwyższym poziomie nie jest jakoś szczególnie trudne ale wymusza strategię, której nie lubię mianowicie zwycięstwo przez dominację dlatego zazwyczaj gram na imperatorze. Stellaris to normalny poziom trudności, chociaż na najtrudniejszych ustawieniach też przechodziłem grę ale nie ma w tedy takiej frajdy z eksploracji co jest największym plusem tej gry. XCOM2 to tylko poziom legend poniżej, którego gra nie sprawia mi frajdy.

Ja zawsze gram na normalnym. Są oczywiście od tego wyjątki bo np w strategie to tylko na easy. Natomiast starsze części Call of Duty grałem tylko na hard (a 1 i 2 część rónież na weteranie).
Nie wyobrażam sobie grania w FIFE czy PES na poziomie wyzszym niż normalny bo tam komputer już oszukuje i gra nie daje przyjemności

Gram niemal zawsze na poziomie normalnym/średnim, bardzo rzadko próbuję innego, bo każdy inny to dla mnie przesada w daną stronę. Ale taką Mafię II dla przykładu ukończyłem na każdym, natomiast i tak zaczynałem z normalnym.

Preferuję hard, bo lubię czasami pokombinować. W izometrycznych RPG-ach, gdzie taktyka walki ma duże znaczenie, wysoki poziom trudności potrafi wycisnąć ostatnie soki z mechaniki, którą uraczyli nas twórcy. Niedawno przechodziłem BG EE na najwyższym poziomie trudności (nie licząc Legacy of Bhaal) i moje odczucia były bardzo pozytywne. Problemy miałem z nielicznymi przeciwnikami, ale naprawdę ciekawie zrobiłoby się, gdyby powstrzymywać się od ładowania gry w przypadku porażki. :) W Pillars of Eternity wybrałem wysoki poziom i chwilami było za łatwo. Gra stwarzała poczucie przejścia od taktycznej walki do hack 'n slasha. Na szczęście twórcy wprowadzili możliwość podniesienia poziomu trudności wszystkich walk do odpowiadającego poziomowi postaci po dotarciu do odpowiedniego etapu gry. Ogólnie wolę, kiedy gracz ma możliwość zmiany poziomu trudności na dowolny po rozpoczęciu gry.

Niższe poziomy trudności zdarza mi się wybierać w FPS-ach, które traktuję jako bardzo dobry odstresowywacz. Z reguły taktyki jest i tak w nich niewiele, a rozgrywka opiera się przede wszystkim na zręcznych unikach i utrzymywaniu celownika na uroczych paskudkach. :) A że duży przemiał, to duża frajda, więc dlaczego nie zwiększyć doznań? ;)

Artykuł idealnie napisany. To jest oczywiste. Ja mam 34 lata, gram od 1996 i zawsze na normalu. Niestety teraz, dzieci w domu, żona, praca, obowiązki i wolę grać na easy i czerpać taką samą przyjemność z grania jak wcześniej. Tym bardziej, że normal opiera się na tym, że trzeba np. więcej kulek we wroga władować. Zamiast 2 to 7 kulek. Smiem twierdzić, że wtedy easy jest nawet bardziej realistyczny.

Gram na easy i się tego nie wstydzę. I świetnie się przy tym bawię

Czemu gramy (a raczej większość gra) na easy? Proste! Dlatego, że obecnie dla większości gier w dużej mierze ważna jest fabuła. Ja sam zwykle staram się wybierać 2 z najwyższych, ponieważ tam chyba jest największa satysfakcja z gameplayu, ale nie jest irytująco i nie przeszkadza w fabule. Wyjątkiem ostatnio jest dla mnie Metro Exodus. Tutaj jedynym, który mogłem wybrać jest Ranger Hardcore, ponieważ tak naprawdę poziom trudności buduje tu bardzo klimat. Na początku faktycznie ginęło się dużo, bo ciężko się przestawić na taki tryb. Zostało to wyważone w takim sposób, że pomimo faktu śmierci od 1-2 strzałów to przeciwnicy nie mają aimbota jak w 90% strzelanek na najwyższym poziomie, dzięki czemu ten strzał do śmierci jest znośny i wystarczający.

