Recenzja gry The Last of Us - niemal doskonały exclusive na PS3

Joel jest za to zrezygnowany, znudzony i najchętniej w nic by się nie mieszał. Sytuacja jednak wymusza na nim podjęcie działań. Pełni rolę mentora – kogoś, kto dla Ellie staje się wzorem, a jednocześnie sparring partnerem w słownych potyczkach. Wydaje się, że tę dwójkę dzieli wszystko. Po kilku godzinach zabawy nie przypominam sobie jednak lepszego duetu w grach. Tak rzeczywistego i przekonującego.

W The Last of Us dużą część czasu spędzamy na walkach. Zarówno z ludzkimi przeciwnikami, jak i z zarażonymi maszkarami. Gra jest liniowa, ale – o dziwo – nie czułem się skrępowany tym, co zaserwowali projektanci poziomów. Wiąże się to z dużą swobodą podejmowanych działań. Jeżeli mamy przed sobą grupę wrogów, to w zdecydowanej większości przypadków nie jesteśmy zmuszeni do ich zgładzenia. Da się ich obejść, przeczekać, aż sami przejdą obok, zaatakować czy skradając się, załatwić po cichu. Szeroki wachlarz zachowań umożliwia zarówno sama konstrukcja świata, jak i liczne środki perswazji, w które wyposażony jest Joel. The Last of Us nie stara się na siłę ograniczać broni, którą wolno nam przenosić. Założono po prostu, że część z niej mieści się w kaburach i Joel może szybko sięgnąć po pistolet czy strzelbę. Reszta ekwipunku znajduje się w plecaku. Dzięki temu wcale nie mamy wrażenia, że bohater zamienia się w Rambo, bo dobycie innego rodzaju broni wymaga czasu, a wtedy jesteśmy zupełnie bezbronni.

W niektórych miejscach stężenie zarodników wymaga założenia maski przeciwgazowej.

W trakcie podróży pojawia się jednak wiele stołów warsztatowych, na których – jeżeli tylko posiadamy odpowiednie narzędzia i zebrane części – dokonujemy modyfikacji arsenału. Powiększanie magazynka, mniejszy odrzut, większy zasięg czy dodanie lunety do karabinu to tylko kilka opcji. Joel używa także łuku pozwalającego na cichą eliminację z dystansu. Niezwykle spodobał mi się fakt, że część strzał da się odzyskać po ich wystrzeleniu, a pozostałe są wyraźnie uszkodzone. Taki detal, a cieszy.

Kluczem do sukcesu jest eksploracja. W grze występuje uproszczony crafting. Dzięki niemu jesteśmy w stanie ze znalezionych fragmentów przedmiotów i taśmy wykonać prowizoryczny nóż, apteczkę czy nawet minę. Zbieractwo jest tu obok walki najważniejszym elementem rozgrywki, determinującym nasze możliwości w trakcie samych starć. Fajnie urozmaica to zabawę, ale jednocześnie wymusza częste chodzenie z nosem przy ziemi, sprawdzanie wielu szafek i zakamarków, co niektórym może wydać się frustrujące.

Często wałęsamy się po opuszczonych gmaszyskach.

Joel, jako się rzekło, nie przypomina Rambo i przy nieprzemyślanych szarżach długo nie pożyje. Konieczne jest wykorzystywanie licznych osłon, a także szóstego zmysłu bohatera, który dzięki koncentracji potrafi zobaczyć kontury przeciwników nawet przez ściany. Postać porusza się wtedy wyraźnie wolniej, ale pozwala to na taktyczne rozgrywanie starć, poprzez staranny dobór kolejności wykańczania przeciwników. Twórcy nie zapomnieli także o wabikach ułatwiających oszukanie patroli. Rzucona cegła czy butelka są w stanie odwrócić uwagę wrogów.

Sprawy ulegają zmianie podczas bardziej otwartych wymian ognia. The Last of Us nagle zaczyna zaskakiwać bardzo dobrą sztuczną inteligencją. Przeciwnicy starają się nas oskrzydlić, wzywają posiłki i nie szarżują nieprzytomnie wprost pod lufę. Oczywiście zdarzają się wyjątki, ale tak naprawdę trudno się do czegokolwiek przyczepić.

