Publicystyka Staruszek Baldur's Gate – dlaczego jest to RPG nie do pobicia?

Ja jak grałem po raz pierwszy w Baldura, dostawałem bęcki na każdym przeciwniku i tak samo jak autor artykułu, nie przejmowałem się mechanikami. Jakoś udało mi się dotrzeć do końca gry, satysfakcja niesamowita.

Mało tego, że grałem w starego Baldura, to aktualnie na obie jego części, na półce, patrzę :D
Co więcej, jakkolwiek już w Baldura pewnie nie zagram, to chciałbym łyknąć Icewind Dale 1,2 Enhanced Edition, ale jednak trochę odrzuca mnie ta sztywność i archaiczność pewnych elementów - Pillarsy, mimo że oparte na tej samej konwencji, są jednak grą bardziej mi odpowiadającą.

Baldur's Gate 1-2 w roku 1998-2000 to takie gry jak Wiedźmin 1-3 w dzisiejszych czasach. Ach, to były czasy.

Dla mnie, Baldur's Gate 1-2 nadal należą do najlepsze gry wszech czasów. Jedyne problemy są takie, że zasady D&D dla oryginalne gry BG są zbyt skomplikowane i bez instrukcji łatwo się pogubić (TrakO, KO, ujemne modyfikatory, czary itd.). ;)

wg mnie jedynka zbytnio nie przetrwała próby czasu

Nie dla wszystkich. BG1 ma swój niepowtarzalny urok i klimat. ;)

Ostatni akapit - dla mnie Baldur's Gate II to po prostu... sam nie wiem, Przygodę z grami zacząłem od Wolensteina 3d, ale to Baldur's Gate 2 jest dla mnie grą najważniejszą. Pamiętam jak dziś, kiedy w Empiku kupiłem od razu edycję kolekcjonerską, było tam pełno płyt, mapy, przewodniki, instrukcje wszystko. Czytałem od deski do deski a potem zacząłem grać. Rany ile razy ograłem Baldur's Gate to nie zliczę i niemal zawsze wybierałem romans z Viconią. Po prostu nigdy nie moglem inaczej.
Dzięki za ten artykuł :)

Kontynuacją miał być właśnie Neverwinter Nights. W Baldur's Gate 2 jeden z ekranów ładowania (podpowiedzi) mówił właśnie o tym, że po ukończeniu Tronu Baala to nie koniec przygody i zapis gry będzie można przenieść właśnie tam. Oczywiście plan się trochę rozmył. Nie wiem też czy tak było w anglojęzycznej wersji ale tej premierowej pudełkowej od CD Projekt właśnie tak było.

Dla mnie walka w Baldur's Gate była za trudna, zresztą jak w większości tego typu gier.

Baldur's Gate 2 to jest kwintesencja gier komputerowych dla mnie. A nawet coś więcej niż gra. Niesamowita przygoda do zapamiętania na całe życie.

Świetny tekst o niesamowitej grze. Baldur's Gate ukształtował mnie jako gracza. To od niego zaczęło się świadome traktowanie gier, myślenie o ich fabule, postaciach, klimacie. Uczucia, jakie towarzyszyło mi w trakcie granie w BG, nie potrafiłbym opisać. Najlepiej będzie, jeśli skopiuje po prostu fragment jednego z moich tekstów.
"Niedawno dla przypomnienia odpaliłem sobie stareńkie American McGee's Alice i dopadł mnie jakiś melancholijny stan. Coś dziwnego było w tych starych grach, coś osobliwego, coś, co trudno jest mi dzisiaj nawet zdefiniować. Niepowtarzalny klimat? Wyjątkowo wyrazisty styl artystyczny? Jakże banalne to określenia, jakże trywialne! Było w tych grach coś naprawdę silnie sugestywnego, czego zazwyczaj nie potrafię już znaleźć we współczesnych produkcjach stworzonych nierzadko za dziesiątki milionów dolarów.
Tamtego wieczoru uświadomiłem sobie, że to specyficzne wrażenie obcowania z czymś wyjątkowym powtarzało się niezmiennie w niemal wszystkich legendarnych tytułach przełomu lat 90. i 2000., w jakie miałem przyjemność zagrać. W Baldur's Gate, w pierwszej części Mafii i Max Payne'a czy choćby w takim Thief: The Dark Project. W kontakcie z tymi grami jakiś taki robaczek, taki mały haczyk, wrzynał się w głębokie warstwy mózgu, orał go niczym pług konny ziemię, po czym zostawał w nim już na zawsze".
Tak to właśnie było z Baldur's Gate. Niesamowita przygoda, która wciągała jak bagno. Było się wtedy smarkaczem i nierzadko zdarzały się sytuacje, w których kończyło się sesję nad ranem. Błyskawiczne wyłączanie kompa, byle tylko ojciec, który właśnie wstał, nie zobaczył, że jego dziecko całą noc spędziło przed monitorem. Piękne czasy, aż się łezka w oku kręci.