Ja od ponad 25 lat począwszy od 8 bitowych gier i automatów zawsze grałem na normalnym poziomie trudności odkąd to wprowadzili(bo wcześniej nie było wyboru poziomu trudności i gry były raczej trudne).Teraz jako świeżo upieczony posiadacz Ps4 slim jestem niemal świeżakiem pod względem używania gałek na padzie,ale mimo to udało mi się przejść m.in. całą trylogię Uncharted na poziomie normal. Oczywiście zdarzało się kiedyś zmieniać poziom trudności ,a to głównie na sztucznie zawyżony poziom trudności(gdzie np. trzeba było wywalić cały magazynek na 1 wroga).

Na konsoli zawsze gram na mozliwie najłatwiejszym poziomie ale to tylko dlatego ze nie ogarniam pada tak dobrze jak myszki i klawiatury, jednak na PC zazwyczaj ogrywam na średnim.

Easy to jest dobry poziom dla ludzi, którzy są w określonym gatunku wybitnie nieuzdolnieni, a chcieliby poznać jakiś tytuł z tego rodzaju. Ze mną tak jest w grach akcji, mam pewną dysfunkcję manualną, co wiąże się z obiektywnymi problemami gdy gram w coś tego typu. Jednak obecne fpp są zazwyczaj na tyle proste, że mogę się w normalu pomęczyć. Bioshocka zacząłem na łatwym i po iluś godzinach zdałem sobie sprawę że jeszcze ani razu nie padłem i gra nie potrafi podnieść mi adrenaliny, a przecież takie gry powinny to robić. Przestawiłem na normal, no i wtedy było już ok.

Co innego tpp, które dziś dominują i mają sterowanie wybitnie pod pada, więc samo wykorzystywanie M+K stanowi znaczące utrudnienie. Tutaj biorę easy, bo wiem, że na jakimś bossie i tak będę się coś męczył. Tyle, że dzisiejsze gry trypel ej przeważnie mnie nudzą i niemal w ogóle mnie do nich nie ciągnie, więc rzadko mam okazję aby „polamić”.

A jak ktoś jest w czymś w miarę ograny, to tylko hard, ewentualnie na początku normal, żeby poznać mechanikę. Ja np. lubię pograć w gry z rzutem z góry (hack&slashe, taktyczne/zespołowe rpgi itp.), najczęściej w takich grach normal jest dla mnie zbyt łatwy. Pamiętam pierwszego Wiedźmina w którym przy ustawieniu kamery u góry, nawet najtrudniejszy poziom był zbyt prosty.

Teraz sobie pogrywam w Tower of Time, które posiada jedną poważną wadę – nie pozwala zmieniać poziomu trudności w trakcie rozgrywki, więc parę godzin poszło mi w piach, bo normal w tej grze jest zbyt prostacki i najlepiej od razu ruszyć ją na najtrudniejszym. Nawet nie chce sobie wyobrażać jak bardzo musi to być nudna gra na najłatwiejszym i nie mam pojęcia czy ktokolwiek mógłby z niej czerpać przyjemność (ale na epickim potrafi dać frajdę).

Lubię sobie zagrać w HoMM 3 na poziomie nieprawdopodobnym ale pozostałe gry w większości przechodzę po raz pierwszy na normalu. Jeżeli mnie wciągnie i przechodzę kolejny raz to wtedy testuję trudniejsze poziomy.

Wybitne gry należy grać na wyższym poziomie trudności, żeby "starczyły na dłużej" - żałuję, że w Starcrafta 2 grałem na normalnym i przechodziłem każdą misję za pierwszym razem i za szybko poznałem całą fabułę.

We wielu grach, zwłaszcza w tych nowszych można na bieżąco zmieniać poziom trudności, więc jeśli czujemy, że możemy się czuć lepiej grając na innym poziomie trudności to po prostu zmieniamy. Nie ma sensu się szufladkować typu: "zawsze gram na normalnym". Każda gra jest inna.

