Nowości w Gwincie – Nilfgaard nie bierze jeńców, a kampanie powstaną w oparciu o książki

Zamknięte beta-testy Gwinta trwają już kilka miesięcy i emocje wokół Wiedźmińskiej gry karcianej zdążyły w tym czasie nieco opaść. CD Projekt RED zamierza ponownie przyprawić fanów o szybsze bicie serca w najbliższym czasie – a dokładnie 6 lutego – poprzez wypuszczenie aktualizacji, która wprowadzi zapowiadaną od samego początku piątą frakcję – Nilfgaard. Preludium do tych atrakcji stanowiło zaproszenie dziennikarzy na pokaz Cesarstwa w ubiegłym tygodniu. Oczywiście stawiliśmy się w Warszawie i wypróbowaliśmy nową talię przed premierą. Wstępne wrażenia? Trzeba będzie jeszcze zbalansować to i owo, ale już teraz nową nacją gra się wyśmienicie.

Domyślna talia Nilfgaardu złożona na potrzeby pokazu - niezbyt skuteczna w „prawdziwych” rozgrywkach, ale dobrze prezentująca specyfikę tej frakcji.

Chwała Wielkiemu Słońcu!

Mówiąc najogólniej, Nilfgaard jest zupełnie inny niż to, czym dysponujemy obecnie. Podczas gdy wiodącą taktyką dla dostępnych już talii jawi się koncentracja na ustawicznym wskrzeszaniu jednostek czy „przewijaniu” ręki (zresztą twórcy zapewniają, że nie zamierzają tego tak zostawić), „czarni” oferują zdecydowanie inne strategie walki. Owszem, mają również Medyka z Vicovaro, który po zagraniu ożywia wybraną kartę z cmentarza przeciwnika i zagrywa ją po stronie Cesarstwa, ale to niewiele znacząca opcja wśród innych możliwości.

Przede wszystkim w Nilfgaardzie mocno uwypuklono znaczenie jednostek nielojalnych – zwanych powszechnie szpiegami. Jednak tutaj z reguły nie służą one do dobierania dodatkowych kart. Zamiast tego zasilają wrogie szeregi, jednocześnie oferując szansę na znaczące wzmocnienie oddziałów po naszej stronie pola bitwy (już jako takich całkiem potężnych – niezależnie od rzędu, tutejsze jednostki mają przeciętnie 6–7 punktów siły). Istotnymi częściami mechaniki Cesarstwa są także dwie nowości – kontrolowanie tego, co znajduje się na wierzchu naszej talii, oraz odkrywanie kart z ręki przeciwnika. Znamienna jest również specjalna zdolność frakcji – możliwość wymiany jednej karty na początku drugiej i trzeciej rundy.

Tym samym uzyskujemy unikatowy styl rozgrywki. Wystawiamy karty naprzemiennie sobie i przeciwnikowi, w każdej akcji upatrując okazji do wzmocnienia własnych szeregów – niespecjalnie może licznych, ale dysponujących potężną siłą. Przy tym mamy szansę w miarę uważnie planować ruchy, dysponując częściową wiedzą o tym, co może wyciągnąć z rękawa rywal i co kryje się na wierzchu naszej własnej talii (może się to przydać choćby pod koniec rundy). Wprawdzie jest pewne, że z czasem w jakimś stopniu w mechanizmy te zostaną wyposażone również pozostałe frakcje, ale na pewno żadna nie będzie korzystać z nich tak obficie jak Nilfgaard.

Nilfgaard bez kart takich jak Brzask (i innych sposobów na przeciwdziałanie pogodzie) w talii może być bezbronny w starciu z Dzikim Gonem.

„Naprzód, synowie Nilfgaardu!”

Spośród trzech przywódców, którzy poprowadzą Cesarstwo do gwintowych zwycięstw, najbardziej do gustu przypadł mi Jan Calveit. Powód jest prosty: jego specjalna zdolność – możliwość jednorazowego przeciągnięcia nielojalnych kart na swoją stronę – wydała mi się znacznie potężniejsza niż umiejętności pozostałych dwóch liderów. Nawet Emhyr var Emreis (rzecz jasna nie mogło go zabraknąć) ze swoim odsłanianiem dwóch kart z ręki oponenta w porównaniu z Janem wypadł w moich oczach blado. Co tak naprawdę należy odczytywać jako znak, że CD Projekt RED może mieć jeszcze sporo roboty przy wyważaniu Nilfgaardu.

A propos wyważania – zastanawiacie się pewnie, jak radzi sobie Cesarstwo w starciach z innym frakcjami? Cóż, „czarnymi” zdołałem rozegrać raptem trzy partyjki ze sztuczną inteligencją, więc nie jestem w stanie podzielić się dogłębną wiedzą na ten temat. Dwa razy poniosłem sromotną klęskę w boju z Potworami, które rozłożyły mnie na łopatki swoimi efektami pogodowymi (ale bardziej przezorny taktyk, wyposażony w Brzask albo inne karty kontrujące takie zagrania, pewnie wyszedłby z opałów obronną ręką). Natomiast emocjonujący i bardzo wyrównany pojedynek stoczyłem z Królestwami Północy... o których deweloperzy powiedzieli godzinę później, że właśnie planują solidne zmiany w ich talii. Czyli pozostaje liczyć na to, że balans wyklaruje się w toku beta-testów.