Gry oceniam z perspektywy czasu w którym w nie grałem. Odkrywając BG miałem za sobą dziesiątki innych RPG. Nie był to mój pierwszy kontakt z gatunkiem, a jednak seria oczarowała mnie do tego stopnia, że do dziś zajmuje zaszczytne pierwsze miejsce w moim rankingu najlepszych gier wszech czasów. Oczywiście część druga była o wiele lepsza od jedynki, ale 'Baldura' traktuję jako całość. Nie ma drugiej takiej serii z której zapamiętałbym tyle npc'ów, tylu potworów, walk czy nawet artefaktów :) Fabuła niby prosta a jednak pamiętam ją do dziś. Żadna inna gra nie zapewniła mi tylu wspomnień. Obecnie wychodzi wiele świetnych gier, ale przykładowo ilu towarzyszy zapamiętam z Divinity, PoE czy ME:Andromedy (trzy gry z gatunku które ostatnio zaliczyłem)? Niestety niewielu.

Piękne czasy baldursow icewind dale czy plametscape ale to już nie wróci.
A może dlatego że to czasy młodości.

Baldurs Gate 2 to IMO najlepsza gra cRPG w historii i jedna z trzech najlepszych gier w historii (poza Disciples 2 i Commandos BEL). Gra niesamowita, stworzona z prawdziwą pasją i zapadająca w pamięć na zawsze. W tej chwili jestem w stanie przypomnieć sobie emocję towarzyszące walką ze smokami czy Demi-liszem, członków drużyny - rzepa już zawsze będzie mi się kojarzyła z Janem Jansenem a chomiki z Minsciem i Boo - albo artefakty w stylu gadającego miecza Liarcora. Te wszystkie starannie zaplanowane zabójstwa NPC-ów żeby tylko reputacja spadłą o te kilka punktów i Edwin i Viconia nie chcieli opuścić drużyny ale nie za dużo bo Jaheira sobie pójdzie do świętego gaju;-) Żadna inna gra nie potrafi wywołać takich emocji które siedzą w człowieku latami. Spędziłem setki godzin grając w tą grę, masa przejść w tym takie jak solo-run (w sensie, że tylko główną postacią bez żadnej drużyny), zabawa modami itd. I to nie jest tak, że sentyment przesłania mi obraz, graczem jestem od grubo ponad 20 lat, najpierw Pc od kilku lat konsole. Setki gier, tysiące godzin, w ostatnich latach masa platyn, 100% itd. Dalej powstają świetne gry, Wiedźmin 3 był genialny (ostatnio wygenerowałem filmik z PSN o swojej historii z Ps4 i wyszło, że spędziłem nad tą grą 227 godzin! Dobrze wiedzieć bo wewnętrzny licznik działał źle i resetował się przy niektórych patchach). Tegoroczny God of War również, a platyna byłą czystą przyjemnością ale wiem, że za 2-3 lata wyjdzie (zapewne już na PS5) God of War 2 i będzie lepszy pod każdym względem od tegorocznego i nie będę chciał już do niego wracać, a zakończenie Krwi i Wina wciąż odkładam i jakoś mnie przestało ciągnąć po tych ponad 200 godzinach. A tymczasem wiem, że jeżeli po zakończeniu pisania tego posta zainstalował bym Baldura to rzucę wszystkie gry w które gram w tym momencie (DQ 11 i Ashen) i do końca świąt będę grał w niego. I to samo będzie za 10 lat gdy o tegorocznych premierach nikt już nie będzie nawet pamiętał!

PS. Najpotężniejsza drużyna (o ile będziecie w stanie zapanować nad prawidłowym, "średnim" poziomem reputacji): Bohater Paladyn (najlepiej Łowca Nieumarłych), Korgan, Nalia, Edwin, Viconia oraz Jan Jansen