Chyba nigdy w nic nie gralem na easy... normal albo hard.

Gram na normal, ale gdy gra zaczyna mnie po czasie nudzić/przejada się (np. CoD:WWII) to włączam easy po to aby zaliczyć tylko tytuł jak już jestem dalej niż połowa.

W niektórych grach nawet najwyższe poziomy trudności są za łatwe. Jeśli można obniżać poziom w trakcie gry to na początku lepiej wziąć najwyższy. Wiele mechanik gry traci sens na łatwym poziomie, bo np. każdego przeciwnika można pokonać zbierając na klatę całą jego amunicję, więc po co kombinować i się starać?

A co, jeśli doszedłem do engame na hardkorze w Path of Exile? :D jeszcze z 2 lata temu grałem w PoE tylko na HC, teraz chyba już by mi się nie chcialo.

Nie zawsze jest tak ze ktos wybiera od poczatku latwy poziom i tak przechodzi cala gre. Ja startuje zawsze od trudnego albo normalnego i dopiero kiedy trafi sie naprawde trudny do przejscia fragment zmieniam na normalny albo latwy bo nie zamierzam spedzic na nim kilku godzin (albo dni jak w przypadku gier From Software). Niestety nawet jedna taka zmiana uniemozliwia wbicie trofeum za wyzszy poziom i w statystykach wyglada jakby ktos cala gre przeszedl na latwym.

Nie ukrywam przez wiele lat grałem na łatwym i nawet mi zdarza nim grać do dziś, Ale normalny jest umiarem między przyjemnością a wyzwaniem.
Przyznam dobrze też zrealizowano poziomy trudności w Need for speed Underground, otóż grając na easy dostajemy mniej pieniędzy za wygraną, a tak z postępem w grze zyskujemy do co raz lepszych ulepszeń a te tanie nie są i tak w naszej skarbonce może nam zawsze brakować na zakup czegoś.

Trzeba również zauważyć, że niektórzy przechodzą gry na hardzie a tylko niektóre momenty na easy, a trofeum wpada za poziom easy.

Poziom Trudności- słowa klucz....ktoś mądry, kiedyś wymyślił taki dźinks jak słyszę że gra ma tylko jeden poziom to stwierdzam; what the F**?
Jak ktoś chce być super hardcorem gra na Hard, ktoś oczekuje od gry zwykłego odstresowania po ciężkim dniu pracy włącza easy (ja tak robię). Koniec i bomba a kto czytał....:)

Zależy od osoby. Można grę przechodzić za pierwszym razem na easy zwracając raczej uwagę na fabułę przy np. rpg'u a robić to na hardzie już przy kolejnym podejściu. Każdy ma swoją wizje ;p

co easy?! kto gra na takim poziome?! A później filmiki na YT wyglądają że wszyscy walą na rambo i krzyk i płacz że gra jest za krótka bo w klika/kilkanaście godzin skończona. Tylko i wyłącznie poziom Hard.

Ach ta optymalizacja czasu...
A ja ciągle mam opory przed easy mode, mimo że kupka wstydu wciąż rośnie. Chociaż i tak często psuję sobie rozgrywkę korzystając z poradników (kiedyś nie do pomyślenia). Wiem, że upraszczanie jest nie do zatrzymania, ale myślę, że jakiś umiar jednak trzeba zachować, bo nawet jak gramy tylko po to, żeby poznać fabułę, to jednak jakieś poczucie wyzwania czy zagrożenia, powinno być. Po co płacić za grę, która przechodzi się sama? Już lepiej obejrzeć Let's playa.

Na easy? Nawet dla starych dziadów easy to za easy. To poziom przeznaczony dla kogoś kto zaczyna zabawę z grami albo nie rozumie zasad danego gatunku. Powiedziałbym, że dzisiejszy normal to taki stary łatwy.
Nie przypominam sobie gry w ostatnich latach w której hard byłby jakiś niemożliwy do ogarnięcia.