Trzecim dowódcą wojsk Nilfgaardu dostępnym w Gwincie jest Morvran Voorhis - na moje oko wyposażony w równie nieciekawą zdolność, co Emhyr var Emreis (przynajmniej na tle Jana Calveita).

Wybiegając w (singleplayerową) przyszłość

Oczywiście w trakcie spotkania CD Projekt RED nie mógł uniknąć pytań związanych z innymi tematami niż Nilfgaard. Najważniejsza była kwestia kampanii solowych – a zwłaszcza tego, kiedy wreszcie położymy na nich łapki. Otóż pierwsza porcja zawartości fabularnej trafi pod nasze strzechy wraz z przejściem beta-testów z fazy zamkniętej w otwartą. A kiedy to nastąpi? Tego deweloperzy jeszcze nie potrafią określić. Poza tym powiedziano więcej o pierwszej kampanii – otrzymaliśmy potwierdzenie, że skupi się ona na Geralcie i... będzie oparta na wydarzeniach z książek! Uwzględniona zostanie w niej pewna istotna bitwa na moście, którą powinien kojarzyć każdy, kto przeczytał Chrzest ognia...

Oprócz tego twórcy rozwiali moje wątpliwości co do proporcji między różnymi elementami rozgrywki w single playerze. Zapewnili mnie, że nie będzie to tylko seria karcianych bitew z króciutkimi przerywnikami na przesunięcie „pionka” po mapie i wysłuchanie dwóch zdań dialogów. Ostrożnie oszacowano, iż toczenie pojedynków i szeroko pojęta eksploracja z chłonięciem fabularnej treści mają rozkładać się mniej więcej pół na pół. O inne konkrety trudno, bo „Redzi” wciąż kombinują z różnymi rozwiązaniami. Rozważają chociażby splecenie ze sobą trybów single i multiplayer poprzez obopólny system odblokowywania nagród. Jednak na tę chwilę nawet opcja wyboru poziomu trudności w kampanii nie jest przesądzona.

A jakieś inne nowinki w związku z rozgrywkami wieloosobowymi? O zamiarze gruntownego przeobrażenia talii Królestw Północy już wspomniałem – dodam tylko, że celem twórców jest znalezienie jej nowej „własnej tożsamości” (wymyślony na początku lejtmotyw w postaci kontroli nad ozłacaniem i „odzłacaniem” kart niezbyt się sprawdził). Oprócz tego tutaj też nie sposób mówić o konkretach, bo twórcy wciąż rozważają różne koncepcje. Specjalne wydarzenia? Pewnie, można oczekiwać czegoś takiego. Tryb „wolny”, w którym dałoby się ustalać własne reguły pojedynków? Tak, to też znajduje się w kręgu zainteresowań dewelopera. Ale dopóki Gwint tkwi w zamkniętej becie, trudno omawiać takie tematy bardziej szczegółowo.

Czujni fani wychwycą na screenach drobne zmiany względem obecnej wersji Gwinta - np. tutaj widać nowe oznaczenia na kartach (oko, lupa) i przerobioną Biedną Poczciwą Piechotę.

Jasny gwint, to się może udać!

Podsumowując, wstępnie Nilfgaard zapowiada się na bardzo ciekawą frakcję w Gwincie. Przyjemnie grało mi się Cesarstwem, przerzucając zza linii mocarnej piechoty nielojalne karty na stronę wroga, by następnie czerpać z nich różnorakie profity. Nacja ta staje się szczególnie obiecująca, jeśli potraktować ją jako zapowiedź zmian, które z czasem obejmą również pozostałe talie – chodzi o przywracanie poszczególnym stronnictwom bardziej indywidualnych charakterów, tak jak w przypadku wspomnianych kilkakrotnie Królestw Północy.

A jak rysują się długofalowe perspektywy przed Wiedźmińską grą karcianą? Dopóki nie doczeka się ona oficjalnej premiery – albo nie wejdzie przynajmniej w fazę otwartej bety – nie sposób wyrokować, bo na razie wszystko się tutaj może pozmieniać w każdej chwili. Raczej pewne jest, że Gwint nie powalczy z Hearthstone’em – to nie ta liga. Może jednak dorobić się solidnej niszy na rynku, wybijając się ciekawymi i lubianymi realiami, oryginalnym modelem rozgrywki – a przede wszystkim unikatowymi kampaniami fabularnymi. Czy studio CD Projekt RED rzeczywiście obrało kurs na sukces? Życzę mu tego z duszy, serca. Byleby tylko ekipie nie uwidziało się kiedyś porzucić swoje ambitne RPG na rzecz gier free-to-play...