Biegacze i klikacze to podstawowe wersje zarażonych. Ci pierwsi dysponują dobrym wzrokiem i w przypadku wykrycia w mgnieniu oka dobiegają do bohatera. Walka z ich przeważającą liczbą jest do wygrania i bardzo często Joel musi wręcz opędzać się od posykujących i powarkujących stworów. Klikacze natomiast stanowią śmiertelne niebezpieczeństwo. Nie widzą, ale penetrują najbliższe otoczenie, wykorzystując echolokację. W związku z tym w ich pobliżu trzeba poruszać się bardzo powoli, a cicha eliminacja tych bestii jest możliwa tylko w przypadku posiadania jakiegoś ostrza. Co znowu wprowadza element eksploracyjny, tym bardziej że każda broń biała ma ograniczoną przydatność i bardzo szybko się zużywa. W dalszej części gry jest już nieco łatwiej, gdyż znajdujemy podręczniki uczące Joela, jak wykonywać bardziej trwałe przedmioty, ale zanim do tego dochodzi, trochę trzeba się namęczyć. Amunicji wprawdzie nie ma zbyt wiele, aczkolwiek nie pamiętam, by zdarzyła się sytuacja, w której pozostałem całkowicie bezbronny.

Konie mechaniczne trzeba czasem zamienić na konie czterokopytne.

Niekiedy przydaje się też pomoc Ellie. Nastolatka nie jest zupełnie bierna i z czasem potrafi się skutecznie ostrzeliwać, a nawet skoczyć delikwentowi na plecy i go znokautować. Jednocześnie w trakcie nawet największego zamieszania sama troszczy się o siebie, więc o jej uporczywym niańczeniu nie ma mowy. Zastanawia jedynie to, że podczas skradania się Joel musi być bardzo ostrożny, a tymczasem idąca jego tropem dziewczyna co rusz przemyka przeciwnikom tuż przed nosem, jednak ci zupełnie jej nie zauważają. Ta sama uwaga odnosi się zresztą do innych towarzyszy podróży, którzy dołączają do naszej dwójki.

Ellie potrafi nieźle wymiatać z karabinu snajperskiego.

Skoro już jestem przy minusach, to szkoda, że w tak dopracowanej pod każdym innym względem grze niektóre obiekty potrafią się brzydko przenikać. Wyeliminowanie przeciwnika tuż przy ścianie skutkuje często „przebiciem się” przez nią jego ciała i później sterczy taka ręka czy noga w korytarzu obok. Drugi duży minus należy się za techniczne wykonanie polskiej przestrzennej wersji językowej. W trakcie normalnej rozgrywki zdarza się, że głosy niemal zupełnie zanikają, a co gorsza pojawiają się momenty, w których nasz dubbing nawet o kilka sekund spóźnia się w stosunku do oryginału. Oczywiście w przypadku przełączenia gry na wersję angielską wszystko jest w najlepszym porządku. Doszło więc do tego, że grając po polsku, musiałem włączyć również napisy, bo inaczej połowy rozmów bym zwyczajnie nie usłyszał. W sumie szkoda, gdyż nasi aktorzy naprawdę wypadli świetnie. Ekipie nadzorującej prace nad dubbingiem niemal udało się zupełnie uniknąć zbędnej teatralności, przez co polskie dialogi wydają się bardzo naturalne. Gwoli ścisłości dodam, że jak ktoś koniecznie chce grać z oryginalnymi głosami, to może sobie bez problemu uruchomić również polskie napisy.

The Last of Us to druga w tym roku, po Tomb Raiderze, znakomita przygodowa pozycja akcji ze wszech miar godna polecenia. Fantastyczna oprawa audiowizualna idzie w parze ze świetnie napisanymi i odtworzonymi postaciami. To także w miarę realistyczna wizja przyszłości po wielkim kataklizmie, wyśmienita strzelanka oferująca mnóstwo zagrań taktycznych oraz wysokich lotów skradanka. Wszystko zależy od upodobań gracza. Choć liniowa, to jednak w ten dobry sposób, nietłamszący pomysłowości i pewnej dozy swobody wyboru w trakcie zabawy. To jednocześnie najbardziej dojrzałe dzieło Naughty Dog i jedna z najbardziej dojrzałych gier w ogóle. Tych kilkanaście godzin spędzonych wspólnie z Ellie i Joelem dało mi niesamowite poczucie satysfakcji, wywołało mnóstwo emocji w stosunku do ekranowych postaci i mam nadzieję, że w przyszłości powstanie jeszcze więcej tytułów podobnego kalibru. Szkoda, że twórcy nie ustrzegli się nielicznych drobnych błędów, na szczęście jeśli wpływają one na odbiór całości, to tylko w nieznacznymi stopniu.